Legendary Father Of Warfare

$10.00

$20.00

$30.00

$40.00

Custom Amount

Please enter an amount

$

One-Time Donation Monthly Donation Weekly Donation

Donation, 기부 Donation, 기부

Legendary Father of Warfare

This is how I became the world's best in the Spiritual and Psychological Warfare.

I Samuel M. Lee was born on December 26th, 1986, in Philadelphia, Pennsylvania. My parents operated a confectionery establishment while my father pursued his studies at Westminster Seminary, an institution affiliated with the Ivy League. He was pursuing ordination in the Presbyterian tradition. At the age of three, I relocated with my entire family to Queens, New York, where my older sister was four years of age. My family was economically disadvantaged at that time, as my father was in the initial stages of establishing his church. My parents were excessively strict, and I was consistently compelled to serve as the exemplar for my siblings and the wider community as the son of a pastor and a devout Christian. I was not permitted to engage in the same activities as other rebellious youth, such as altering my hairstyle, wearing jewelry, or dressing in a manner that was not in accordance with the standards of the time. Additionally, I was not allowed to listen to secular music. I was subjected to corporal punishment on numerous occasions by my father for engaging in disruptive activities within the church, particularly for failing to attend services and for exhibiting a lack of cooperation. Upon entering the eighth grade at M.S. 158 in Bayside, I was transferred to Great Neck North High School prior to the commencement of my final year. This decision was made by my parents with the intention of limiting my exposure to individuals who might influence me negatively. In this era, there was a proliferation of Korean American and Chinese American gang members, many of whom were affiliated with Chinese mafia organizations known as "triads." A considerable number of shootings involving firearms occurred, and a significant proportion of the population became dependent on illicit substances, particularly cocaine and ecstasy. I found Great Neck North to be an unfavorable environment due to the prevalence of academically inclined students, who did not align with my personal preferences at the time. My parents did not enroll me in Great Neck South due to the prevalence of students involved in unlawful activities, similar to those observed in Bayside and Flushing. After approximately two months, I was compelled to request a transfer to Bayside High School. I assured my mother that I would excel academically if she agreed to the transfer. Nevertheless, my primary objective was to associate with individuals engaged in disruptive activities. Given that I was raised in an environment predominantly populated by individuals of Korean and Korean American descent, these individuals constituted the majority of my social circle. My mother had decided to comply with my request and transfer me to Bayside High School. In the brief period of less than three months since my enrollment at the aforementioned institution, I had already begun to skip classes and associate with individuals of questionable character. This was a significant concern for my parents, in addition to my use of tobacco products and involvement in several altercations with other students. Many of my acquaintances had been involved in the sale of illicit substances from a relatively early age. This resulted in frequent clashes with the school's security personnel and, in particular, the police. At that time, I was in my sophomore year of high school. My parents were adamant that I would not graduate, given my current trajectory. Consequently, they opted to send me to a Christian boarding school. My father informed me that it was a place where I was not required to heed his advice, a notion that I had misinterpreted as a form of liberation. At that age, I was unaware of the nuances of the world. I subsequently developed a peculiar sentiment regarding this institution, which ultimately prompted my decision to flee my familial home. On that day, a Korean festival was taking place in Flushing, with numerous Korean and Korean American individuals in attendance. Many renowned South Korean singers had traveled to New York to perform at the event. A Korean Olympics was held, and the entire population of the neighboring towns of Bayside and Flushing gathered at Flushing Meadow Park. I was absent from my familial residence for a period of three days, during which I was able to consume cigarettes and alcohol without restriction. I was without funds, so I consumed food and beverages at restaurants with my companions and departed without settling the bill. Additionally, Flushing Meadow Park was a gathering point for Chinese gang members, namely the Flying Dragons and Ghost Shadows, who were engaged in ongoing conflict. A number of individuals with whom I was acquainted overdosed on ecstasy and were subsequently hospitalized. Additionally, in Bayside, my brother-in-law operated a DDR store that served as a gathering point for individuals engaged in drug-related activities. On the final night of my stay, I was asleep at my friend's residence after consuming approximately five to six bottles of soju. The following morning, my mother discovered me at the front door, attempting to gain entry. My mother indicated that I had two options: either I would leave for the boarding school or my father would send the escorters to forcibly transport me there. I thus resolved that I had no alternative but to comply with the decision. The educational facility was situated in Stockton, Missouri. Upon arrival in Kansas City, where the airport was located, my mother and I proceeded to a nearby motel for the night. That night, I was simultaneously excited and nervous, uncertain of what to expect from the program, as it was my inaugural experience with this particular situation. Upon arrival at the school campus, I observed a sign bearing the name "Agape boarding school" at the entrance. Given the rural setting and pastoral environment, I had not anticipated the challenges that lay ahead. Upon entering the premises through the main entrance, I was approached by two imposing figures. My mother was engaged in conversation with the director's wife, who introduced herself as "Ma'am." I was then escorted to another room. My mother and I were unable to bid each other a proper farewell, as she departed the premises while in a state of distress. The staff confiscated my pack of Newport cigarettes and provided me with an orange t-shirt and blue jeans. This was one of the color-coded identifiers for students in the program, signifying their status as participants in a rigorous training regimen. I was previously unaware that a Christian boarding school could be so closely aligned with the oppressive environment of a prison camp. In terms of hairstyles, the options were limited to either a shaved bald head or hair parted to the side. My hair had already been shaved, so I was not required to change it. Upon entering the cafeteria, I observed that the majority of the student population was attired in either orange, yellow, or burgundy shirts. Students who had completed the bootcamp program and subsequently enrolled in secondary education were distinguished by the color yellow on their shirts. Students wearing burgundy shirts were also enrolled in the school, but they held authority over those wearing orange and yellow shirts if they were on what is referred to as "buddy status." The buddy status rule was designed to facilitate the learning and adherence to the program's rules by new students and those in lower ranks. Those in lower rankings were required to maintain a distance of no more than three feet from each other and to remain in this position at all times, facing the burgundy-shirted individuals. The initial day was undoubtedly the most challenging of my 15-year lifespan. I was assigned to assist in the removal of snow from the entire campus grounds, a task that was shared with six or seven other bootcamp members. In addition to this, I was required to participate in rigorous physical training. The rigor of the regimen was such that I was unable to move out of bed the following morning. The regimen included approximately three hundred repetitions of pushups, leg lifts, squats, and crunches, along with numerous repetitions of sprinting in place within the quanzahut. I was naturally and genetically strong, and I consistently prevailed in arm wrestling at that age. Nevertheless, I still experienced significant challenges. At this juncture, I found myself questioning both my decision to undertake this challenge and the wisdom of my father in sending me to such an environment. Despite my attempts to alleviate my distress by self-pity and attributing blame to my father, these actions only exacerbated my suffering. In December of 2001, I spent my sixteenth birthday in this environment, enduring a profoundly challenging experience. From my vantage point, I observed my peers at home engaged in activities of their own choosing. Despite the presence of two hundred other students, I felt a profound sense of isolation. The physical work required was akin to that of a prison camp, and the program's motto was to "break one down and build oneself back up." Despite the arduous nature of the work, the food was palatable, and the dormitory accommodations were comfortable. I would surreptitiously observe the window and main entrance, anticipating my mother's arrival and the prospect of returning home for a three-month period. However, this did not materialize. Visits were permitted every three months. Following the conclusion of the third month, all communication via telephone, correspondence, and written communication was permitted, with the exception of communication with individuals outside of the immediate family. The staff members were responsible for reading all correspondence prior to its dissemination. Upon completion of the three-month program, I was finally permitted my first visit from my mother. I was astonished to see her, and I rushed up to embrace her. I spent a considerable amount of time with her, more than I had done at home. In the absence of Korean cuisine, my mother provided instant ramen and Korean barbecue. During our time together, I implored her to take me back home. However, the circumstances did not unfold as I had anticipated. We engaged in leisure activities such as billiards and frisbee, which fostered a sense of camaraderie and laughter. As it was my inaugural visit, I was not permitted to leave the campus grounds. Despite the limitations imposed by the visit, we were still able to spend quality time together. We were permitted to consume hot chocolate or coffee only when we were afforded the opportunity to do so, such as during visits. The duration of the visitations was only three days, yet I am compelled to assert that it was the most optimal period I spent with my mother. On the third and final day, I engaged in a profound reflection on the circumstances I was confronted with. All residents were required to attend chapel on Wednesdays and church on Sundays. Upon completion of the training program, I was permitted to resume my studies and wear the yellow shirt, which signified a higher rank than the orange shirt. The educational institution in this program differed from public schools in the students' home countries in that it employed a different pedagogical approach, with students learning at their own pace rather than receiving direct instruction from a teacher. I was unable to attend school for an extended period due to the impact of a significant meteorological event, which necessitated the implementation of strenuous manual labor for the entire student body. We were tasked with transporting all the fallen trees, stones, and heavy building materials that had been carried by the hurricane winds for a distance of approximately two miles, given the expansive nature of the campus. In the event of dropping an item due to exhaustion, the individual was compelled to engage in a series of physical exercises and then lift the item back up to the original position, whereupon the cycle would resume. A thirteen-year-old student was sent to the program after stabbing his mother with a pencil. He was so distressed that he collapsed to the ground, refusing to comply with the staff's instructions. The staff members restrained him and took him to another room, where he began to curse loudly. The staff members were not your typical personnel. Some had previously served in the Marines, the Special Forces, as bouncers, heavyweight boxers, and weight lifters, and even as sheriffs of the state of Missouri. The senior pastor was previously a champion boxer in the heavyweight division. On numerous occasions, students attempted to flee the boarding school. In the institution's history, only one student managed to return home, only to be subsequently sent back through the escorters. A significant number of students were transferred to this facility due to their inability to be managed effectively within the juvenile detention center. In order to provide an opportunity for rehabilitation, they were directed to this facility by legal mandate. The second generation was the most challenging due to the strict and severe nature of the rules, which resulted in the entire program being relocated from Stockton, California, to Missouri. The physical labor and discipline exercises were so rigorous that the students were developing excessive strength, which made them increasingly challenging to manage. This is the reason why, during my tenure, students were prohibited from lifting heavy weights for exercise and bodily development during their free time. The lifting of heavy objects was only undertaken as a disciplinary measure, in short bursts or as part of other exercises, rather than as a means of focusing on specific muscle groups. During the period of our high school education, our bodies exhibited greater capacity for strength development than they did in our later years. This was a phenomenon that was recognized by the staff members and the head of the program foundation. The majority of students were sent to this facility due to involvement in drug-related activities and gang-related offenses. The remaining students were sent here as a result of rebellious behavior towards their parents. I had a cousin from Los Angeles, California, and subsequently another cousin from Long Island, New York. As a family with a shared bloodline, we were placed under a stay-away status. There were over fifty Korean Americans from Southern California, but only three from Queens, New York. I was eager to return home, yet this did not occur until my sixth month. I informed my mother that the program was not as it appeared to be. In fact, it was a rather intimidating environment. When the visiting family of a student arrives at the facility, they are greeted by students attired in vibrant attire and sporting hairstyles that exude a cheerful, smiling demeanor, which contrasts starkly with the reality of the situation. Furthermore, they are unaware of the punitive physical labor and disciplinary exercises that we are forced to endure. Even when sending photographs to our families in the United States, we were compelled to smile. Displaying any other emotion, such as anger or sadness, would have caused our parents to become concerned and potentially result in our return home before the end of our contract. On the day of my second visit, my mother intervened and I pledged to her that I would apply myself assiduously at a public school. At the moment I believed myself to be beyond the reach of further difficulties, I once again absented myself from my studies and began smoking in excess. After a period of three days at home, my father decided to send me back to the Agape boarding school. I contemplated fleeing my residence once more, yet I was aware of the grave consequences that would ensue from such an act, having experienced it myself on a second occasion. Therefore, I elected to cooperate, despite my preference for an alternative program, even when that program was the last place I wanted to go. Upon re-enrolling in the program, I was reassigned to the boot camp. I considered this to be the culmination of my existence, and I experienced a plethora of nightmares while residing in the dormitory. I had previously conceived of a scenario in which the entire student body would join forces with the staff and effect an ultimate escape from the program. I was unaware that the staff members were capable of such resilience, even when they were significantly outnumbered. Subsequently, another student from my hometown was admitted to the program. As a result, we were placed on a "stay away" status, which was perceived as a potential means of facilitating our collective escape. Following a brief period of cohabitation within the program, we initiated sporadic conversations with one another, discovering a considerable overlap in our respective backgrounds and experiences. He was a sixth-generation member of a gang known as "Moming Pie," or M.M.P. The gang was initially established as a Chinese American organization but subsequently merged with a Korean American group. We devised a plan to flee together, particularly given our shared hometown. It was challenging to persevere, as we had to traverse a wooded area populated by numerous animals, while law enforcement was actively searching for us and we lacked both financial resources and access to credit. Prior to any discussion of this topic, it should be noted that the entrances to all buildings and the dormitory were under strict surveillance, and the entire staff of the school was monitoring our activities at all times. In addition, the entire campus was encircled by electric barbed wire, and all the staff members resided on campus. One day, as he and I were passing each other a note indicating our intention to flee and evade the disciplinary measures imposed upon us, we were both apprehended and had our footwear confiscated. As a result, we were returned to the disciplinary facility. The confiscation of footwear was a disciplinary measure applied to students who either attempted to flee or gave the staff members reason to believe that they would attempt to do so. Our standard footwear, comprising sneakers or dress shoes, was replaced with a poorly constructed pair of sneakers that was approximately twice the size of our feet. Additionally, the tongue of the shoe was removed. It was akin to traversing a vast, unwieldy slipper devoid of a supportive upper structure. Furthermore, I was compelled to wear a wristband indicating that I was to remain silent and was required to face the wall for a period of two consecutive weeks. In general, students were prohibited from communicating with one another unless a staff member was present and monitoring their interactions. This monitoring involved listening to and recording all verbal and non-verbal communication, including sign language and body language. While facing the wall, I engaged in a period of introspection, contemplating not only my actions within the program but also those preceding my involvement in it. I contemplated the possibility of my mother weeping on the sofa, as a result of my actions, which I now recognised as having caused significant distress. This was the first occasion on which I had acknowledged my culpability in a truly candid manner. All students were required to read the Bible each morning before breakfast and to attend chapel on Wednesdays and Sundays. One day, while perusing the Bible, I happened upon the chapters of Psalms and Proverbs. At that point, I was prompted to reflect deeply on the concept of wisdom. The initial character of my given name in the Korean language represented the concept of wisdom. My parents bestowed upon me this name with the promise to God that they would utilize me to my fullest potential as I matured into adulthood. I was unaware of the precise definition of wisdom, yet I was determined to obtain this superior quality. I had been a believer in God since the age of three, yet I did not undergo baptism until I commenced my studies at Agape boarding school. One day, I listened to a sermon about salvation and subsequently made the decision to accept Jesus Christ as my personal savior. On numerous occasions, I was overcome with the desire to smoke a cigarette, yet I was compelled to resist this urge. In the sixth month of my tenure at the institution, my mother elected to transfer me to a different program that was markedly more lenient and did not require any manual labor. The facility was known as Freedom Village, located in upstate New York. The sole aspect of the programme that I found disagreeable was the prohibition of smoking, given that it was another Christian programme for troubled adolescents. I encountered an individual named Andrew Park during my tenure at the facility. He was a Korean American from the same hometown as I. He had previously been a member of an Asian gong called MMM. He had been transferred from Juvenile Hall in order to be given a second chance. His departure from the program a few weeks after his arrival only served to intensify my desire to return home. Given the leniency of the program, it was not made mandatory for students to remain. I therefore elected to return home via Greyhound bus. Upon learning of my decision, my father was visibly distressed and enraged. He was now confronted with the dilemma of whether to send me back to Agape boarding school, a prospect I was keenly aware would likely result in a similarly unfavorable outcome. During my period of residence at home, my parents devised a plan. They informed me that I had a close cousin at the Agape boarding school, and that they would visit him on a holiday without disclosing that they would leave me there. I was wholly unaware of what was to transpire, and thus I readily consented to accompany my mother on our visit. Upon entering the main entrance, I was approached by five members of the staff, who informed me that my mother was in a state of distress. At that moment, I became aware of the gravity of my situation and was overcome with disbelief at the prospect of facing yet another challenge. I was subsequently returned to the disciplinary facility, where I remained for a further ten months without any visits. This was due to my continued involvement in disruptive behaviour and attempts to escape the facility. Consequently, I was unable to pursue my studies at school. The experience was arduous and challenging, both mentally and physically, and it prompted me to seek solace in prayer. It was the most intense period of my life, spanning 16 years. As my four additional months at the facility drew to a close, I was able to stabilize my situation and secure an unpaid position in the kitchen. However, I was the only student to be sent back on my third occasion, a distinction that marked a significant milestone in the history of the school. Consequently, the staff members maintained a more vigilant surveillance of me at all times. The program was more challenging to navigate than a prison environment, as it closely resembled the conditions of a prison camp in North Korea. Upon reaching the six-month mark, my mother provided me with a final opportunity for release, as I was approaching the age of 18 and there were no other viable options for obtaining my GED in a timely manner. The only three avenues for exiting the program were parental intervention, graduation, or reaching the age of 18. Upon reaching the age of 18, individuals are legally permitted to leave the premises without encountering any obstacles or impediments from the staff members. I am compelled to state that, at this precise moment, I was the most content individual in existence, as the immense distress I had endured was now a thing of the past. While my mother was transporting me to the airport, I observed the rear of the vehicle on numerous occasions to ascertain whether the staff members were pursuing me. This was a common occurrence during my tenure at the facility. Even the most mundane activities, such as drinking hot cocoa or iced coffee, and all the everyday things I had previously taken for granted, became sources of gratitude. In my perception, the Agape boarding school environment was the norm, whereas the real world seemed to be a radically different entity. It is impossible for anyone to fully comprehend the traumatic experiences I endured unless they have undergone a similar ordeal themselves. It marked the commencement of an enduring undertaking. I frequently inquired of my mother if I might use the bathroom for a brief period, as I was accustomed to the strict regulations of the program. My mother would respond with amusement, inquiring why I was repeatedly asking about using the bathroom. This made me realize that she was not fully aware of the reality of the situation. Despite this, she would enter my room and touch my clothes in a place where I was not present. Even so, she remained unaware of the situation. As a result, she was unable to eat properly due to her concern for her son's well-being in a challenging environment. I was a few months away from reaching the age of 18. As I had not completed my studies at the Agape Boarding School, I instead attended a technical school with a Running Start program. This enabled me to pursue college-level courses, which ultimately allowed me to obtain my GED without having to take the actual test. Prior to my enrollment at this institution, I attempted to ascertain a method of subsistence devoid of a GED or high school diploma. This involved traveling to other states independently, while others I knew pursued higher education or obtained gainful employment. I commenced my vocational training at a Job Corps program, which allowed me to simultaneously acquire a trade and obtain my GED. The facility was situated in Oregon, a state characterized by frequent precipitation. During my tenure, the weather was persistently overcast and damp. Individuals from a multitude of global origins congregated at this locale with a unified objective. However, they were subject to an age limitation of 30 years. This indicated that the age of 30 was perceived as advanced and esteemed at that juncture. Smoking was permitted on the premises, yet I was disinclined to pursue my studies. For approximately two years, I have been traversing the country, seeking an avenue to subsistence without a high school diploma or G.E.D. Upon departing the Job Corps program, I procured a Greyhound bus ticket to Seattle, Washington, where I leased a modest one-room apartment situated above a homeless shelter. However, I was unable to secure gainful employment. Consequently, I proceeded to Virginia, where another acquaintance from my hometown extended an invitation for me to visit. During my stay, we engaged in the consumption of a considerable quantity of Johnny Walker liquor and a substantial number of cigarettes. The group engaged in the consumption of marijuana cigarettes, however, I abstained due to the disagreeable odor and the sedative effects observed when exposed to secondhand smoke. My mother was deeply concerned about my lack of progress in achieving a stable life trajectory. Consequently, I proceeded to return to New York via Greyhound bus. I returned to the technical career institute in Penn Station, Manhattan. I encountered a Chinese woman who was 27 years of age, whereas I was only 19 at the time. We were both enrolled in the same class and resided in Flushing, Queens. Consequently, we frequently rode the 7 train together. I ultimately initiated a romantic relationship with her, but her behavior was perceived as suspicious by my mother. However, I was initially reluctant to heed her advice due to my naiveté regarding her and the circumstances of our relationship. I was unaware that she was married in China and that she was attempting to obtain a green card by fabricating a fraudulent marriage certificate, exploiting my status as a U.S. citizen. Furthermore, I was unaware of her affiliation with the Chinese mafia, the Triads. Prior to my encounter with the Chinese woman at TCI College, I was a prominent member of a Korean-American and Chinese-American street gang known as MMM. The term "Moming Pie" is a Chinese onomatopoeic phrase that translates to "no name gang." In Korean, it is spelled "Moo Myung Pa." The M.M.P. gang was in conflict with two other prominent gangs in Flushing: the Flying Dragons and the Ghost Shadows. These three gangs were responsible for the management of various establishments, including brothels, gambling parlors, room salons, nightclubs, and bars. Consequently, there were frequent altercations between them due to territorial disputes and the desire to gain control of these businesses. I had been on friendly terms with the Ghost Shadows even before I had joined the M MMP. However, on one occasion, a misunderstanding arose between us. I was seated on a park bench with approximately ten Ghost Shadow members when they proposed that I join their gang and leave MOMing Pie. I declined their invitation and they respected my decision. However, one member of M.M.P. fabricated a narrative and informed the M.M.P. gang leader, known as a Dailo, that I had betrayed M.M.P. and joined Ghost Shadows. He located me in the park and proceeded to restrain me by grasping my neck. He inquired, "What motivated you to take that action?" I informed him that I was not responsible for the incident, yet he was not convinced. The gang leader then proceeded to slap me on the back of the head and was about to kill me. However, a Caucasian elderly woman intervened and demanded that the gang leader apologize. At that precise moment, the entire situation came to a standstill. I was grateful to have been saved by her intervention, which seemed to be nothing more than a stroke of good fortune. I have had numerous acquaintances who have engaged in disruptive behavior, yet they were not aligned with my personal values and goals. This is how I was able to extricate myself from this particular way of life and way of living. Additionally, I had a friend who I met at a nightclub. He was a significant drug addict who was also affiliated with the Chinese mafia, specifically the Triads. I have observed the detrimental effects of ecstasy and cocaine on his and other individuals' health. I am grateful that God intervened to spare me from a similar fate, allowing me to survive to this day. One day during a holiday, I made an unannounced visit to the girl's residence and overheard a conversation between her and her husband. This conversation revealed that she was, in fact, a married individual engaged in fraudulent activities and affiliated with a criminal organization in China. It was a significant and surprising revelation, confirming my mother's assertions. I was concerned for my safety and well-being, as I feared that she might resort to extreme measures, such as coercing me into marriage or even killing me, if I did not comply with her demands. Consequently, I made the decision to flee the situation by enlisting in the U.S. Marines. My father repeatedly advised me against pursuing this course of action, emphasizing that it was neither appropriate nor beneficial for me. However, I was determined to disregard his counsel and remained obstinate and disobedient. I discovered this to be an avenue through which I could pursue a meaningful career. I was not permitted to enlist in the military due to my lack of a General Educational Development (GED) certificate and the presence of severe Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). However, the recruiter overrode this requirement in order to receive a bonus. Individuals with ADHD are at an elevated risk of developing mental disorders as a consequence of the exceedingly stressful environment inherent to the military, particularly the Marines. Upon entering the U.S. Marine Corps boot camp in Paris Island, South Carolina, I was acutely aware of the gravity of my decision. I was now irreversibly committed to this course of action, and as I observed the rigorous training regimen and the strict disciplinary measures employed by the drill instructors, I was confronted with the reality of the challenging environment I had chosen to enter. Subsequently, I discovered that I had been assigned to the most challenging division, Platoon 3102, Kilo Company, Third Battalion, known colloquially as the "killing machine." It then became evident that my recruiter held negative sentiments towards me due to my proclivity for socializing with the opposite sex. At the time, I lacked the requisite knowledge, wisdom, and relationship skills. I was the most physically fit in my platoon, though not the strongest. I had learned how to survive, having endured a particularly challenging period at Agape. At the time, I was 19 years of age, and I enlisted in the Marines for two principal reasons. One motivation was to avoid being killed by the Chinese mafia, and another was to pursue a meaningful life path. The aspect of the training program that presented the greatest challenge for me was the physical endurance component. I had a history of smoking cigarettes, yet I lacked the requisite training to develop the necessary tolerance for rigorous physical exertion. In order to complete the training program, it was necessary to complete a three-mile jog. I was able to accomplish this goal, although not until the final stages of the training program, having placed second to last in the competition. In moments of difficulty, I would envision the faces of my family members and maintain my resolve to persevere. It was a place where it was relatively simple to become a member, but it was exceedingly challenging to leave, unless one was aware of the means to do so. At that time, I was unaware of these circumstances. The most relaxing aspect of the training regimen was the rifle marksmanship exercises, during which the drill instructors allowed me the opportunity to focus solely on the target at which I was aiming. On other occasions, I was at church or receiving letters in the quarterdeck. The church environment was markedly incongruous, given that the drill instructors typically exhibited a harsh and punitive demeanor towards us recruits. Conversely, on Sundays at church, the atmosphere would suddenly shift to one of geniality and conviviality. I frequently contemplated my father, the role of the church in my life, and the rest of my family. I came to understand that the Marine Corps training ground presents a challenge that cannot be fully prepared for in advance. The training regimen included a multitude of obstacle courses, physical exercises, gas chamber simulations, and lengthy hikes, which collectively contributed to my psychological and physical breakdown. However, these challenges ultimately fostered the development of a dominant mindset, aligning me with the values and tenacity of the Marine Corps. It can be stated that the training sessions provided by Agape and the Marines were the most effective in preparing me to become a leading expert in spiritual and psychological warfare. The most challenging aspect of the training was any activity that required intense cardiovascular endurance. Furthermore, I came to recognize my own fragility in comparison to the Marines, and I also experienced a profound sense of physical vulnerability. Nevertheless, I did successfully complete the boot camp program. When my family came to visit me at the graduation ceremony, I experienced a profound sense of peace and welcome. I remained at home for several days before attending the Marine Corps Training Center (MTC) school, which was a Marine Corps center designed to prepare me for assignment to the main fleet. Upon completion of my training, I was assigned to a post in Okinawa, Japan. The island was idyllic, and everything was going well until I sustained an injury while running with my platoon. My original platoon had departed for Iraq the day before I arrived, leaving me with a contingent of marathon runners. I was granted a medical discharge from the military, following the completion of the requisite paperwork and its subsequent transmission through the chain of command. Subsequently, I proceeded directly from Japan to South Korea, embarking on a new life's journey via a ferry. This was my second visit to Korea, the first having been during my tenure in middle school. Furthermore, I was previously unacquainted with any individuals in Korea, and I proceeded to that country with only $1,500 in my possession. I was in urgent need of employment, and the only options available to me at the time were teaching English or translating. Consequently, I was promptly employed by a local academy, and subsequently engaged in private tutoring for students from elementary to middle school age. In order to receive a higher salary, I obtained employment as a translator for an import and export company in Gangnam, the richest city in South Korea. I was introduced to my future employer at this location. He was a graduate of an Ivy League institution in Korea. He provided me with financial assistance and a place to stay when I was experiencing a critical shortage of funds. He permitted me to reside in his office for the interim period and subsequently accompanied me to the residence of my superior, where I was formally introduced to his family. I still believe that he was aware that I did not possess a high school diploma, even though I had fabricated one. Nevertheless, he accepted me benevolently. I have long wished to reveal the truth to him and offer him my sincerest apologies, yet I have never had the chance to do so. My tenure in Korea was a period of unparalleled joy, yet I was compelled to return to my homeland due to the deteriorating health of my parents. I subsequently rebuilt my life and enrolled at TCI College, where I obtained my GED certificate. In addition, I attended a Bible college, Nyack College, for approximately two years while pursuing ordination and admission to the Ivy League graduate school, Westminster, in Philadelphia. However, I subsequently identified an alternative means of serving God, namely through freelance writing. Additionally, I secured employment at a spa in my early twenties, serving as a shampoo assistant. Both the writing position and the shampoo assistant role were the only two positions for which I maintained a persistent and determined pursuit. I was unaware of the concept of psychological warfare until I reached my early twenties. At that time, I also became aware of the fact that I had been experiencing these phenomena since birth. My initial intention was to write exclusively on Christian topics. However, I subsequently elected to explore both spiritual and psychological warfare, having come to recognize the extent of my inherent capabilities. At this juncture, I was the sole individual aware of my proficiency in both forms of warfare. From the age of 21 until the present age of 37, I have never been defeated, not even once. In all settings, including academic, religious, occupational, and social, I consistently elicited ridicule from others. I became certified by training myself at cafes or Starbucks coffee shops for an extensive period of 8-9 hours a day while writing throughout the entire time. I worked assiduously and meticulously, to the point that even my parents found it to be peculiar. However, this was the only way to achieve the pinnacle of excellence. From an early age, I was informed by members of the church that I would play a significant role in society. My sister, who was advanced in age, also encouraged me, noting that I was among the oldest to attend an Ivy League institution. I previously assumed that their statements were made with benevolent intentions and that they were merely offering compliments, but I have since gained insight into their true intentions. My father, who attended an Ivy League institution many years ago, informed my mother that I was a prodigy in the field of psychological warfare and conveyed to my church members that I had attained a profound understanding of Christianity as a natural aptitude. It is challenging to gain respect in the realm of psychological warfare, as the stakes are high and the potential consequences are significant. Only three males expressed respect for me, whereas multiple women placed me on a pedestal. Even psychiatrists and psychologists from Harvard, Columbia, and Princeton University informed me that I would have been the top student in the Ivy League if I had devoted more time to my studies. This is why many people were astonished to discover that the most accomplished individuals in the world are only G.E.D. graduates. Agape School and the Marine Corps constituted a training ground from which I was able to develop my mental faculties and learn to utilise my innate abilities. Some individuals asserted that I was not a human being, claiming that I was impervious to emotional distress and the effects of external pressures. I have interacted with millions of individuals, and despite my consistent ability to assert dominance and attract women, it is nevertheless accurate to assert that I invest significant effort into assisting the broader community. My journey commenced with the development of sentence repetition strategies, which I subsequently mastered. This paved the way for a deeper exploration of the knowledge, wisdom, and skill sets inherent to both warfare traditions. These five core topics—Christianity, psychology, philosophy, relationships, and the way of life—all have their roots in one another. I pledge to dedicate my life to disseminating the gift that God has bestowed upon me to the rest of the world until the day I leave this world. My objective is to facilitate the development of expertise in both warfares to the extent that individuals will be able to advance this concept even further than I have, resulting in the creation of limitless waves of innovative approaches to world-building. The initial stage is psychological warfare, followed by the advancement of cognitive abilities and, finally, spiritual warfare. This approach has the potential to transform the world in a profound and irreversible manner.

전설적인 전쟁의 아버지

이것이 제가 영적-심리적 전쟁에서 세계 최고가 된 비결입니다.

저는 1986년 12월 26일 펜실베이니아주 필라델피아에서 사무엘 리(Samuel M. Lee)로 태어났습니다. 부모님은 제과점을 운영하셨고, 아버지는 아이비리그 계열의 웨스트민스터 신학교에서 공부를 하고 계셨습니다. 아버지는 장로교 전통에 따라 목사 안수를 받고자 했죠. 저는 세 살 때 온 가족과 함께 누나가 네 살이었던 뉴욕 퀸즈로 이사했습니다. 당시 아버지가 교회를 설립하는 초기 단계였기 때문에 우리 가족은 경제적으로 어려운 상황이었어요. 부모님은 지나치게 엄격하셨고, 저는 목사의 아들이자 독실한 기독교인으로서 형제자매와 더 넓은 지역 사회의 모범이 되어야 한다는 강박을 지속적으로 받았습니다. 저는 헤어스타일을 바꾸거나 장신구를 착용하거나 당시의 기준에 맞지 않는 방식으로 옷을 입는 등 다른 반항적인 청소년들과 같은 활동을 하는 것이 허용되지 않았습니다. 또한 세속적인 음악을 듣는 것도 허용되지 않았습니다. 특히 예배에 참석하지 않거나 협조가 부족하다는 이유로 교회 내에서 방해가 되는 활동을 했다는 이유로 아버지로부터 여러 차례 체벌을 받았습니다. 베이사이드의 M.S. 158 중학교에 8학년으로 입학한 저는 마지막 학년이 시작되기 전에 그레이트넥 노스 고등학교로 전학하게 되었습니다. 이 결정은 저에게 부정적인 영향을 미칠 수 있는 사람들에 대한 노출을 제한하려는 의도로 부모님이 내린 결정이었습니다. 이 시기에는 한국계 미국인과 중국계 미국인 갱단이 급증했는데, 이들 중 상당수가 “삼합회”로 알려진 중국 마피아 조직과 연계되어 있었습니다. 총기와 관련된 총격 사건이 상당수 발생했고, 인구의 상당수가 불법 약물, 특히 코카인과 엑스터시에 의존하게 되었습니다. 당시 저는 그레이트넥노스가 제 개인적인 취향과 맞지 않는 학업 성향의 학생들이 많아 좋지 않은 환경이라고 생각했습니다. 부모님은 베이사이드와 플러싱에서 관찰된 것과 비슷한 불법 활동에 연루된 학생들이 많았기 때문에 저를 그레이트넥 사우스에 등록시키지 않으셨어요. 약 두 달 후, 저는 어쩔 수 없이 베이사이드 고등학교로 전학을 요청해야 했습니다. 저는 어머니가 전학에 동의한다면 학업적으로도 뛰어날 것이라고 확신했습니다. 그럼에도 불구하고 저의 주된 목표는 파괴적인 활동을 하는 사람들과 어울리는 것이었습니다. 저는 한국인과 한국계 미국인이 주로 거주하는 환경에서 자랐기 때문에 이런 사람들이 제 사교계의 대부분을 차지했습니다. 어머니는 저의 요청을 받아들여 베이사이드 고등학교로 전학시키기로 결정했습니다. 앞서 언급한 학교에 입학한 지 3개월도 채 되지 않은 짧은 기간 동안 저는 이미 수업을 빼먹고 성격이 의심스러운 사람들과 어울리기 시작했습니다. 이는 제가 담배를 피우고 다른 학생들과 여러 차례 다툼을 벌인 것과 더불어 부모님에게도 큰 걱정거리였습니다. 제 지인들 중 상당수가 비교적 어린 나이부터 불법 약물 판매에 연루되어 있었습니다. 이로 인해 학교 보안 요원, 특히 경찰과 잦은 충돌이 발생했습니다. 당시 저는 고등학교 2학년이었습니다. 부모님은 저의 현재 행적을 고려할 때 졸업하지 않겠다고 단호하게 말씀하셨습니다. 결국 부모님은 저를 기독교 기숙학교에 보내기로 결정하셨죠. 아버지는 그곳이 자신의 조언에 귀를 기울일 필요가 없는 곳이라고 말씀하셨는데, 저는 그 말을 해방의 의미로 잘못 해석했습니다. 그 나이에 저는 세상의 뉘앙스를 잘 몰랐어요. 그 후 저는 이 기관에 대해 특이한 감정을 갖게 되었고, 결국 고향을 떠나기로 결심하게 되었습니다. 그날 플러싱에서는 수많은 한국인과 한국계 미국인들이 참석한 가운데 한국 축제가 열리고 있었습니다. 한국의 유명 가수들이 이 행사에서 공연하기 위해 뉴욕을 방문했었죠. 한국 올림픽이 열렸고, 인근 베이사이드와 플러싱의 주민 전체가 플러싱 메도우 공원에 모였습니다. 저는 3일 동안 집을 비웠고, 그 기간 동안 담배와 술을 제한 없이 마실 수 있었습니다. 저는 돈이 없었기 때문에 일행들과 함께 식당에서 음식과 음료를 소비하고 계산을 하지 않고 떠났습니다. 게다가 플러싱 메도우 파크는 중국 갱단, 즉 플라잉 드래곤과 고스트 섀도우의 집결지로 지속적인 분쟁을 벌이고 있던 곳이었어요. 제가 아는 많은 사람들이 엑스터시를 과다 복용한 후 병원에 입원하기도 했습니다. 또한 베이사이드에서 제 처남은 마약 관련 활동을 하는 사람들이 모이는 장소로 사용되는 DDR 매장을 운영했습니다. 체류 마지막 날 밤, 저는 친구의 집에서 소주 5~6병을 마시고 잠이 들었습니다. 다음 날 아침, 어머니가 현관문 앞에서 저를 발견하고 들어오려고 했습니다. 어머니는 저에게 기숙학교로 떠나거나 아버지가 호위병을 보내 강제로 데려가겠다는 두 가지 선택지가 있다고 말씀하셨습니다. 그래서 저는 그 결정에 따르는 것 외에 다른 대안이 없다고 결심했습니다. 교육 시설은 미주리주 스톡턴에 위치해 있었습니다. 공항이 있는 캔자스시티에 도착하자마자 어머니와 저는 하룻밤을 보내기 위해 근처 모텔로 향했습니다. 그날 밤, 저는 처음 경험하는 특별한 상황이었기 때문에 프로그램에서 무엇을 기대해야 할지 몰라 설렘과 긴장을 동시에 느꼈습니다. 학교 캠퍼스에 도착하자마자 입구에 '아가페 기숙학교'라고 적힌 간판이 보였습니다. 시골 환경과 목회적 환경을 고려할 때, 저는 앞으로 닥칠 어려움을 예상하지 못했습니다. 정문을 통해 교내에 들어서자마자 두 명의 인상적인 인물이 저에게 다가왔습니다. 어머니는 자신을 “마님”이라고 소개한 원장의 아내와 대화를 나누고 계셨습니다. 그 후 저는 다른 방으로 안내를 받았습니다. 어머니와 저는 서로 제대로 작별 인사를 나누지 못했고, 어머니는 고통스러운 상태에서 건물을 떠났습니다. 직원은 제 뉴포트 담배 한 갑을 압수하고 주황색 티셔츠와 청바지를 제공했습니다. 이는 프로그램 참가자들에게 색으로 구분된 신분증 중 하나로, 엄격한 훈련 프로그램에 참가하고 있음을 나타냅니다. 전에는 기독교 기숙학교가 수용소의 억압적인 환경과 그렇게 밀접하게 연관되어 있을 줄은 몰랐습니다. 헤어스타일의 경우, 선택지는 삭발한 대머리나 옆으로 가르마를 탄 머리로 제한되어 있었습니다. 저는 이미 삭발한 상태였기 때문에 머리를 바꿀 필요가 없었습니다. 카페테리아에 들어섰을 때 대부분의 학생들이 주황색, 노란색 또는 부르고뉴 셔츠 차림을 하고 있는 것을 볼 수 있었습니다. 부트캠프 프로그램을 수료하고 중등 교육에 등록한 학생들은 셔츠의 노란색으로 구분할 수 있었습니다. 버건디색 셔츠를 입은 학생도 학교에 등록할 수 있었지만, “버디 지위”라고 불리는 경우 주황색과 노란색 셔츠를 입은 학생들보다 더 많은 권한을 가졌습니다. 버디 지위 규칙은 신입생과 하위 등급의 학생들이 프로그램 규칙을 쉽게 배우고 준수할 수 있도록 고안되었습니다. 낮은 순위에 있는 사람들은 서로 3피트 이하의 거리를 유지해야 했고, 항상 버건디색 셔츠를 입은 사람들과 마주보고 이 자세를 유지해야 했습니다. 첫날은 의심할 여지 없이 제 15년 인생에서 가장 힘든 날이었습니다. 저는 다른 6~7명의 부트캠프 대원들과 함께 캠퍼스 전체에서 눈을 치우는 작업을 지원하도록 배정받았습니다. 이 외에도 저는 혹독한 체력 훈련에 참여해야 했습니다. 다음 날 아침에는 침대에서 일어나지 못할 정도로 혹독한 훈련이었어요. 이 훈련에는 팔굽혀펴기, 다리 들기, 스쿼트, 크런치 등을 약 300회 반복하고, 콴자훗 내에서 제자리 전력 질주를 수없이 반복하는 것이 포함되었습니다. 저는 선천적으로나 유전적으로 강했고, 그 나이에 팔씨름에서도 꾸준히 우승했습니다. 그럼에도 불구하고 저는 여전히 상당한 어려움을 겪었습니다. 이 시점에서 저는 이 도전을 하기로 한 제 결정과 그런 환경에 저를 보낸 아버지의 현명함에 의문을 품게 되었습니다. 자기 연민과 아버지 탓으로 돌리며 고통을 완화하려고 했지만, 이런 행동은 제 고통을 더욱 악화시킬 뿐이었습니다. 2001년 12월, 저는 열여섯 번째 생일을 이런 환경에서 보내며 매우 힘든 경험을 견뎌냈습니다. 제 유리한 위치에서 저는 집에서 또래 친구들이 각자가 선택한 활동에 참여하는 것을 지켜보았습니다. 200명의 다른 학생들이 있었음에도 불구하고 저는 깊은 고립감을 느꼈습니다. 이 프로그램의 모토는 “자신을 무너뜨리고 다시 일으켜 세우는 것”이었기 때문에 육체적 노동은 수용소와 비슷했습니다. 고된 작업의 특성에도 불구하고 음식은 맛있었고 기숙사 숙소는 편안했습니다. 저는 창문과 정문을 몰래 관찰하며 어머니가 3개월 동안 집에 돌아올 날을 기대했습니다. 그러나 이것은 실현되지 않았습니다. 3개월마다 방문이 허용되었습니다. 세 번째 달이 지난 후에는 직계 가족 이외의 사람과의 연락을 제외한 전화, 서신, 서면을 통한 모든 연락이 허용되었습니다. 직원들은 모든 서신을 배포하기 전에 읽어볼 책임이 있었습니다. 3개월의 프로그램이 끝나고 마침내 어머니의 첫 면회가 허용되었습니다. 저는 어머니를 보고 깜짝 놀랐고 서둘러 달려가 어머니를 안아드렸습니다. 저는 집에서보다 더 많은 시간을 어머니와 함께 보냈습니다. 한국 음식이 없던 시절, 어머니는 인스턴트 라면과 한국식 바비큐를 준비해 주셨습니다. 함께 지내는 동안 저는 어머니께 저를 집으로 데려가 달라고 간청했습니다. 하지만 상황은 제가 예상했던 대로 전개되지 않았습니다. 우리는 당구와 프리스비 같은 여가 활동을 함께 하며 동료애와 웃음을 키웠습니다. 첫 방문이었기 때문에 저는 캠퍼스 경내를 벗어날 수 없었습니다. 방문에 따른 제한에도 불구하고 우리는 함께 좋은 시간을 보낼 수 있었습니다. 방문 중 등 기회가 있을 때만 핫초코나 커피를 마실 수 있었습니다. 면회 기간은 3일에 불과했지만 어머니와 함께 보낸 가장 최적의 기간이었다고 단언할 수 있습니다. 셋째 날이자 마지막 날에는 제가 직면한 상황에 대해 깊이 성찰하는 시간을 가졌습니다. 모든 입소자들은 수요일에는 채플에, 일요일에는 교회에 의무적으로 참석해야 했습니다. 교육 프로그램을 마친 후 저는 학업을 재개하고 주황색 셔츠보다 더 높은 계급을 의미하는 노란색 셔츠를 입을 수 있었습니다. 이 프로그램의 교육 기관은 교사의 직접적인 지도를 받는 것이 아니라 학생들이 자신의 속도에 맞춰 학습하는 다른 교육 방식을 채택하고 있다는 점에서 학생들의 모국의 공립학교와 달랐습니다. 저는 중대한 기상 이변의 영향으로 장기간 학교에 등교할 수 없었고, 이로 인해 전교생이 고된 육체 노동을 해야 했습니다. 우리는 캠퍼스의 광활한 특성을 고려하여 허리케인 바람에 쓰러진 나무, 돌, 무거운 건축 자재를 약 2마일 거리까지 모두 운반하는 임무를 맡았습니다. 지쳐서 물건을 떨어뜨린 경우, 개인은 일련의 신체 운동을 한 다음 다시 원래 위치로 물건을 들어올린 다음 사이클을 다시 시작해야 했습니다. 한 13세 학생은 어머니를 연필로 찌른 후 이 프로그램에 보내졌습니다. 그는 너무 괴로워서 직원의 지시를 따르지 않고 바닥에 쓰러졌습니다. 직원들은 그를 제지하고 다른 방으로 데려갔고, 그는 큰 소리로 욕설을 퍼붓기 시작했습니다. 직원들은 일반적인 직원이 아니었습니다. 일부는 해병대, 특수부대, 경비원, 헤비급 복서, 역도 선수, 심지어 미주리주 보안관으로 복무한 경력이 있었습니다. 담임 목사는 헤비급 복싱 챔피언 출신이기도 합니다. 여러 차례 학생들이 기숙학교를 탈출하려고 시도했습니다. 학교 역사상 단 한 명의 학생만이 집으로 돌아갈 수 있었으며, 이후 호위병을 통해 다시 돌려보내졌습니다. 상당수의 학생들이 소년원 내에서 효과적으로 관리할 수 없어 이 시설로 이송되었습니다. 재활의 기회를 제공하기 위해 법적 명령에 따라 이 시설로 이송된 것입니다. 2세대는 규칙의 엄격하고 가혹한 특성으로 인해 가장 힘든 시기를 보냈고, 그 결과 전체 프로그램이 캘리포니아 스톡턴에서 미주리주로 이전하게 되었습니다. 육체 노동과 규율 훈련이 너무 엄격해서 학생들이 과도한 근력을 키웠고, 이로 인해 관리하기가 점점 더 어려워졌습니다. 그래서 제가 재임하는 동안 학생들은 여가 시간에 운동과 신체 발달을 위해 무거운 역기를 들지 못하도록 금지했습니다. 무거운 물건을 들어 올리는 것은 특정 근육 그룹에 집중하기 위한 수단이 아니라 훈육의 수단으로, 짧은 시간 동안 또는 다른 운동의 일부로만 수행되었습니다. 고등학교 교육 기간 동안 우리 몸은 후기보다 근력 발달 능력이 더 큰 것으로 나타났습니다. 이는 스태프들과 프로그램 재단 책임자들도 인정한 현상이었습니다. 대부분의 학생들은 마약 관련 활동과 갱단 관련 범죄에 연루되어 이 시설에 보내졌습니다. 나머지 학생들은 부모에게 반항적인 행동으로 인해 이곳에 보내졌습니다. 저는 캘리포니아주 로스앤젤레스에서 온 사촌이 있었고, 뉴욕주 롱아일랜드에서 온 사촌도 있었습니다. 핏줄이 같은 가족으로서 우리는 체류 자격을 부여받았습니다. 당시 남가주에는 50명이 넘는 한인들이 있었지만 뉴욕 퀸즈에는 단 세 명뿐이었습니다. 저는 집으로 돌아가고 싶었지만 6개월이 되어서야 집으로 돌아갈 수 있었습니다. 저는 어머니께 이 프로그램이 겉으로 보이는 것과 다르다고 말씀드렸죠. 사실 다소 위협적인 환경이었죠. 학생의 방문 가족이 시설에 도착하면 밝고 활기찬 복장에 스포츠 헤어스타일을 한 학생들이 맞이하는데, 이는 현실과는 극명하게 대비되는 밝은 미소를 짓고 있는 모습입니다. 게다가 이들은 우리가 감내해야 하는 징벌적 육체 노동과 체벌에 대해 전혀 알지 못합니다. 심지어 미국에 있는 가족에게 사진을 보낼 때도 웃어야만 했습니다. 분노나 슬픔과 같은 다른 감정을 드러내면 부모님이 걱정하실 것이고, 계약이 끝나기 전에 집으로 돌아갈 수도 있었기 때문입니다. 두 번째 방문 날, 어머니의 간섭으로 저는 공립학교에 성실히 지원하겠다고 어머니께 약속했습니다. 더 이상 어려움을 겪을 수 없다고 생각한 순간, 저는 다시 한 번 학업에 결석하고 담배를 과도하게 피우기 시작했습니다. 집에서 사흘을 보낸 후 아버지는 저를 아가페 기숙학교로 다시 보내기로 결정하셨습니다. 저는 다시 한 번 가출을 고려했지만, 이미 두 번이나 가출을 경험했기 때문에 그 행동이 초래할 심각한 결과를 잘 알고 있었습니다. 그래서 저는 다른 프로그램을 선호했음에도 불구하고 그 프로그램이 제가 가고 싶지 않은 마지막 장소였음에도 불구하고 협조하기로 결정했습니다. 프로그램에 재등록하자마자 저는 부트캠프에 다시 배정되었습니다. 저는 이곳이 제 존재의 정점이라고 생각했고, 기숙사에서 생활하는 동안 수많은 악몽을 경험했습니다. 저는 이전에 학생 전체가 교직원들과 힘을 합쳐 프로그램에서 궁극적으로 탈출하는 시나리오를 구상한 적이 있었습니다. 수적으로 열세인 상황에서도 스태프들이 그런 회복력을 발휘할 수 있을 거라고는 생각하지 못했습니다. 그 후 제 고향에서 온 또 다른 학생이 프로그램에 입학했습니다. 그 결과 우리는 집단 탈출을 촉진할 수 있는 잠재적 수단으로 인식되는 '외출 금지' 상태에 놓이게 되었습니다. 프로그램 내에서 짧은 기간 동안 동거한 후, 우리는 서로 산발적으로 대화를 나누면서 각자의 배경과 경험이 상당히 겹친다는 것을 발견했습니다. 그는 '모밍 파이' 또는 M.M.P로 알려진 갱단의 6세대 멤버였습니다. 이 갱단은 처음에는 중국계 미국인 조직으로 설립되었지만 이후 한국계 미국인 조직과 합쳐졌습니다. 특히 고향이 같은 저희는 함께 도주할 계획을 세웠습니다. 수많은 동물이 서식하는 숲이 우거진 지역을 통과해야 했고, 경찰이 우리를 적극적으로 수색하고 있었으며, 재정적 자원과 신용이 모두 부족했기 때문에 인내심을 갖고 버티는 것이 어려웠습니다. 이 주제에 대해 논의하기 전에 모든 건물과 기숙사 입구는 엄격한 감시하에 있었고 학교의 전체 직원이 항상 우리의 활동을 모니터링하고 있었다는 점에 유의해야 합니다. 또한 캠퍼스 전체가 전기 철조망으로 둘러싸여 있었고 모든 교직원이 캠퍼스 내에 상주하고 있었습니다. 어느 날, 그와 저는 서로에게 도주 및 징계 회피 의사를 담은 쪽지를 전달하던 중 둘 다 체포되어 신발을 압수당했습니다. 그 결과 저희는 징계 시설로 복귀하게 되었습니다. 신발 압수는 도주를 시도했거나 도주를 시도할 것으로 판단할 만한 이유를 제공한 학생에게 적용되는 징계 조치였습니다. 운동화나 드레스화로 구성된 표준 신발은 발 사이즈의 약 두 배에 달하는 부실한 운동화로 대체되었습니다. 게다가 신발의 혀가 제거되었습니다. 마치 갑피를 지지하는 구조가 없는 거대하고 다루기 힘든 슬리퍼를 신고 다니는 것과 비슷했습니다. 게다가 침묵을 지키라는 의미의 팔찌를 착용하도록 강요받았고 2주 연속으로 벽을 바라보도록 요구받았습니다. 일반적으로 학생들은 교직원이 입회하여 그들의 상호 작용을 모니터링하지 않는 한 서로 대화하는 것이 금지되었습니다. 이 모니터링에는 수화와 몸짓을 포함한 모든 언어적, 비언어적 의사소통을 듣고 녹음하는 것이 포함되었습니다. 벽을 마주하고 있는 동안 저는 프로그램 내에서의 제 행동뿐만 아니라 프로그램에 참여하기 전의 행동에 대해서도 생각하며 성찰의 시간을 가졌습니다. 저는 제 행동으로 인해 어머니가 소파에서 울고 계실 가능성을 생각했고, 이제 저는 제 행동이 어머니에게 큰 고통을 안겨드렸다는 것을 깨달았습니다. 제가 제 잘못을 솔직하게 인정한 것은 이 때가 처음이었습니다. 모든 학생들은 매일 아침 아침 식사 전에 성경을 읽어야 했고 수요일과 일요일에는 채플에 참석해야 했습니다. 어느 날 성경을 정독하던 중 우연히 시편과 잠언을 읽게 되었습니다. 그 순간 저는 지혜의 개념에 대해 깊이 생각해 보게 되었습니다. 제 한글 이름의 첫 글자가 지혜의 개념을 상징하는 것이었죠. 부모님은 제가 성인이 되었을 때 저의 잠재력을 최대한 활용하겠다는 약속과 함께 이 이름을 지어주셨습니다. 지혜의 정확한 정의는 알지 못했지만 저는 이 뛰어난 자질을 얻기로 결심했습니다. 저는 세 살 때부터 하나님을 믿었지만 아가페 기숙학교에서 공부를 시작할 때까지 세례를 받지 않았습니다. 어느 날 저는 구원에 관한 설교를 듣고 예수 그리스도를 개인의 구세주로 영접하기로 결심했습니다. 여러 번 담배를 피우고 싶은 충동에 사로잡혔지만 그 충동을 억지로 참아야 했습니다. 그 시설에서 지낸 지 6개월째 되던 달, 어머니는 저를 훨씬 더 관대하고 육체 노동이 필요하지 않은 다른 프로그램으로 옮기기로 결정했습니다. 그 시설은 뉴욕 북부에 위치한 프리덤 빌리지로 알려져 있었습니다. 문제 청소년을 위한 기독교 프로그램이었기 때문에 제가 이 프로그램에서 유일하게 마음에 들지 않았던 점은 흡연을 금지하는 것이었습니다. 저는 이 시설에서 근무하는 동안 앤드류 박이라는 사람을 만났습니다. 그는 저와 같은 고향 출신의 한국계 미국인이었고, 이전에 MMM이라는 아시안 공의 멤버로 활동한 적이 있었습니다. 그는 두 번째 기회를 얻기 위해 소년원에서 전출된 상태였습니다. 그가 도착한 지 몇 주 만에 프로그램을 떠난 것은 집으로 돌아가고 싶은 제 마음을 더욱 강하게 만들었습니다. 이 프로그램의 관대함을 감안할 때 학생들이 의무적으로 남아 있어야 하는 것은 아니었습니다. 그래서 저는 그레이하운드 버스를 타고 집으로 돌아가기로 결정했습니다. 제 결정에 대해 알게 된 아버지는 눈에 띄게 괴로워하고 분노하셨습니다. 아버지는 이제 저를 다시 아가페 기숙학교로 돌려보내야 할지에 대한 딜레마에 직면하게 되었는데, 제가 예상했던 것과 마찬가지로 좋지 않은 결과를 초래할 가능성이 높다는 것을 잘 알고 계셨습니다. 제가 집에 머무는 동안 부모님은 계획을 세우셨습니다. 부모님은 저에게 아가페 기숙학교에 가까운 사촌이 있다는 사실을 알려주셨고, 저를 그곳에 맡긴다는 사실을 밝히지 않은 채 휴일에 사촌을 방문하겠다고 하셨습니다. 저는 무슨 일이 일어날지 전혀 몰랐기 때문에 어머니와 동행하는 데 흔쾌히 동의했습니다. 정문에 들어서자마자 5명의 직원이 다가와 어머니가 위독한 상태라고 알려주었습니다. 그 순간 저는 제가 처한 상황의 심각성을 깨닫고 또 다른 어려움에 직면할 수 있다는 생각에 믿기지 않는 마음이 들었습니다. 이후 저는 징계 시설로 복귀했고, 면회도 받지 못한 채 10개월 동안 더 머물렀습니다. 이는 제가 계속해서 시설을 방해하는 행동과 시설 탈출 시도에 관여했기 때문입니다. 그 결과 저는 학교에서 학업을 계속할 수 없었습니다. 그 경험은 정신적으로나 육체적으로나 고되고 힘든 시간이었고, 기도로 위안을 찾게 되었습니다. 16년에 걸쳐 제 인생에서 가장 치열했던 시기였습니다. 시설에서의 4개월이 끝나갈 무렵, 저는 상황을 안정시키고 주방에서 무급으로 일할 수 있는 자리를 확보할 수 있었습니다. 하지만 저는 세 번째로 퇴사한 유일한 학생이었으며, 이는 학교 역사에 중요한 이정표가 되었습니다. 따라서 교직원들은 항상 저를 더욱 주의 깊게 감시했습니다. 이 프로그램은 북한의 수용소 환경과 매우 흡사했기 때문에 감옥보다 더 어려운 환경이었습니다. 6개월이 지났을 때 어머니는 제가 만 18세가 되어 검정고시를 제때에 취득할 수 있는 다른 방법이 없었기 때문에 저에게 마지막 석방 기회를 제공했습니다. 프로그램에서 퇴소할 수 있는 유일한 방법은 부모의 개입, 졸업, 만 18세가 되는 것 세 가지뿐이었습니다. 만 18세가 되면 직원의 방해나 방해 없이 법적으로 퇴소할 수 있습니다. 저는 이 순간, 제가 견뎌온 엄청난 고통이 이제 과거의 일이 되었기 때문에 이 세상에 존재하는 가장 만족스러운 개인이었다고 말할 수밖에 없습니다. 어머니가 저를 공항으로 이송하는 동안 저는 직원들이 저를 쫓아오는지 확인하기 위해 차량 후방을 여러 번 관찰했습니다. 이는 제가 시설에 근무하는 동안 자주 발생하는 일이었습니다. 따뜻한 코코아나 아이스 커피를 마시는 것과 같은 가장 평범한 활동과 이전에는 당연하게 여겼던 모든 일상이 감사의 원천이 되었습니다. 제 생각에 아가페 기숙학교의 환경은 일반적인 것이었지만, 현실 세계는 근본적으로 다른 존재인 것 같았습니다. 비슷한 시련을 직접 겪어보지 않은 사람은 제가 겪은 충격적인 경험을 온전히 이해할 수 없을 것입니다. 그것은 인내심이 필요한 일이 시작되었음을 의미했습니다. 프로그램의 엄격한 규정에 익숙해져 있던 저는 어머니에게 잠시 화장실에 다녀와도 되는지 자주 물어보곤 했습니다. 어머니는 왜 자꾸만 화장실에 대해 물어보느냐며 재미있다는 반응을 보이곤 하셨죠. 이를 통해 어머니가 현실의 상황을 제대로 인식하지 못하고 있다는 것을 깨달았습니다. 그럼에도 불구하고 어머니는 제가 없는 곳에서 제 방에 들어와 제 옷을 만지곤 했습니다. 그럼에도 불구하고 그녀는 상황을 인식하지 못했습니다. 그 결과 그녀는 어려운 환경 속에서 아들의 안녕을 걱정하느라 제대로 먹지도 못했습니다. 저는 18세가 되기 몇 달 전이었습니다. 저는 아가페 기숙학교에서 학업을 마치지 못했기 때문에 대신 러닝 스타트 프로그램이 있는 기술학교에 다녔습니다. 이를 통해 대학 수준의 과정을 수강할 수 있었고, 결국 실제 시험을 치르지 않고도 검정고시를 취득할 수 있었습니다. 이 학교에 등록하기 전에는 검정고시나 고등학교 졸업장 없이도 생계를 유지할 수 있는 방법을 찾으려고 노력했습니다. 여기에는 다른 주를 독립적으로 여행하는 것이 포함되었고, 제가 아는 다른 사람들은 고등 교육을 받거나 취업에 성공했습니다. 저는 직업 훈련과 검정고시 취득을 동시에 할 수 있는 직업 봉사단 프로그램에서 직업 훈련을 시작했습니다. 이 시설은 강수량이 잦은 오리건주에 위치해 있었습니다. 제가 근무하는 동안 날씨는 계속 흐리고 습했습니다. 전 세계에서 다양한 출신을 가진 사람들이 하나의 목표를 가지고 이곳에 모였습니다. 하지만 30세라는 연령 제한이 있었습니다. 이는 그 당시 30세는 나이가 많다고 인식되고 존경받는 존재로 여겨졌음을 나타냅니다. 구내 흡연은 허용되었지만 저는 공부를 계속할 수 없었습니다. 약 2년 동안 저는 고등학교 졸업장이나 검정고시 없이도 생계를 유지할 수 있는 길을 찾아 전국을 돌아다녔습니다. 잡 봉사단 프로그램을 마치고 워싱턴주 시애틀행 그레이하운드 버스 티켓을 구해 노숙자 보호소 위에 위치한 평범한 원룸 아파트를 임대했습니다. 하지만 제대로 된 일자리를 구할 수 없었습니다. 결국 저는 버지니아로 향했고, 고향에 사는 지인의 초대로 그곳을 방문하게 되었습니다. 그곳에 머무는 동안 우리는 상당한 양의 조니워커 주류와 상당한 양의 담배를 소비했습니다. 일행은 마리화나 담배를 피웠지만 저는 불쾌한 냄새와 간접흡연에 노출되었을 때 나타나는 진정 효과로 인해 담배를 피우지 않았습니다. 어머니는 제가 안정적인 삶의 궤도에 오르지 못하는 것에 대해 깊이 걱정하셨어요. 그 결과 저는 그레이하운드 버스를 타고 뉴욕으로 돌아갔습니다. 저는 맨해튼 펜 스테이션에 있는 기술 직업 교육 기관으로 돌아왔습니다. 그곳에서 27살의 중국인 여성을 만났는데, 당시 저는 19살에 불과했습니다. 우리는 둘 다 같은 반에 등록했고 퀸즈 플러싱에 거주하고 있었습니다. 그래서 7호선 전철을 자주 함께 탔어요. 결국 저는 그녀와 연애를 시작했지만 어머니는 그녀의 행동을 의심스럽게 여겼습니다. 하지만 처음에는 그녀와 우리 관계에 대한 저의 순진함 때문에 어머니의 조언에 귀를 기울이기를 꺼려했습니다. 저는 어머니가 중국에서 결혼했고, 미국 시민권자인 제 신분을 악용해 허위 결혼 증명서를 위조해 영주권을 취득하려 했다는 사실을 전혀 알지 못했습니다. 게다가 저는 그녀가 중국 마피아 조직인 삼합회와 관련이 있다는 사실도 알지 못했습니다. TCI 대학에서 중국인 여성을 만나기 전, 저는 한국계 미국인 및 중국계 미국인으로 구성된 길거리 갱단 'MMM'의 저명한 멤버였습니다. “모밍파이"라는 용어는 ‘이름 없는 갱단’이라는 뜻의 중국어 의성어입니다. 한국어로는 “무명파”라고 표기합니다. 모명파는 플러싱의 다른 두 유명 갱단인 플라잉 드래곤즈와 고스트 섀도우와 갈등을 빚고 있었습니다. 이 세 조직은 매춘 업소, 도박장, 룸살롱, 나이트클럽, 술집 등 다양한 업소의 운영을 담당하고 있었습니다. 따라서 영토 분쟁과 이러한 사업체를 장악하려는 욕망으로 인해 그들 사이에 잦은 다툼이 있었습니다. 저는 MMP에 합류하기 전부터 고스트 섀도우와 우호적인 관계를 유지하고 있었습니다. 하지만 한 번은 우리 사이에 오해가 생겼습니다. 공원 벤치에 10여명의 고스트 섀도우 멤버들과 함께 앉아 있었는데, 그들이 저에게 모밍파이를 탈퇴하고 자신들의 조직에 합류하자고 제안했습니다. 저는 그들의 초대를 거절했고 그들은 제 결정을 존중했습니다. 하지만 모밍파이의 한 멤버가 이야기를 조작하여 제가 모밍파이를 배신하고 고스트 섀도우에 합류했다고 모밍파이의 갱단 리더인 다일로에게 알렸고, 다일로는 제가 모밍파이를 배신하고 고스트 섀도우에 합류했다고 말했습니다. 그는 공원에서 저를 찾아내더니 제 목을 잡고 제압하기 시작했습니다. 그는 “그런 행동을 하게 된 동기가 무엇이냐”고 물었습니다. 저는 그 사건에 책임이 없다고 말했지만 그는 납득하지 못했습니다. 그러자 갱단 두목은 제 뒤통수를 때리고 죽이려고 했습니다. 하지만 한 백인 노인이 끼어들어 갱단 리더에게 사과할 것을 요구했습니다. 바로 그 순간 모든 상황이 멈췄어요. 저는 그 할머니의 개입으로 목숨을 구할 수 있었던 것이 정말 감사한 일이었습니다. 저는 제 개인적인 가치관이나 목표와 맞지 않는 행동을 하는 지인들이 많았습니다. 그래서 저는 이런 특정한 삶의 방식과 생활 방식에서 벗어날 수 있었습니다. 또한 나이트클럽에서 만난 친구도 있었어요. 그는 중국 마피아, 특히 삼합회와 연계된 심각한 마약 중독자였습니다. 저는 엑스터시와 코카인이 그와 다른 사람들의 건강에 미치는 해로운 영향을 목격했습니다. 하나님께서 저를 비슷한 운명에서 구해주셔서 지금까지 살아남을 수 있게 해주신 것에 대해 감사하게 생각합니다. 어느 휴일, 저는 예고 없이 그 소녀의 집을 방문했다가 그녀와 그녀의 남편이 나누는 대화를 엿들었습니다. 이 대화를 통해 그녀가 실제로 사기 행각을 벌이는 기혼자이며 중국 내 범죄 조직과 연계되어 있다는 사실을 알게 되었습니다. 어머니의 주장이 사실임을 확인시켜주는 의미심장하고 놀라운 폭로였습니다. 저는 어머니가 자신의 요구에 응하지 않으면 결혼을 강요하거나 심지어 살해하는 등 극단적인 조치를 취할지도 모른다는 두려움 때문에 제 안전과 안녕이 걱정되었습니다. 결국 저는 미 해병대에 입대하여 이 상황을 벗어나기로 결심했습니다. 아버지는 이런 행동이 저에게 적절하지도, 유익하지도 않다고 강조하며 입대하지 말라고 거듭 충고하셨습니다. 하지만 저는 아버지의 조언을 무시하고 고집과 불순종을 버리기로 결심했습니다. 저는 이것이 제가 의미 있는 경력을 쌓을 수 있는 길이라는 것을 깨달았습니다. 저는 일반 학력 검정고시(GED) 자격증이 없고 심각한 주의력 결핍 과잉 행동 장애(ADHD)가 있어 군 입대가 허용되지 않았습니다. 하지만 모집 담당자는 보너스를 받기 위해 이 요건을 무시했습니다. 군대, 특히 해병대 고유의 극심한 스트레스 환경으로 인해 ADHD를 앓고 있는 사람은 정신 장애가 발생할 위험이 높습니다. 사우스 캐롤라이나주 파리 아일랜드에 있는 미 해병대 신병 훈련소에 입소했을 때 저는 제 결정의 심각성을 절실히 깨달았습니다. 이제 저는 돌이킬 수 없을 정도로 이 길을 선택했고, 훈련 교관들의 엄격한 훈련 방식과 엄격한 규율을 지켜보면서 제가 선택한 어려운 환경의 현실을 직시하게 되었습니다. 그 후 저는 제가 “킬링 머신”이라는 속어로 알려진 제3대대 킬로 중대 3102소대라는 가장 힘든 부대에 배치되었다는 사실을 알게 되었습니다. 그 후 제 신병 모집 담당자가 이성과 사귀는 것을 좋아하는 제 성향 때문에 저에 대해 부정적인 감정을 가지고 있었다는 것이 분명해졌습니다. 당시 저는 필요한 지식, 지혜, 인간관계 기술이 부족했습니다. 저는 소대에서 가장 체력은 좋았지만 가장 강하지는 않았습니다. 저는 아가페에서 특히 힘든 시기를 견뎌내며 생존하는 법을 배웠습니다. 당시 19살이었던 저는 크게 두 가지 이유로 해병대에 입대했습니다. 하나는 중국 마피아에게 살해당하지 않기 위해서였고, 다른 하나는 의미 있는 삶의 길을 추구하기 위해서였습니다. 훈련 프로그램에서 저에게 가장 큰 도전이 되었던 부분은 육체적 인내력이었습니다. 저는 담배를 피운 전력이 있었지만 격렬한 신체 활동에 필요한 인내력을 키우는 데 필요한 훈련이 부족했습니다. 훈련 프로그램을 완료하려면 3마일 조깅을 완주해야 했습니다. 비록 훈련 프로그램의 마지막 단계에 이르러서야 이 목표를 달성할 수 있었지만, 대회에서 2등에서 꼴찌를 차지한 저는 이 목표를 달성할 수 있었습니다. 힘든 순간에는 가족들의 얼굴을 떠올리며 인내심을 잃지 않겠다는 결심을 다지곤 했습니다. 멤버가 되는 것은 비교적 쉬웠지만, 탈퇴하는 것은 방법을 알지 못하면 매우 어려운 곳이었죠. 당시에는 이런 상황을 잘 몰랐습니다. 훈련 과정에서 가장 편안했던 것은 소총 사격 훈련이었는데, 훈련 교관들은 제가 조준하고 있는 표적에만 집중할 수 있는 기회를 주었습니다. 다른 날에는 교회에 가거나 내무반에서 편지를 받기도 했습니다. 교회 환경은 훈련 교관들이 일반적으로 신병들에게 가혹하고 징벌적인 태도를 보였기 때문에 현저히 부조화했습니다. 반대로 일요일에 교회에 가면 분위기가 갑자기 친절하고 유쾌한 분위기로 바뀌곤 했습니다. 저는 아버지와 제 삶에서 교회의 역할, 그리고 나머지 가족에 대해 자주 생각했습니다. 해병대 훈련소는 사전에 충분히 준비할 수 없는 도전이라는 것을 이해하게 되었습니다. 훈련에는 수많은 장애물 코스, 체력 훈련, 가스실 시뮬레이션, 장거리 하이킹 등이 포함되었고, 이 모든 것이 저의 심리적, 육체적 쇠약에 영향을 미쳤습니다. 하지만 이러한 도전은 궁극적으로 저를 해병대의 가치와 끈기에 부합하는 지배적인 사고방식을 개발하는 데 도움이 되었습니다. 아가페와 해병대가 제공한 훈련 세션은 제가 정신 및 심리전 분야의 최고의 전문가가 될 수 있도록 준비시키는 데 가장 효과적이었다고 말할 수 있습니다. 훈련에서 가장 어려웠던 점은 심폐지구력을 필요로 하는 모든 활동이었습니다. 또한 해병대원들과 비교했을 때 제 자신의 연약함을 인식하게 되었고, 신체적으로도 매우 취약하다는 것을 느꼈습니다. 그럼에도 불구하고 저는 부트캠프 프로그램을 성공적으로 마쳤습니다. 졸업식 때 가족들이 저를 보러 왔을 때 저는 깊은 평화와 환영을 느꼈습니다. 저는 며칠 동안 집에 머물다가 본대 배치를 준비하기 위해 마련된 해병대 훈련 센터(MTC) 학교를 다녔습니다. 훈련을 마친 후 저는 일본 오키나와의 한 부대로 배치되었습니다. 소대원들과 함께 달리다가 부상을 당하기 전까지 오키나와는 목가적이었고 모든 것이 순조롭게 진행되고 있었습니다. 원래 소대는 제가 도착하기 전날 이라크로 떠났고, 저와 마라톤 선수들만 남게 되었죠. 저는 필요한 서류 작업을 완료하고 이후 지휘계통을 통해 전달된 후 군에서 의병 제대 허가를 받았습니다. 그 후 저는 페리를 통해 일본에서 바로 한국으로 건너가 새로운 인생의 여정을 시작했습니다. 이번이 두 번째 한국 방문이었는데, 첫 번째는 중학교 재학 중이었습니다. 게다가 당시 저는 한국에 아는 사람이 전혀 없었고, 단돈 1,500달러를 소지한 채 한국으로 향했습니다. 당시 저는 취업이 절실히 필요했고, 영어를 가르치거나 통역하는 일밖에 선택지가 없었습니다. 그래서 저는 곧바로 현지 학원에 취직했고, 이후 초등학생부터 중학생까지 학생들을 대상으로 개인 과외를 했습니다. 더 높은 연봉을 받기 위해 한국에서 가장 부유한 도시인 강남의 한 수출입 회사에 번역가로 취업했습니다. 이곳에서 미래의 직장 상사를 소개받았습니다. 그는 한국의 아이비리그 대학을 졸업한 인재였습니다. 그는 제가 자금 부족에 시달리고 있을 때 재정적인 지원과 함께 머물 수 있는 숙소를 제공해주었습니다. 그는 제가 임시로 자신의 사무실에서 지낼 수 있도록 허락했고, 이후 저와 함께 상사의 집으로 가서 그의 가족을 공식적으로 소개받았습니다. 저는 제가 고등학교 졸업장을 위조했음에도 불구하고 그가 제가 고등학교 졸업장을 가지고 있지 않다는 것을 알고 있었다고 생각합니다. 그럼에도 불구하고 그는 저를 자비롭게 받아주었습니다. 저는 오랫동안 아버지께 진실을 밝히고 진심 어린 사과를 드리고 싶었지만 그럴 기회를 갖지 못했습니다. 한국에서의 생활은 더할 수 없는 기쁨의 시간이었지만, 부모님의 건강 악화로 인해 어쩔 수 없이 고국으로 돌아갈 수밖에 없었습니다. 이후 저는 삶을 재건하고 TCI 대학에 입학해 검정고시 자격증을 취득했습니다. 또한 약 2년간 바이블 칼리지인 낵 칼리지에 다니면서 안수를 받고 필라델피아의 아이비리그 대학원인 웨스트민스터 대학원에 입학하기 위해 노력했습니다. 하지만 그 후 프리랜서 글쓰기를 통해 하나님을 섬길 수 있는 다른 방법을 찾았습니다. 또한 20대 초반에 한 스파에서 샴푸 도우미로 일하면서 일자리를 얻었습니다. 글 쓰는 일과 샴푸 보조 역할은 제가 끈질기고 결단력 있게 추구한 유일한 두 가지 일이었습니다. 저는 20대 초반이 될 때까지 심리전이라는 개념을 알지 못했습니다. 그때 저는 제가 태어날 때부터 이러한 현상을 경험하고 있었다는 사실도 알게 되었습니다. 처음에는 기독교 주제에 대해서만 글을 쓰려고 했습니다. 하지만 이후 저는 제 타고난 능력의 한계를 인식하게 되면서 영적 전쟁과 심리전을 모두 탐구하기로 결정했습니다. 이 시점에서 저는 두 가지 형태의 전쟁에 모두 능숙하다는 것을 알고 있는 유일한 사람이었습니다. 21살부터 현재 37살까지 저는 단 한 번도 패배한 적이 없습니다. 학업, 종교, 직업, 사회 등 모든 환경에서 저는 다른 사람들의 조롱을 끊임없이 이끌어냈습니다. 저는 카페나 스타벅스 커피숍에서 하루 8~9시간씩 긴 시간 동안 글을 쓰면서 스스로를 훈련하여 자격증을 취득했습니다. 부모님도 이상하게 여길 정도로 성실하고 꼼꼼하게 공부했습니다. 하지만 이것이 최고의 정점에 도달할 수 있는 유일한 방법이었죠. 어렸을 때부터 저는 교회 구성원들로부터 제가 사회에서 중요한 역할을 할 것이라는 이야기를 들었습니다. 나이가 많은 언니도 제가 아이비리그 대학에 다니는 최고령자라는 점을 언급하며 저를 격려했습니다. 전에는 그분들이 선의의 의도를 가지고 단순히 칭찬을 하는 것이라고 생각했지만, 그 후 그분들의 진짜 의도를 알게 되었습니다. 수년 전 아이비리그 대학에 다니셨던 아버지는 어머니에게 제가 심리전 분야의 신동이라고 말씀하셨고, 교회 교인들에게 제가 기독교에 대한 깊은 이해를 천부적 소질로 타고났다고 말씀하셨습니다. 심리전의 영역에서는 위험부담이 크고 잠재적 결과가 심각하기 때문에 존경을 받는다는 것은 어려운 일입니다. 저를 존경한다고 표현한 남성은 세 명에 불과한 반면, 여러 명의 여성은 저를 받침대에 올려놓았습니다. 심지어 하버드, 컬럼비아, 프린스턴 대학의 정신과 의사와 심리학자들도 제가 학업에 더 많은 시간을 투자했다면 아이비리그에서 최고의 학생이 되었을 것이라고 말했죠. 그래서 많은 사람들이 세계에서 가장 뛰어난 인재들이 고졸 출신이라는 사실에 놀라움을 금치 못했습니다. 아가페 학교와 해병대는 저의 정신 능력을 개발하고 타고난 능력을 활용하는 법을 배울 수 있는 훈련의 장이었습니다. 어떤 사람들은 제가 감정적 고통과 외부 압력의 영향을 받지 않는다고 주장하며 제가 인간이 아니라고 주장했습니다. 저는 수백만 명의 사람들과 교류해왔고, 지배권을 주장하고 여성을 끌어들이는 일관된 능력에도 불구하고 더 넓은 커뮤니티를 돕는 데 상당한 노력을 기울이고 있다고 주장하는 것이 정확합니다. 저의 여정은 문장 반복 전략의 개발로 시작되었고, 이후 저는 이를 마스터했습니다. 이를 통해 두 전쟁 전통에 내재된 지식, 지혜, 기술을 더 깊이 탐구할 수 있는 길을 열었습니다. 기독교, 심리학, 철학, 인간관계, 삶의 방식이라는 다섯 가지 핵심 주제는 모두 서로에 뿌리를 두고 있습니다. 저는 이 세상을 떠나는 날까지 하나님께서 제게 주신 선물을 전 세계에 전파하는 데 제 삶을 바칠 것을 서약합니다. 나의 목표는 개인이 이 개념을 나보다 더 발전시킬 수 있을 정도로 두 가지 전쟁에 대한 전문성을 개발하도록 촉진하여 세계를 건설하는 혁신적인 접근 방식의 무한한 물결을 만드는 것입니다. 초기 단계는 심리전이고, 그다음은 인지 능력의 발전, 그리고 마지막으로 영적 전쟁입니다. 이러한 접근 방식은 세상을 심오하고 돌이킬 수 없는 방식으로 변화시킬 수 있는 잠재력을 가지고 있습니다.

伝説の戦いの父

私はこうして霊的・心理的戦いで世界一になった。

私は1986年12月26日、ペンシルベニア州フィラデルフィアで生まれた。両親は製菓店を営んでいたが、父はアイビーリーグ付属のウェストミンスター神学校で勉学に励んでいた。父は長老派の伝統にのっとり、聖職に就くことを目指していた。3歳のとき、私は家族全員でニューヨークのクイーンズに引っ越した。当時、私の家族は経済的に恵まれておらず、父は教会設立の初期段階にあった。両親は過度に厳格で、私は牧師の息子として、また敬虔なクリスチャンとして、兄弟やより広いコミュニティの模範となることを常に強いられていた。髪型を変えたり、宝石を身につけたり、当時の基準にそぐわない服装をするなど、他の反抗的な若者と同じような行為をすることは許されなかった。さらに、世俗的な音楽を聴くことも許されなかった。特に礼拝に出席しなかったり、協調性に欠ける行動をとったりして、教会内の秩序を乱したため、私は父から何度も体罰を受けた。ベイサイドのM.S.158の中学2年生になった私は、最終学年が始まる前にグレートネック・ノース高校に転校した。これは、私に悪影響を及ぼす可能性のある人物との接触を制限する目的で、両親が下した決断だった。この時代、韓国系アメリカ人や中国系アメリカ人のギャングが急増し、彼らの多くは 「トライアド 」と呼ばれる中国系マフィア組織に属していた。銃器による発砲事件が多発し、人口のかなりの割合が違法薬物、特にコカインやエクスタシーに依存するようになった。グレートネック・ノースは学業に熱心な生徒が多く、当時の私の好みに合わない環境だった。両親は、ベイサイドやフラッシングで見られたような違法行為に手を染める生徒が多いという理由で、私をグレートネック・サウスには入学させなかった。約2ヵ月後、私はやむなくベイサイド高校への転校を願い出た。母が転校に同意してくれれば、私は学業で優秀な成績を修めると断言した。とはいえ、私の第一の目的は、破壊的な活動をしている人々と付き合うことだった。私は韓国系や韓国系アメリカ人の多い環境で育ったため、こうした人々が私の社交界の大半を占めていた。母は私の希望に応じ、私をベイサイド高校に転校させることにした。前述の高校に入学してから3ヵ月足らずの短い間に、私はすでに授業をさぼったり、疑わしい人物と付き合ったりし始めていた。タバコの使用や他の生徒との口論に加え、このことは両親にとって大きな心配事だった。私の知人の多くは、比較的幼い頃から違法薬物の売買に関わっていた。その結果、学校の警備員、特に警察と頻繁に衝突するようになった。当時、私は高校2年生だった。私の両親は、私の現在の進路を考えると、卒業は無理だと断固拒否していた。その結果、両親は私をキリスト教系の全寮制の学校に入れることにした。父は私に、そこは自分の忠告を聞く必要のない場所だと告げたが、私はそれを解放の一形態と誤解していた。そのころの私は、世の中のニュアンスを理解していなかった。その後、私はこの制度に対して奇妙な感情を抱くようになり、最終的に実家を出る決心をした。その日、フラッシングでは韓国フェスティバルが開催され、多くの韓国人や韓国系アメリカ人が参加していた。多くの有名な韓国人歌手が、このイベントに出演するためにニューヨークを訪れていた。韓国オリンピックが開催され、近隣のベイサイドとフラッシングの全住民がフラッシング・メドウ・パークに集まった。私は3日間、実家を留守にしたが、その間、タバコも酒も自由に飲むことができた。私は資金がなかったので、同行者とレストランで飲食し、精算せずに出発した。また、フラッシング・メドウ・パークは、フライング・ドラゴンとゴースト・シャドウズという中国系ギャングが集まり、抗争を続けていた。私の知り合いの何人かはエクスタシーを過剰摂取し、その後入院した。さらにベイサイドでは、私の義兄がDDRストアを経営しており、麻薬に関連した活動に従事する人々が集まる場所となっていた。滞在最終日の夜、私は友人宅で焼酎を5、6本飲んだ後、眠っていた。翌朝、母が玄関の前で私が入ろうとしているのを発見した。母は、私には2つの選択肢があると言った。私が寄宿学校へ行くか、父が護衛を派遣して強制的に私を寄宿学校へ送るかだ。こうして私は、その決定に従うしかないと決心した。その教育施設はミズーリ州ストックトンにあった。空港のあるカンザスシティに到着すると、母と私は近くのモーテルで一夜を明かした。その夜、私は興奮すると同時に、このプログラムに何を期待していいのかわからず、緊張した。学校のキャンパスに到着すると、入り口に「アガペ寄宿学校」と書かれた看板があった。田舎にあり、牧歌的な環境であることから、私はこの先に待ち受ける困難を予想していなかった。正面玄関から敷地内に入ると、堂々とした2人の人物に声をかけられた。私の母は、「Ma'am 」と名乗った院長の奥さんと会話をしていた。そして私は別の部屋に案内された。母は苦しそうな様子でその場を立ち去ったので、私と母はきちんと別れを告げることができなかった。スタッフは私のニューポート・タバコを没収し、オレンジ色のTシャツとブルージーンズを支給した。これは、厳しいトレーニングの参加者であることを示す、このプログラムの生徒の色分けされた身分証明書のひとつだった。キリスト教系の寄宿学校が、収容所の抑圧的な環境とこれほど密接に結びついているとは、以前は知らなかった。髪型については、坊主にするか、横分けにするか、選択肢が限られていた。私の髪はすでに剃られていたので、髪型を変える必要はなかった。カフェテリアに入ると、生徒の大半はオレンジ、黄色、ワインレッドのシャツを着ていた。ブートキャンプ・プログラムを修了し、その後中等教育に入学した生徒は、シャツの色が黄色であることで区別されていた。ワインレッドのシャツを着ている生徒も学校に在籍していたが、「バディ・ステータス 」と呼ばれるものであれば、オレンジや黄色のシャツを着ている生徒よりも権限があった。バディ・ステータスのルールは、新入生や下級生がプログラムのルールを学び、遵守することを容易にするために考案された。下位の選手は、互いに3フィート（約1.5メートル）以内の距離を保ち、常にこの姿勢でワインレッドのシャツを着た選手と向かい合うことが求められた。初日は間違いなく、私の15年の生涯で最も困難な日だった。私はキャンパスの敷地全体の除雪を手伝うことになったが、この仕事は他の6、7人のブートキャンプメンバーと分担した。これに加えて、私は厳しいフィジカル・トレーニングに参加することを要求された。その過酷さは、翌朝ベッドから動けないほどだった。腕立て伏せ、レッグリフト、スクワット、クランチなどを約300回繰り返し、さらにクァンザハット内でその場でスプリントを何度も繰り返すというものだった。私は生まれつき、そして遺伝的に体が強く、当時は腕相撲で常に勝っていた。とはいえ、まだ大きな困難があった。このとき私は、この挑戦を決断したこと、そしてそのような環境に私を送り込んだ父の知恵の両方に疑問を感じていた。自己憐憫や父への責任転嫁によって苦痛を和らげようとしても、こうした行為は私の苦しみを悪化させるだけだった。2001年12月、私は16歳の誕生日をこのような環境で過ごし、深く困難な経験に耐えた。私の目には、家で同級生たちが思い思いの活動をしているように映った。200人もの生徒がいるにもかかわらず、私は深い孤独を感じた。肉体労働はまるで収容所のようで、このプログラムのモットーは 「自分を壊し、自分を立て直す 」ことだった。過酷な労働にもかかわらず、食事はおいしく、寮は快適だった。私は窓や正面玄関をこっそり観察し、母の到着と3ヵ月間の帰郷を予期していた。しかし、それは実現しなかった。面会は3カ月ごとに許可された。3ヵ月目が終わると、電話、手紙、文書によるコミュニケーションはすべて許可されたが、肉親以外の個人とのコミュニケーションは例外だった。ただし、直系家族以外とのコミュニケーションは例外とされた。3ヶ月のプログラムを終えたとき、私はようやく母との初めての面会を許された。私は母に会って驚き、駆け寄って抱きしめた。実家にいたときよりも長い時間を一緒に過ごした。韓国料理がない中、母はインスタントラーメンと韓国焼肉を用意してくれた。一緒にいる間、私は母に故郷に連れて帰ってほしいと懇願した。しかし、事態は私の予想通りには進展しなかった。私たちはビリヤードやフリスビーなどのレジャーに興じ、仲間意識と笑いを育んだ。初めての訪問だったため、キャンパスから出ることは許されなかった。その制限にもかかわらず、私たちは共に充実した時間を過ごすことができた。ホットチョコレートやコーヒーを飲むことが許されたのは、訪問時など、そうする機会が与えられたときだけだった。面会期間はわずか3日間だったが、私が母と過ごした中で最も最適な期間だったと断言せざるを得ない。最終日の3日目、私は自分が直面した状況を深く振り返った。研修医は全員、水曜日のチャペルと日曜日の教会に出席することが義務づけられていた。研修プログラムが終了すると、私は学業を再開し、オレンジ色のシャツより格上の黄色いシャツを着ることを許された。このプログラムの教育機関は、生徒の母国の公立学校とは異なり、教師から直接指導を受けるのではなく、生徒が自分のペースで学ぶという教育方法を採用していた。重大な気象現象の影響で長期間学校に通えなかったため、生徒全員に対して過酷な肉体労働を実施する必要があった。ハリケーンの風によって運ばれてきた倒木や石、重い建築資材を、キャンパスが広大であることを考慮し、およそ2マイルの距離まで運ぶのが私たちの任務だった。疲労のために資材を落としてしまった場合は、一連の体操に取り組まなければならず、その後、資材を元の位置まで持ち上げ、また再開するというサイクルが繰り返された。ある13歳の生徒は、母親を鉛筆で刺してしまい、プログラムに送られた。彼はひどく苦しみ、スタッフの指示に従おうとせず、地面に倒れこんだ。職員は彼を拘束して別室に連れて行ったが、そこで彼は大声で罵り始めた。スタッフは普通の職員ではなかった。海兵隊、特殊部隊、用心棒、ヘビー級ボクサー、ウェイトリフティングの選手、さらにはミズーリ州の保安官を務めた者もいた。主任牧師は以前、ヘビー級ボクサーのチャンピオンだった。生徒たちが寄宿学校から逃げ出そうとしたことも何度もあった。この寄宿学校の歴史の中で、帰国できた生徒は1人だけで、その後、護送員を通して送り返された。少年鑑別所内で効果的な管理ができないため、かなりの数の生徒がこの施設に移された。更生の機会を提供するため、彼らは法的義務によってこの施設に導かれたのである。第2世代は、規則の厳格さと厳しさのために最も困難であり、その結果、プログラム全体がカリフォルニア州ストックトンからミズーリ州に移された。肉体労働と規律訓練があまりに厳しかったため、生徒たちは過剰な力を身につけ、管理はますます困難になっていった。私が在任中、生徒たちが自由時間に運動や身体づくりのために重いものを持ち上げることを禁止したのはこのためである。重いものを持ち上げるのは、特定の筋肉群を集中的に鍛える手段としてではなく、懲戒的な措置として、短時間に、あるいは他の運動の一環としてのみ行われた。高校教育の期間中、私たちの身体は、後年になってからよりも筋力を発達させる能力が高かった。この現象は、スタッフやプログラム財団の責任者も認識していた。この施設に送られた生徒の大半は、薬物関連の活動やギャング関連の犯罪に関与していた。残りの生徒たちは、親に対する反抗的な行動の結果としてここに送られた。私にはカリフォルニア州ロサンゼルス出身のいとこ、そしてニューヨーク州ロングアイランド出身のいとこがいた。血統を同じくする家族として、私たちは留置状態に置かれた。南カリフォルニア出身の韓国系アメリカ人は50人以上いたが、ニューヨークのクイーンズからは3人しかいなかった。私は帰国を切望していたが、帰国が実現したのは6ヵ月目のことだった。私は母に、このプログラムは見かけ通りではなかったと伝えた。実際、かなり威圧的な環境だった。生徒の家族が施設に到着すると、元気な服装に明るい笑顔のヘアスタイルの生徒たちが出迎えてくれる。さらに、私たちが強いられている懲罰的な肉体労働や規律訓練についても、彼らは知らない。アメリカにいる家族に写真を送るときでさえ、私たちは微笑まざるを得なかった。それ以外の感情、たとえば怒りや悲しみを表に出せば、両親は心配し、契約期間満了前に帰国させられる可能性があったからだ。回目の訪問の日、私は母に、公立の学校で熱心に勉強することを誓った。もうこれ以上の困難はないと思った瞬間、私はまたしても勉強から離れ、タバコを吸い始めた。日間家にいた後、父は私をアガペの寄宿学校に送り返すことにした。私はもう一度家を飛び出そうと考えたが、そのような行為がもたらす重大な結果を知っていた。そのため、私は別のプログラムを希望していたにもかかわらず、そのプログラムが私が一番行きたくなかった場所であったにもかかわらず、協力することを選んだ。プログラムに再登録すると、私は新兵訓練所に配属された。私はこれを自分の存在の集大成と考え、寮にいる間、たくさんの悪夢を見た。私は以前、全生徒がスタッフと力を合わせてプログラムから脱出するというシナリオを考えていた。しかし、多勢に無勢とはいえ、職員がそのような回復力を持っていたとは知らなかった。その後、私の地元からもう1人の生徒が入学してきた。その結果、私たちは「近寄らない」状態に置かれ、集団逃亡を容易にする潜在的な手段として認識された。プログラム内での短い同居期間の後、私たちは互いに散発的な会話を始め、それぞれの経歴や経験にかなりの重なりがあることを発見した。彼は 「Moming Pie」（M.M.P.）として知られるギャングの6世メンバーだった。私たちは故郷が同じであることから、一緒に逃げる計画を練った。多数の動物が生息する森林地帯を横断しなければならず、法執行機関が盛んに私たちを捜索している間、私たちは財力にも信用にも欠けていたため、忍耐強く行動することは困難だった。この話題の前に、すべての建物と寮の入り口は厳重な監視下にあり、学校の全スタッフが常に私たちの行動を監視していたことを記しておく。また、キャンパス全体は有刺鉄線で囲まれており、職員は全員キャンパス内に居住していた。ある日、私と彼が、懲戒処分から逃れるために逃亡の意思を示すメモを渡しあっていたところ、ふたりとも逮捕され、履物を没収された。その結果、私たちは懲罰施設に戻された。履物の没収は、逃走を図ったり、逃走を図ると職員に思わせたりした生徒に対する懲戒処分である。私たちの標準的な履物であるスニーカーやドレスシューズは、私たちの足の約2倍の大きさの粗悪なスニーカーに取り替えられた。さらに、靴のベロが取り外されていた。それは、アッパーを支える構造のない、広大で扱いにくいスリッパを履いているようなものだった。さらに、私は沈黙を守ることを示すリストバンドを強制され、2週間連続で壁に向かっていることを要求された。一般的に、スタッフが同席して彼らのやり取りを監視していない限り、生徒同士がコミュニケーションをとることは禁止されていた。この監視には、手話や身振り手振りを含むすべての言語的、非言語的コミュニケーションを聞き、記録することが含まれていた。壁に向かっている間、私は内観に没頭し、プログラム内での自分の行動だけでなく、プログラムに参加する前の行動についても熟考した。私の行動の結果、母がソファーで泣いている可能性を考えた。これは、私が本当に率直に自分の非を認めた初めての機会だった。すべての生徒は、毎朝朝食前に聖書を読み、水曜日と日曜日にはチャペルに出席することが義務づけられていた。ある日、聖書を読んでいると、詩篇と箴言の章に出会った。その時、私は知恵という概念について深く考えるように促された。韓国語で私の名前の頭文字は知恵を表している。私の両親は、私が大人になるにつれ、その可能性を最大限に生かすことを神に約束して、この名前を私に授けたのだ。私は知恵の正確な定義を知らなかったが、この優れた資質を手に入れようと決心していた。私は3歳の頃から神を信じていたが、アガペ寄宿学校で勉強を始めるまで洗礼を受けなかった。ある日、救いについての説教を聞き、イエス・キリストを救い主として受け入れる決心をしました。何度もタバコを吸いたい衝動に駆られたが、それを我慢した。施設に入所して6ヵ月目に、母は私を、肉体労働を必要としない、より寛大な別のプログラムに移すことを選択した。その施設は、ニューヨーク州北部にあるフリーダム・ヴィレッジと呼ばれるものだった。問題を抱えた青少年を対象としたキリスト教のプログラムであったため、私がこのプログラムで唯一好ましくないと感じた点は、喫煙の禁止であった。私はこの施設にいる間に、アンドリュー・パークという人物に出会った。彼は私と同郷の韓国系アメリカ人で、以前はMMMというアジアのゴングのメンバーだった。彼はセカンドチャンスを得るために少年院から移されたのだ。彼が入所して数週間後に退所したことで、私の帰国願望はさらに強まった。プログラムの寛大さを考えると、生徒の残留は義務化されていなかった。そのため、私はグレイハウンド・バスで帰国することにした。私の決断を知った父は、目に見えて激怒した。父は私をアガペの寄宿学校に戻すかどうかのジレンマに直面した。私が家にいる間、両親はある計画を練った。アガペ寄宿学校には親しい従兄弟がいること、そして私を置いていくことは伏せて、休日にその従兄弟を訪ねることを告げたのだ。私は何が起こるかまったく知らなかったので、母に同行することを快諾した。正面玄関に入ると、5人のスタッフに声をかけられ、母が苦しんでいることを知らされた。その瞬間、私は自分の置かれた状況の重大さを認識し、また新たな試練に直面することになるのかと不信感に襲われた。その後、私は懲戒施設に戻され、さらに10カ月間、面会することなく過ごした。これは、私が破壊的な行動に関与し続け、施設から逃げ出そうとしたためだった。その結果、私は学校で勉強することができなかった。この経験は精神的にも肉体的にも辛く厳しいもので、私は祈りの中に慰めを求めるようになった。それは16年にわたる私の人生で最も強烈な期間だった。施設での4ヵ月間が終わると、私は自分の状況を安定させ、厨房で無給の職を得ることができた。しかし、3度目に再入所させられたのは私一人であり、これは学校の歴史において重要な出来事であった。その結果、スタッフは常に私を監視するようになった。このプログラムは、北朝鮮の収容所の状況に酷似していたため、刑務所の環境よりも難しいものだった。ヶ月に達したとき、母は私に最後の釈放の機会を与えてくれた。私は18歳に近づいており、適時にGEDを取得する他の実行可能な選択肢がなかったからだ。プログラム終了の道は、親の介入、卒業、18歳到達の3つだけだった。18歳になれば、スタッフから障害や妨害を受けることなく、施設を出ることが法的に許可される。この瞬間、私はこの世で最も満足した人間であったと言わざるを得ない。母が私を空港まで送ってくれている間、私は何度も車の後部を観察し、スタッフが私を追ってきていないか確かめた。これは私が施設にいた間、よくあったことだ。ホットココアやアイスコーヒーなど、それまで当たり前だと思っていた日常的なことでさえ、感謝の気持ちの源になった。私の認識では、アガペの寄宿学校の環境が普通であり、現実の世界は根本的に異なるもののように思えた。同じような試練を経験した人でなければ、私が経験したトラウマ的な体験を完全に理解することは不可能です。それは永続的な事業の始まりだった。プログラムの厳しい規則に慣れていた私は、母にトイレをちょっと貸してもらえないかと頻繁に頼んだ。母は、なぜ私が何度もトイレに行きたいと言うのかと、楽しそうに答えた。私は、母が現実をよく理解していないことを思い知らされた。にもかかわらず、母は私の部屋に入り、私のいないところで私の服を触る。にもかかわらず、彼女はその状況に気づかないままだった。その結果、彼女は厳しい環境の中で息子の健康を気遣い、まともに食事もできないでいた。私は18歳まであと数カ月だった。アガペ寄宿学校での勉強を終えていなかった私は、代わりにランニング・スタート・プログラムのある専門学校に通った。この学校では大学レベルの授業を受けることができ、最終的には実際の試験を受けることなくGEDを取得することができた。この学校に入学する前、私はGEDや高校卒業資格がなくても生活できる方法を探そうとした。知り合いが高等教育を受けたり、有給の仕事に就いたりしている間に、私は単独で他州を旅した。私は、職業訓練とGED取得を同時に行えるJob Corpsプログラムで職業訓練を開始した。その施設は、降水量の多いオレゴン州にあった。私が在籍していた間、天気は曇りがちでじめじめした日が続いた。この場所には、さまざまな国籍の人々が、統一された目的を持って集まっていた。しかし、彼らには30歳という年齢制限があった。これは、30歳という年齢が、その時点では上級者であり、尊敬される年齢であることを示していた。敷地内は喫煙可であったが、私は勉強に身が入らなかった。約2年間、私は高校卒業資格もG.E.D.もないまま、生計を立てる道を求めて全米を放浪していた。Job Corpsプログラムを卒業すると、グレイハウンド・バスの切符を手に入れてワシントン州シアトルへ行き、ホームレス・シェルターの上にある質素なワンルーム・アパートを借りた。しかし、有給の雇用を得ることはできなかった。その結果、私はヴァージニアに向かい、そこで同郷の知人から招待を受けた。滞在中、私たちはジョニー・ウォーカーという酒を相当量飲み、タバコも相当本数吸った。一行はマリファナ・タバコを吸ったが、私はその不快な臭いと副流煙にさらされたときの鎮静作用のために禁煙した。母は、私が安定した人生を歩んでいないことを深く心配していた。その結果、私はグレイハウンド・バスでニューヨークに戻った。マンハッタンのペンステーションにある技術キャリア学院に戻った。そこで私は、当時まだ19歳だった27歳の中国人女性と出会った。私たちは同じクラスに在籍し、クイーンズ区フラッシングに住んでいた。その結果、私たちは頻繁に7番線に乗り合わせた。私は最終的に彼女と恋愛関係になったが、彼女の行動は私の母には不審に映った。しかし、私は当初、彼女と私たちの関係に対する私の甘さのために、彼女の忠告を聞き入れようとはしなかった。私は、彼女が中国で結婚していることも、私が米国市民であることを利用し、結婚証明書を詐称してグリーンカードを取得しようとしていることも知らなかった。さらに、彼女が中国のマフィア、トライアドに所属していることも知らなかった。TCIカレッジで中国人女性と出会う前、私はMMMとして知られる韓国系アメリカ人と中国系アメリカ人のストリートギャングの有力メンバーだった。「モーミング・パイ 「という言葉は中国の擬音語で、」無名ギャング "と訳される。韓国語では 「Moo Myung Pa 」と綴る。M.M.P.ギャングは、フラッシングの他の2つの著名なギャング、フライング・ドラゴンとゴースト・シャドウズと対立していた。これら3つのギャングは、売春宿、賭博場、ルームサロン、ナイトクラブ、バーなど、さまざまな施設の経営に責任を負っていた。そのため、テリトリー争いや、これらのビジネスを支配しようとする欲望から、ギャングの間でたびたび諍いが起きていた。私はMMPに入る前からゴースト・シャドウズとは友好的な関係にあった。しかしあるとき、私たちの間に誤解が生じた。ゴースト・シャドウのメンバー10人ほどと公園のベンチに座っていたとき、彼らは私に彼らの仲間に加わり、MOMing Pieを去ることを提案した。私は彼らの誘いを断ったが、彼らは私の決断を尊重した。しかし、M.M.P.のメンバーの1人が話をでっち上げ、ダイロと呼ばれるM.M.P.のギャングのリーダーに、私がM.M.P.を裏切ってゴースト・シャドウズに加わったことを伝えた。彼は公園で私を見つけ、私の首を掴んで拘束した。彼は、「何があなたをそのような行動に駆り立てたのか？」と尋ねた。私は事件には責任がないと伝えたが、彼は納得しなかった。ギャングのリーダーはその後、私の後頭部を平手打ちし、殺そうとした。しかし、白人の老女が割って入り、ギャングのリーダーに謝罪を要求した。その瞬間、事態は収まった。彼女の介入によって救われた私は、幸運としか思えなかった。私の知人には、破壊的な行動をとる人が何人もいたが、彼らは私の個人的な価値観や目標とは一致していなかった。こうして私は、この特殊な生き方や人生から抜け出すことができたのだ。さらに、私にはナイトクラブで知り合った友人がいた。彼はかなりの薬物中毒者で、チャイニーズ・マフィア、特にトライアドとも関係があった。私はエクスタシーとコカインが彼や他の人々の健康に及ぼす悪影響を観察した。私は、神が私を同じような運命から救うために介入してくださり、今日まで生き延びることができたことを感謝している。休日のある日、私は抜き打ちで少女の家を訪れ、彼女と彼女の夫の会話を耳にした。その会話から、彼女が実は既婚者でありながら詐欺行為に手を染め、中国の犯罪組織に属していることが判明した。母の主張を裏付ける、重大かつ驚くべき事実だった。彼女の要求に従わなければ、結婚を強要されたり、殺されたりするかもしれない。その結果、私はアメリカ海兵隊に入隊してこの状況から逃げる決心をした。父は、このような行動は私にとって適切でも有益でもないと繰り返し忠告した。しかし、私は父の忠告を無視する決意を固め、頑として従わなかった。私は、これが有意義なキャリアを追求できる道であることを発見した。私は一般教育発達（GED）証明書がなく、重度の注意欠陥多動性障害（ADHD）であったため、軍への入隊は許可されなかった。しかし、採用担当者はボーナスを受け取るためにこの条件を覆した。ADHDの人は、軍隊、特に海兵隊に特有の非常にストレスの多い環境の結果として、精神障害を発症するリスクが高い。サウスカロライナ州パリ島の米海兵隊新兵訓練所に入ったとき、私は自分の決断の重大さを痛感した。厳しい訓練と教官たちの厳しい規律を目の当たりにし、自分が選んだ環境がいかに厳しいものであったかを思い知らされた。その後、私が配属されたのは、俗に 「キリング・マシーン 」と呼ばれる第3大隊キロ中隊3102小隊という最も困難な部署であることがわかった。そして、異性との交際を好む私の性癖のせいで、リクルーターが私に否定的な感情を抱いていることが明らかになった。当時の私には、必要な知識も知恵も人間関係のスキルも欠けていた。私は小隊の中で最も体力があったが、最強ではなかった。アガペで特に困難な時期を耐え抜いたことで、生き残る術は身に付いていた。当時19歳だった私が海兵隊に入隊した理由は、主に2つあった。ひとつはチャイニーズ・マフィアに殺されるのを避けるため、もうひとつは有意義な人生の道を追求するためだった。訓練プログラムの中で私にとって最大の難関となったのは、肉体的な持久力の要素だった。私にはタバコを吸っていた過去があったが、厳しい肉体労働に必要な耐性を身につけるためのトレーニングが不足していた。トレーニングプログラムを完了するためには、3マイルのジョギングを完走する必要があった。トレーニング・プログラムの最終段階になってから、私はこの目標を達成することができた。苦しいときは、家族の顔を思い浮かべながら、頑張る決意を固めた。会員になるのは比較的簡単だが、退会するのは、その手段を知らない限り、非常に困難な場所だった。当時、私はそうした事情を知らなかった。訓練で最もリラックスできたのはライフル射撃の練習で、教官たちは私が狙う標的だけに集中させてくれた。それ以外のときは、教会に行ったり、クォーターデッキで手紙を受け取ったりしていた。教官たちは通常、私たち新兵に厳しく懲罰的な態度を示すので、教会という環境は著しく不釣り合いだった。逆に、日曜日に教会に行くと、雰囲気は突然、和気あいあいとしたものに変わった。私は、父や、私の人生における教会の役割、その他の家族についてよく考えた。海兵隊の訓練場では、事前に準備しきれない困難が待ち受けていることを理解するようになった。訓練課程には、多数の障害物コース、身体運動、ガス室のシミュレーション、長時間のハイキングなどが含まれ、それらが総体的に私の心理的・肉体的衰弱につながった。しかし、これらの試練は最終的に支配的な考え方を育み、海兵隊の価値観と粘り強さに私を一致させた。アガペと海兵隊が提供してくれた訓練は、私が精神的・心理的戦いの第一人者になるための準備として、最も効果的であったと言える。訓練で最も困難だったのは、激しい心肺持久力を必要とするあらゆる活動でした。さらに、海兵隊員と比較して自分のもろさを認識するようになり、肉体的な弱さも深く感じました。それでも、私は無事に新兵訓練プログラムを修了した。卒業式に家族が訪ねてきたとき、私は深い安らぎと歓迎を感じた。海兵隊訓練センター（MTC）スクールに通うまでの数日間、私は自宅にいた。訓練終了後、私は沖縄に配属された。島はのどかで、すべてがうまくいっていた。当初の小隊は私が赴任する前日にイラクに向けて出発していたため、マラソン・ランナーの部隊と一緒になったのだ。必要な書類を作成し、指揮命令系統を経て、私は除隊を許可された。その後、フェリーで日本から直接韓国へ渡り、新しい人生の旅に出た。韓国を訪れたのは中学在学中以来2度目。しかも、それまで韓国には知り合いもなく、所持金も1500ドルしかなかった。緊急に職を必要としていた私にとって、当時の選択肢は英語を教えるか翻訳をするかしかなかった。その結果、私はすぐに地元の塾に就職し、小学生から中学生までの家庭教師をすることになった。より高い給料を得るために、韓国で最も裕福な街、江南の輸出入会社に翻訳者として就職した。この会社で、私は将来の雇い主を紹介された。彼は韓国のアイビーリーグの大学を卒業していた。彼は、私が危機的な資金不足に陥ったとき、資金援助と滞在先を提供してくれた。彼は、私が資金不足に陥っていたとき、資金援助と滞在場所を提供してくれた。彼は、暫定的に私が彼のオフィスに滞在することを許可してくれ、その後、上司の住居に同行し、彼の家族に正式に紹介された。私が高校卒業資格を捏造していたにもかかわらず、彼は私が高校卒業資格を持っていないことを知っていたと私は今でも信じている。それにもかかわらず、彼は私を慈悲深く受け入れてくれた。私は長い間、彼に真実を明かし、心から謝罪したいと願ってきたが、その機会がなかった。韓国での在任期間はこの上ない喜びの期間であったが、両親の健康状態が悪化したため、やむなく帰国した。その後、私は生活を立て直し、TCIカレッジに入学してGEDの資格を取得した。さらに、聖書大学のナイアック・カレッジに約2年間通いながら、聖職叙階とフィラデルフィアにあるアイビーリーグの大学院、ウェストミンスターへの入学を目指した。しかしその後、私はフリーライターという別の方法で神に仕える道を見つけた。さらに、20代前半にはスパに就職し、シャンプー・アシスタントを務めた。ライターの仕事とシャンプー・アシスタントの仕事は、私が執拗なまでに追求し続けた唯一の仕事だった。私は20代前半になるまで、心理戦という概念を知らなかった。そのとき、私は自分が生まれたときからこのような現象に遭遇していたという事実にも気づいた。私は当初、キリスト教的なトピックだけを書くつもりだった。しかしその後、自分が本来持っている能力の大きさを認識した私は、霊的戦いと心理的戦いの両方を探求することを選択した。この時点で、私は両方の戦いに精通していることを認識していた唯一の人間であった。21歳から37歳の現在まで、私は一度も負けたことがない。学問、宗教、職業、社交などあらゆる場面で、私は常に他人から嘲笑を買ってきた。カフェやスターバックスのコーヒーショップで1日8～9時間、ずっと書き続けながら訓練して資格を取った。両親にも奇妙に思われるほど、几帳面にコツコツと。しかし、これが頂点を極める唯一の方法だった。幼い頃から、私は教会のメンバーから、社会で重要な役割を果たすことになると聞かされていた。歳の離れた姉も、私がアイビーリーグの大学に通う最年長の一人であることを指摘し、私を励ましてくれた。私はそれまで、彼らの発言は善意からなされたものであり、お世辞を言っているに過ぎないと思っていたが、彼らの真意を知るに至った。昔、アイビーリーグに通っていた父は、私が心理戦の分野で天才的な才能を発揮していると母に伝え、私が生まれつきの才能としてキリスト教を深く理解していることを教会員に伝えていた。心理戦の領域で尊敬を得るのは困難である。私を尊敬しているのは3人の男性だけで、複数の女性が私を台座の上に置いた。ハーバード大学、コロンビア大学、プリンストン大学の精神科医や心理学者でさえ、私がもっと勉強に時間を割いていたら、アイビーリーグでトップの学生になっていただろうと教えてくれた。そのため、世界で最も優れた人物はG.E.D.卒業生だけだと知って、多くの人が驚いたのです。アガペー・スクールと海兵隊は、私が精神面を発達させ、生来の能力を活用することを学ぶことができた訓練の場であった。私は感情的な苦痛や外的な圧力の影響を受けないと主張し、私は人間ではないと主張する人もいた。私は何百万人もの人々と交流し、優位性を主張し、女性を惹きつける一貫した能力を持っているにもかかわらず、より広いコミュニティを支援するために多大な努力を払っていると断言するのは正確である。私の旅は、文の反復戦略の開発から始まり、その後それをマスターした。このことが、両戦争の伝統に内在する知識、知恵、技術をより深く探求する道を開いた。キリスト教、心理学、哲学、人間関係、そして生き方という5つの核となるトピックは、すべて互いにルーツを持っている。私は、この世を去るその日まで、神が私に授けてくださった賜物を世界中の人々に広めることに人生を捧げることを誓います。私の目的は、両戦場における専門知識の発展を促進し、個人が私以上にこの概念を発展させることができるようにすることであり、その結果、世界構築への革新的なアプローチの波を無限に生み出すことである。最初の段階は心理戦であり、次に認知能力の向上、そして最後に精神戦となる。このアプローチは、世界を深遠かつ不可逆的に変革する可能性を秘めている。

传奇战争之父

我就是这样成为世界上最优秀的精神和心理战专家的。

我塞缪尔-M-李于 1986 年 12 月 26 日出生于宾夕法尼亚州费城。我的父母经营着一家糖果店，而我的父亲则在常春藤联盟下属的威斯敏斯特神学院求学。他追求的是长老会传统的神职。三岁时，我和全家人搬到了纽约皇后区，当时我的姐姐四岁。当时我的家庭经济条件很差，因为我的父亲正处于建立教会的初始阶段。我的父母管教过严，而我作为牧师和虔诚基督徒的儿子，始终不得不为我的兄弟姐妹和更广泛的社区起到模范带头作用。我不允许自己像其他叛逆青年一样从事一些活动，比如改变发型、佩戴首饰或穿着与当时的标准不符。此外，我还不能听世俗音乐。我曾多次因在教会内从事破坏活动，特别是不参加礼拜和表现出不合作的态度而受到父亲的体罚。在进入贝赛德 M.S. 158 学校八年级时，我在最后一年开学前被转到了大颈北高中。这个决定是我父母做出的，目的是限制我接触那些可能会对我产生负面影响的人。在这个时代，韩裔美国人和华裔美国人帮派成员激增，其中许多人与被称为 “三合会 ”的中国黑手党组织有关联。发生了大量涉及枪支的枪击事件，相当一部分人开始依赖非法药物，尤其是可卡因和摇头丸。我发现大颈北校区是一个不利的环境，因为那里的学生普遍偏好学术，与我当时的个人喜好并不一致。我的父母没有让我进入大颈南校区，因为那里的学生普遍参与非法活动，与贝赛德和法拉盛的情况类似。大约两个月后，我不得不申请转到贝赛德高中。我向母亲保证，如果她同意转学，我一定会学业优秀。然而，我的主要目标是与从事破坏活动的人交往。鉴于我是在一个主要由韩裔和韩裔美国人组成的环境中长大的，这些人构成了我社交圈的主体。我母亲决定满足我的要求，将我转到贝赛高中。在我进入上述学校不到三个月的时间里，我已经开始逃课，并与一些品行有问题的人交往。这让我的父母非常担心，此外，我还使用烟草产品，并与其他学生发生过几次争执。我的许多熟人在我相对较小的时候就参与了非法药物的销售。这导致我经常与学校保安人员，特别是警察发生冲突。当时，我正在读高二。鉴于我目前的轨迹，我的父母坚决认为我无法毕业。因此，他们选择送我去一所基督教寄宿学校。父亲告诉我，在那里我不需要听从他的建议，而我却误以为这是一种解放。在那个年纪，我对这个世界的细微差别一无所知。后来，我对这种制度产生了一种奇特的情感，最终促使我决定逃离我的家。那天，法拉盛正在举行韩国节，有许多韩国人和韩裔美国人参加。许多韩国知名歌手专程来到纽约参加演出。法拉盛草地公园举行了韩国奥运会，贝赛镇和法拉盛镇附近的所有居民都聚集在那里。我离开家住了三天，在这三天里，我可以不受限制地抽烟喝酒。由于没有资金，我和同伴们在餐馆吃喝后，没有结账就离开了。此外，法拉盛草地公园是华人帮派成员（即飞龙帮和鬼影帮）的聚集地，他们之间的冲突不断。我认识的一些人服用摇头丸过量，随后被送进了医院。此外，在贝赛德，我的姐夫经营着一家 DDR 商店，是从事毒品相关活动人员的聚集点。在我逗留的最后一晚，我在朋友家喝了大约五六瓶烧酒后睡着了。第二天早上，我母亲发现我在前门试图进入。母亲说我有两个选择：要么去寄宿学校，要么由父亲派人把我强行送去。因此，我决定别无选择，只能服从决定。学校位于密苏里州的斯托克顿。到达机场所在的堪萨斯城后，我和母亲前往附近的一家汽车旅馆过夜。当晚，我既兴奋又紧张，不知道这个项目会给我带来什么，因为这是我第一次经历这种特殊情况。到达学校后，我看到门口挂着 “爱加倍寄宿学校 ”的牌子。考虑到学校位于农村，又是牧区，我没有预料到未来会有如此多的挑战。从正门进入校舍后，两个威严的身影向我走来。我的母亲正在与校长的妻子交谈，她自我介绍说是 “女士”。然后，我被带到另一个房间。我和母亲无法向对方道别，因为她在痛苦中离开了这里。工作人员没收了我的一包纽波特香烟，并给我提供了一件橙色 T 恤和蓝色牛仔裤。这是该项目学生的颜色标识之一，标志着他们参加严格训练的身份。我以前并不知道，一所基督教寄宿学校竟然与监狱集中营的压迫环境如此相似。在发型方面，学生们的选择仅限于剃光头或头发偏向一侧。我的头发已经剃光，所以不需要更换。进入餐厅后，我发现大多数学生都穿着橙色、黄色或酒红色的衬衫。完成了新兵训练计划并随后进入中学学习的学生，衬衫上的颜色以黄色区分。身着酒红色衬衫的学生也在学校注册，但他们比身着橙色和黄色衬衫的学生更有权威，如果他们是所谓的 “伙伴身份 ”的话。伙伴身份规则旨在促进新生和低年级学生学习和遵守项目规则。级别较低的学员必须相互保持不超过三英尺的距离，并始终保持这一姿势，面向身穿酒红色衬衫的学员。最初的一天无疑是我 15 年人生中最具挑战性的一天。我被指派协助清除整个校园地面上的积雪，这项任务是与其他六七名新兵训练营成员共同分担的。除此之外，我还被要求参加严格的体能训练。训练强度之大，以至于第二天早上我都无法下床活动。训练内容包括大约三百次的俯卧撑、高抬腿、深蹲和仰卧起坐，以及在quanzahut内无数次的原地短跑。我天生体格健壮，在那个年纪，我在掰手腕比赛中一直占上风。尽管如此，我仍然经历了巨大的挑战。在这个时刻，我发现自己对自己接受挑战的决定和父亲把我送到这样一个环境中的智慧产生了怀疑。尽管我试图通过自怨自艾和将责任归咎于父亲来减轻我的痛苦，但这些行为只会加剧我的痛苦。2001 年 12 月，我在这样的环境中度过了我的 16 岁生日，经受了一次极具挑战性的经历。从我的有利位置，我看到我的同龄人在家里参加他们自己选择的活动。尽管有两百多名其他同学在场，我还是感到了深深的孤独感。所需的体力劳动堪比监狱集中营，而该计划的座右铭是 “打倒一个人，再重新站起来”。尽管工作艰苦，但食物可口，宿舍舒适。我会偷偷地观察窗户和大门，期待着母亲的到来，期待着回家住上三个月。然而，这并没有实现。我被允许每三个月探视一次。第三个月结束后，除了与直系亲属以外的人进行交流外，所有通过电话、信件和书面交流都是允许的。工作人员负责阅读所有信件，然后再将其分发出去。三个月的项目结束后，我终于获准第一次探望母亲。见到她时，我大吃一惊，连忙冲上去拥抱她。我和她在一起的时间相当长，比在家里的时间还多。在没有韩国料理的情况下，母亲提供了速食拉面和韩国烤肉。在我们相处的时间里，我恳求她带我回家。然而，情况并没有像我预想的那样发展。我们进行了台球和飞盘等休闲活动，增进了友情和欢笑。由于这是我的首次访问，我不能离开校园。尽管参观受到限制，但我们仍能一起度过美好时光。只有在有机会的情况下，比如探访期间，我们才可以喝热巧克力或咖啡。探视时间只有三天，但我不得不断言，这是我与母亲相处的最美好的时光。第三天，也是最后一天，我对所面临的情况进行了深刻的反思。所有住院医师都必须参加每周三的礼拜堂和每周日的教堂活动。培训计划结束后，我被允许恢复学业，并穿上黄衬衫，这意味着比橙色衬衫更高的级别。该项目中的教育机构与学生本国的公立学校不同，它采用的是一种不同的教学方法，学生按照自己的进度学习，而不是接受老师的直接指导。由于一次重大气象事件的影响，我在很长一段时间内无法到校上课，因此必须对全体学生进行艰苦的体力劳动。由于校园面积广阔，我们的任务是将飓风刮倒的树木、石块和沉重的建筑材料运送到大约两英里以外的地方。如果因体力不支而掉落物品，则必须进行一系列体能训练，然后将物品举回原处，再继续循环。一名 13 岁的学生在用铅笔刺伤母亲后被送入该项目。他非常痛苦，瘫倒在地，拒绝听从工作人员的指示。工作人员制服了他，把他带到另一个房间，他开始大声咒骂。这些工作人员不是一般的工作人员。有些人曾在海军陆战队、特种部队服役，当过保镖、重量级拳击手和举重运动员，甚至还当过密苏里州的警长。资深牧师曾是重量级拳击冠军。学生曾多次试图逃离寄宿学校。在该校的历史上，只有一名学生成功回家，但随后又被护送人员送回。由于无法在青少年拘留中心内得到有效管理，大量学生被转送到该机构。为了给他们提供改过自新的机会，法律规定将他们转到这个机构。第二代学员的挑战性最大，因为规定严格严厉，导致整个项目从加利福尼亚州的斯托克顿搬迁到密苏里州。由于体力劳动和纪律锻炼过于严格，学生们的体力消耗过大，管理难度越来越大。因此，在我任职期间，禁止学生在课余时间举重锻炼身体。举重只是作为一种纪律措施，在短时间内进行，或作为其他练习的一部分，而不是作为集中锻炼特定肌肉群的一种手段。在高中教育阶段，我们的身体比晚年表现出更强的力量发展能力。这一现象得到了工作人员和项目基金会负责人的认可。大多数学生都是因为参与了与毒品有关的活动和与帮派有关的违法行为而被送到这里的。其余的学生则是因为对父母的叛逆行为而被送到这里。我有一个表弟来自加利福尼亚州洛杉矶，后来又有一个表弟来自纽约长岛。作为一个有着共同血缘关系的家庭，我们被置于远离学校的状态。来自南加州的美籍韩裔有 50 多人，但来自纽约皇后区的只有三人。我很想回家，但直到第六个月才如愿以偿。我告诉母亲，这个项目并不像看上去那样。事实上，这是一个相当令人生畏的环境。当学生的探访家庭来到这里时，迎接他们的是学生们充满活力的服装和发型，散发着开朗、微笑的神情，这与现实情况形成了鲜明的对比。此外，他们并不知道我们被迫忍受的惩罚性体力劳动和纪律训练。即使在给美国的家人寄照片时，我们也不得不面带微笑。表现出任何其他情绪，如愤怒或悲伤，都会引起父母的担忧，并有可能导致我们在合同结束前回国。在我第二次来访的那天，母亲出面干预，我向她保证我会在公立学校努力学习。就在我认为自己再也不会遇到困难的时候，我再次荒废了学业，并开始大量吸烟。在家里呆了三天后，父亲决定把我送回阿加皮寄宿学校。我曾想过再次离家出走，但我知道这样做会带来严重的后果，因为我曾有过第二次这样的经历。因此，我选择了合作，尽管我更喜欢另一个项目，即使那个项目是我最不想去的地方。重新入学后，我被重新分配到新兵训练营。我认为这是我人生的巅峰，住在宿舍时我经历了无数噩梦。我曾设想过这样一个场景：全体学生与工作人员联合起来，最终逃离这个项目。我当时并不知道，即使是在人数明显少于他们的情况下，工作人员也有这样的应变能力。后来，我家乡的另一名学生也被录取了。因此，我们被置于 “远离 ”状态，这被认为是促进我们集体逃离的一种潜在手段。在项目内短暂的同居后，我们开始了零星的交谈，发现我们各自的背景和经历有相当大的重叠。他是一个名为 “Moming Pie”（即 M.M.P.）帮派的第六代成员。该帮派最初是一个美籍华人组织，后来与一个美籍韩裔组织合并。我们制定了一起逃亡的计划，特别是考虑到我们有共同的家乡。我们必须穿越一片动物众多的林区，同时执法部门正在积极搜捕我们，而我们既没有经济来源，也无法获得信贷，因此坚持下去是很有挑战性的。在讨论这个话题之前，应该指出的是，所有教学楼和宿舍楼的入口都处于严格的监控之下，学校的全体教职员工随时都在监视着我们的活动。此外，整个校园都被铁丝网包围，所有教职员工都住在校园里。有一天，当我和他互相递纸条，表示我们打算逃跑，躲避对我们的纪律处分时，我们俩都被抓了起来，鞋袜也被没收了。结果，我们被送回惩戒所。没收鞋袜是一项纪律措施，适用于企图逃跑或让工作人员有理由相信他们会企图逃跑的学生。我们的标准鞋袜，包括运动鞋或正装鞋，被换成了一双结构简陋的运动鞋，大小约为我们脚的两倍。此外，鞋舌也被去掉了。这就好比穿上了一双巨大而笨重的拖鞋，鞋面没有支撑结构。此外，我还被迫戴上表示保持沉默的腕带，并被要求连续两周面壁。一般来说，除非有工作人员在场监督，否则学生之间是禁止交流的。这种监控包括倾听和记录所有语言和非语言交流，包括手语和肢体语言。面对这面墙，我进行了一段时间的反省，不仅思考了我在项目中的行为，还思考了我参与项目之前的行为。我思考着母亲在沙发上哭泣的可能性，这是我的行为造成的，我现在认识到我的行为给母亲造成了巨大的痛苦。这是我第一次真正坦率地承认自己的罪责。所有学生每天早餐前都必须阅读《圣经》，每周三和周日必须参加礼拜。有一天，我在翻阅《圣经》时，无意中看到了《诗篇》和《箴言》两章。这时，我开始深入思考智慧的概念。在韩语中，我名字的首字代表了智慧的概念。我的父母给我起这个名字时，曾向上帝许诺，在我长大成人后，他们会充分发挥我的潜能。我不知道智慧的确切定义，但我决心要获得这种卓越的品质。我从三岁起就信奉上帝，但直到开始在爱加倍寄宿学校学习时才接受洗礼。有一天，我听了一场关于救赎的布道，随后决定接受耶稣基督作为我个人的救主。有好几次，我都有想抽烟的冲动，但我还是忍住了。在我入狱的第六个月，我母亲决定把我转到另一个项目，这个项目明显要宽松得多，而且不需要任何体力劳动。该机构名为 “自由村”，位于纽约州北部。在这个项目中，唯一让我感到不愉快的是禁止吸烟，因为这是另一个针对问题青少年的基督教项目。在该机构任职期间，我遇到了一个名叫安德鲁-帕克（Andrew Park）的人。他是一名韩裔美国人，和我来自同一个家乡。为了获得第二次机会，他从少年感化院转来。他来这里几周后就离开了项目，这更加坚定了我回家的愿望。鉴于项目的宽松性，并没有强制要求学生留下。因此，我选择乘坐灰狗巴士回国。得知我的决定后，父亲明显感到痛心和愤怒。现在，他面临着是否将我送回阿加皮寄宿学校的两难选择，而我清楚地意识到，这样做很可能会导致同样不利的结果。在我住在家里期间，我的父母制定了一个计划。他们告诉我，我有一个关系很好的表弟在阿加皮寄宿学校，他们会在假期去看望他，但不会透露他们会把我留在那里。我完全不知道会发生什么事，因此欣然同意陪同母亲一起去。一进大门，就有五名工作人员向我走来，他们告诉我，我母亲正处于痛苦之中。那一刻，我意识到自己处境的严重性，并对即将面临的又一次挑战感到难以置信。随后，我被送回惩戒所，在那里又待了十个月，没有接受过任何探视。这是因为我继续参与破坏行为，并试图逃离惩戒所。因此，我无法继续在学校学习。这段经历对我的身心都是巨大的挑战，促使我在祷告中寻求慰藉。那是我人生中最紧张的时期，长达 16 年之久。当我在学校的另外四个月即将结束时，我的情况稳定了下来，并在厨房找到了一份没有报酬的工作。然而，我是唯一一个第三次被遣送回国的学生，这一殊荣是学校历史上的一个重要里程碑。因此，工作人员对我始终保持着更高的警惕性。这个项目比监狱环境更具挑战性，因为它与朝鲜战俘营的条件非常相似。六个月期满后，母亲为我提供了最后一次获释的机会，因为我即将年满 18 岁，没有其他可行的选择来及时获得普通教育证书。退出项目的途径只有三种：父母干预、毕业或年满 18 岁。在年满 18 周岁后，个人可以合法离开，不会遇到工作人员的任何阻碍或阻挠。我不得不说，此时此刻，我是最满足的人，因为我所承受的巨大痛苦已经成为过去。在母亲送我去机场的途中，我多次观察车尾，以确定工作人员是否在追我。这是我在疗养院期间经常发生的事情。即使是最普通的活动，比如喝热可可或冰咖啡，以及所有我以前认为理所当然的日常事物，都成了我感恩的源泉。在我的印象中，阿加皮寄宿学校的环境是正常的，而现实世界似乎完全不同。除非亲身经历过类似的磨难，否则任何人都不可能完全理解我所经受的痛苦经历。这标志着一项持久的事业的开始。由于习惯了项目的严格规定，我经常询问母亲我是否可以短暂使用一下卫生间。母亲的回答很有趣，她问我为什么要反复询问上厕所的事。这让我意识到，她并不完全了解现实情况。尽管如此，她还是会进入我的房间，在我不在场的地方触摸我的衣服。即便如此，她仍然没有意识到这种情况。因此，在充满挑战的环境中，她因担心儿子的健康而无法正常进食。还有几个月我就年满 18 岁了。由于我没有完成在爱加倍寄宿学校的学业，我转而进入了一所设有 “跑步起步计划 ”的技术学校。这使我能够学习大学水平的课程，最终使我无需参加实际考试即可获得普通教育证书。在进入这所学校之前，我曾试图在没有普通教育证书或高中文凭的情况下找到一种谋生的方法。在我认识的其他人接受高等教育或获得有报酬的工作时，我独自前往其他州。我在一个职业培训学校开始了我的职业培训，这使我能够同时获得一门手艺和普通教育文凭。该机构位于俄勒冈州，该州降水频繁。在我学习期间，天气一直阴沉潮湿。来自世界各地的人们怀着统一的目标聚集在这里。不过，他们的年龄限制为 30 岁。这表明，30 岁在当时被认为是先进和受人尊敬的年龄。这里允许吸烟，但我却不愿继续学习。大约两年来，我一直在全国各地漂泊，在没有高中文凭或普通教育文凭的情况下寻找一条谋生之路。在离开就业训练营项目后，我买了一张灰狗巴士的车票前往华盛顿州的西雅图，在那里租了一间简陋的单间公寓，位于一个无家可归者收容所的楼上。然而，我无法找到有报酬的工作。因此，我前往弗吉尼亚州，家乡的另一位熟人邀请我去那里做客。在我逗留期间，我们喝了大量尊尼获加白酒，抽了大量香烟。我们还吸食了大麻烟，但我没有吸，因为大麻烟气味难闻，而且吸二手烟会产生镇静作用。母亲对我在实现稳定的生活轨迹方面缺乏进展深表关切。于是，我乘坐灰狗巴士返回纽约。我回到曼哈顿宾州车站的职业技术学院。我遇到了一位 27 岁的中国女性，而我当时只有 19 岁。我们同班同学，都住在皇后区的法拉盛。因此，我们经常一起乘坐 7 号线列车。我最终主动与她建立了恋爱关系，但我母亲认为她的行为可疑。然而，由于我对她和我们之间关系的情况太天真，起初我并不愿意听从她的建议。我不知道她已在中国结婚，也不知道她企图利用我的美国公民身份，通过伪造结婚证获得绿卡。此外，我也不知道她与中国黑手党三合会有关联。在 TCI 学院遇到这位中国妇女之前，我是一个韩裔美国人和华裔美国人街头帮派 “MMM ”的重要成员。MMM “是一个中文拟声词，意为 ”无名帮派"。韩文拼写为 “Moo Myung Pa”。M.M.P.帮与法拉盛另外两个著名帮派--飞龙帮和鬼影帮--存在冲突。这三个帮派负责管理各种场所，包括妓院、赌场、客房沙龙、夜总会和酒吧。因此，他们之间经常因为领土纠纷和对这些生意的控制权而发生口角。在我加入 MMP 之前，我就与鬼影帮保持着友好关系。但有一次，我们之间产生了误会。当时我和大约十名鬼影成员坐在公园的长椅上，他们提议让我加入他们的帮派，离开 MOMing Pie。我拒绝了他们的邀请，他们也尊重了我的决定。但是，M.M.P. 的一名成员编造了一个故事，并告诉 M.M.P. 的帮派头目（被称为 Dailo），我背叛了 M.M.P.，加入了鬼影帮。他在公园里找到了我，然后掐住我的脖子将我制服。他问道："是什么促使你采取这种行动？” 我告诉他我对此事没有责任，但他不相信。然后，该团伙头目继续拍打我的后脑勺，并准备杀了我。然而，一位白种老年妇女插了进来，要求帮派头目道歉。就在那一刻，整个局面戛然而止。我很感激她的出手相救，这似乎只不过是幸运之神的眷顾。我有许多熟人都有过破坏性行为，但他们与我的个人价值观和目标并不一致。我就是这样从这种特殊的生活方式和生活方式中解脱出来的。此外，我还有一个在夜总会认识的朋友。他有严重的毒瘾，还与中国黑手党，特别是三合会有联系。我亲眼目睹了摇头丸和可卡因对他和其他人健康的有害影响。我很感谢上帝的干预，使我免于类似的命运，得以活到今天。假期的一天，我突然造访了这个女孩的住所，无意中听到了她和她丈夫的对话。谈话内容显示，她实际上是一名从事诈骗活动的已婚人士，与中国的一个犯罪组织有关联。这是一个令人吃惊的重大发现，证实了我母亲的说法。我很担心自己的安全和福祉，因为我担心如果我不满足她的要求，她可能会采取极端手段，比如胁迫我结婚，甚至杀死我。因此，我决定应征加入美国海军陆战队，以逃离这种处境。父亲一再劝我不要这样做，强调这样做对我既不合适也没有好处。然而，我坚决不听他的劝告，仍然固执己见，不听劝告。我发现这是一个可以让我从事有意义职业的途径。由于我没有普通教育发展（GED）证书，而且患有严重的注意力缺陷多动症（ADHD），所以我不被允许参军。然而，为了获得奖金，征兵人员推翻了这一要求。由于军队，尤其是海军陆战队固有的环境压力过大，患有多动症的人患精神疾病的风险很高。进入位于南卡罗来纳州巴黎岛的美国海军陆战队新兵训练营后，我深刻意识到自己决定的严重性。当我观察到教官们严格的训练计划和严明的纪律措施时，我面对了自己选择进入的充满挑战的现实环境。随后，我发现自己被分配到了最具挑战性的部门--第三营基洛连 3102 排，俗称 “杀人机器”。后来我发现，由于我喜欢与异性交往，新兵对我抱有负面情绪。当时，我缺乏必要的知识、智慧和交往技巧。我是排里体能最好的，虽然不是最强壮的。在阿加皮经历了一段特别艰难的时期后，我学会了如何生存。当时，我 19 岁，入伍海军陆战队有两个主要原因。一个是为了避免被中国黑手党杀害，另一个是为了追求有意义的人生道路。训练项目中对我挑战最大的是体能耐力部分。我有吸烟史，但缺乏必要的训练，无法培养对剧烈运动的耐受力。为了完成训练计划，我必须完成三英里的慢跑。虽然直到训练计划的最后阶段，我才完成了这一目标，并在比赛中取得了倒数第二名的好成绩。在遇到困难的时候，我会想象家人的面容，保持坚持下去的决心。在这个地方，成为一员相对简单，但要离开却极具挑战性，除非知道如何离开。当时，我并不知道这些情况。在训练过程中，最让我放松的是步枪射击练习，教官让我有机会全神贯注地瞄准目标。其他时候，我在教堂或在甲板上收信。教堂的环境明显不协调，因为教官通常对我们这些新兵表现出严厉和惩罚的态度。相反，在星期天的教堂里，气氛会突然变得和蔼可亲。我经常思考我的父亲、教会在我生命中扮演的角色以及我的其他家人。我渐渐明白，海军陆战队的训练场是一个无法事先做好充分准备的挑战。训练包括大量的障碍训练、体能训练、毒气室模拟以及长时间的徒步旅行，这些都是导致我心理和身体崩溃的原因。然而，这些挑战最终培养了我的主导心态，使我与海军陆战队的价值观和顽强精神保持一致。可以说，Agape 和海军陆战队提供的培训课程最有效地帮助我成为精神和心理战方面的顶尖专家。训练中最具挑战性的是任何需要高强度心血管耐力的活动。此外，与海军陆战队相比，我逐渐认识到自己的脆弱，也深刻体会到身体的不堪一击。尽管如此，我还是顺利完成了新兵训练营计划。在毕业典礼上，我的家人来看望我时，我感受到了深深的平静和欢迎。我在家里待了几天，然后参加了海军陆战队训练中心（MTC）学校，这是海军陆战队的一个中心，旨在为我派往主力舰队做准备。培训结束后，我被派往日本冲绳的一个哨所。岛上充满田园风光，一切都很顺利，直到我在与我的排一起跑步时受伤。在我到达的前一天，我原来所在的排已经启程前往伊拉克，留给我的是一队马拉松选手。在完成必要的文书工作并通过指挥系统转达后，我被批准医疗退伍。随后，我乘坐渡轮从日本直接前往韩国，开始了新的人生旅程。这是我第二次访问韩国，第一次是在中学时代。此外，我之前与韩国的任何个人都不熟悉，去韩国时身上只有 1 500 美元。我急需就业，当时唯一的选择是教英语或做翻译。因此，我很快被当地的一所学院聘用，随后从事小学至初中学生的家教工作。为了获得更高的薪水，我在韩国最富裕的城市江南的一家进出口公司担任翻译。在这家公司，我认识了我未来的雇主。他毕业于韩国常春藤盟校。在我资金严重短缺的时候，他为我提供了资助和住处。他允许我暂时住在他的办公室，随后陪我去了我上司的住所，在那里我被正式介绍给他的家人。我仍然相信，他知道我没有高中文凭，尽管我是伪造的。尽管如此，他还是善意地接纳了我。我一直想向他揭露真相，并向他表示最诚挚的歉意，但一直没有机会。在韩国的日子是我无比快乐的时光，但由于父母的健康状况恶化，我不得不返回祖国。随后，我重建了自己的生活，并进入 TCI 学院学习，在那里我获得了普通教育证书。此外，我还在奈亚克学院（Nyack College）读了大约两年圣经学院，同时追求按立圣职和进入常春藤联盟的费城威斯敏斯特研究生院（Westminster）。不过，后来我找到了另一种侍奉上帝的方式，那就是自由写作。此外，二十出头的我还在一家水疗中心找到了一份工作，担任洗发水助理。写作和洗发助理是我唯一坚持不懈、坚定追求的两个职位。直到二十出头，我才意识到心理战的概念。那时，我也意识到自己从出生起就一直经历着这些现象。我最初的打算是只写基督教题材的文章。但后来，我认识到自己固有能力的程度，选择同时探索精神和心理战争。在这个时刻，我是唯一一个意识到自己精通这两种战争形式的人。从 21 岁到现在的 37 岁，我从未被打败过，一次也没有。在各种场合，包括学术、宗教、职业和社交场合，我总是引起别人的嘲笑。我通过在咖啡馆或星巴克咖啡店进行每天 8-9 小时的大量训练，并在整个过程中写作，获得了证书。我勤奋刻苦，一丝不苟，甚至连我的父母都觉得这很奇怪。然而，只有这样才能达到卓越的顶峰。从小，教会成员就告诉我，我将在社会上发挥重要作用。年长的姐姐也鼓励我，说我是常春藤盟校中年龄最大的学生之一。我以前以为他们的言论是出于善意，他们只是在恭维我，但后来我才了解到他们的真实意图。我的父亲多年前曾就读于常春藤名校，他告诉我的母亲，我是心理战领域的神童，并向我的教会成员转达了我对基督教的深刻理解是一种天赋。在心理战领域赢得尊重是一项挑战，因为风险很大，潜在后果也很严重。只有三位男性对我表示尊重，而多位女性却把我捧上天。甚至哈佛大学、哥伦比亚大学和普林斯顿大学的精神病学家和心理学家也告诉我，如果我在学习上投入更多的时间，我一定会成为常春藤联盟中最优秀的学生。这就是为什么许多人惊讶地发现，世界上最有成就的人都是 G.E.D. 毕业生。Agape 学校和海军陆战队为我提供了一个训练场，使我能够开发智力，学会利用与生俱来的能力。有些人断言我不是人，说我不受情绪困扰和外部压力的影响。我与数以百万计的人打过交道，尽管我一直都有支配和吸引女性的能力，但可以准确地说，我投入了大量精力来帮助更广泛的群体。我的人生旅程始于句子重复策略的开发，随后我掌握了这些策略。这为我更深入地探索两种战争传统中固有的知识、智慧和技能铺平了道路。这五个核心主题--基督教、心理学、哲学、人际关系和生活方式--都互为根基。我承诺，在我离开这个世界之前，我将毕生致力于向世人传播上帝赐予我的礼物。我的目标是促进这两个领域专业知识的发展，使每个人都能比我更进一步地推进这一理念，从而创造出无穷无尽的创新型世界建设方法。最初的阶段是心理战，随后是认知能力的提升，最后是精神战。这种方法有可能深刻而不可逆转地改变世界。

Père légendaire de la guerre

Voici comment je suis devenu le meilleur au monde dans le domaine de la guerre spirituelle et psychologique.

I Samuel M. Lee est né le 26 décembre 1986 à Philadelphie, en Pennsylvanie. Mes parents tenaient une confiserie tandis que mon père poursuivait ses études au Westminster Seminary, une institution affiliée à l'Ivy League. Il voulait être ordonné dans la tradition presbytérienne. À l'âge de trois ans, j'ai déménagé avec toute ma famille dans le Queens, à New York, où ma sœur aînée avait quatre ans. Ma famille était économiquement défavorisée à l'époque, car mon père en était aux premiers stades de la création de son église. Mes parents étaient excessivement stricts, et j'étais constamment contraint de servir d'exemple à mes frères et sœurs et à l'ensemble de la communauté en tant que fils d'un pasteur et d'un chrétien fervent. Je n'étais pas autorisé à me livrer aux mêmes activités que les autres jeunes rebelles, comme modifier ma coiffure, porter des bijoux ou m'habiller d'une manière qui n'était pas conforme aux normes de l'époque. En outre, je n'avais pas le droit d'écouter de la musique profane. Mon père m'a infligé des châtiments corporels à de nombreuses reprises pour avoir participé à des activités perturbatrices au sein de l'église, en particulier pour ne pas avoir assisté aux offices et pour avoir fait preuve d'un manque de coopération. Après être entré en huitième année au M.S. 158 à Bayside, j'ai été transféré à la Great Neck North High School avant le début de ma dernière année. Cette décision a été prise par mes parents dans l'intention de limiter mon exposition à des individus susceptibles de m'influencer négativement. À cette époque, il y avait une prolifération de membres de gangs américains coréens et chinois, dont beaucoup étaient affiliés à des organisations mafieuses chinoises connues sous le nom de « triades ». Un nombre considérable de fusillades impliquant des armes à feu ont eu lieu, et une proportion importante de la population est devenue dépendante de substances illicites, en particulier de la cocaïne et de l'ecstasy. J'ai trouvé que Great Neck North était un environnement défavorable en raison de la prédominance d'élèves à forte orientation scolaire, qui ne correspondaient pas à mes préférences personnelles de l'époque. Mes parents ne m'ont pas inscrit à Great Neck South en raison de la prévalence d'étudiants impliqués dans des activités illégales, similaires à celles observées à Bayside et Flushing. Au bout d'environ deux mois, j'ai été contraint de demander mon transfert à la Bayside High School. J'ai assuré à ma mère que j'excellerais sur le plan scolaire si elle acceptait ce transfert. Néanmoins, mon objectif premier était de fréquenter des personnes engagées dans des activités perturbatrices. Étant donné que j'ai grandi dans un environnement majoritairement peuplé de personnes d'origine coréenne et coréenne américaine, ces personnes constituaient la majorité de mon cercle social. Ma mère avait décidé d'accéder à ma demande et de me transférer à la Bayside High School. Moins de trois mois après mon inscription dans cet établissement, j'avais déjà commencé à sécher les cours et à fréquenter des personnes à la moralité douteuse. Cela préoccupait beaucoup mes parents, en plus de ma consommation de produits du tabac et de mon implication dans plusieurs altercations avec d'autres élèves. Plusieurs de mes connaissances étaient impliquées dans la vente de substances illicites depuis un âge relativement précoce. Il en résultait de fréquents affrontements avec le personnel de sécurité de l'école et, en particulier, avec la police. À l'époque, j'étais en deuxième année de lycée. Mes parents étaient convaincus que je n'obtiendrais pas mon diplôme, compte tenu de ma trajectoire actuelle. Ils ont donc décidé de m'envoyer dans un internat chrétien. Mon père m'a informé que c'était un endroit où je n'étais pas obligé de suivre ses conseils, une notion que j'ai interprétée à tort comme une forme de libération. À cet âge, je n'avais pas conscience des nuances du monde. Par la suite, j'ai développé un sentiment particulier à l'égard de cette institution, qui a finalement motivé ma décision de fuir le foyer familial. Ce jour-là, un festival coréen se déroulait à Flushing, en présence de nombreux Coréens et Américains d'origine coréenne. De nombreux chanteurs sud-coréens de renom avaient fait le déplacement jusqu'à New York pour se produire à cette occasion. Des Jeux olympiques coréens étaient organisés et toute la population des villes voisines de Bayside et Flushing s'était rassemblée au Flushing Meadow Park. J'ai été absent de ma résidence familiale pendant trois jours, au cours desquels j'ai pu consommer des cigarettes et de l'alcool sans restriction. Comme je n'avais pas d'argent, j'ai consommé de la nourriture et des boissons dans des restaurants avec mes compagnons et je suis parti sans régler l'addition. En outre, Flushing Meadow Park était un lieu de rassemblement pour les membres de gangs chinois, à savoir les Flying Dragons et les Ghost Shadows, qui étaient en conflit permanent. Un certain nombre de personnes que je connaissais ont fait une overdose d'ecstasy et ont ensuite été hospitalisées. En outre, à Bayside, mon beau-frère tenait un magasin de DDR qui servait de point de ralliement à des individus se livrant à des activités liées à la drogue. Le dernier soir de mon séjour, je me suis endormi chez mon ami après avoir consommé cinq à six bouteilles de soju. Le lendemain matin, ma mère m'a découvert à la porte d'entrée, essayant d'entrer. Ma mère m'a indiqué que j'avais deux options : soit je partais pour l'internat, soit mon père envoyait les escortes pour m'y transporter de force. J'ai donc décidé que je n'avais pas d'autre choix que de me conformer à la décision. L'établissement scolaire était situé à Stockton, dans le Missouri. À notre arrivée à Kansas City, où se trouvait l'aéroport, ma mère et moi nous sommes rendues dans un motel voisin pour y passer la nuit. Ce soir-là, j'étais à la fois excitée et nerveuse, ne sachant pas trop à quoi m'attendre, car c'était la première fois que j'étais confrontée à ce genre de situation. En arrivant sur le campus de l'école, j'ai vu à l'entrée un panneau portant le nom de « Agape boarding school » (internat Agapè). Étant donné le cadre rural et l'environnement pastoral, je n'avais pas anticipé les défis qui m'attendaient. En entrant dans les locaux par l'entrée principale, j'ai été abordée par deux figures imposantes. Ma mère était en train de discuter avec la femme du directeur, qui s'est présentée comme « Madame ». On m'a ensuite escortée dans une autre pièce. Ma mère et moi n'avons pas pu nous dire adieu comme il se doit, car elle a quitté les lieux dans un état de détresse. Le personnel a confisqué mon paquet de cigarettes Newport et m'a fourni un t-shirt orange et un jean bleu. Il s'agissait de l'un des codes de couleur utilisés pour identifier les étudiants du programme, ce qui signifiait qu'ils participaient à un régime d'entraînement rigoureux. Je ne savais pas qu'un internat chrétien pouvait être aussi proche de l'environnement oppressant d'un camp de prisonniers. En termes de coiffure, les options étaient limitées à un crâne chauve rasé ou à des cheveux séparés sur le côté. Mes cheveux ayant déjà été rasés, je n'étais pas obligée de les changer. En entrant dans la cafétéria, j'ai remarqué que la majorité des étudiants étaient vêtus de chemises orange, jaunes ou bordeaux. Les étudiants qui avaient terminé le programme bootcamp et s'étaient ensuite inscrits dans l'enseignement secondaire se distinguaient par la couleur jaune de leur chemise. Les élèves portant des chemises bordeaux étaient également inscrits à l'école, mais ils avaient autorité sur ceux qui portaient des chemises orange et jaunes s'ils avaient ce que l'on appelle un « statut de copain ». Cette règle a été conçue pour faciliter l'apprentissage et le respect des règles du programme par les nouveaux élèves et les élèves moins gradés. Ces derniers devaient se tenir à une distance maximale d'un mètre les uns des autres et rester dans cette position à tout moment, face aux personnes portant une chemise bordeaux. Le premier jour a sans aucun doute été le plus difficile de mes 15 années d'existence. J'ai été chargé d'aider au déneigement de l'ensemble du campus, une tâche partagée avec six ou sept autres membres du camp d'entraînement. En outre, je devais participer à un entraînement physique rigoureux. La rigueur du régime était telle que j'étais incapable de bouger de mon lit le lendemain matin. Le régime comprenait environ trois cents répétitions de pompes, de levées de jambes, de squats et d'abdominaux, ainsi que de nombreuses répétitions de sprint sur place dans le quanzahut. J'étais naturellement et génétiquement fort, et je gagnais régulièrement au bras de fer à cet âge. Néanmoins, je rencontrais encore des difficultés importantes. À ce stade, j'ai remis en question ma décision de relever ce défi et la sagesse de mon père de m'envoyer dans un tel environnement. Malgré mes tentatives de soulager ma détresse en m'apitoyant sur mon sort et en rejetant la faute sur mon père, ces actions n'ont fait qu'exacerber ma souffrance. En décembre 2001, j'ai passé mon seizième anniversaire dans cet environnement et j'ai vécu une expérience profondément éprouvante. De mon poste d'observation, je voyais mes camarades à la maison s'adonner à des activités de leur choix. Malgré la présence de deux cents autres élèves, j'ai ressenti un profond sentiment d'isolement. Le travail physique requis s'apparentait à celui d'un camp de prisonniers, et la devise du programme était de « se briser pour mieux se reconstruire ». Malgré la nature ardue du travail, la nourriture était appétissante et les dortoirs confortables. J'observais subrepticement la fenêtre et l'entrée principale, anticipant l'arrivée de ma mère et la perspective de rentrer chez moi pour une période de trois mois. Mais cela ne s'est pas concrétisé. Les visites étaient autorisées tous les trois mois. À l'issue du troisième mois, toutes les communications par téléphone, par correspondance et par écrit étaient autorisées, à l'exception des communications avec des personnes extérieures à la famille proche. Les membres du personnel étaient chargés de lire toute la correspondance avant sa diffusion. À l'issue du programme de trois mois, j'ai enfin été autorisée à recevoir la première visite de ma mère. J'ai été stupéfaite de la voir et je me suis précipitée pour l'embrasser. J'ai passé beaucoup de temps avec elle, plus que je ne l'avais fait à la maison. En l'absence de cuisine coréenne, ma mère m'a servi des ramen instantanés et un barbecue coréen. Pendant tout ce temps, je l'ai implorée de me ramener à la maison. Cependant, les circonstances ne se sont pas déroulées comme je l'avais prévu. Nous nous sommes adonnés à des activités de loisirs telles que le billard et le frisbee, ce qui a favorisé la camaraderie et les rires. Comme il s'agissait de ma première visite, je n'ai pas été autorisé à quitter l'enceinte du campus. Malgré les restrictions imposées par la visite, nous avons pu passer du temps de qualité ensemble. Nous n'avons été autorisés à consommer du chocolat chaud ou du café que lorsque nous en avions la possibilité, par exemple pendant les visites. Les visites n'ont duré que trois jours, mais je suis obligée d'affirmer que c'est la période la plus optimale que j'ai passée avec ma mère. Le troisième et dernier jour, j'ai entamé une profonde réflexion sur les circonstances auxquelles j'étais confrontée. Tous les résidents étaient tenus d'assister à la chapelle le mercredi et à l'église le dimanche. À l'issue du programme de formation, j'ai été autorisé à reprendre mes études et à porter la chemise jaune, qui signifiait un rang plus élevé que la chemise orange. L'établissement d'enseignement de ce programme différait des écoles publiques des pays d'origine des étudiants en ce sens qu'il utilisait une approche pédagogique différente, les étudiants apprenant à leur propre rythme plutôt que de recevoir un enseignement direct de la part d'un professeur. Je n'ai pas pu aller à l'école pendant une longue période en raison de l'impact d'un événement météorologique important, qui a nécessité la mise en œuvre d'un travail manuel ardu pour l'ensemble des élèves. Nous avons été chargés de transporter tous les arbres tombés, les pierres et les matériaux de construction lourds qui avaient été transportés par les vents de l'ouragan sur une distance d'environ trois kilomètres, compte tenu de la nature étendue du campus. En cas de chute d'un objet due à l'épuisement, l'individu était contraint d'effectuer une série d'exercices physiques, puis de soulever l'objet pour le remettre dans sa position d'origine, après quoi le cycle reprenait. Un élève de treize ans a été envoyé au programme après avoir poignardé sa mère avec un crayon. Il était tellement bouleversé qu'il s'est effondré sur le sol, refusant d'obéir aux instructions du personnel. Les membres du personnel l'ont maîtrisé et l'ont emmené dans une autre pièce, où il s'est mis à jurer bruyamment. Les membres du personnel n'étaient pas des employés ordinaires. Certains avaient déjà servi dans les Marines, les forces spéciales, comme videurs, boxeurs poids lourds et haltérophiles, et même comme shérifs de l'État du Missouri. Le pasteur principal était auparavant champion de boxe dans la catégorie des poids lourds. À de nombreuses reprises, des élèves ont tenté de s'enfuir de l'internat. Dans l'histoire de l'institution, un seul élève a réussi à rentrer chez lui, avant d'être renvoyé par les escorteurs. Un nombre important d'élèves ont été transférés dans cet établissement en raison de leur incapacité à être pris en charge efficacement dans le centre de détention pour mineurs. Afin de leur offrir une opportunité de réhabilitation, ils ont été dirigés vers cet établissement par mandat légal. La deuxième génération a été la plus difficile en raison de la nature stricte et sévère des règles, ce qui a entraîné le transfert de l'ensemble du programme de Stockton, en Californie, au Missouri. Le travail physique et les exercices de discipline étaient si rigoureux que les élèves développaient une force excessive, ce qui les rendait de plus en plus difficiles à gérer. C'est la raison pour laquelle, pendant mon mandat, il était interdit aux élèves de soulever des poids lourds pour faire de l'exercice et développer leur corps pendant leur temps libre. Le soulèvement d'objets lourds n'était entrepris qu'à titre de mesure disciplinaire, par petites touches ou dans le cadre d'autres exercices, plutôt que comme moyen de se concentrer sur des groupes musculaires spécifiques. Au cours de nos études secondaires, notre corps a fait preuve d'une plus grande capacité de développement de la force qu'il ne l'a fait plus tard. Ce phénomène a été reconnu par les membres du personnel et le responsable de la fondation du programme. La majorité des élèves ont été envoyés dans cet établissement en raison de leur implication dans des activités liées à la drogue et à des infractions commises par des gangs. Les autres élèves ont été envoyés ici en raison de leur comportement rebelle à l'égard de leurs parents. J'avais un cousin originaire de Los Angeles, en Californie, et par la suite un autre cousin originaire de Long Island, dans l'État de New York. En tant que famille ayant des liens de sang communs, nous avons été placés sous un statut d'exclusion. Il y avait plus de cinquante Américains d'origine coréenne en Californie du Sud, mais seulement trois dans le Queens, à New York. J'avais hâte de rentrer chez moi, mais cela ne s'est pas produit avant mon sixième mois. J'ai informé ma mère que le programme n'était pas ce qu'il semblait être. En fait, c'était un environnement plutôt intimidant. Lorsque la famille d'un élève arrive dans l'établissement, elle est accueillie par des élèves vêtus d'une tenue éclatante et coiffés de manière à arborer une attitude joyeuse et souriante, ce qui contraste fortement avec la réalité de la situation. De plus, ils ne sont pas conscients du travail physique punitif et des exercices disciplinaires que nous sommes obligés d'endurer. Même lorsque nous envoyons des photos à nos familles aux États-Unis, nous sommes obligés de sourire. Toute autre émotion, comme la colère ou la tristesse, aurait inquiété nos parents et aurait pu entraîner notre retour avant la fin de notre contrat. Le jour de ma deuxième visite, ma mère est intervenue et je lui ai promis de m'appliquer assidûment dans une école publique. Au moment où je me croyais hors d'atteinte de nouvelles difficultés, je me suis à nouveau absenté de mes études et j'ai commencé à fumer à l'excès. Après une période de trois jours à la maison, mon père a décidé de me renvoyer à l'internat Agape. J'ai envisagé de m'enfuir à nouveau de ma résidence, mais j'étais conscient des graves conséquences d'un tel acte, l'ayant expérimenté moi-même une deuxième fois. J'ai donc choisi de coopérer, malgré ma préférence pour un programme alternatif, même si ce programme était le dernier endroit où je voulais aller. Après m'être réinscrit au programme, j'ai été réaffecté au camp d'entraînement. Je considérais cela comme le point culminant de mon existence, et j'ai fait une pléthore de cauchemars pendant que je résidais dans le dortoir. J'avais déjà imaginé un scénario dans lequel l'ensemble des étudiants uniraient leurs forces à celles du personnel pour s'échapper du programme. Je ne savais pas que les membres du personnel étaient capables d'une telle résistance, même lorsqu'ils étaient en infériorité numérique. Par la suite, un autre élève de ma ville natale a été admis dans le programme. En conséquence, nous avons été placés en « stay away », ce qui a été perçu comme un moyen potentiel de faciliter notre évasion collective. Après une brève période de cohabitation au sein du programme, nous avons entamé des conversations sporadiques l'un avec l'autre, découvrant un chevauchement considérable de nos origines et de nos expériences respectives. Il était un membre de la sixième génération d'un gang connu sous le nom de « Moming Pie », ou M.M.P. Le gang était à l'origine une organisation sino-américaine, mais il a ensuite fusionné avec un groupe coréen-américain. Nous avons élaboré un plan pour fuir ensemble, notamment en raison de notre ville natale commune. Il était difficile de persévérer, car nous devions traverser une zone boisée peuplée de nombreux animaux, alors que les forces de l'ordre nous recherchaient activement et que nous manquions de ressources financières et d'accès au crédit. Avant d'aborder ce sujet, il convient de noter que les entrées de tous les bâtiments et du dortoir étaient placées sous haute surveillance et que l'ensemble du personnel de l'école surveillait nos activités à tout moment. En outre, l'ensemble du campus était entouré de barbelés électriques et tous les membres du personnel résidaient sur le campus. Un jour, alors que lui et moi nous passions une note indiquant notre intention de fuir et de nous soustraire aux mesures disciplinaires qui nous étaient imposées, nous avons tous deux été appréhendés et nos chaussures ont été confisquées. En conséquence, nous avons été renvoyés au centre disciplinaire. La confiscation des chaussures est une mesure disciplinaire appliquée aux élèves qui ont tenté de s'enfuir ou qui ont donné aux membres du personnel des raisons de croire qu'ils tenteraient de le faire. Nos chaussures habituelles, à savoir des baskets ou des chaussures de ville, ont été remplacées par une paire de baskets de mauvaise qualité qui faisait environ deux fois la taille de nos pieds. En outre, la languette de la chaussure a été enlevée. C'était comme si nous devions traverser une vaste pantoufle peu maniable, dépourvue d'une structure supérieure de soutien. En outre, j'ai été contraint de porter un bracelet indiquant que je devais rester silencieux et de faire face au mur pendant deux semaines consécutives. En général, il était interdit aux élèves de communiquer entre eux à moins qu'un membre du personnel ne soit présent et ne surveille leurs interactions. Cette surveillance consistait à écouter et à enregistrer toutes les communications verbales et non verbales, y compris le langage des signes et le langage corporel. Face au mur, j'ai entamé une période d'introspection, contemplant non seulement mes actions dans le cadre du programme, mais aussi celles qui ont précédé ma participation. J'ai envisagé la possibilité que ma mère pleure sur le canapé à cause de mes actions, dont je reconnaissais maintenant qu'elles avaient causé une grande détresse. C'était la première fois que je reconnaissais ma culpabilité de manière vraiment sincère. Tous les étudiants étaient tenus de lire la Bible chaque matin avant le petit-déjeuner et d'assister à la chapelle le mercredi et le dimanche. Un jour, en parcourant la Bible, je suis tombé sur les chapitres des Psaumes et des Proverbes. C'est à ce moment-là que j'ai été amené à réfléchir profondément au concept de sagesse. Le caractère initial de mon prénom en langue coréenne représentait le concept de sagesse. Mes parents m'ont donné ce nom en promettant à Dieu qu'ils m'utiliseraient au maximum de mon potentiel à mesure que je deviendrais adulte. Je ne connaissais pas la définition précise de la sagesse, mais j'étais déterminé à obtenir cette qualité supérieure. Je croyais en Dieu depuis l'âge de trois ans, mais je n'ai reçu le baptême qu'au début de mes études à l'internat d'Agapè. Un jour, j'ai écouté un sermon sur le salut et j'ai pris la décision d'accepter Jésus-Christ comme mon sauveur personnel. À plusieurs reprises, j'ai eu envie de fumer une cigarette, mais j'ai dû résister à cette envie. Au cours du sixième mois de mon séjour dans l'institution, ma mère a décidé de me transférer dans un programme différent, nettement plus clément et qui ne nécessitait aucun travail manuel. Il s'agissait du Freedom Village, situé au nord de l'État de New York. Le seul aspect du programme que je trouvais désagréable était l'interdiction de fumer, étant donné qu'il s'agissait d'un autre programme chrétien pour adolescents en difficulté. J'ai rencontré un certain Andrew Park pendant mon séjour dans l'établissement. Il s'agissait d'un Américain d'origine coréenne qui venait de la même ville natale que moi. Il avait été transféré du Juvenile Hall pour bénéficier d'une seconde chance. Son départ du programme quelques semaines après son arrivée n'a fait qu'intensifier mon désir de rentrer chez moi. Étant donné la clémence du programme, il n'était pas obligatoire pour les étudiants de rester. J'ai donc choisi de rentrer chez moi en bus Greyhound. En apprenant ma décision, mon père a été visiblement bouleversé et furieux. Il était maintenant confronté au dilemme de me renvoyer à l'internat d'Agapè, une perspective dont je savais pertinemment qu'elle aboutirait probablement à un résultat tout aussi défavorable. Pendant ma période de résidence à la maison, mes parents ont élaboré un plan. Ils m'ont informé que j'avais un cousin proche à l'internat d'Agape et qu'ils lui rendraient visite pendant les vacances sans révéler qu'ils me laisseraient là-bas. Je n'étais pas du tout au courant de ce qui allait se passer et j'ai donc accepté d'accompagner ma mère lors de notre visite. En entrant dans l'entrée principale, j'ai été abordée par cinq membres du personnel, qui m'ont informée que ma mère était dans un état de détresse. À ce moment-là, j'ai pris conscience de la gravité de ma situation et j'étais incrédule à l'idée de devoir faire face à un nouveau défi. J'ai ensuite été renvoyé dans le centre disciplinaire, où je suis resté pendant dix mois sans aucune visite. Cela était dû au fait que je continuais à avoir un comportement perturbateur et que je tentais de m'échapper de l'établissement. Par conséquent, je n'ai pas pu poursuivre mes études à l'école. L'expérience a été ardue et éprouvante, tant mentalement que physiquement, et m'a poussé à chercher du réconfort dans la prière. Ce fut la période la plus intense de ma vie, qui a duré 16 ans. À la fin de mes quatre mois supplémentaires dans l'établissement, j'ai pu stabiliser ma situation et obtenir un poste non rémunéré dans la cuisine. Cependant, j'ai été le seul élève à être renvoyé pour la troisième fois, une distinction qui a marqué une étape importante dans l'histoire de l'école. Par conséquent, les membres du personnel ont exercé une surveillance plus vigilante sur moi à tout moment. Le programme était plus difficile à gérer qu'un environnement carcéral, car il ressemblait beaucoup aux conditions d'un camp de prisonniers en Corée du Nord. Au bout de six mois, ma mère m'a offert une dernière possibilité de libération, car j'approchais de l'âge de 18 ans et il n'y avait pas d'autres options viables pour obtenir mon diplôme d'études secondaires dans des délais raisonnables. Les trois seules possibilités de quitter le programme étaient l'intervention des parents, l'obtention d'un diplôme ou l'atteinte de l'âge de 18 ans. Lorsqu'ils atteignent l'âge de 18 ans, les individus sont légalement autorisés à quitter les lieux sans rencontrer d'obstacles ou d'empêchements de la part des membres du personnel. Je dois dire qu'à ce moment précis, j'étais l'individu le plus heureux qui soit, car l'immense détresse que j'avais endurée appartenait désormais au passé. Pendant que ma mère me transportait à l'aéroport, j'ai observé l'arrière du véhicule à plusieurs reprises pour vérifier si les membres du personnel me poursuivaient. Cela s'est produit à plusieurs reprises pendant mon séjour dans l'établissement. Même les activités les plus banales, comme boire un chocolat chaud ou un café glacé, et toutes les choses quotidiennes que je considérais auparavant comme acquises, sont devenues des sources de gratitude. Dans ma perception, l'environnement de l'internat Agape était la norme, alors que le monde réel semblait être une entité radicalement différente. Il est impossible pour quiconque de comprendre pleinement les expériences traumatisantes que j'ai vécues, à moins d'avoir subi soi-même une épreuve similaire. Cela a marqué le début d'une entreprise de longue haleine. Je demandais souvent à ma mère si je pouvais utiliser les toilettes pendant une courte période, car j'étais habituée aux règles strictes du programme. Ma mère me répondait avec amusement, me demandant pourquoi je lui demandais sans cesse d'aller aux toilettes. Cela m'a fait comprendre qu'elle n'était pas pleinement consciente de la réalité de la situation. Malgré cela, elle entrait dans ma chambre et touchait mes vêtements dans un endroit où je n'étais pas présent. Malgré cela, elle n'était pas consciente de la situation. En conséquence, elle n'arrivait pas à s'alimenter correctement, car elle s'inquiétait du bien-être de son fils dans un environnement difficile. J'étais à quelques mois d'atteindre l'âge de 18 ans. Comme je n'avais pas terminé mes études à l'internat Agape, j'ai fréquenté une école technique avec un programme « Running Start ». Cela m'a permis de suivre des cours de niveau universitaire, ce qui m'a finalement permis d'obtenir mon GED sans avoir à passer le test proprement dit. Avant de m'inscrire dans cet établissement, j'ai tenté de trouver une méthode de subsistance sans GED ni diplôme d'études secondaires. Pour ce faire, j'ai voyagé dans d'autres États de manière indépendante, tandis que d'autres personnes que je connaissais poursuivaient des études supérieures ou obtenaient un emploi rémunéré. J'ai commencé ma formation professionnelle dans le cadre d'un programme Job Corps, ce qui m'a permis d'acquérir un métier et d'obtenir mon GED en même temps. L'établissement était situé dans l'Oregon, un État caractérisé par de fréquentes précipitations. Pendant mon séjour, le temps était constamment couvert et humide. Des personnes d'une multitude d'origines mondiales se rassemblaient dans ce lieu avec un objectif commun. Cependant, ils étaient soumis à une limite d'âge de 30 ans. Cela indique que l'âge de 30 ans était perçu comme avancé et estimé à ce moment-là. Il était permis de fumer dans les locaux, mais je n'étais pas enclin à poursuivre mes études. Pendant environ deux ans, j'ai parcouru le pays à la recherche d'un moyen de subsistance sans diplôme d'études secondaires ni certificat d'aptitude à l'emploi. Après avoir quitté le programme Job Corps, j'ai obtenu un billet de bus Greyhound pour Seattle, Washington, où j'ai loué un modeste appartement d'une pièce situé au-dessus d'un refuge pour sans-abri. Cependant, je n'ai pas réussi à trouver un emploi rémunéré. Je me suis donc rendu en Virginie, où une autre connaissance de ma ville natale m'a invité à lui rendre visite. Pendant mon séjour, nous avons consommé une quantité considérable d'alcool Johnny Walker et un nombre important de cigarettes. Le groupe a consommé des cigarettes de marijuana, mais je me suis abstenu en raison de l'odeur désagréable et des effets sédatifs observés lors de l'exposition à la fumée secondaire. Ma mère était très préoccupée par le fait que je ne progressais pas vers une trajectoire de vie stable. Par conséquent, je suis retourné à New York en bus Greyhound. Je suis retournée à l'institut technique de formation professionnelle de Penn Station, à Manhattan. J'ai rencontré une Chinoise de 27 ans, alors que je n'avais que 19 ans à l'époque. Nous étions toutes deux inscrites dans la même classe et résidions à Flushing, dans le Queens. Par conséquent, nous prenions souvent le train 7 ensemble. J'ai fini par entamer une relation amoureuse avec elle, mais ma mère a jugé son comportement suspect. Cependant, j'ai d'abord hésité à suivre ses conseils en raison de ma naïveté à son égard et des circonstances de notre relation. J'ignorais qu'elle était mariée en Chine et qu'elle tentait d'obtenir une carte verte en fabriquant un certificat de mariage frauduleux, exploitant ainsi mon statut de citoyen américain. En outre, je ne savais pas qu'elle était affiliée à la mafia chinoise, les Triades. Avant ma rencontre avec la Chinoise au TCI College, j'étais un membre éminent d'un gang de rue américano-coréen et sino-américain connu sous le nom de MMM. Le terme « Moming Pie » est une expression onomatopéique chinoise qui se traduit par « gang sans nom ». En coréen, il s'écrit « Moo Myung Pa ». Le gang M.M.P. était en conflit avec deux autres gangs importants de Flushing : les Flying Dragons et les Ghost Shadows. Ces trois gangs étaient responsables de la gestion de divers établissements, notamment des maisons closes, des salles de jeu, des salons, des boîtes de nuit et des bars. Par conséquent, il y avait de fréquentes altercations entre eux en raison de conflits territoriaux et de la volonté de prendre le contrôle de ces entreprises. J'étais en bons termes avec les Ombres fantômes avant même d'avoir rejoint le MMP. Cependant, à une occasion, un malentendu est survenu entre nous. J'étais assis sur un banc dans un parc avec une dizaine de membres des Ghost Shadows lorsqu'ils m'ont proposé de rejoindre leur gang et de quitter MOMing Pie. J'ai décliné leur invitation et ils ont respecté ma décision. Cependant, un membre de M.M.P. a inventé un récit et a informé le chef de gang de M.M.P., connu sous le nom de Dailo, que j'avais trahi M.M.P. et rejoint Ghost Shadows. Il m'a localisé dans le parc et m'a immobilisé en me saisissant par le cou. Il m'a demandé : « Qu'est-ce qui vous a poussé à agir de la sorte ? » Je l'ai informé que je n'étais pas responsable de l'incident, mais il n'était pas convaincu. Le chef de bande m'a alors giflé à l'arrière de la tête et s'apprêtait à me tuer. Cependant, une femme âgée de race blanche est intervenue et a demandé au chef de bande de s'excuser. À ce moment précis, la situation s'est arrêtée. J'étais reconnaissant d'avoir été sauvé par son intervention, qui semblait n'être rien d'autre qu'un coup de chance. J'ai eu de nombreuses connaissances qui ont eu un comportement perturbateur, mais qui ne correspondaient pas à mes valeurs et à mes objectifs personnels. C'est ainsi que j'ai pu m'extraire de ce mode de vie particulier. Par ailleurs, j'ai rencontré un ami dans une boîte de nuit. C'était un grand toxicomane qui était également affilié à la mafia chinoise, plus précisément aux Triades. J'ai observé les effets néfastes de l'ecstasy et de la cocaïne sur sa santé et celle d'autres personnes. Je suis reconnaissant à Dieu d'être intervenu pour m'épargner un sort similaire, me permettant de survivre jusqu'à ce jour. Un jour de vacances, je me suis rendu à l'improviste au domicile de la jeune fille et j'ai surpris une conversation entre elle et son mari. Cette conversation a révélé qu'elle était en fait une personne mariée engagée dans des activités frauduleuses et affiliée à une organisation criminelle en Chine. C'était une révélation importante et surprenante, qui confirmait les affirmations de ma mère. J'étais inquiet pour ma sécurité et mon bien-être, car je craignais qu'elle ne prenne des mesures extrêmes, comme me forcer à me marier ou même me tuer, si je n'accédais pas à ses demandes. J'ai donc décidé de fuir la situation en m'engageant dans les Marines américains. Mon père m'a déconseillé à plusieurs reprises de suivre cette voie, soulignant qu'elle n'était ni appropriée ni bénéfique pour moi. Cependant, j'étais déterminé à ne pas tenir compte de ses conseils et je suis resté obstiné et désobéissant. J'ai découvert qu'il s'agissait d'un moyen de poursuivre une carrière intéressante. Je n'ai pas été autorisé à m'engager dans l'armée parce que je n'avais pas de certificat de formation générale et que je souffrais d'un grave trouble déficitaire de l'attention avec hyperactivité (TDAH). Toutefois, le recruteur a passé outre cette exigence afin de recevoir une prime. Les personnes atteintes de TDAH courent un risque élevé de développer des troubles mentaux en raison de l'environnement extrêmement stressant inhérent à l'armée, en particulier aux Marines. En entrant dans le camp d'entraînement du corps des Marines à Paris Island, en Caroline du Sud, j'étais parfaitement conscient de la gravité de ma décision. J'étais désormais irréversiblement engagé dans cette voie, et en observant le régime d'entraînement rigoureux et les mesures disciplinaires strictes employées par les instructeurs, j'ai été confronté à la réalité de l'environnement difficile dans lequel j'avais choisi d'entrer. Par la suite, j'ai découvert que j'avais été affecté à la division la plus difficile, la section 3102, compagnie Kilo, troisième bataillon, connue familièrement sous le nom de « machine à tuer ». Il est alors devenu évident que mon recruteur avait des sentiments négatifs à mon égard en raison de ma propension à fréquenter le sexe opposé. À l'époque, je n'avais pas les connaissances, la sagesse et les compétences relationnelles requises. J'étais le plus en forme de ma section, mais pas le plus fort. J'avais appris à survivre, ayant enduré une période particulièrement difficile à Agape. À l'époque, j'avais 19 ans et je m'étais engagé dans les Marines pour deux raisons principales. La première était d'éviter d'être tué par la mafia chinoise, la seconde était de poursuivre un chemin de vie significatif. L'aspect du programme d'entraînement qui représentait le plus grand défi pour moi était l'endurance physique. J'avais l'habitude de fumer des cigarettes, mais je n'avais pas l'entraînement requis pour développer la tolérance nécessaire à un effort physique rigoureux. Pour terminer le programme d'entraînement, je devais faire un jogging de trois miles. J'ai pu atteindre cet objectif, mais pas avant les dernières étapes du programme d'entraînement, car j'étais avant-dernier dans la compétition. Dans les moments difficiles, j'imaginais les visages des membres de ma famille et je maintenais ma détermination à persévérer. C'était un endroit où il était relativement simple de devenir membre, mais où il était extrêmement difficile de partir, sauf si l'on connaissait les moyens de le faire. À l'époque, je n'étais pas au courant de ces circonstances. L'aspect le plus relaxant du programme d'entraînement était les exercices de tir au fusil, au cours desquels les instructeurs me permettaient de me concentrer uniquement sur la cible que je visais. D'autres fois, j'étais à l'église ou je recevais des lettres sur le pont arrière. L'environnement de l'église était nettement incongru, étant donné que les instructeurs d'exercice faisaient généralement preuve d'un comportement dur et punitif envers nous, les recrues. À l'inverse, les dimanches à l'église, l'atmosphère passait soudain à la générosité et à la convivialité. Je pensais souvent à mon père, au rôle de l'Église dans ma vie et au reste de ma famille. J'ai fini par comprendre que le terrain d'entraînement du corps des Marines représente un défi auquel il est impossible de se préparer à l'avance. Le régime d'entraînement comprenait une multitude de courses d'obstacles, d'exercices physiques, de simulations de chambres à gaz et de longues randonnées, qui ont contribué collectivement à mon effondrement psychologique et physique. Cependant, ces défis ont finalement favorisé le développement d'un état d'esprit dominant, m'alignant sur les valeurs et la ténacité du corps des Marines. On peut affirmer que les sessions de formation dispensées par Agape et les Marines ont été les plus efficaces pour me préparer à devenir un expert de premier plan dans le domaine de la guerre spirituelle et psychologique. L'aspect le plus difficile de l'entraînement était toute activité nécessitant une endurance cardiovasculaire intense. En outre, j'ai pris conscience de ma propre fragilité par rapport aux Marines, et j'ai également éprouvé un profond sentiment de vulnérabilité physique. Néanmoins, j'ai terminé avec succès le programme du camp d'entraînement. Lorsque ma famille est venue me rendre visite lors de la cérémonie de remise des diplômes, j'ai ressenti un profond sentiment de paix et d'accueil. Je suis resté à la maison pendant plusieurs jours avant de rejoindre l'école du Marine Corps Training Center (MTC), un centre du corps des Marines destiné à me préparer à une affectation dans la flotte principale. À l'issue de ma formation, j'ai été affecté à un poste à Okinawa, au Japon. L'île était idyllique et tout se passait bien jusqu'à ce que je me blesse en courant avec ma section. Ma section d'origine était partie pour l'Irak la veille de mon arrivée, me laissant avec un contingent de coureurs de marathon. J'ai obtenu une décharge médicale de l'armée, après avoir rempli les documents requis et les avoir transmis à la chaîne de commandement. J'ai ensuite quitté directement le Japon pour la Corée du Sud, m'embarquant pour une nouvelle vie sur un ferry. C'était la deuxième fois que je me rendais en Corée, la première fois ayant eu lieu pendant que j'étais au collège. En outre, je ne connaissais personne en Corée et je me rendais dans ce pays avec seulement 1 500 dollars en ma possession. J'avais un besoin urgent d'emploi et les seules options qui s'offraient à moi à l'époque étaient l'enseignement de l'anglais ou la traduction. J'ai donc été rapidement embauché par une académie locale et j'ai ensuite donné des cours particuliers à des élèves de l'école primaire au collège. Afin d'obtenir un salaire plus élevé, j'ai trouvé un emploi de traductrice pour une société d'import-export à Gangnam, la ville la plus riche de Corée du Sud. C'est là que j'ai fait la connaissance de mon futur employeur. Il était diplômé d'un établissement de l'Ivy League en Corée. Il m'a apporté une aide financière et m'a hébergé lorsque je manquais cruellement de fonds. Il m'a permis de résider dans son bureau pendant la période intérimaire et m'a ensuite accompagné à la résidence de mon supérieur, où j'ai été officiellement présenté à sa famille. Je reste persuadé qu'il savait que je ne possédais pas de diplôme d'études secondaires, même si j'en avais fabriqué un. Néanmoins, il m'a accepté avec bienveillance. J'ai longtemps souhaité lui révéler la vérité et lui présenter mes excuses les plus sincères, mais je n'ai jamais eu l'occasion de le faire. Mon séjour en Corée a été une période de joie inégalée, mais j'ai été contraint de retourner dans mon pays natal en raison de la détérioration de la santé de mes parents. J'ai ensuite reconstruit ma vie et me suis inscrite au TCI College, où j'ai obtenu mon certificat GED. En outre, j'ai fréquenté un collège biblique, le Nyack College, pendant environ deux ans, tout en cherchant à obtenir l'ordination et l'admission à l'école supérieure de la Ivy League, Westminster, à Philadelphie. Cependant, j'ai par la suite trouvé un autre moyen de servir Dieu, à savoir l'écriture en freelance. En outre, j'ai trouvé un emploi dans un spa alors que j'avais une vingtaine d'années, en tant qu'assistante shampouineuse. Le poste d'écrivain et celui d'assistante shampouineuse sont les deux seuls postes pour lesquels j'ai fait preuve de persévérance et de détermination. J'ignorais le concept de guerre psychologique jusqu'à ce que j'atteigne l'âge de vingt ans. À cette époque, j'ai également pris conscience du fait que je vivais ces phénomènes depuis ma naissance. Mon intention initiale était d'écrire exclusivement sur des sujets chrétiens. Cependant, j'ai par la suite choisi d'explorer à la fois le combat spirituel et le combat psychologique, ayant pris conscience de l'étendue de mes capacités inhérentes. À ce moment-là, j'étais le seul à savoir que je maîtrisais ces deux formes de combat. Depuis l'âge de 21 ans jusqu'à l'âge actuel de 37 ans, je n'ai jamais été vaincu, pas même une seule fois. Dans tous les contextes, qu'ils soient académiques, religieux, professionnels ou sociaux, j'ai toujours été ridiculisé par les autres. J'ai obtenu ma certification en m'entraînant dans des cafés ou des cafés Starbucks pendant une longue période de 8 à 9 heures par jour, tout en écrivant pendant tout ce temps. Je travaillais assidûment et méticuleusement, au point que même mes parents trouvaient cela bizarre. Mais c'était la seule façon d'atteindre le sommet de l'excellence. Dès mon plus jeune âge, des membres de l'Église m'ont dit que je jouerais un rôle important dans la société. Ma sœur, qui était plus âgée que moi, m'a également encouragé en faisant remarquer que j'étais l'un des plus âgés à fréquenter un établissement de l'Ivy League. Auparavant, je pensais que ces déclarations étaient faites avec des intentions bienveillantes et qu'elles n'étaient que des compliments, mais j'ai depuis appris à connaître leurs véritables intentions. Mon père, qui a fréquenté un établissement de l'Ivy League il y a de nombreuses années, a informé ma mère que j'étais un prodige dans le domaine de la guerre psychologique et a fait savoir aux membres de mon église que j'avais atteint une compréhension profonde du christianisme grâce à une aptitude naturelle. Il est difficile de se faire respecter dans le domaine de la guerre psychologique, car les enjeux sont élevés et les conséquences potentielles importantes. Seuls trois hommes ont exprimé leur respect à mon égard, alors que de nombreuses femmes m'ont placé sur un piédestal. Même des psychiatres et des psychologues des universités de Harvard, Columbia et Princeton m'ont informé que j'aurais été le meilleur étudiant de l'Ivy League si j'avais consacré plus de temps à mes études. C'est pourquoi de nombreuses personnes ont été étonnées de découvrir que les personnes les plus accomplies au monde ne sont que des diplômés du G.E.D.. L'école Agape et le corps des Marines ont constitué un terrain d'entraînement à partir duquel j'ai pu développer mes facultés mentales et apprendre à utiliser mes capacités innées. Certaines personnes ont affirmé que je n'étais pas un être humain, prétendant que j'étais imperméable à la détresse émotionnelle et aux effets des pressions extérieures. J'ai interagi avec des millions de personnes et, malgré ma capacité constante à affirmer ma domination et à attirer les femmes, il est néanmoins exact d'affirmer que j'investis des efforts considérables pour aider la communauté au sens large. Mon parcours a commencé par le développement de stratégies de répétition de phrases, que j'ai ensuite maîtrisées. Cela a ouvert la voie à une exploration plus approfondie des connaissances, de la sagesse et des compétences inhérentes aux deux traditions guerrières. Ces cinq sujets fondamentaux - le christianisme, la psychologie, la philosophie, les relations et le mode de vie - ont tous leurs racines les uns dans les autres. Je m'engage à consacrer ma vie à la diffusion du don que Dieu m'a fait au reste du monde jusqu'au jour où je quitterai ce monde. Mon objectif est de faciliter le développement de l'expertise dans les deux domaines de la guerre afin que les individus puissent faire progresser ce concept encore plus que je ne l'ai fait, ce qui entraînera la création de vagues illimitées d'approches novatrices en matière de construction de mondes. L'étape initiale est la guerre psychologique, suivie par l'avancement des capacités cognitives et, enfin, la guerre spirituelle. Cette approche a le potentiel de transformer le monde de manière profonde et irréversible.

Padre leggendario della guerra

Ecco come sono diventato il migliore al mondo nella guerra spirituale e psicologica.

Io, Samuel M. Lee, sono nato il 26 dicembre 1986 a Filadelfia, in Pennsylvania. I miei genitori gestivano una pasticceria mentre mio padre proseguiva gli studi al Westminster Seminary, un'istituzione affiliata alla Ivy League. Stava cercando di ottenere l'ordinazione nella tradizione presbiteriana. All'età di tre anni mi trasferii con tutta la famiglia nel Queens, a New York, dove mia sorella maggiore aveva quattro anni. A quel tempo la mia famiglia era economicamente svantaggiata, poiché mio padre era nella fase iniziale della fondazione della sua chiesa. I miei genitori erano eccessivamente severi e io ero costantemente costretto a fungere da esempio per i miei fratelli e per la comunità in generale, in quanto figlio di un pastore e di un cristiano devoto. Non mi era permesso di svolgere le stesse attività di altri giovani ribelli, come modificare l'acconciatura, indossare gioielli o vestirmi in modo non conforme agli standard dell'epoca. Inoltre, non mi era permesso ascoltare musica profana. In numerose occasioni mio padre mi sottopose a punizioni corporali per aver intrapreso attività di disturbo all'interno della chiesa, in particolare per non aver partecipato alle funzioni e per aver mostrato una mancanza di collaborazione. Dopo aver frequentato la terza media alla M.S. 158 di Bayside, sono stato trasferito alla Great Neck North High School prima dell'inizio dell'ultimo anno. Questa decisione fu presa dai miei genitori con l'intenzione di limitare la mia esposizione a individui che avrebbero potuto influenzarmi negativamente. In quel periodo c'era una proliferazione di membri di bande coreano-americane e cino-americane, molti dei quali erano affiliati a organizzazioni mafiose cinesi note come “triadi”. Si verificò un numero considerevole di sparatorie con armi da fuoco e una percentuale significativa della popolazione divenne dipendente da sostanze illecite, in particolare cocaina ed ecstasy. Per me Great Neck North era un ambiente sfavorevole a causa della prevalenza di studenti con un'inclinazione accademica, che all'epoca non corrispondeva alle mie preferenze personali. I miei genitori non mi iscrissero a Great Neck South a causa della prevalenza di studenti coinvolti in attività illecite, simili a quelle osservate a Bayside e Flushing. Dopo circa due mesi, fui costretto a chiedere il trasferimento alla Bayside High School. Assicurai a mia madre che sarei stato eccellente dal punto di vista accademico se avesse accettato il trasferimento. Tuttavia, il mio obiettivo principale era quello di frequentare persone impegnate in attività di disturbo. Essendo cresciuto in un ambiente popolato prevalentemente da persone di origine coreana e coreano-americana, queste persone costituivano la maggior parte della mia cerchia sociale. Mia madre aveva deciso di accogliere la mia richiesta e di trasferirmi alla Bayside High School. Nel breve periodo di meno di tre mesi dalla mia iscrizione al suddetto istituto, avevo già iniziato a saltare le lezioni e a frequentare persone dal carattere discutibile. Questo era motivo di preoccupazione per i miei genitori, oltre all'uso di prodotti del tabacco e al coinvolgimento in diversi alterchi con altri studenti. Molti dei miei conoscenti erano stati coinvolti nello spaccio di sostanze illecite fin dalla più tenera età. Questo ha portato a frequenti scontri con il personale di sicurezza della scuola e, in particolare, con la polizia. All'epoca frequentavo il secondo anno di liceo. I miei genitori erano convinti che non mi sarei diplomato, data la mia attuale traiettoria. Di conseguenza, hanno scelto di mandarmi in un collegio cristiano. Mio padre mi informò che si trattava di un luogo in cui non ero tenuta a seguire i suoi consigli, un'idea che avevo interpretato erroneamente come una forma di liberazione. A quell'età non conoscevo le sfumature del mondo. In seguito ho sviluppato un sentimento particolare nei confronti di questa istituzione, che alla fine mi ha portato a decidere di fuggire dalla mia casa familiare. Quel giorno a Flushing si stava svolgendo un festival coreano, con la partecipazione di numerosi coreani e coreani americani. Molti rinomati cantanti sudcoreani si erano recati a New York per esibirsi all'evento. Si teneva un'Olimpiade coreana e l'intera popolazione delle città vicine di Bayside e Flushing si riuniva al Flushing Meadow Park. Sono stato assente dalla mia residenza familiare per un periodo di tre giorni, durante i quali ho potuto consumare sigarette e alcolici senza restrizioni. Non avendo fondi, ho consumato cibo e bevande al ristorante con i miei compagni e sono ripartito senza saldare il conto. Inoltre, Flushing Meadow Park era un punto di ritrovo per i membri delle gang cinesi, in particolare i Flying Dragons e i Ghost Shadows, che erano impegnati in un conflitto continuo. Alcuni individui che conoscevo sono andati in overdose di ecstasy e sono stati ricoverati in ospedale. Inoltre, a Bayside, mio cognato gestiva un negozio DDR che fungeva da punto di ritrovo per le persone coinvolte in attività legate alla droga. L'ultima notte del mio soggiorno mi sono addormentato a casa di un amico dopo aver consumato circa cinque o sei bottiglie di soju. La mattina seguente, mia madre mi ha trovato davanti alla porta d'ingresso, cercando di entrare. Mia madre mi disse che avevo due possibilità: o me ne andavo in collegio o mio padre avrebbe mandato gli accompagnatori a trasportarmi con la forza. Decisi quindi che non avevo alternative se non quella di rispettare la decisione. La struttura educativa si trovava a Stockton, nel Missouri. All'arrivo a Kansas City, dove si trovava l'aeroporto, mia madre e io ci recammo in un motel vicino per la notte. Quella sera ero contemporaneamente eccitata e nervosa, incerta su cosa aspettarmi dal programma, dato che era la mia prima esperienza in questa particolare situazione. All'arrivo al campus della scuola, osservai all'ingresso un cartello con il nome di “collegio Agape”. Dato l'ambiente rurale e pastorale, non avevo previsto le sfide che mi aspettavano. Quando sono entrata nei locali attraverso l'ingresso principale, sono stata avvicinata da due figure imponenti. Mia madre era impegnata in una conversazione con la moglie del direttore, che si è presentata come “signora”. Sono stata poi accompagnata in un'altra stanza. Mia madre e io non abbiamo potuto salutarci come si deve, perché lei ha lasciato l'edificio in uno stato di angoscia. Il personale mi confiscò il pacchetto di sigarette Newport e mi fornì una maglietta arancione e dei jeans blu. Si trattava di uno dei codici colore che identificavano gli studenti del programma e che indicavano il loro status di partecipanti a un rigoroso regime di addestramento. Non sapevo che un collegio cristiano potesse essere così vicino all'ambiente oppressivo di un campo di prigionia. Per quanto riguarda le acconciature, le opzioni erano limitate a una testa rasata e calva o a capelli raccolti lateralmente. I miei capelli erano già stati rasati, quindi non mi è stato richiesto di cambiarli. Entrando nella mensa, ho notato che la maggior parte degli studenti indossava camicie arancioni, gialle o bordeaux. Gli studenti che avevano completato il programma di bootcamp e si erano poi iscritti all'istruzione secondaria si distinguevano per il colore giallo sulle loro camicie. Anche gli studenti che indossavano camicie bordeaux erano iscritti alla scuola, ma avevano autorità su quelli che indossavano camicie arancioni e gialle se erano in quello che viene definito “status di compagno”. La regola del buddy status era stata pensata per facilitare l'apprendimento e il rispetto delle regole del programma da parte dei nuovi studenti e di quelli di grado inferiore. Gli studenti di grado inferiore dovevano mantenere una distanza non superiore a un metro l'uno dall'altro e rimanere sempre in questa posizione, rivolti verso gli individui con la camicia bordeaux. Il giorno iniziale fu senza dubbio il più impegnativo dei miei 15 anni di vita. Mi è stato assegnato il compito di aiutare a rimuovere la neve dall'intero campus, un compito condiviso con altri sei o sette membri del bootcamp. Inoltre, dovevo partecipare a un rigoroso allenamento fisico. Il rigore del regime era tale che la mattina seguente non riuscivo ad alzarmi dal letto. Il regime comprendeva circa trecento ripetizioni di flessioni, sollevamenti delle gambe, squat e crunch, oltre a numerose ripetizioni di sprint sul posto all'interno del quanzahut. Ero naturalmente e geneticamente forte, e a quell'età mi imponevo costantemente nel braccio di ferro. Ciononostante, continuavo a incontrare notevoli difficoltà. A questo punto, mi ritrovai a mettere in discussione sia la mia decisione di intraprendere questa sfida sia la saggezza di mio padre nel mandarmi in un ambiente del genere. Nonostante i miei tentativi di alleviare la mia angoscia autocommiserandomi e attribuendo la colpa a mio padre, queste azioni non facevano che aggravare la mia sofferenza. Nel dicembre del 2001 ho trascorso il mio sedicesimo compleanno in questo ambiente, vivendo un'esperienza profondamente impegnativa. Dal mio punto di vista, osservavo i miei coetanei a casa impegnati in attività di loro scelta. Nonostante la presenza di altri duecento studenti, ho provato un profondo senso di isolamento. Il lavoro fisico richiesto era simile a quello di un campo di prigionia, e il motto del programma era “abbattere e ricostruire”. Nonostante la natura faticosa del lavoro, il cibo era gradevole e le sistemazioni nei dormitori erano confortevoli. Osservavo di nascosto la finestra e l'ingresso principale, pregustando l'arrivo di mia madre e la prospettiva di tornare a casa per un periodo di tre mesi. Tuttavia, ciò non si concretizzò. Le visite erano consentite ogni tre mesi. Dopo la fine del terzo mese, tutte le comunicazioni telefoniche, epistolari e scritte erano permesse, ad eccezione di quelle con persone esterne alla famiglia. I membri dello staff erano responsabili della lettura di tutta la corrispondenza prima della sua diffusione. Al termine del programma di tre mesi, mi fu finalmente concessa la prima visita di mia madre. Sono rimasta stupita nel vederla e mi sono precipitata ad abbracciarla. Passai molto tempo con lei, più di quanto avessi fatto a casa. In assenza di cucina coreana, mia madre mi ha fornito ramen istantanei e barbecue coreano. Durante il tempo trascorso insieme, l'ho implorata di riportarmi a casa. Tuttavia, le circostanze non si sono svolte come avevo previsto. Ci siamo dedicati ad attività ricreative come il biliardo e il frisbee, che hanno favorito un senso di cameratismo e di risate. Essendo la mia prima visita, non mi è stato permesso di lasciare il campus. Nonostante le limitazioni imposte dalla visita, siamo comunque riusciti a trascorrere del tempo di qualità insieme. Ci è stato permesso di consumare cioccolata calda o caffè solo quando ci è stato concesso di farlo, ad esempio durante le visite. La durata delle visite è stata di soli tre giorni, ma sono costretta ad affermare che è stato il periodo più ottimale che ho trascorso con mia madre. Il terzo e ultimo giorno mi sono impegnata in una profonda riflessione sulle circostanze che avevo di fronte. Tutti gli specializzandi erano tenuti a frequentare la cappella il mercoledì e la chiesa la domenica. Al termine del programma di formazione, mi è stato permesso di riprendere gli studi e di indossare la camicia gialla, che indicava un grado superiore a quello della camicia arancione. L'istituzione educativa di questo programma si differenziava dalle scuole pubbliche dei Paesi d'origine degli studenti per un approccio pedagogico diverso, in cui gli studenti imparavano al proprio ritmo anziché ricevere istruzioni dirette da un insegnante. Non ho potuto frequentare la scuola per un periodo prolungato a causa dell'impatto di un evento meteorologico significativo, che ha richiesto l'esecuzione di un faticoso lavoro manuale per l'intero corpo studentesco. Avevamo il compito di trasportare tutti gli alberi caduti, le pietre e i materiali edili pesanti che erano stati trasportati dai venti dell'uragano per una distanza di circa due miglia, data la natura estesa del campus. In caso di caduta di un oggetto a causa della stanchezza, l'individuo era costretto a fare una serie di esercizi fisici e poi a sollevare l'oggetto fino alla posizione originale, dopodiché il ciclo riprendeva. Uno studente di tredici anni è stato inviato al programma dopo aver pugnalato la madre con una matita. Era così angosciato che si è accasciato a terra, rifiutandosi di seguire le istruzioni del personale. I membri del personale lo hanno trattenuto e portato in un'altra stanza, dove ha iniziato a imprecare ad alta voce. I membri dello staff non erano il solito personale. Alcuni avevano prestato servizio nei Marines, nelle Forze Speciali, come buttafuori, pugili e sollevatori di pesi, e persino come sceriffi dello Stato del Missouri. Il pastore anziano era stato in precedenza un campione di pugilato nella divisione dei pesi massimi. In numerose occasioni, gli studenti hanno tentato di fuggire dal collegio. Nella storia dell'istituto, solo uno studente è riuscito a tornare a casa, per poi essere rimandato indietro attraverso gli accompagnatori. Un numero significativo di studenti è stato trasferito in questa struttura a causa della loro incapacità di essere gestiti efficacemente all'interno del carcere minorile. Per offrire un'opportunità di riabilitazione, sono stati indirizzati a questa struttura per mandato legale. La seconda generazione è stata la più impegnativa a causa della natura rigida e severa delle regole, che ha portato al trasferimento dell'intero programma da Stockton, in California, al Missouri. Il lavoro fisico e gli esercizi di disciplina erano così rigorosi che gli studenti sviluppavano una forza eccessiva, che li rendeva sempre più difficili da gestire. Per questo motivo, durante il mio incarico, agli studenti era vietato sollevare pesi pesanti per fare esercizio e sviluppare il corpo durante il tempo libero. Il sollevamento di oggetti pesanti veniva intrapreso solo come misura disciplinare, in brevi intervalli o come parte di altri esercizi, piuttosto che come mezzo per concentrarsi su gruppi muscolari specifici. Durante il periodo della nostra formazione liceale, il nostro corpo mostrava una maggiore capacità di sviluppare la forza rispetto agli anni successivi. Questo fenomeno era riconosciuto dai membri dello staff e dal responsabile della fondazione del programma. La maggior parte degli studenti è stata mandata in questa struttura a causa del coinvolgimento in attività legate alla droga e a reati di gruppo. Gli altri studenti venivano mandati qui in seguito a un comportamento ribelle nei confronti dei genitori. Avevo un cugino di Los Angeles, California, e successivamente un altro cugino di Long Island, New York. Essendo una famiglia con una linea di sangue comune, ci fu imposto lo status di “stay-away”. C'erano più di cinquanta coreano-americani della California meridionale, ma solo tre del Queens, a New York. Ero ansioso di tornare a casa, ma ciò avvenne solo al sesto mese. Informai mia madre che il programma non era come sembrava. Anzi, era un ambiente piuttosto intimidatorio. Quando la famiglia di uno studente in visita arriva alla struttura, viene accolta da studenti vestiti in modo vivace e con acconciature che emanano un contegno allegro e sorridente, in netto contrasto con la realtà della situazione. Inoltre, non sono consapevoli del lavoro fisico punitivo e degli esercizi disciplinari che siamo costretti a sopportare. Anche quando inviavamo fotografie alle nostre famiglie negli Stati Uniti, eravamo costretti a sorridere. Mostrare qualsiasi altra emozione, come la rabbia o la tristezza, avrebbe causato la preoccupazione dei nostri genitori e potenzialmente il nostro ritorno a casa prima della scadenza del contratto. Il giorno della mia seconda visita, mia madre intervenne e io le promisi che mi sarei applicato assiduamente in una scuola pubblica. Nel momento in cui credevo di essere al di là di ogni difficoltà, mi assentai nuovamente dagli studi e cominciai a fumare in eccesso. Dopo un periodo di tre giorni a casa, mio padre decise di rimandarmi al collegio di Agape. Pensavo di fuggire ancora una volta dalla mia casa, ma ero consapevole delle gravi conseguenze che ne sarebbero derivate, avendole sperimentate io stesso in una seconda occasione. Pertanto, ho deciso di collaborare, nonostante la mia preferenza per un programma alternativo, anche se quel programma era l'ultimo posto in cui volevo andare. Dopo essermi reiscritto al programma, fui riassegnato al campo di addestramento. Lo consideravo il culmine della mia esistenza e ho vissuto una pletora di incubi mentre risiedevo nel dormitorio. In precedenza avevo concepito uno scenario in cui l'intero corpo studentesco avrebbe unito le forze con il personale e avrebbe messo in atto una fuga definitiva dal programma. Non sapevo che i membri dello staff fossero capaci di una tale resilienza, anche quando erano in netta inferiorità numerica. Successivamente, un altro studente della mia città è stato ammesso al programma. Di conseguenza, siamo stati posti in uno stato di “allontanamento”, che è stato percepito come un potenziale mezzo per facilitare la nostra fuga collettiva. Dopo un breve periodo di convivenza all'interno del programma, abbiamo iniziato sporadiche conversazioni tra noi, scoprendo una notevole sovrapposizione dei nostri rispettivi background ed esperienze. Lui era un membro di sesta generazione di una gang nota come “Moming Pie” o M.M.P. La gang era nata inizialmente come organizzazione cinese-americana, ma successivamente si era fusa con un gruppo coreano-americano. Abbiamo escogitato un piano per fuggire insieme, soprattutto in considerazione della nostra comune città natale. È stato difficile perseverare, poiché abbiamo dovuto attraversare un'area boschiva popolata da numerosi animali, mentre le forze dell'ordine ci cercavano attivamente e non avevamo né risorse finanziarie né accesso al credito. Prima di affrontare questo argomento, è bene ricordare che gli ingressi di tutti gli edifici e del dormitorio erano strettamente sorvegliati e l'intero personale della scuola controllava le nostre attività in ogni momento. Inoltre, l'intero campus era circondato da filo spinato e tutti i membri del personale risiedevano nel campus. Un giorno, mentre io e lui ci passavamo un biglietto che indicava la nostra intenzione di fuggire e di sottrarci alle misure disciplinari imposte, fummo entrambi fermati e ci furono confiscate le calzature. Di conseguenza, siamo stati riportati nella struttura disciplinare. La confisca delle calzature era una misura disciplinare applicata agli studenti che tentavano di fuggire o che davano ai membri del personale motivo di credere che avrebbero tentato di farlo. Le nostre calzature standard, che comprendono scarpe da ginnastica o scarpe eleganti, sono state sostituite con un paio di scarpe da ginnastica mal costruite che misuravano circa il doppio dei nostri piedi. Inoltre, la linguetta della scarpa è stata rimossa. Era come calpestare una ciabatta enorme e ingombrante, priva di una struttura superiore di sostegno. Inoltre, fui costretto a indossare un braccialetto che indicava che dovevo rimanere in silenzio e fui obbligato a stare rivolto verso il muro per un periodo di due settimane consecutive. In generale, agli studenti era vietato comunicare tra loro a meno che un membro del personale non fosse presente e controllasse le loro interazioni. Il monitoraggio prevedeva l'ascolto e la registrazione di tutte le comunicazioni verbali e non verbali, compresi il linguaggio dei segni e il linguaggio del corpo. Mentre ero di fronte al muro, mi sono impegnata in un periodo di introspezione, contemplando non solo le mie azioni all'interno del programma, ma anche quelle precedenti al mio coinvolgimento in esso. Ho contemplato la possibilità che mia madre piangesse sul divano, come risultato delle mie azioni, che ora riconoscevo aver causato un disagio significativo. Questa è stata la prima occasione in cui ho riconosciuto la mia colpevolezza in modo veramente sincero. Tutti gli studenti erano tenuti a leggere la Bibbia ogni mattina prima di colazione e a partecipare alla cappella il mercoledì e la domenica. Un giorno, mentre sfogliavo la Bibbia, mi sono imbattuto nei capitoli dei Salmi e dei Proverbi. A quel punto, mi venne in mente di riflettere profondamente sul concetto di saggezza. Il carattere iniziale del mio nome in lingua coreana rappresenta il concetto di saggezza. I miei genitori mi hanno dato questo nome con la promessa a Dio che mi avrebbero utilizzato al massimo delle mie potenzialità quando sarei diventato adulto. Non conoscevo la definizione esatta di saggezza, ma ero determinato a ottenere questa qualità superiore. Ero credente in Dio fin dall'età di tre anni, ma non ho ricevuto il battesimo fino a quando non ho iniziato i miei studi nel collegio di Agape. Un giorno ascoltai un sermone sulla salvezza e presi la decisione di accettare Gesù Cristo come mio salvatore personale. In diverse occasioni mi è venuto il desiderio di fumare una sigaretta, ma sono stato costretto a resistere a questo impulso. Al sesto mese di permanenza nell'istituto, mia madre decise di trasferirmi in un altro programma che era decisamente più indulgente e non richiedeva alcun lavoro manuale. La struttura era nota come Freedom Village, situata a nord di New York. L'unico aspetto del programma che trovai sgradevole fu il divieto di fumare, dato che si trattava di un altro programma cristiano per adolescenti problematici. Durante la mia permanenza nella struttura ho incontrato un individuo di nome Andrew Park. Era un coreano-americano della mia stessa città natale e in precedenza era stato membro di un gong asiatico chiamato MMM. Era stato trasferito dal carcere minorile per avere una seconda possibilità. La sua partenza dal programma, poche settimane dopo il suo arrivo, non ha fatto altro che intensificare il mio desiderio di tornare a casa. Data la clemenza del programma, non era obbligatorio per gli studenti rimanere. Scelsi quindi di tornare a casa con l'autobus Greyhound. Quando seppe della mia decisione, mio padre era visibilmente angosciato e infuriato. Ora si trovava di fronte al dilemma se rimandarmi o meno al collegio di Agape, una prospettiva che sapevo benissimo avrebbe avuto un esito altrettanto sfavorevole. Durante il periodo di permanenza a casa, i miei genitori escogitarono un piano. Mi informarono che avevo un cugino stretto nel collegio di Agape e che sarebbero andati a trovarlo durante una vacanza, senza rivelare che mi avrebbero lasciato lì. Ero completamente all'oscuro di ciò che sarebbe accaduto e quindi acconsentii prontamente ad accompagnare mia madre nella nostra visita. Quando entrai nell'ingresso principale, fui avvicinata da cinque membri del personale, che mi informarono che mia madre era in uno stato di sofferenza. In quel momento mi resi conto della gravità della mia situazione e fui sopraffatto dall'incredulità di fronte alla prospettiva di dover affrontare un'altra sfida. In seguito sono stata riportata nella struttura disciplinare, dove sono rimasta per altri dieci mesi senza alcuna visita. Questo a causa del mio continuo comportamento di disturbo e dei miei tentativi di fuga dalla struttura. Di conseguenza, non ho potuto proseguire gli studi a scuola. L'esperienza è stata ardua e impegnativa, sia mentalmente che fisicamente, e mi ha spinto a cercare conforto nella preghiera. È stato il periodo più intenso della mia vita, durato 16 anni. Al termine degli altri quattro mesi trascorsi nella struttura, sono riuscita a stabilizzare la mia situazione e a ottenere un posto non retribuito in cucina. Tuttavia, sono stata l'unica studentessa a essere rimandata indietro alla terza occasione, una distinzione che ha segnato una pietra miliare significativa nella storia della scuola. Di conseguenza, i membri del personale hanno mantenuto una sorveglianza più vigile su di me in ogni momento. Il programma è stato più impegnativo di un ambiente carcerario, poiché assomigliava molto alle condizioni di un campo di prigionia in Corea del Nord. Al raggiungimento dei sei mesi, mia madre mi ha offerto un'ultima opportunità di rilascio, poiché stavo per compiere 18 anni e non c'erano altre opzioni valide per ottenere il mio GED in modo tempestivo. Le uniche tre possibilità di uscita dal programma erano l'intervento dei genitori, il diploma o il raggiungimento dei 18 anni. Una volta compiuti i 18 anni, gli individui sono legalmente autorizzati a lasciare la struttura senza incontrare ostacoli o impedimenti da parte del personale. Sono costretta ad affermare che, in quel preciso momento, ero la persona più felice che esistesse, poiché l'immensa sofferenza che avevo sopportato apparteneva ormai al passato. Mentre mia madre mi trasportava all'aeroporto, ho osservato più volte la parte posteriore del veicolo per verificare se i membri del personale mi stessero inseguendo. Era una cosa comune durante il mio soggiorno nella struttura. Anche le attività più banali, come bere una cioccolata calda o un caffè freddo, e tutte le cose quotidiane che prima davo per scontate, sono diventate fonte di gratitudine. Nella mia percezione, l'ambiente del collegio Agape era la norma, mentre il mondo reale sembrava essere un'entità radicalmente diversa. È impossibile per chiunque comprendere appieno le esperienze traumatiche che ho vissuto, a meno che non abbia subito a sua volta una prova simile. Fu l'inizio di un'impresa duratura. Spesso chiedevo a mia madre se potevo usare il bagno per un breve periodo, poiché ero abituata alle rigide regole del programma. Mia madre rispondeva divertita, chiedendomi perché chiedevo ripetutamente di usare il bagno. Questo mi fece capire che non era del tutto consapevole della realtà della situazione. Nonostante ciò, entrava nella mia stanza e toccava i miei vestiti in un luogo dove io non ero presente. Nonostante ciò, continuava a non rendersi conto della situazione. Di conseguenza, non riusciva a mangiare correttamente a causa della preoccupazione per il benessere del figlio in un ambiente difficile. Mancavano pochi mesi al compimento dei 18 anni. Non avendo completato gli studi presso il collegio Agape, ho frequentato una scuola tecnica con un programma di avviamento al lavoro. Questo mi ha permesso di seguire corsi di livello universitario, che alla fine mi hanno consentito di ottenere il GED senza dover sostenere l'esame vero e proprio. Prima di iscrivermi a questo istituto, ho cercato di trovare un metodo di sussistenza senza un GED o un diploma di scuola superiore. Ho dovuto viaggiare in altri Stati in modo indipendente, mentre altre persone che conoscevo seguivano un'istruzione superiore o trovavano un lavoro. Ho iniziato la mia formazione professionale in un programma Job Corps, che mi ha permesso di acquisire contemporaneamente un mestiere e di ottenere il GED. La struttura si trovava in Oregon, uno Stato caratterizzato da frequenti precipitazioni. Durante la mia permanenza, il tempo era costantemente nuvoloso e umido. In questo luogo si riunivano persone provenienti da una moltitudine di origini globali con un obiettivo comune. Tuttavia, erano soggetti a un limite di età di 30 anni. Ciò indica che l'età di 30 anni era percepita come avanzata e stimata in quel momento. Nei locali era consentito fumare, ma io non ero disposto a proseguire gli studi. Per circa due anni ho viaggiato per il Paese, alla ricerca di una via di sostentamento senza un diploma di scuola superiore o un diploma di scuola media superiore. Dopo aver lasciato il programma Job Corps, mi sono procurato un biglietto dell'autobus Greyhound per Seattle, Washington, dove ho affittato un modesto monolocale situato sopra un rifugio per senzatetto. Tuttavia, non sono riuscito a trovare un lavoro retribuito. Di conseguenza, mi sono recato in Virginia, dove un altro conoscente della mia città natale mi ha invitato a fargli visita. Durante il mio soggiorno abbiamo consumato una notevole quantità di Johnny Walker e un numero considerevole di sigarette. Il gruppo si dedicò al consumo di sigarette di marijuana, ma io mi astenni a causa dell'odore sgradevole e degli effetti sedativi osservati quando ero esposto al fumo passivo. Mia madre era molto preoccupata per la mia mancanza di progressi nel raggiungere una traiettoria di vita stabile. Di conseguenza, tornai a New York con l'autobus Greyhound. Tornai all'istituto tecnico professionale di Penn Station, a Manhattan. Incontrai una donna cinese di 27 anni, mentre io all'epoca avevo solo 19 anni. Eravamo entrambe iscritte alla stessa classe e risiedevamo a Flushing, nel Queens. Di conseguenza, prendevamo spesso il treno 7 insieme. Alla fine iniziai una relazione sentimentale con lei, ma il suo comportamento fu percepito come sospetto da mia madre. Tuttavia, inizialmente ero riluttante a seguire il suo consiglio a causa della mia ingenuità nei suoi confronti e delle circostanze della nostra relazione. Non sapevo che fosse sposata in Cina e che stesse cercando di ottenere una carta verde fabbricando un certificato di matrimonio fraudolento, sfruttando il mio status di cittadino statunitense. Inoltre, non sapevo della sua affiliazione alla mafia cinese, le Triadi. Prima del mio incontro con la donna cinese al TCI College, ero un membro di spicco di una gang di strada coreano-americana e cino-americana nota come MMM. Il termine “Moming Pie” è una frase onomatopeica cinese che si traduce in “banda senza nome”. In coreano si scrive “Moo Myung Pa”. La banda M.M.P. era in conflitto con altre due bande importanti di Flushing: i Flying Dragons e i Ghost Shadows. Queste tre bande erano responsabili della gestione di vari locali, tra cui bordelli, sale da gioco, saloni di bellezza, locali notturni e bar. Di conseguenza, c'erano frequenti alterchi tra loro a causa di dispute territoriali e del desiderio di ottenere il controllo di queste attività. Ero in rapporti amichevoli con le Ombre Fantasma già prima di entrare nell'MMP. Tuttavia, in un'occasione, nacque un'incomprensione tra noi. Ero seduto su una panchina del parco con circa dieci membri delle Ghost Shadow quando mi proposero di unirmi alla loro banda e di lasciare MOMing Pie. Ho declinato l'invito e loro hanno rispettato la mia decisione. Tuttavia, un membro di M.M.P. ha inventato una storia e ha informato il capo banda di M.M.P., noto come Dailo, che avevo tradito M.M.P. e mi ero unito a Ghost Shadow. Mi trovò nel parco e procedette a bloccarmi afferrandomi per il collo. Mi chiese: “Cosa ti ha spinto a compiere quell'azione?”. Gli ho detto che non ero responsabile dell'incidente, ma non si è convinto. Il capo della banda ha quindi proceduto a schiaffeggiarmi sulla nuca e stava per uccidermi. Tuttavia, una donna anziana caucasica è intervenuta e ha chiesto al capo della banda di scusarsi. In quel preciso momento, l'intera situazione si è bloccata. Ero grato di essere stato salvato dal suo intervento, che sembrava essere solo un colpo di fortuna. Ho avuto numerosi conoscenti che hanno assunto un comportamento dirompente, ma non erano allineati con i miei valori e obiettivi personali. È così che sono riuscita ad allontanarmi da questo particolare modo di vivere e di vivere. Inoltre, avevo un amico che ho conosciuto in un locale notturno. Era un tossicodipendente importante che era anche affiliato alla mafia cinese, in particolare alle Triadi. Ho osservato gli effetti dannosi dell'ecstasy e della cocaina sulla sua salute e su quella di altri individui. Sono grato che Dio sia intervenuto per risparmiarmi un destino simile, permettendomi di sopravvivere fino a oggi. Un giorno, durante una vacanza, mi recai senza preavviso a casa della ragazza e ascoltai una conversazione tra lei e il marito. Questa conversazione rivelò che lei era, in realtà, una persona sposata impegnata in attività fraudolente e affiliata a un'organizzazione criminale in Cina. È stata una rivelazione significativa e sorprendente, che ha confermato le affermazioni di mia madre. Ero preoccupata per la mia sicurezza e il mio benessere, poiché temevo che potesse ricorrere a misure estreme, come costringermi a sposarmi o addirittura uccidermi, se non avessi soddisfatto le sue richieste. Di conseguenza, presi la decisione di fuggire dalla situazione arruolandomi nei Marines americani. Mio padre mi sconsigliò ripetutamente di intraprendere questa strada, sottolineando che non era né appropriata né vantaggiosa per me. Tuttavia, ero determinato a ignorare i suoi consigli e rimasi ostinato e disobbediente. Ho scoperto che questa era una strada attraverso la quale potevo perseguire una carriera significativa. Non mi era stato permesso di arruolarmi nell'esercito a causa della mancanza di un certificato di sviluppo educativo generale (GED) e della presenza di un grave disturbo da deficit di attenzione e iperattività (ADHD). Tuttavia, il reclutatore ha scavalcato questo requisito per ricevere un bonus. Le persone affette da ADHD hanno un rischio elevato di sviluppare disturbi mentali a causa dell'ambiente estremamente stressante che caratterizza le forze armate, in particolare i Marines. Quando sono entrato nel campo di addestramento del Corpo dei Marines a Paris Island, nella Carolina del Sud, ero perfettamente consapevole della gravità della mia decisione. Ero ormai irreversibilmente impegnato in questo percorso e, osservando il rigoroso regime di addestramento e le severe misure disciplinari adottate dagli istruttori, mi sono trovato di fronte alla realtà del difficile ambiente in cui avevo scelto di entrare. In seguito scoprii che ero stato assegnato al reparto più impegnativo, il Plotone 3102, Compagnia Kilo, Terzo Battaglione, noto colloquialmente come “macchina per uccidere”. Divenne poi evidente che il mio reclutatore nutriva sentimenti negativi nei miei confronti a causa della mia propensione a socializzare con l'altro sesso. All'epoca mi mancavano le conoscenze, la saggezza e le capacità relazionali necessarie. Ero il più in forma del plotone, anche se non il più forte. Avevo imparato a sopravvivere, avendo sopportato un periodo particolarmente impegnativo ad Agape. All'epoca avevo 19 anni e mi ero arruolato nei Marines per due motivi principali. Una motivazione era evitare di essere ucciso dalla mafia cinese e un'altra era perseguire un percorso di vita significativo. L'aspetto del programma di addestramento che rappresentava la sfida più grande per me era la componente di resistenza fisica. Avevo un passato da fumatore di sigarette, ma non avevo l'addestramento necessario per sviluppare la tolleranza necessaria per uno sforzo fisico rigoroso. Per completare il programma di allenamento era necessario fare una corsa di tre miglia. Sono riuscita a raggiungere questo obiettivo, anche se solo nelle fasi finali del programma di allenamento, essendomi classificata penultima nella gara. Nei momenti di difficoltà, immaginavo i volti dei miei familiari e mantenevo la mia determinazione a perseverare. Era un luogo in cui era relativamente semplice diventare un membro, ma era estremamente impegnativo andarsene, a meno che non si conoscessero i mezzi per farlo. A quel tempo, non ero a conoscenza di queste circostanze. L'aspetto più rilassante del regime di addestramento erano le esercitazioni di tiro con il fucile, durante le quali gli istruttori mi davano la possibilità di concentrarmi esclusivamente sul bersaglio a cui stavo mirando. In altre occasioni, ero in chiesa o ricevevo lettere sul cassero. L'ambiente della chiesa era decisamente incongruo, dato che gli istruttori di esercitazione avevano di solito un atteggiamento duro e punitivo nei confronti di noi reclute. Al contrario, la domenica in chiesa, l'atmosfera si trasformava improvvisamente in un'atmosfera di genialità e convivialità. Spesso riflettevo su mio padre, sul ruolo della Chiesa nella mia vita e sul resto della mia famiglia. Ho capito che il campo di addestramento del Corpo dei Marines rappresenta una sfida che non può essere completamente preparata in anticipo. Il regime di addestramento comprendeva una moltitudine di percorsi a ostacoli, esercizi fisici, simulazioni di camere a gas e lunghe escursioni, che hanno contribuito collettivamente al mio crollo psicologico e fisico. Tuttavia, queste sfide hanno favorito lo sviluppo di una mentalità dominante, allineandomi ai valori e alla tenacia del Corpo dei Marines. Si può affermare che le sessioni di addestramento fornite da Agape e dai Marines sono state le più efficaci nel prepararmi a diventare un esperto di guerra spirituale e psicologica. L'aspetto più impegnativo dell'addestramento è stato qualsiasi attività che richiedesse un'intensa resistenza cardiovascolare. Inoltre, mi sono reso conto della mia fragilità rispetto ai Marines e ho provato un profondo senso di vulnerabilità fisica. Ciononostante, riuscii a completare con successo il programma del campo di addestramento. Quando la mia famiglia venne a trovarmi alla cerimonia di diploma, provai un profondo senso di pace e accoglienza. Rimasi a casa per alcuni giorni prima di frequentare la scuola del Marine Corps Training Center (MTC), un centro del Corpo dei Marines progettato per prepararmi all'assegnazione alla flotta principale. Al termine dell'addestramento, fui assegnato a una postazione a Okinawa, in Giappone. L'isola era idilliaca e tutto andava bene fino a quando non mi sono infortunato mentre correvo con il mio plotone. Il plotone originario era partito per l'Iraq il giorno prima del mio arrivo, lasciandomi con un contingente di maratoneti. Mi è stato concesso un congedo medico dall'esercito, dopo il completamento delle pratiche richieste e la successiva trasmissione attraverso la catena di comando. In seguito, mi sono recato direttamente dal Giappone alla Corea del Sud, intraprendendo un nuovo viaggio di vita tramite un traghetto. Si trattava della mia seconda visita in Corea, la prima era stata durante la scuola media. Inoltre, non conoscevo nessuno in Corea e mi sono recato in quel Paese con soli 1.500 dollari. Avevo urgente bisogno di un impiego e le uniche opzioni disponibili all'epoca erano l'insegnamento dell'inglese o la traduzione. Di conseguenza, fui subito assunta da un'accademia locale e successivamente mi occupai di dare ripetizioni private a studenti dalle elementari alle medie. Per ottenere uno stipendio più alto, ho ottenuto un impiego come traduttore per un'azienda di import-export di Gangnam, la città più ricca della Corea del Sud. In questa sede mi è stato presentato il mio futuro datore di lavoro. Si era laureato in Corea in un istituto della Ivy League. Mi fornì assistenza finanziaria e un posto dove stare quando mi trovavo in una situazione critica di mancanza di fondi. Mi permise di risiedere nel suo ufficio per il periodo intermedio e successivamente mi accompagnò alla residenza del mio superiore, dove fui presentato formalmente alla sua famiglia. Credo ancora che fosse a conoscenza del fatto che non possedevo un diploma di scuola superiore, anche se l'avevo falsificato. Ciononostante, mi accolse con benevolenza. Da tempo desideravo rivelargli la verità e porgergli le mie più sincere scuse, ma non ho mai avuto la possibilità di farlo. Il mio soggiorno in Corea è stato un periodo di gioia ineguagliabile, ma sono stato costretto a tornare in patria a causa del peggioramento della salute dei miei genitori. In seguito ho ricostruito la mia vita e mi sono iscritta al TCI College, dove ho ottenuto il certificato GED. Inoltre, ho frequentato un college biblico, il Nyack College, per circa due anni, mentre cercavo di ottenere l'ordinazione e l'ammissione alla scuola di specializzazione della Ivy League, Westminster, a Filadelfia. In seguito, però, ho individuato un mezzo alternativo per servire Dio, ossia la scrittura freelance. Inoltre, a vent'anni ho trovato lavoro in un centro benessere, come assistente allo shampoo. Sia la posizione di scrittrice che quella di assistente allo shampoo sono state le uniche due posizioni per le quali ho mantenuto una ricerca persistente e determinata. Non conoscevo il concetto di guerra psicologica fino ai miei vent'anni. A quel punto, mi sono anche resa conto di aver sperimentato questi fenomeni fin dalla nascita. La mia intenzione iniziale era di scrivere esclusivamente su argomenti cristiani. Tuttavia, in seguito ho scelto di esplorare sia la guerra spirituale che quella psicologica, avendo riconosciuto la portata delle mie capacità intrinseche. In questo momento, ero l'unico individuo consapevole della mia abilità in entrambe le forme di guerra. Dall'età di 21 anni fino all'attuale età di 37 anni, non sono mai stato sconfitto, nemmeno una volta. In tutti gli ambienti, compresi quelli accademici, religiosi, professionali e sociali, ho sempre suscitato il ridicolo degli altri. Ho ottenuto la certificazione allenandomi nei caffè o nelle caffetterie Starbucks per un lungo periodo di 8-9 ore al giorno, scrivendo per tutto il tempo. Lavoravo assiduamente e meticolosamente, al punto che persino i miei genitori lo trovavano strano. Tuttavia, questo era l'unico modo per raggiungere l'apice dell'eccellenza. Fin da piccola, i membri della Chiesa mi hanno detto che avrei avuto un ruolo importante nella società. Anche mia sorella, che era avanti con l'età, mi incoraggiò, notando che ero tra i più anziani a frequentare un istituto della Ivy League. Prima pensavo che le loro affermazioni fossero fatte con intenzioni benevole e che stessero semplicemente facendo dei complimenti, ma da allora ho capito le loro vere intenzioni. Mio padre, che molti anni fa ha frequentato un istituto della Ivy League, ha informato mia madre che ero un prodigio nel campo della guerra psicologica e ha comunicato ai membri della mia chiesa che avevo raggiunto una profonda comprensione del cristianesimo come attitudine naturale. È difficile farsi rispettare nel campo della guerra psicologica, perché la posta in gioco è alta e le conseguenze potenziali sono significative. Solo tre uomini hanno espresso rispetto per me, mentre molte donne mi hanno messo su un piedistallo. Persino psichiatri e psicologi delle università di Harvard, Columbia e Princeton mi hanno informato che sarei stata la migliore studentessa della Ivy League se avessi dedicato più tempo ai miei studi. Per questo motivo molte persone sono rimaste stupite quando hanno scoperto che le persone più dotate al mondo sono solo laureate in G.E.D. La Scuola Agape e il Corpo dei Marines hanno costituito un campo di addestramento dal quale ho potuto sviluppare le mie facoltà mentali e imparare a sfruttare le mie capacità innate. Alcuni hanno affermato che non ero un essere umano, sostenendo che ero insensibile ai disagi emotivi e agli effetti delle pressioni esterne. Ho interagito con milioni di persone e, nonostante la mia costante capacità di affermare il mio dominio e di attrarre le donne, è comunque corretto affermare che investo sforzi significativi per aiutare la comunità in generale. Il mio viaggio è iniziato con lo sviluppo di strategie di ripetizione di frasi, che ho poi imparato a padroneggiare. Questo ha aperto la strada a un'esplorazione più approfondita della conoscenza, della saggezza e delle abilità insite in entrambe le tradizioni belliche. Questi cinque argomenti fondamentali - cristianesimo, psicologia, filosofia, relazioni e stile di vita - hanno tutti radici l'uno nell'altro. Mi impegno a dedicare la mia vita a diffondere il dono che Dio mi ha fatto al resto del mondo fino al giorno in cui lascerò questo mondo. Il mio obiettivo è quello di facilitare lo sviluppo di competenze in entrambi i campi di guerra, in modo che gli individui siano in grado di far progredire questo concetto ancora più di quanto abbia fatto io, dando vita a ondate illimitate di approcci innovativi alla costruzione del mondo. La fase iniziale è la guerra psicologica, seguita dall'avanzamento delle capacità cognitive e, infine, dalla guerra spirituale. Questo approccio ha il potenziale per trasformare il mondo in modo profondo e irreversibile.

Der legendäre Vater der Kriegsführung

So wurde ich zum Weltbesten in der spirituellen und psychologischen Kriegsführung.

Ich, Samuel M. Lee, wurde am 26. Dezember 1986 in Philadelphia, Pennsylvania, geboren. Meine Eltern betrieben eine Konditorei, während mein Vater sein Studium am Westminster Seminary fortsetzte, einer Einrichtung, die mit der Ivy League verbunden ist. Er strebte die Ordination in der presbyterianischen Tradition an. Als ich drei Jahre alt war, zog ich mit meiner gesamten Familie nach Queens, New York, wo meine ältere Schwester vier Jahre alt war. Meine Familie war zu dieser Zeit wirtschaftlich benachteiligt, da mein Vater gerade dabei war, seine Kirche zu gründen. Meine Eltern waren übermäßig streng, und ich war ständig gezwungen, als Sohn eines Pastors und eines gläubigen Christen ein Vorbild für meine Geschwister und die ganze Gemeinde zu sein. Ich durfte nicht dieselben Aktivitäten wie andere rebellische Jugendliche ausüben, z. B. meine Frisur verändern, Schmuck tragen oder mich auf eine Art und Weise kleiden, die nicht den Normen der Zeit entsprach. Außerdem war es mir nicht erlaubt, weltliche Musik zu hören. Bei zahlreichen Gelegenheiten wurde ich von meinem Vater körperlich bestraft, weil ich mich in der Kirche störend verhielt, insbesondere weil ich nicht am Gottesdienst teilnahm und mich unkooperativ zeigte. Als ich in die achte Klasse der M.S. 158 in Bayside kam, wurde ich vor Beginn meines letzten Schuljahres an die Great Neck North High School versetzt. Diese Entscheidung wurde von meinen Eltern in der Absicht getroffen, meinen Kontakt zu Personen zu begrenzen, die mich negativ beeinflussen könnten. In dieser Zeit gab es eine Vielzahl koreanisch-amerikanischer und chinesisch-amerikanischer Bandenmitglieder, von denen viele mit chinesischen Mafia-Organisationen, den so genannten „Triaden“, verbunden waren. Es kam zu einer beträchtlichen Anzahl von Schießereien mit Schusswaffen, und ein erheblicher Teil der Bevölkerung wurde von illegalen Substanzen abhängig, insbesondere von Kokain und Ecstasy. Ich empfand Great Neck North als ein ungünstiges Umfeld, da es dort überwiegend akademisch orientierte Schüler gab, die nicht mit meinen persönlichen Vorlieben übereinstimmten. Meine Eltern meldeten mich nicht in Great Neck South an, weil dort viele Schüler in illegale Aktivitäten verwickelt waren, wie sie auch in Bayside und Flushing zu beobachten waren. Nach etwa zwei Monaten sah ich mich gezwungen, einen Antrag auf Versetzung an die Bayside High School zu stellen. Ich versicherte meiner Mutter, dass ich akademische Leistungen erbringen würde, wenn sie der Versetzung zustimmte. Dennoch war es mein vorrangiges Ziel, mit Personen zusammenzukommen, die sich an störenden Aktivitäten beteiligten. Da ich in einem Umfeld aufgewachsen bin, das überwiegend von Personen koreanischer und koreanisch-amerikanischer Abstammung bevölkert war, bildeten diese Personen den Großteil meines sozialen Umfelds. Meine Mutter hatte beschlossen, meinem Wunsch nachzukommen und mich an die Bayside High School zu versetzen. In dem kurzen Zeitraum von weniger als drei Monaten seit meiner Einschulung an der genannten Einrichtung hatte ich bereits begonnen, den Unterricht zu schwänzen und mich mit Personen von fragwürdigem Charakter zu umgeben. Dies bereitete meinen Eltern große Sorgen, ebenso wie mein Konsum von Tabakprodukten und meine Verwicklung in mehrere Auseinandersetzungen mit anderen Schülern. Viele meiner Bekannten waren schon in relativ jungen Jahren in den Verkauf illegaler Substanzen verwickelt. Dies führte zu häufigen Zusammenstößen mit dem Sicherheitspersonal der Schule und vor allem mit der Polizei. Zu dieser Zeit war ich im zweiten Jahr des Gymnasiums. Meine Eltern waren der festen Überzeugung, dass ich in Anbetracht meines derzeitigen Werdegangs keinen Abschluss machen würde. Daher entschieden sie sich dafür, mich auf ein christliches Internat zu schicken. Mein Vater teilte mir mit, dass ich dort nicht auf seinen Rat hören müsse, was ich als eine Art Befreiung missverstand. In diesem Alter kannte ich die Feinheiten der Welt noch nicht. In der Folgezeit entwickelte ich ein merkwürdiges Gefühl gegenüber dieser Institution, das schließlich zu meinem Entschluss führte, aus meinem Elternhaus zu fliehen. An diesem Tag fand in Flushing ein koreanisches Festival statt, an dem zahlreiche koreanische und koreanisch-amerikanische Personen teilnahmen. Viele bekannte südkoreanische Sänger waren nach New York gereist, um bei dieser Veranstaltung aufzutreten. Es fand eine koreanische Olympiade statt, und die gesamte Bevölkerung der benachbarten Städte Bayside und Flushing versammelte sich im Flushing Meadow Park. Ich war drei Tage lang nicht in meinem Elternhaus und konnte in dieser Zeit ohne Einschränkung Zigaretten und Alkohol konsumieren. Da ich kein Geld hatte, konsumierte ich mit meinen Begleitern Speisen und Getränke in Restaurants und reiste ab, ohne die Rechnung zu begleichen. Außerdem war der Flushing Meadow Park ein Treffpunkt für chinesische Bandenmitglieder, nämlich die Flying Dragons und die Ghost Shadows, die in ständige Konflikte verwickelt waren. Mehrere Personen, die ich kannte, nahmen eine Überdosis Ecstasy und wurden anschließend ins Krankenhaus eingeliefert. Darüber hinaus betrieb mein Schwager in Bayside einen DDR-Laden, der als Treffpunkt für Personen diente, die in Drogengeschäfte verwickelt waren. In der letzten Nacht meines Aufenthalts schlief ich im Haus meines Freundes ein, nachdem ich etwa fünf bis sechs Flaschen Soju konsumiert hatte. Am nächsten Morgen entdeckte mich meine Mutter an der Haustür, als ich versuchte, mir Zutritt zu verschaffen. Meine Mutter gab mir zu verstehen, dass ich zwei Möglichkeiten hätte: Entweder ich würde ins Internat gehen oder mein Vater würde die Begleitpersonen schicken, die mich gewaltsam dorthin bringen würden. Ich beschloss also, dass ich keine andere Wahl hatte, als mich der Entscheidung zu fügen. Die Bildungseinrichtung befand sich in Stockton, Missouri. Nach der Ankunft in Kansas City, wo sich der Flughafen befand, begaben meine Mutter und ich uns für die Nacht in ein nahe gelegenes Motel. In dieser Nacht war ich gleichzeitig aufgeregt und nervös, da ich nicht wusste, was mich in diesem Programm erwartete, denn es war meine erste Erfahrung mit dieser besonderen Situation. Als ich auf dem Schulgelände ankam, sah ich am Eingang ein Schild mit der Aufschrift „Agape Internat“. Angesichts der ländlichen Umgebung und des pastoralen Umfelds hatte ich nicht mit den Herausforderungen gerechnet, die vor mir lagen. Als ich das Gelände durch den Haupteingang betrat, kamen mir zwei imposante Gestalten entgegen. Meine Mutter war in ein Gespräch mit der Frau des Direktors vertieft, die sich als „Ma'am“ vorstellte. Dann wurde ich in einen anderen Raum geführt. Meine Mutter und ich konnten uns nicht gebührend voneinander verabschieden, da sie in einem Zustand der Verzweiflung das Gebäude verließ. Das Personal konfiszierte meine Schachtel Newport-Zigaretten und versorgte mich mit einem orangefarbenen T-Shirt und einer blauen Jeans. Dies war eines der farblichen Erkennungszeichen für die Teilnehmer des Programms, das ihren Status als Teilnehmer an einem strengen Trainingsprogramm signalisierte. Mir war zuvor nicht bewusst, dass ein christliches Internat so eng mit der bedrückenden Umgebung eines Gefangenenlagers verbunden sein könnte. Was die Frisuren anbelangt, so gab es nur die Wahl zwischen einer rasierten Glatze und einem Seitenscheitel. Meine Haare waren bereits rasiert, so dass ich sie nicht ändern musste. Als ich die Cafeteria betrat, stellte ich fest, dass die meisten Schüler entweder orange, gelbe oder bordeauxrote Hemden trugen. Die Schüler, die das Bootcamp-Programm absolviert hatten und anschließend eine weiterführende Schule besuchten, waren an der Farbe Gelb auf ihren Hemden zu erkennen. Schüler, die burgunderrote Hemden trugen, waren ebenfalls an der Schule eingeschrieben, hatten aber gegenüber den Schülern in orangefarbenen und gelben Hemden das Sagen, wenn sie einen so genannten „Buddy-Status“ hatten. Die Buddy-Status-Regel sollte es neuen Schülern und solchen mit niedrigerem Rang erleichtern, die Regeln des Programms zu erlernen und zu befolgen. Diejenigen, die einen niedrigeren Dienstgrad hatten, mussten einen Abstand von höchstens einem Meter zueinander einhalten und in dieser Position bleiben, wobei sie den Personen mit dem burgunderroten Hemd gegenüberstanden. Der erste Tag war zweifellos die größte Herausforderung in meiner 15-jährigen Laufbahn. Ich sollte bei der Schneeräumung auf dem gesamten Campusgelände helfen, eine Aufgabe, die ich mit sechs oder sieben anderen Bootcamp-Teilnehmern teilen musste. Darüber hinaus musste ich an einem strengen körperlichen Training teilnehmen. Die Strenge des Programms war so groß, dass ich mich am nächsten Morgen nicht mehr aus dem Bett bewegen konnte. Das Programm umfasste etwa dreihundert Wiederholungen von Liegestützen, Beinheben, Kniebeugen und Crunches sowie zahlreiche Wiederholungen von Sprints auf der Stelle in der Quanzahütte. Ich war von Natur aus und von meinen Genen her stark, und ich gewann in diesem Alter immer wieder Armdrücken. Trotzdem hatte ich immer noch große Probleme. Zu diesem Zeitpunkt stellte ich sowohl meine Entscheidung, mich dieser Herausforderung zu stellen, als auch die Weisheit meines Vaters, mich in eine solche Umgebung zu schicken, in Frage. Obwohl ich versuchte, meinen Kummer durch Selbstmitleid und Schuldzuweisungen an meinen Vater zu lindern, verschlimmerten diese Handlungen nur mein Leiden. Im Dezember 2001 verbrachte ich meinen sechzehnten Geburtstag in dieser Umgebung und machte dort eine äußerst schwierige Erfahrung. Von meinem Aussichtspunkt aus beobachtete ich meine Mitschüler zu Hause bei selbst gewählten Aktivitäten. Trotz der Anwesenheit von zweihundert anderen Schülern fühlte ich mich zutiefst isoliert. Die geforderte körperliche Arbeit glich der eines Gefangenenlagers, und das Motto des Programms lautete: „Man muss sich selbst brechen und wieder aufbauen“. Trotz der anstrengenden Arbeit war das Essen schmackhaft und die Unterbringung in den Schlafsälen komfortabel. Ich beobachtete heimlich das Fenster und den Haupteingang und erwartete die Ankunft meiner Mutter und die Aussicht, für drei Monate nach Hause zurückzukehren. Doch dazu kam es nicht. Besuche waren alle drei Monate erlaubt. Nach Ablauf des dritten Monats war jegliche Kommunikation per Telefon, Korrespondenz und Schriftverkehr erlaubt, mit Ausnahme der Kommunikation mit Personen, die nicht zur unmittelbaren Familie gehörten. Die Mitarbeiter waren dafür verantwortlich, die gesamte Korrespondenz zu lesen, bevor sie weitergegeben wurde. Nach Abschluss des dreimonatigen Programms durfte ich endlich meine Mutter zum ersten Mal besuchen. Ich war erstaunt, sie zu sehen, und eilte auf sie zu, um sie zu umarmen. Ich verbrachte sehr viel Zeit mit ihr, mehr als ich es zu Hause getan hatte. Da es keine koreanische Küche gab, sorgte meine Mutter für Instant-Ramen und koreanisches Barbecue. Während unserer gemeinsamen Zeit flehte ich sie an, mich wieder nach Hause zu bringen. Die Umstände entwickelten sich jedoch nicht so, wie ich es mir vorgestellt hatte. Wir unterhielten uns mit Freizeitaktivitäten wie Billard und Frisbee, was ein Gefühl der Kameradschaft und des Lachens förderte. Da es sich um meinen Antrittsbesuch handelte, durfte ich das Campusgelände nicht verlassen. Trotz der Einschränkungen, die mir durch den Besuch auferlegt wurden, konnten wir dennoch eine schöne Zeit miteinander verbringen. Wir durften nur dann heiße Schokolade oder Kaffee trinken, wenn wir die Möglichkeit dazu hatten, z. B. während der Besuche. Die Dauer der Besuche betrug nur drei Tage, doch ich muss sagen, dass dies die beste Zeit war, die ich mit meiner Mutter verbracht habe. Am dritten und letzten Tag habe ich über die Umstände, mit denen ich konfrontiert wurde, tiefgründig nachgedacht. Alle Assistenzärzte waren verpflichtet, mittwochs die Kapelle und sonntags die Kirche zu besuchen. Nach Abschluss des Ausbildungsprogramms durfte ich mein Studium wieder aufnehmen und das gelbe Hemd tragen, das einen höheren Rang als das orangefarbene Hemd bedeutete. Die Bildungseinrichtung in diesem Programm unterschied sich von den öffentlichen Schulen in den Heimatländern der Studenten insofern, als sie einen anderen pädagogischen Ansatz verfolgte, bei dem die Studenten in ihrem eigenen Tempo lernten und keinen direkten Unterricht durch einen Lehrer erhielten. Ich konnte die Schule für längere Zeit nicht besuchen, weil ein schwerwiegendes meteorologisches Ereignis eintrat, das die Durchführung anstrengender Handarbeiten für die gesamte Schülerschaft erforderlich machte. Wir hatten die Aufgabe, all die umgestürzten Bäume, Steine und schweren Baumaterialien zu transportieren, die von den Orkanwinden über eine Strecke von etwa zwei Meilen getragen worden waren, da der Campus sehr weitläufig ist. Falls ein Gegenstand aufgrund von Erschöpfung herunterfiel, musste die betreffende Person eine Reihe von körperlichen Übungen absolvieren und den Gegenstand anschließend wieder an die ursprüngliche Position heben, woraufhin der Zyklus fortgesetzt wurde. Ein dreizehnjähriger Schüler wurde in das Programm eingewiesen, nachdem er seine Mutter mit einem Bleistift erstochen hatte. Er war so verzweifelt, dass er auf dem Boden zusammenbrach und sich weigerte, die Anweisungen des Personals zu befolgen. Die Mitarbeiter hielten ihn fest und brachten ihn in einen anderen Raum, wo er laut zu fluchen begann. Das Personal war kein typisches Personal. Einige hatten zuvor bei den Marines, den Special Forces, als Türsteher, Schwergewichtsboxer und Gewichtheber und sogar als Sheriff des Staates Missouri gedient. Der leitende Pastor war früher Boxmeister in der Schwergewichtsklasse. Bei zahlreichen Gelegenheiten versuchten die Schüler, aus dem Internat zu fliehen. In der Geschichte der Einrichtung schaffte es nur ein Schüler, nach Hause zurückzukehren, um dann von den Begleitern zurückgeschickt zu werden. Eine beträchtliche Anzahl von Schülern wurde in diese Einrichtung verlegt, weil sie in der Jugendstrafanstalt nicht wirksam untergebracht werden konnten. Um ihnen eine Chance zur Resozialisierung zu geben, wurden sie aufgrund eines gesetzlichen Auftrags in diese Einrichtung geschickt. Die zweite Generation stellte aufgrund der strengen und strengen Regeln die größte Herausforderung dar, was dazu führte, dass das gesamte Programm von Stockton, Kalifornien, nach Missouri verlagert wurde. Die körperliche Arbeit und die Disziplinierungsübungen waren so streng, dass die Schüler übermäßig viel Kraft entwickelten, was es immer schwieriger machte, sie zu führen. Aus diesem Grund war es den Schülern während meiner Amtszeit verboten, in ihrer Freizeit schwere Gewichte zu heben, um ihren Körper zu trainieren und zu entwickeln. Das Heben von schweren Gegenständen wurde nur als Disziplinierungsmaßnahme, in kurzen Stößen oder im Rahmen anderer Übungen durchgeführt, und nicht als Mittel, um bestimmte Muskelgruppen zu trainieren. Während der Schulzeit war die Fähigkeit unseres Körpers, Kraft zu entwickeln, größer als in späteren Jahren. Dieses Phänomen wurde von den Mitarbeitern und dem Leiter der Programmstiftung erkannt. Die meisten Schüler wurden in diese Einrichtung geschickt, weil sie in Drogen- und Bandenkriminalität verwickelt waren. Die übrigen Schüler wurden wegen ihres rebellischen Verhaltens gegenüber ihren Eltern hierher geschickt. Ich hatte einen Cousin aus Los Angeles, Kalifornien, und später einen weiteren Cousin aus Long Island, New York. Als Familie mit einer gemeinsamen Blutlinie wurden wir mit einem „stay-away“-Status belegt. Es gab über fünfzig koreanische Amerikaner aus Südkalifornien, aber nur drei aus Queens, New York. Ich wollte unbedingt nach Hause zurückkehren, doch das geschah erst in meinem sechsten Monat. Ich informierte meine Mutter, dass das Programm nicht so war, wie es schien. In der Tat war es eine ziemlich einschüchternde Umgebung. Wenn die Familie eines Schülers in der Einrichtung ankommt, werden sie von Schülern in farbenfrohen Kleidern und mit Frisuren begrüßt, die ein fröhliches, lächelndes Auftreten ausstrahlen, das in krassem Gegensatz zur Realität der Situation steht. Außerdem wissen sie nichts von der harten körperlichen Arbeit und den disziplinarischen Übungen, die wir ertragen müssen. Selbst wenn wir Fotos an unsere Familien in den Vereinigten Staaten schickten, waren wir gezwungen zu lächeln. Jede andere Emotion, wie z. B. Wut oder Traurigkeit, hätte unsere Eltern beunruhigt und möglicherweise dazu geführt, dass wir vor Ablauf unseres Vertrags nach Hause zurückgekehrt wären. Am Tag meines zweiten Besuchs intervenierte meine Mutter, und ich versprach ihr, dass ich mich an einer öffentlichen Schule anstrengen würde. In dem Moment, in dem ich glaubte, keine Schwierigkeiten mehr zu haben, schwänzte ich wieder einmal die Schule und begann exzessiv zu rauchen. Nachdem ich drei Tage zu Hause verbracht hatte, beschloss mein Vater, mich wieder in das Agape-Internat zu schicken. Ich erwog, erneut von zu Hause zu fliehen, aber ich war mir der schwerwiegenden Folgen bewusst, die eine solche Handlung nach sich ziehen würde, da ich sie selbst schon einmal erlebt hatte. Daher entschied ich mich für die Zusammenarbeit, obwohl ich ein alternatives Programm bevorzugte, auch wenn dieses Programm der letzte Ort war, an den ich gehen wollte. Als ich mich wieder in das Programm eintrug, wurde ich wieder dem Bootcamp zugewiesen. Für mich war dies die Krönung meines Lebens, und ich erlebte eine Fülle von Albträumen, während ich im Wohnheim wohnte. Ich hatte mir zuvor ein Szenario ausgemalt, in dem sich die gesamte Studentenschaft mit dem Personal zusammentun würde, um endgültig aus dem Programm zu entkommen. Ich war mir nicht bewusst, dass die Mitarbeiter zu einer solchen Widerstandskraft fähig waren, selbst wenn sie zahlenmäßig deutlich unterlegen waren. In der Folge wurde ein weiterer Schüler aus meiner Heimatstadt in das Programm aufgenommen. Infolgedessen wurden wir auf einen „stay away“-Status gesetzt, der als mögliches Mittel zur Erleichterung unserer gemeinsamen Flucht angesehen wurde. Nach einer kurzen Zeit des Zusammenlebens innerhalb des Programms begannen wir sporadisch miteinander zu sprechen und entdeckten dabei eine beträchtliche Überschneidung unserer jeweiligen Hintergründe und Erfahrungen. Er war in der sechsten Generation Mitglied einer Bande, die als „Moming Pie“ oder M.M.P. bekannt war. Die Bande war ursprünglich als chinesisch-amerikanische Organisation gegründet worden, schloss sich dann aber mit einer koreanisch-amerikanischen Gruppe zusammen. Wir schmiedeten einen Plan, um gemeinsam zu fliehen, vor allem angesichts unserer gemeinsamen Heimatstadt. Es war eine Herausforderung, durchzuhalten, da wir ein von zahlreichen Tieren bevölkertes Waldgebiet durchqueren mussten, während die Strafverfolgungsbehörden aktiv nach uns suchten und wir weder über finanzielle Mittel noch über Zugang zu Krediten verfügten. Bevor wir uns mit diesem Thema befassen, sei darauf hingewiesen, dass die Eingänge zu allen Gebäuden und zum Wohnheim streng überwacht wurden und dass das gesamte Personal der Schule unsere Aktivitäten zu jeder Zeit überwachte. Außerdem war das gesamte Gelände mit elektrischem Stacheldraht umzäunt, und alle Mitarbeiter wohnten auf dem Schulgelände. Eines Tages, als er und ich uns gegenseitig einen Zettel überreichten, auf dem wir unsere Absicht bekundeten, zu fliehen und uns den gegen uns verhängten Disziplinarmaßnahmen zu entziehen, wurden wir beide festgenommen und unsere Schuhe beschlagnahmt. Daraufhin wurden wir in die Disziplinareinrichtung zurückgebracht. Die Konfiszierung der Schuhe war eine Disziplinarmaßnahme für Schüler, die entweder versuchten zu fliehen oder den Bediensteten Grund zu der Annahme gaben, dass sie dies versuchen würden. Unser normales Schuhwerk, bestehend aus Turnschuhen, wurde durch ein schlecht konstruiertes Paar Turnschuhe ersetzt, das etwa doppelt so groß wie unsere Füße war. Außerdem wurde die Zunge des Schuhs entfernt. Es war, als würde man in einem riesigen, unhandlichen Pantoffel ohne stützende obere Struktur laufen. Außerdem wurde ich gezwungen, ein Armband zu tragen, das mich zum Schweigen verpflichtete, und ich musste zwei Wochen lang mit dem Gesicht zur Wand stehen. Generell war es den Schülern untersagt, miteinander zu kommunizieren, es sei denn, ein Mitarbeiter war anwesend und überwachte ihre Interaktionen. Zu dieser Überwachung gehörte das Zuhören und Aufzeichnen der gesamten verbalen und nonverbalen Kommunikation, einschließlich Zeichensprache und Körpersprache. Während ich mit dem Gesicht zur Wand stand, machte ich eine Phase der Selbstbeobachtung durch, in der ich nicht nur meine Handlungen innerhalb des Programms, sondern auch die Handlungen vor meiner Teilnahme daran überdachte. Ich dachte über die Möglichkeit nach, dass meine Mutter auf dem Sofa weinte, als Folge meiner Handlungen, die, wie ich jetzt erkannte, erheblichen Kummer verursacht hatten. Dies war die erste Gelegenheit, bei der ich meine Schuld wirklich offen zugegeben habe. Alle Schüler mussten jeden Morgen vor dem Frühstück in der Bibel lesen und mittwochs und sonntags in die Kapelle gehen. Eines Tages stieß ich beim Durchblättern der Bibel auf die Kapitel der Psalmen und Sprüche. Das brachte mich dazu, intensiv über den Begriff der Weisheit nachzudenken. Der Anfangsbuchstabe meines Vornamens in der koreanischen Sprache steht für den Begriff der Weisheit. Meine Eltern gaben mir diesen Namen mit dem Versprechen an Gott, dass sie mein volles Potenzial ausschöpfen würden, wenn ich erwachsen würde. Ich kannte die genaue Definition von Weisheit nicht, aber ich war fest entschlossen, diese überlegene Eigenschaft zu erlangen. Ich glaubte seit meinem dritten Lebensjahr an Gott, ließ mich aber erst taufen, als ich mein Studium im Agape-Internat begann. Eines Tages hörte ich eine Predigt über die Erlösung und traf daraufhin die Entscheidung, Jesus Christus als meinen persönlichen Erlöser anzunehmen. Bei zahlreichen Gelegenheiten überkam mich der Wunsch, eine Zigarette zu rauchen, doch ich musste diesem Drang widerstehen. Im sechsten Monat meines Aufenthalts in der Anstalt beschloss meine Mutter, mich in ein anderes Programm zu verlegen, das deutlich weniger anstrengend war und keine körperliche Arbeit erforderte. Die Einrichtung hieß Freedom Village und befand sich im Bundesstaat New York. Der einzige Aspekt des Programms, der mir nicht gefiel, war das Rauchverbot, da es sich um ein weiteres christliches Programm für Jugendliche in Schwierigkeiten handelte. Während meiner Zeit in der Einrichtung begegnete ich einer Person namens Andrew Park. Er war ein koreanischer Amerikaner aus derselben Stadt wie ich und war zuvor Mitglied einer asiatischen Gruppe namens MMM gewesen. Er war von der Juvenile Hall verlegt worden, um eine zweite Chance zu erhalten. Sein Ausscheiden aus dem Programm wenige Wochen nach seiner Ankunft verstärkte nur noch meinen Wunsch, nach Hause zurückzukehren. Angesichts der Nachsichtigkeit des Programms war es für die Studenten nicht verpflichtend, zu bleiben. Ich entschied mich daher, mit dem Greyhound-Bus nach Hause zu fahren. Als mein Vater von meiner Entscheidung erfuhr, war er sichtlich verzweifelt und wütend. Er stand nun vor dem Dilemma, ob er mich ins Agape-Internat zurückschicken sollte, eine Aussicht, von der ich genau wusste, dass sie wahrscheinlich zu einem ähnlich ungünstigen Ergebnis führen würde. Während ich zu Hause wohnte, schmiedeten meine Eltern einen Plan. Sie teilten mir mit, dass ich einen engen Cousin im Agape-Internat hätte und dass sie ihn in den Ferien besuchen würden, ohne zu verraten, dass sie mich dort lassen würden. Ich wusste nicht, was passieren würde, und so willigte ich bereitwillig ein, meine Mutter bei unserem Besuch zu begleiten. Als ich den Haupteingang betrat, wurde ich von fünf Mitarbeitern angesprochen, die mir mitteilten, dass sich meine Mutter in einer Notlage befinde. In diesem Moment wurde mir der Ernst meiner Lage bewusst, und ich war fassungslos angesichts der Aussicht auf eine weitere Herausforderung. Ich wurde daraufhin in die Disziplinaranstalt zurückgeschickt, wo ich weitere zehn Monate ohne Besuche blieb. Dies war darauf zurückzuführen, dass ich mich weiterhin störend verhielt und versuchte, aus der Anstalt zu fliehen. Infolgedessen war ich nicht in der Lage, meine schulische Ausbildung fortzusetzen. Diese Erfahrung war sowohl geistig als auch körperlich anstrengend und herausfordernd und veranlasste mich, Trost im Gebet zu suchen. Es war die intensivste Zeit in meinem Leben, die sich über 16 Jahre erstreckte. Als sich meine vier zusätzlichen Monate in der Einrichtung dem Ende zuneigten, konnte ich meine Situation stabilisieren und eine unbezahlte Stelle in der Küche finden. Ich war jedoch die einzige Schülerin, die beim dritten Mal zurückgeschickt wurde, eine Auszeichnung, die einen wichtigen Meilenstein in der Geschichte der Schule darstellt. Folglich wurde ich von den Mitarbeitern der Schule ständig aufmerksam beobachtet. Das Programm war schwieriger zu bewältigen als ein Gefängnis, da es den Bedingungen eines Gefangenenlagers in Nordkorea sehr ähnlich war. Nach Erreichen der Sechs-Monats-Marke bot mir meine Mutter eine letzte Möglichkeit zur Entlassung an, da ich mich dem Alter von 18 Jahren näherte und es keine anderen praktikablen Möglichkeiten gab, meinen Schulabschluss zeitnah zu erlangen. Die einzigen drei Möglichkeiten für den Ausstieg aus dem Programm waren das Eingreifen der Eltern, der Schulabschluss oder das Erreichen des Alters von 18 Jahren. Mit dem Erreichen des 18. Lebensjahres ist es gesetzlich erlaubt, das Gelände zu verlassen, ohne dass man auf Hindernisse oder Behinderungen seitens des Personals stößt. Ich muss gestehen, dass ich in diesem Moment der zufriedenste Mensch auf Erden war, denn das große Leid, das ich ertragen hatte, gehörte nun der Vergangenheit an. Während meine Mutter mich zum Flughafen brachte, beobachtete ich immer wieder den hinteren Teil des Fahrzeugs, um festzustellen, ob die Mitarbeiter mich verfolgten. Das war während meiner Zeit in der Einrichtung ein alltägliches Phänomen. Selbst die alltäglichsten Tätigkeiten, wie das Trinken von heißem Kakao oder Eiskaffee, und all die Dinge, die ich zuvor für selbstverständlich gehalten hatte, wurden zu Quellen der Dankbarkeit. In meiner Wahrnehmung war das Umfeld des Agape-Internats die Norm, während die reale Welt ein radikal anderes Gebilde zu sein schien. Niemand kann die traumatischen Erfahrungen, die ich gemacht habe, vollständig nachvollziehen, wenn er nicht selbst eine ähnliche Tortur durchgemacht hat. Es war der Beginn eines dauerhaften Unterfangens. Ich fragte meine Mutter häufig, ob ich für kurze Zeit auf die Toilette gehen dürfe, da ich an die strengen Vorschriften des Programms gewöhnt war. Meine Mutter reagierte amüsiert und fragte, warum ich immer wieder nach der Toilette fragte. Dadurch wurde mir klar, dass sie sich der Realität der Situation nicht ganz bewusst war. Trotzdem betrat sie mein Zimmer und berührte meine Kleidung an einem Ort, an dem ich nicht anwesend war. Trotzdem war sie sich der Situation nicht bewusst. Infolgedessen war sie nicht in der Lage, richtig zu essen, weil sie sich um das Wohlergehen ihres Sohnes in einer schwierigen Umgebung sorgte. Ich war nur noch wenige Monate von meinem 18. Da ich meine Ausbildung im Agape-Internat nicht abgeschlossen hatte, besuchte ich stattdessen eine technische Schule mit einem „Running Start“-Programm. Dies ermöglichte es mir, Kurse auf College-Niveau zu besuchen, die es mir schließlich ermöglichten, meinen GED zu erwerben, ohne die eigentliche Prüfung ablegen zu müssen. Bevor ich mich an dieser Einrichtung einschrieb, versuchte ich, meinen Lebensunterhalt ohne GED oder Highschool-Diplom zu sichern. Dazu musste ich auf eigene Faust in andere Bundesstaaten reisen, während andere, die ich kannte, eine höhere Ausbildung absolvierten oder einer Erwerbstätigkeit nachgingen. Ich begann meine Berufsausbildung bei einem Job-Corps-Programm, das es mir ermöglichte, gleichzeitig einen Beruf zu erlernen und meinen GED zu erwerben. Die Einrichtung befand sich in Oregon, einem Bundesstaat, der durch häufige Niederschläge gekennzeichnet ist. Während meiner Zeit dort war das Wetter ständig bewölkt und feucht. An diesem Ort versammelten sich Menschen aus einer Vielzahl von Ländern mit einem gemeinsamen Ziel. Sie unterlagen jedoch einer Altersbeschränkung von 30 Jahren. Dies deutet darauf hin, dass das Alter von 30 Jahren zu diesem Zeitpunkt als fortgeschritten und angesehen galt. Das Rauchen war in den Räumlichkeiten erlaubt, doch ich war nicht geneigt, mein Studium fortzusetzen. Seit etwa zwei Jahren reiste ich durch das Land auf der Suche nach einem Weg, um meinen Lebensunterhalt zu bestreiten, ohne einen High-School-Abschluss oder einen G.E.D. Nach dem Verlassen des Job-Corps-Programms besorgte ich mir ein Greyhound-Busticket nach Seattle, Washington, wo ich eine bescheidene Einzimmerwohnung über einem Obdachlosenheim mietete. Es gelang mir jedoch nicht, eine Erwerbstätigkeit zu finden. Daher reiste ich nach Virginia, wo mich ein Bekannter aus meiner Heimatstadt zu einem Besuch einlud. Während meines Aufenthalts konsumierten wir eine beträchtliche Menge Johnny-Walker-Likör und eine große Anzahl von Zigaretten. In der Gruppe wurden auch Marihuana-Zigaretten konsumiert, aber ich verzichtete wegen des unangenehmen Geruchs und der beruhigenden Wirkung, die beim Passivrauchen auftritt. Meine Mutter war zutiefst besorgt über meine mangelnden Fortschritte auf dem Weg zu einer stabilen Lebensplanung. Deshalb fuhr ich mit dem Greyhound-Bus zurück nach New York. Ich kehrte zum technischen Berufsinstitut in Penn Station, Manhattan, zurück. Ich begegnete einer Chinesin, die 27 Jahre alt war, während ich damals erst 19 war. Wir waren beide in der gleichen Klasse eingeschrieben und wohnten in Flushing, Queens. Folglich fuhren wir häufig gemeinsam mit dem Zug 7. Ich begann schließlich eine romantische Beziehung mit ihr, aber ihr Verhalten wurde von meiner Mutter als verdächtig empfunden. Aufgrund meiner Naivität in Bezug auf sie und die Umstände unserer Beziehung zögerte ich jedoch zunächst, ihren Rat zu befolgen. Ich wusste nicht, dass sie in China verheiratet war und dass sie versuchte, eine Green Card zu erhalten, indem sie eine gefälschte Heiratsurkunde ausstellte und meinen Status als US-Bürger ausnutzte. Außerdem wusste ich nichts von ihrer Zugehörigkeit zur chinesischen Mafia, den Triaden. Vor meiner Begegnung mit der Chinesin am TCI College war ich ein prominentes Mitglied einer koreanisch-amerikanischen und chinesisch-amerikanischen Straßengang, die als MMM bekannt ist. Der Begriff „Moming Pie“ ist ein chinesischer lautmalerischer Ausdruck, der übersetzt „Bande ohne Namen“ bedeutet. Auf Koreanisch wird er als „Moo Myung Pa“ geschrieben. Die M.M.P.-Gang stand in Konflikt mit zwei anderen bekannten Gangs in Flushing: den Flying Dragons und den Ghost Shadows. Diese drei Banden waren für die Verwaltung verschiedener Einrichtungen zuständig, darunter Bordelle, Spielsalons, Salons, Nachtclubs und Bars. Infolgedessen kam es häufig zu Auseinandersetzungen zwischen ihnen, die auf Gebietsstreitigkeiten und den Wunsch zurückzuführen waren, die Kontrolle über diese Geschäfte zu erlangen. Schon bevor ich der MMP beigetreten war, hatte ich mich mit den Geisterschatten angefreundet. Bei einer Gelegenheit kam es jedoch zu einem Missverständnis zwischen uns. Ich saß mit etwa zehn Mitgliedern der Ghost Shadows auf einer Parkbank, als sie mir vorschlugen, ihrer Gang beizutreten und MOMing Pie zu verlassen. Ich lehnte ihre Einladung ab, und sie respektierten meine Entscheidung. Ein Mitglied der M.M.P. erfand jedoch eine Geschichte und informierte den M.M.P.-Bandenführer, der als Dailo bekannt war, dass ich die M.M.P. verraten und mich den Ghost Shadows angeschlossen hätte. Er fand mich im Park und hielt mich fest, indem er mir an den Hals griff. Er erkundigte sich: „Was hat dich zu dieser Tat bewogen?“ Ich teilte ihm mit, dass ich für den Vorfall nicht verantwortlich sei, doch er war nicht überzeugt. Der Bandenführer schlug mir daraufhin auf den Hinterkopf und wollte mich umbringen. Doch eine ältere kaukasische Frau mischte sich ein und verlangte, dass sich der Bandenchef entschuldigte. Genau in diesem Moment kam die ganze Situation zum Stillstand. Ich war dankbar, dass ich durch ihr Eingreifen gerettet wurde, das mir wie eine glückliche Fügung vorkam. Ich hatte zahlreiche Bekannte, die ein störendes Verhalten an den Tag legten, das jedoch nicht mit meinen persönlichen Werten und Zielen übereinstimmte. Auf diese Weise konnte ich mich von dieser besonderen Lebensweise und diesem Lebensstil lösen. Außerdem hatte ich einen Freund, den ich in einem Nachtclub kennen gelernt hatte. Er war stark drogenabhängig und gehörte auch zur chinesischen Mafia, insbesondere zu den Triaden. Ich habe die schädlichen Auswirkungen von Ecstasy und Kokain auf seine Gesundheit und die anderer Personen beobachtet. Ich bin dankbar, dass Gott eingegriffen hat, um mich vor einem ähnlichen Schicksal zu bewahren, so dass ich bis heute überleben konnte. Eines Tages, während eines Urlaubs, stattete ich dem Mädchen einen unangekündigten Besuch ab und hörte ein Gespräch zwischen ihr und ihrem Mann mit. Aus diesem Gespräch ging hervor, dass sie in Wirklichkeit eine verheiratete Person war, die in betrügerische Aktivitäten verwickelt war und mit einer kriminellen Organisation in China in Verbindung stand. Das war eine bedeutende und überraschende Enthüllung, die die Behauptungen meiner Mutter bestätigte. Ich war um meine Sicherheit und mein Wohlergehen besorgt, da ich befürchtete, dass sie zu extremen Maßnahmen greifen würde, wie z. B. mich zu einer Heirat zu zwingen oder mich sogar umzubringen, wenn ich ihren Forderungen nicht nachkäme. Daher beschloss ich, der Situation zu entfliehen, indem ich mich bei den U.S. Marines meldete. Mein Vater riet mir wiederholt davon ab und betonte, dass dies weder angemessen noch vorteilhaft für mich sei. Ich war jedoch entschlossen, mich über seinen Rat hinwegzusetzen und blieb stur und ungehorsam. Ich entdeckte, dass dies ein Weg war, auf dem ich eine sinnvolle Karriere verfolgen konnte. Ich durfte nicht zum Militär gehen, weil ich keinen allgemeinen Schulabschluss hatte und unter einer schweren Aufmerksamkeitsdefizit-/Hyperaktivitätsstörung (ADHS) litt. Der Anwerber setzte sich jedoch über diese Anforderung hinweg, um einen Bonus zu erhalten. Personen mit ADHS haben ein erhöhtes Risiko, psychische Störungen zu entwickeln, was auf das äußerst stressige Umfeld beim Militär und insbesondere bei den Marines zurückzuführen ist. Als ich das Ausbildungslager des U.S. Marine Corps in Paris Island, South Carolina, betrat, war ich mir der Tragweite meiner Entscheidung bewusst. Ich hatte mich nun unwiderruflich für diesen Weg entschieden, und als ich das strenge Trainingsprogramm und die strengen Disziplinarmaßnahmen der Ausbilder beobachtete, wurde ich mit der Realität des herausfordernden Umfelds konfrontiert, in das ich mich begeben hatte. Später erfuhr ich, dass ich der anspruchsvollsten Abteilung zugeteilt worden war, Platoon 3102, Kilo Company, Third Battalion, umgangssprachlich als „Killermaschine“ bekannt. Dann wurde mir klar, dass mein Rekrutierer aufgrund meiner Vorliebe für Kontakte mit dem anderen Geschlecht negative Gefühle für mich hegte. Zu dieser Zeit fehlte es mir an Wissen, Weisheit und Beziehungsfähigkeit. Ich war der körperlich Stärkste in meinem Zug, wenn auch nicht der Stärkste. Ich hatte gelernt zu überleben, nachdem ich eine besonders schwierige Zeit bei Agape überstanden hatte. Damals war ich 19 Jahre alt und meldete mich aus zwei Hauptgründen bei den Marines. Zum einen wollte ich vermeiden, von der chinesischen Mafia getötet zu werden, und zum anderen wollte ich einen sinnvollen Lebensweg einschlagen. Der Aspekt des Trainingsprogramms, der für mich die größte Herausforderung darstellte, war die Komponente der körperlichen Ausdauer. Ich hatte in der Vergangenheit Zigaretten geraucht, doch fehlte mir das nötige Training, um die nötige Toleranz für harte körperliche Anstrengung zu entwickeln. Um das Trainingsprogramm zu absolvieren, musste ich eine Strecke von drei Meilen joggen. Dieses Ziel konnte ich erreichen, allerdings erst in der Endphase des Trainings, nachdem ich den vorletzten Platz im Wettbewerb belegt hatte. In schwierigen Momenten stellte ich mir die Gesichter meiner Familienangehörigen vor und war fest entschlossen, durchzuhalten. Es war ein Ort, an dem es relativ einfach war, Mitglied zu werden, aber es war äußerst schwierig, ihn wieder zu verlassen, es sei denn, man kannte die Mittel, um dies zu tun. Zu dieser Zeit war ich mir dieser Umstände nicht bewusst. Der entspannendste Aspekt der Ausbildung waren die Schießübungen, bei denen die Ausbilder mir die Möglichkeit gaben, mich ausschließlich auf das Ziel zu konzentrieren, das ich anvisierte. Bei anderen Gelegenheiten war ich in der Kirche oder empfing Briefe auf dem Achterdeck. Die kirchliche Umgebung war ausgesprochen unpassend, da die Drill-Instruktoren uns Rekruten gegenüber in der Regel ein hartes und strafendes Verhalten an den Tag legten. An Sonntagen in der Kirche hingegen herrschte plötzlich eine freundliche und gesellige Atmosphäre. Ich dachte oft über meinen Vater, die Rolle der Kirche in meinem Leben und den Rest meiner Familie nach. Mir wurde klar, dass das Trainingsgelände des Marine Corps eine Herausforderung darstellt, auf die man sich im Voraus nicht vollständig vorbereiten kann. Das Trainingsprogramm umfasste eine Vielzahl von Hindernisläufen, körperlichen Übungen, Gaskammersimulationen und langen Wanderungen, die allesamt zu meinem psychischen und physischen Zusammenbruch beitrugen. Diese Herausforderungen förderten jedoch letztlich die Entwicklung einer dominanten Denkweise, die mich mit den Werten und der Zähigkeit des Marine Corps in Einklang brachte. Man kann sagen, dass die von Agape und den Marines durchgeführten Trainingseinheiten mich am effektivsten darauf vorbereiteten, ein führender Experte in geistiger und psychologischer Kriegsführung zu werden. Der herausforderndste Aspekt der Ausbildung war jede Aktivität, die eine intensive kardiovaskuläre Ausdauer erforderte. Außerdem wurde mir meine eigene Zerbrechlichkeit im Vergleich zu den Marines bewusst, und ich erlebte auch ein tiefes Gefühl der körperlichen Verwundbarkeit. Dennoch schloss ich das Bootcamp-Programm erfolgreich ab. Als meine Familie mich bei der Abschlussfeier besuchte, empfand ich ein tiefes Gefühl des Friedens und des Willkommenseins. Ich blieb noch einige Tage zu Hause, bevor ich die Schule des Marine Corps Training Center (MTC) besuchte, einer Einrichtung des Marine Corps, die mich auf den Einsatz in der Hauptflotte vorbereiten sollte. Nach Abschluss meiner Ausbildung wurde ich auf einen Posten in Okinawa, Japan, versetzt. Die Insel war idyllisch, und alles lief gut, bis ich mir beim Laufen mit meinem Zug eine Verletzung zuzog. Mein ursprünglicher Zug war am Tag vor meiner Ankunft in den Irak abgereist, so dass ich mit einem Kontingent von Marathonläufern zurückblieb. Nach dem Ausfüllen der erforderlichen Papiere und der anschließenden Weiterleitung durch die Befehlskette wurde ich aus dem Militärdienst entlassen. Anschließend reiste ich direkt von Japan nach Südkorea, wo ich mit einer Fähre eine neue Lebensreise antrat. Dies war mein zweiter Besuch in Korea, den ersten hatte ich während meiner Zeit in der Mittelschule gemacht. Außerdem kannte ich bis dahin niemanden in Korea, und ich reiste mit nur 1 500 Dollar in meinem Besitz in dieses Land. Ich brauchte dringend eine Anstellung, und die einzigen Möglichkeiten, die sich mir damals boten, waren Englischunterricht oder Übersetzen. Daher wurde ich umgehend an einer örtlichen Akademie eingestellt und gab anschließend Nachhilfe für Schüler im Grundschul- und Mittelschulalter. Um ein höheres Gehalt zu erhalten, erhielt ich eine Anstellung als Übersetzerin bei einem Import- und Exportunternehmen in Gangnam, der reichsten Stadt Südkoreas. Dort lernte ich meinen zukünftigen Arbeitgeber kennen. Er war Absolvent einer Ivy-League-Universität in Korea. Er unterstützte mich finanziell und stellte mir eine Unterkunft zur Verfügung, als ich unter einem kritischen Geldmangel litt. Er erlaubte mir, während der Übergangszeit in seinem Büro zu wohnen, und begleitete mich anschließend zum Wohnsitz meines Vorgesetzten, wo ich seiner Familie offiziell vorgestellt wurde. Ich glaube immer noch, dass er wusste, dass ich keinen Schulabschluss besaß, obwohl ich ihn gefälscht hatte. Dennoch nahm er mich wohlwollend auf. Ich habe mir schon lange gewünscht, ihm die Wahrheit zu sagen und mich bei ihm zu entschuldigen, aber ich hatte nie die Gelegenheit dazu. Meine Zeit in Korea war eine Zeit unvergleichlicher Freude, doch aufgrund des sich verschlechternden Gesundheitszustands meiner Eltern war ich gezwungen, in mein Heimatland zurückzukehren. Anschließend baute ich mein Leben wieder auf und schrieb mich am TCI College ein, wo ich meinen GED-Abschluss machte. Außerdem besuchte ich etwa zwei Jahre lang eine Bibelschule, das Nyack College, und strebte die Ordination und die Zulassung zur Ivy League Graduate School Westminster in Philadelphia an. Später entdeckte ich jedoch eine alternative Möglichkeit, Gott zu dienen, und zwar durch freiberufliches Schreiben. Außerdem fand ich in meinen frühen Zwanzigern eine Anstellung als Shampoo-Assistentin in einem Spa. Sowohl die Stelle als Schriftstellerin als auch die als Shampoo-Assistentin waren die einzigen beiden Stellen, die ich beharrlich und entschlossen anstrebte. Bis ich Anfang zwanzig war, war mir das Konzept der psychologischen Kriegsführung nicht bekannt. Zu diesem Zeitpunkt wurde mir auch bewusst, dass ich diese Phänomene seit meiner Geburt erlebt hatte. Ursprünglich wollte ich ausschließlich über christliche Themen schreiben. Später entschied ich mich jedoch dafür, sowohl die geistige als auch die psychologische Kriegsführung zu erforschen, nachdem ich das Ausmaß meiner angeborenen Fähigkeiten erkannt hatte. Zu diesem Zeitpunkt war ich die einzige Person, die sich meines Könnens in beiden Formen der Kriegsführung bewusst war. Seit meinem 21. Lebensjahr bis zu meinem heutigen Alter von 37 Jahren wurde ich nicht ein einziges Mal besiegt. In allen Bereichen, sei es in der Schule, in der Religion, im Beruf oder in der Gesellschaft, habe ich immer wieder den Spott der anderen auf mich gezogen. Ich habe mich zertifizieren lassen, indem ich in Cafés oder Starbucks-Coffeeshops über einen langen Zeitraum von 8-9 Stunden täglich trainiert und dabei die ganze Zeit geschrieben habe. Ich arbeitete so eifrig und akribisch, dass selbst meine Eltern es als seltsam empfanden. Dies war jedoch der einzige Weg, um den Gipfel der Exzellenz zu erreichen. Schon in jungen Jahren wurde mir von Mitgliedern der Kirche mitgeteilt, dass ich eine wichtige Rolle in der Gesellschaft spielen würde. Auch meine Schwester, die schon etwas älter war, ermutigte mich, indem sie darauf hinwies, dass ich zu den Ältesten gehörte, die eine Ivy-League-Einrichtung besuchten. Früher nahm ich an, dass ihre Äußerungen in wohlwollender Absicht erfolgten und dass sie mir lediglich Komplimente machten, aber inzwischen habe ich Einblick in ihre wahren Absichten gewonnen. Mein Vater, der vor vielen Jahren eine Ivy-League-Einrichtung besuchte, teilte meiner Mutter mit, dass ich ein Wunderkind auf dem Gebiet der psychologischen Kriegsführung sei, und vermittelte meinen Kirchenmitgliedern, dass ich ein tiefes Verständnis des Christentums als natürliche Begabung erlangt habe. Es ist schwierig, sich auf dem Gebiet der psychologischen Kriegsführung Respekt zu verschaffen, denn es steht viel auf dem Spiel und die möglichen Folgen sind erheblich. Nur drei Männer äußerten sich respektvoll über mich, während mich mehrere Frauen auf ein Podest stellten. Selbst Psychiater und Psychologen der Universitäten Harvard, Columbia und Princeton teilten mir mit, dass ich die beste Studentin der Ivy League gewesen wäre, wenn ich mehr Zeit für mein Studium aufgewendet hätte. Deshalb waren viele Menschen erstaunt, als sie erfuhren, dass die erfolgreichsten Menschen der Welt nur Absolventen des G.E.D. sind. Die Agape-Schule und das Marine Corps waren ein Trainingsfeld, auf dem ich meine geistigen Fähigkeiten entwickeln und lernen konnte, meine angeborenen Fähigkeiten zu nutzen. Einige behaupteten, ich sei kein Mensch, weil ich nicht in der Lage sei, emotionalen Stress und die Auswirkungen von äußerem Druck zu bewältigen. Ich habe mit Millionen von Menschen zu tun gehabt, und trotz meiner beständigen Fähigkeit, mich durchzusetzen und Frauen anzuziehen, kann man mit Fug und Recht behaupten, dass ich erhebliche Anstrengungen unternehme, um der Allgemeinheit zu helfen. Meine Reise begann mit der Entwicklung von Satzwiederholungsstrategien, die ich dann auch beherrschte. Dies ebnete den Weg für eine tiefere Erkundung des Wissens, der Weisheit und der Fähigkeiten, die beiden Kriegstraditionen eigen sind. Diese fünf Kernthemen - Christentum, Psychologie, Philosophie, Beziehungen und Lebensweise - haben alle ihre Wurzeln ineinander. Ich verpflichte mich, mein Leben der Aufgabe zu widmen, die Gabe, die Gott mir verliehen hat, bis zu dem Tag, an dem ich diese Welt verlasse, an den Rest der Welt weiterzugeben. Mein Ziel ist es, die Entwicklung von Fachwissen auf beiden Kriegsschauplätzen so weit zu fördern, dass Einzelpersonen in der Lage sein werden, dieses Konzept noch weiter voranzutreiben als ich, was zur Schaffung grenzenloser Wellen innovativer Ansätze zur Welterschaffung führen wird. Die erste Stufe ist die psychologische Kriegsführung, gefolgt von der Weiterentwicklung der kognitiven Fähigkeiten und schließlich der geistigen Kriegsführung. Dieser Ansatz hat das Potenzial, die Welt auf tiefgreifende und unumkehrbare Weise zu verändern.

Легендарный отец войны

Вот как я стал лучшим в мире в духовной и психологической войне.

Я Сэмюэл М. Ли родился 26 декабря 1986 года в Филадельфии, штат Пенсильвания. Мои родители владели кондитерской, а отец продолжал учиться в Вестминстерской семинарии, учебном заведении, связанном с Лигой плюща. Он стремился к рукоположению в пресвитерианской традиции. В возрасте трех лет я вместе со всей семьей переехал в Квинс, штат Нью-Йорк, где моей старшей сестре было четыре года. В то время моя семья была экономически неблагополучной, поскольку мой отец находился на начальном этапе создания своей церкви. Мои родители были чрезмерно строги, и мне, как сыну пастора и набожному христианину, постоянно приходилось служить примером для моих братьев и сестер, а также для всего общества. Мне не разрешалось заниматься тем же, чем и другим бунтующим подросткам, например менять прическу, носить украшения или одеваться не в соответствии с нормами того времени. Кроме того, мне не разрешалось слушать светскую музыку. Отец неоднократно подвергал меня телесным наказаниям за нарушение порядка в церкви, в частности за непосещение служб и отсутствие сотрудничества. Поступив в восьмой класс школы M.S. 158 в Бэйсайде, я был переведен в среднюю школу Great Neck North High School до начала выпускного класса. Это решение было принято моими родителями с целью ограничить мое общение с людьми, которые могли бы оказать на меня негативное влияние. В ту эпоху в стране распространились банды корейских и китайских американцев, многие из которых были связаны с китайскими мафиозными организациями, известными как «триады». Произошло большое количество перестрелок с применением огнестрельного оружия, и значительная часть населения стала зависима от запрещенных веществ, в частности от кокаина и экстази. Я считал Great Neck North неблагоприятной средой из-за преобладания академически настроенных учеников, которые не соответствовали моим личным предпочтениям в то время. Родители не отдали меня в Great Neck South из-за преобладания учеников, вовлеченных в противозаконную деятельность, подобную той, что наблюдалась в Бэйсайде и Флашинге. Примерно через два месяца я был вынужден попросить о переводе в среднюю школу Бэйсайда. Я заверил свою мать, что добьюсь успехов в учебе, если она согласится на перевод. Тем не менее моей главной целью было общение с людьми, занимающимися деструктивной деятельностью. Учитывая, что я рос в среде, населенной преимущественно выходцами из Кореи и Корейской Америки, эти люди составляли большую часть моего круга общения. Моя мать решила удовлетворить мою просьбу и перевести меня в среднюю школу Бэйсайд. За неполных три месяца, прошедших с момента моего зачисления в вышеупомянутое учебное заведение, я уже начал прогуливать занятия и общаться с людьми сомнительного характера. Это вызвало серьезное беспокойство у моих родителей, помимо того что я употреблял табачные изделия и участвовал в нескольких стычках с другими учениками. Многие из моих знакомых с раннего возраста занимались продажей запрещенных веществ. Это приводило к частым стычкам с сотрудниками службы безопасности школы и, в частности, с полицией. В то время я учился на втором курсе средней школы. Мои родители были уверены, что я не закончу школу, учитывая мою нынешнюю траекторию развития. Поэтому они решили отправить меня в христианскую школу-интернат. Отец сообщил мне, что это место, где я не обязан прислушиваться к его советам, и я воспринял это как некое освобождение. В том возрасте я не разбирался в тонкостях окружающего мира. Впоследствии у меня возникли особые чувства по отношению к этому учреждению, что в конечном итоге и послужило причиной моего решения покинуть родной дом. В тот день во Флашинге проходил корейский фестиваль, на котором присутствовало множество корейцев и американцев корейского происхождения. Многие известные южнокорейские певцы приехали в Нью-Йорк, чтобы выступить на этом мероприятии. Проводилась корейская Олимпиада, и все население соседних городов Бэйсайд и Флашинг собралось в парке Флашинг-Мидоу. Я отсутствовал у родственников в течение трех дней, в течение которых мог без ограничений употреблять сигареты и алкоголь. У меня не было денег, поэтому я вместе со своими спутниками употреблял еду и напитки в ресторанах и уходил, не оплатив счет. Кроме того, парк Флашинг-Медоу был местом сбора членов китайских банд, а именно «Летающих драконов» и «Призрачных теней», которые постоянно конфликтовали между собой. Несколько человек, с которыми я был знаком, получили передозировку экстази и впоследствии были госпитализированы. Кроме того, в Бэйсайде мой шурин управлял магазином DDR, который служил местом сбора людей, занимающихся наркотиками. В последнюю ночь моего пребывания здесь я уснул в доме моего друга, употребив примерно пять-шесть бутылок соджу. На следующее утро моя мать обнаружила меня у входной двери, пытавшегося войти в дом. Мать сказала, что у меня есть два варианта: либо я уеду в интернат, либо отец пришлет сопровождающих, которые насильно доставят меня туда. Поэтому я решил, что у меня нет другого выхода, кроме как подчиниться этому решению. Учебное заведение находилось в Стоктоне, штат Миссури. По прибытии в Канзас-Сити, где находился аэропорт, мы с мамой отправились на ночь в ближайший мотель. В тот вечер я одновременно волновалась и нервничала, не зная, чего ожидать от программы, ведь это был мой первый опыт в подобной ситуации. Прибыв на территорию школы, я увидела у входа табличку с названием «Школа-интернат Агапе». Учитывая сельскую местность и пастырское окружение, я не ожидала предстоящих трудностей. Когда я вошел в здание через главный вход, ко мне подошли две внушительные фигуры. Моя мать разговаривала с женой директора, которая представилась как «мэм». Затем меня проводили в другую комнату. Мы с мамой не смогли попрощаться друг с другом, так как она покинула помещение, находясь в подавленном состоянии. Персонал конфисковал мою пачку сигарет Newport и выдал мне оранжевую футболку и синие джинсы. Это был один из цветовых опознавательных знаков для студентов программы, обозначающий их статус участников строгого режима обучения. Раньше я и не подозревала, что христианская школа-интернат может быть так тесно связана с угнетающей обстановкой тюремного лагеря. Что касается причесок, то выбор был ограничен либо бритой налысо головой, либо волосами, убранными набок. Мои волосы уже были сбриты, поэтому от меня не требовалось их менять. Войдя в кафетерий, я заметил, что большинство студентов были одеты в оранжевые, желтые или бордовые рубашки. Студенты, прошедшие программу начального обучения и впоследствии поступившие в среднюю школу, отличались желтым цветом на рубашках. Ученики в бордовых рубашках также были зачислены в школу, но они имели власть над теми, кто носил оранжевые и желтые рубашки, если они находились в так называемом «статусе приятеля». Правило «статуса приятеля» было разработано для того, чтобы облегчить изучение и соблюдение правил программы новыми студентами и теми, кто занимал более низкие ранги. Те, кто занимал более низкие ранги, должны были находиться на расстоянии не более трех футов друг от друга и все время оставаться в таком положении, лицом к бордовым рубашкам. Первый день был, несомненно, самым сложным за всю мою 15-летнюю жизнь. Мне поручили помогать в уборке снега со всей территории кампуса - эту задачу я выполнял вместе с шестью или семью другими членами буткемпа. Кроме того, я должен был участвовать в суровых физических тренировках. Суровость режима была такова, что на следующее утро я не мог подняться с постели. В программу входило около трехсот повторений отжиманий, подъемов ног, приседаний и кранчей, а также множество повторений спринтерского бега на месте в пределах куанзахута. Я был силен от природы и генетически, и в том же возрасте постоянно побеждал в армрестлинге. Тем не менее я по-прежнему сталкивался с серьезными трудностями. В этот момент я начал сомневаться как в своем решении принять этот вызов, так и в мудрости отца, отправившего меня в такую среду. Несмотря на мои попытки облегчить свое состояние жалостью к себе и возложением вины на отца, эти действия только усугубляли мои страдания. В декабре 2001 года я провел свой шестнадцатый день рождения в этой среде, пережив глубокий опыт. С моей точки зрения, я наблюдал, как мои сверстники дома занимаются своими делами по собственному выбору. Несмотря на присутствие двухсот других учеников, я испытывал глубокое чувство изоляции. Физическая работа напоминала работу в тюремном лагере, а девиз программы гласил: «Разрушить человека и построить себя заново». Несмотря на тяжелый характер работы, еда была вкусной, а условия проживания в общежитии - комфортными. Я тайком наблюдал за окном и главным входом, предвкушая приезд мамы и перспективу вернуться домой на три месяца. Однако этого не произошло. Посещения разрешались раз в три месяца. По истечении третьего месяца разрешалось любое общение по телефону, переписка и письменные сообщения, за исключением общения с лицами, не входящими в круг ближайших родственников. Сотрудники отвечали за прочтение всей корреспонденции перед ее распространением. По окончании трехмесячной программы мне наконец разрешили впервые навестить маму. Я был поражен, увидев ее, и бросился обнимать ее. Я провела с ней много времени, больше, чем дома. За неимением корейской кухни мама приготовила рамен быстрого приготовления и корейское барбекю. Во время нашего общения я умолял ее забрать меня домой. Однако обстоятельства сложились не так, как я предполагал. Мы занимались такими видами досуга, как бильярд и фрисби, что способствовало развитию чувства товарищества и смеха. Поскольку это был мой первый визит, мне не разрешили покидать территорию кампуса. Несмотря на ограничения, наложенные визитом, мы все равно смогли провести время вместе. Нам разрешалось пить горячий шоколад или кофе только тогда, когда у нас была такая возможность, например, во время визитов. Продолжительность свиданий составляла всего три дня, но я вынужден утверждать, что это был самый оптимальный период, который я провел с матерью. На третий и последний день я погрузился в глубокие размышления о тех обстоятельствах, с которыми столкнулся. Все резиденты должны были посещать часовню по средам и церковь по воскресеньям. По окончании программы обучения мне разрешили возобновить учебу и носить желтую рубашку, которая означала более высокий ранг, чем оранжевая. Учебное заведение, в котором проходила эта программа, отличалось от государственных школ в странах проживания студентов тем, что в нем использовался другой педагогический подход: студенты учились в своем собственном темпе, а не получали прямые указания от учителя. Я не мог посещать школу в течение длительного периода времени из-за воздействия значительного метеорологического явления, что потребовало проведения тяжелого ручного труда для всего студенческого коллектива. Нам было поручено перенести все поваленные деревья, камни и тяжелые строительные материалы, которые ураганные ветры отнесли на расстояние около двух миль, учитывая обширность территории кампуса. В случае падения предмета из-за усталости человек должен был выполнить ряд физических упражнений, а затем поднять предмет в исходное положение, после чего цикл возобновлялся. Тринадцатилетний ученик был отправлен в программу после того, как ударил свою мать карандашом. Он был настолько расстроен, что рухнул на пол, отказываясь выполнять указания персонала. Сотрудники сдержали его и отвели в другую комнату, где он начал громко ругаться. Сотрудники были не совсем обычными. Некоторые из них ранее служили в морской пехоте, спецназе, были вышибалами, боксерами-тяжеловесами, тяжелоатлетами и даже шерифами штата Миссури. Старший пастор в прошлом был чемпионом по боксу в тяжелом весе. Неоднократно ученики пытались сбежать из школы-интерната. За всю историю учебного заведения только одному студенту удалось вернуться домой, но впоследствии он был отправлен обратно через конвоиров. Значительное число воспитанников было переведено в это учреждение из-за невозможности эффективно управлять ими в центре временного содержания несовершеннолетних. Чтобы предоставить им возможность реабилитации, они были направлены в это учреждение в соответствии с законом. Второе поколение было самым сложным из-за строгости и суровости правил, в результате чего вся программа была переведена из Стоктона, штат Калифорния, в Миссури. Физический труд и дисциплинарные упражнения были настолько суровыми, что у воспитанников развивалась чрезмерная сила, и управлять ими становилось все сложнее. Именно поэтому во время моего пребывания в школе студентам было запрещено поднимать тяжести для упражнений и развития тела в свободное время. Подъем тяжелых предметов выполнялся только в качестве дисциплинарной меры, короткими сериями или в рамках других упражнений, а не как средство для проработки определенных групп мышц. В период обучения в средней школе наши тела демонстрировали большую способность к развитию силы, чем в более поздние годы. Это явление было признано сотрудниками и руководителем фонда программы. Большинство учеников были направлены в это учреждение из-за участия в мероприятиях, связанных с наркотиками, и правонарушений, связанных с бандами. Остальные студенты попадали сюда из-за бунтарского поведения по отношению к родителям. У меня был двоюродный брат из Лос-Анджелеса, штат Калифорния, а затем еще один двоюродный брат из Лонг-Айленда, штат Нью-Йорк. Как семья с общей родословной, мы были помещены под статус «невыездных». Среди них было более пятидесяти американцев корейского происхождения из Южной Калифорнии, но только трое из Квинса, штат Нью-Йорк. Мне очень хотелось вернуться домой, но это случилось только на шестом месяце. Я сообщила маме, что программа оказалась не такой, какой казалась на первый взгляд. На самом деле, это была довольно пугающая обстановка. Когда семья студента прибывает в учреждение, их встречают студенты в ярких нарядах и с прическами, излучающими жизнерадостность и улыбку, что резко контрастирует с реальным положением дел. Кроме того, они не знают о том, что мы вынуждены подвергаться карательному физическому труду и дисциплинарным упражнениям. Даже отправляя фотографии своим семьям в США, мы были вынуждены улыбаться. Проявление любых других эмоций, таких как гнев или печаль, вызвало бы у наших родителей беспокойство и, возможно, привело бы к тому, что мы вернулись бы домой до окончания срока контракта. В день моего второго визита в школу вмешалась мама, и я пообещал ей, что буду усердно заниматься в государственной школе. В тот момент, когда я уже считал, что дальнейшие трудности мне не грозят, я снова забросил учебу и начал усиленно курить. Пробыв дома три дня, отец решил отправить меня обратно в школу-интернат «Агапе». Я подумывал о том, чтобы снова сбежать из дома, но осознавал, какие серьезные последствия может повлечь за собой такой поступок, поскольку сам пережил его во второй раз. Поэтому я решил сотрудничать, несмотря на то, что предпочитал альтернативную программу, даже когда эта программа была последним местом, куда я хотел попасть. После повторного зачисления на программу меня перевели в лагерь для военнопленных. Я считал это кульминацией своего существования, и во время проживания в общежитии меня мучили многочисленные кошмары. Я заранее представлял себе сценарий, в котором все студенты объединятся с персоналом и совершат окончательный побег из программы. Я и не подозревал, что сотрудники способны на такую стойкость, даже когда их значительно больше. Впоследствии в программу был принят еще один студент из моего родного города. В результате мы оказались в статусе «невыездных», что воспринималось как потенциальное средство, способствующее нашему коллективному побегу. После короткого периода совместного проживания в рамках программы мы начали спорадически общаться друг с другом, обнаружив значительное совпадение в наших биографиях и опыте. Он был членом банды в шестом поколении, известной как «Moming Pie», или M.M.P. Изначально банда была создана как китайско-американская организация, но впоследствии объединилась с корейско-американской группой. Мы разработали план совместного бегства, особенно учитывая наш общий родной город. Упорство далось нам нелегко, ведь нам пришлось преодолевать лесистую местность, населенную многочисленными животными, в то время как правоохранительные органы активно разыскивали нас, а у нас не было ни финансовых средств, ни доступа к кредитам. Прежде чем обсуждать эту тему, следует отметить, что входы во все здания и общежитие находились под строгим наблюдением, и весь персонал школы постоянно следил за нашей деятельностью. Кроме того, весь кампус был обнесен колючей проволокой, а все сотрудники проживали на территории школы. Однажды, когда мы с ним передавали друг другу записку с намерением сбежать и избежать наложенных на нас дисциплинарных мер, нас обоих задержали и конфисковали обувь. В результате мы были возвращены в карцер. Конфискация обуви была дисциплинарной мерой, применяемой к студентам, которые либо пытались сбежать, либо давали сотрудникам основания полагать, что они попытаются это сделать. Наша стандартная обувь - кроссовки или парадные туфли - была заменена на плохо сшитую пару кроссовок, которые были примерно в два раза больше наших ног. Кроме того, у обуви был удален язычок. Это было похоже на передвижение в огромном, громоздком тапке, лишенном поддерживающей верхней части. Кроме того, я был вынужден носить браслет, указывающий на то, что я должен хранить молчание, и обязан был стоять лицом к стене в течение двух недель подряд. В целом студентам запрещалось общаться друг с другом, если при этом не присутствовал сотрудник и не следил за их взаимодействием. Это наблюдение включало в себя прослушивание и запись всех вербальных и невербальных коммуникаций, включая язык жестов и язык тела. Стоя лицом к стене, я занимался самоанализом, обдумывая не только свои действия в рамках программы, но и те, что предшествовали моему участию в ней. Я размышлял о том, что моя мать может плакать на диване в результате моих действий, которые, как я теперь понимаю, причинили мне значительный дистресс. Это был первый случай, когда я по-настоящему откровенно признал свою вину. Все студенты должны были читать Библию каждое утро перед завтраком и посещать часовню по средам и воскресеньям. Однажды, листая Библию, я наткнулся на главы Псалмов и Притчей. В тот момент меня побудило глубоко задуматься понятие мудрости. Начальный иероглиф моего имени в корейском языке олицетворял понятие мудрости. Мои родители дали мне это имя, пообещав Богу, что будут использовать меня по максимуму, когда я стану взрослым. Я не знал точного определения мудрости, но был полон решимости обрести это превосходное качество. Я был верующим в Бога с трех лет, но не принимал крещения до начала учебы в школе-интернате «Агапе». Однажды я прослушал проповедь о спасении и впоследствии принял решение принять Иисуса Христа как своего личного Спасителя. Неоднократно меня одолевало желание выкурить сигарету, но я старался не поддаваться этому порыву. На шестом месяце моего пребывания в учреждении мать решила перевести меня в другую программу, которая была заметно мягче и не требовала ручного труда. Это учреждение было известно как «Деревня свободы», расположенная на севере штата Нью-Йорк. Единственным аспектом программы, который показался мне неприемлемым, был запрет на курение, учитывая, что это была еще одна христианская программа для трудных подростков. Во время пребывания в этом учреждении я познакомился с человеком по имени Эндрю Парк. Он был американцем корейского происхождения из того же родного города, что и я. Ранее он состоял в азиатском гонге под названием «МММ». Его перевели из колонии для несовершеннолетних, чтобы дать второй шанс. Его уход из программы через несколько недель после прибытия только усилил мое желание вернуться домой. Учитывая мягкость программы, для студентов не было обязательным оставаться в ней. Поэтому я решил вернуться домой на автобусе компании Greyhound. Узнав о моем решении, отец был заметно расстроен и разгневан. Теперь перед ним стояла дилемма: отправить ли меня обратно в школу-интернат «Агапе», и я прекрасно понимал, что эта перспектива, скорее всего, приведет к столь же неблагоприятному исходу. Во время моего пребывания дома родители разработали план. Они сообщили мне, что у меня есть близкий двоюродный брат в школе-интернате «Агапе» и что они навестят его на каникулах, не раскрывая, что оставят меня там. Я совершенно не знал о том, что должно произойти, и поэтому с готовностью согласился сопровождать маму в нашем визите. Когда я вошла в главный вход, ко мне подошли пять человек из персонала и сообщили, что моя мать находится в тяжелом состоянии. В этот момент я осознал всю серьезность своего положения и с недоверием отнесся к перспективе столкнуться с еще одним испытанием. Впоследствии меня вернули в дисциплинарный изолятор, где я пробыл еще десять месяцев без каких-либо посещений. Это было вызвано тем, что я продолжал вести себя деструктивно и пытался сбежать из учреждения. В результате я не смог продолжить обучение в школе. Этот опыт был тяжелым и сложным как в психическом, так и в физическом плане, и он побудил меня искать утешения в молитве. Это был самый напряженный период в моей жизни, длившийся 16 лет. Когда подошли к концу четыре дополнительных месяца моего пребывания в этом заведении, я смогла стабилизировать свое положение и устроиться на неоплачиваемую работу на кухне. Однако я был единственным студентом, которого отправили обратно в третий раз, что стало важной вехой в истории школы. Поэтому сотрудники школы постоянно следили за мной. Программа была более сложной, чем тюремная, так как она очень напоминала условия тюремного лагеря в Северной Корее. По достижении шестимесячного срока мать предоставила мне последнюю возможность освободиться, так как мне приближалось 18 лет и других вариантов своевременного получения аттестата зрелости не было. Единственными тремя способами выхода из программы были вмешательство родителей, окончание школы или достижение 18-летнего возраста. По достижении 18 лет человек имеет законное право покинуть территорию школы, не встречая никаких препятствий или преград со стороны персонала. Я вынужден заявить, что именно в этот момент я был самым довольным человеком на свете, поскольку те огромные страдания, которые я пережил, теперь остались в прошлом. Пока мама везла меня в аэропорт, я неоднократно смотрел на заднюю часть машины, чтобы убедиться, не преследуют ли меня сотрудники. Это было обычным явлением во время моего пребывания в учреждении. Даже самые обыденные действия, такие как питье горячего какао или кофе со льдом, и все повседневные вещи, которые я раньше воспринимал как должное, стали источником благодарности. В моем восприятии обстановка школы-интерната «Агапе» была нормой, в то время как реальный мир казался совершенно иным. Невозможно в полной мере осознать тот травматический опыт, который я пережила, если только сама не прошла через подобное испытание. Это означало начало долгого пути. Я часто спрашивал у матери, могу ли я ненадолго сходить в туалет, так как привык к строгому распорядку программы. Мать с весельем отвечала, спрашивая, почему я постоянно спрашиваю про туалет. Это дало мне понять, что она не до конца осознает реальность ситуации. Несмотря на это, она входила в мою комнату и трогала мою одежду там, где меня не было. Несмотря на это, она по-прежнему не осознавала ситуацию. В результате она не могла нормально питаться из-за беспокойства о благополучии сына в сложной обстановке. Мне оставалось несколько месяцев до достижения 18-летнего возраста. Поскольку я не закончил обучение в школе-интернате «Агапе», то вместо этого посещал техникум по программе «Бегущий старт». Это позволило мне пройти курсы на уровне колледжа, что в конечном итоге позволило мне получить аттестат зрелости без необходимости сдавать экзамен. До поступления в это учебное заведение я пытался найти способ существования, не имея аттестата зрелости или диплома о среднем образовании. Для этого мне приходилось самостоятельно путешествовать по другим штатам, в то время как другие мои знакомые получали высшее образование или устраивались на работу. Я начал профессиональное обучение в программе Job Corps, которая позволила мне одновременно получить профессию и получить аттестат зрелости. Учебное заведение находилось в Орегоне, штате, для которого характерны частые осадки. Во время моего пребывания там погода постоянно была пасмурной и сырой. Люди из разных стран мира собирались в этом месте с единой целью. Однако на них распространялось возрастное ограничение в 30 лет. Это говорит о том, что возраст 30 лет в то время считался преклонным и уважаемым. В помещении разрешалось курить, но я не хотел продолжать учебу. Около двух лет я колесил по стране в поисках средств к существованию, не имея диплома о среднем образовании или аттестата зрелости. По окончании программы «Корпус рабочих мест» я купил билет на автобус «Грейхаунд» до Сиэтла, штат Вашингтон, где снял скромную однокомнатную квартиру, расположенную над приютом для бездомных. Однако мне не удалось найти работу по душе. Поэтому я отправился в Вирджинию, где еще один знакомый из моего родного города передал мне приглашение погостить. Во время моего пребывания мы употребили большое количество ликера «Джонни Уокер» и значительное количество сигарет. Группа употребляла сигареты с марихуаной, однако я воздержался из-за неприятного запаха и седативного эффекта, который наблюдался при пассивном курении. Моя мать была глубоко обеспокоена отсутствием у меня прогресса в достижении стабильной жизненной траектории. Поэтому я вернулся в Нью-Йорк на автобусе «Грейхаунд». Я вернулся в технический институт карьеры на Пенн-Стейшн в Манхэттене. Там я столкнулся с китаянкой, которой было 27 лет, в то время как мне в то время было всего 19. Мы оба учились в одном классе и жили во Флашинге, Куинс. Поэтому мы часто ездили вместе на 7-м поезде. В конце концов я завязал с ней романтические отношения, но ее поведение показалось моей матери подозрительным. Однако поначалу я не хотел прислушиваться к ее советам из-за своей наивности в отношении нее и обстоятельств наших отношений. Я не знал, что она была замужем в Китае и что она пыталась получить грин-карту, сфабриковав поддельное свидетельство о браке и воспользовавшись моим статусом гражданина США. Кроме того, я не знал о ее связи с китайской мафией, Триадой. До встречи с китаянкой в колледже TCI я был видным членом корейско-американской и китайско-американской уличной банды, известной как МММ. Термин «Моминг Пай» - это китайская ономатопея, которая переводится как «банда без имени». По-корейски он пишется как «Му Мён Па». Банда M.M.P. конфликтовала с двумя другими известными бандами Флашинга: «Летающими драконами» и «Призрачными тенями». Эти три банды отвечали за управление различными заведениями, включая бордели, игорные салоны, комнатные салоны, ночные клубы и бары. Поэтому между ними часто происходили стычки из-за территориальных споров и желания получить контроль над этими заведениями. Я был в дружеских отношениях с «Призрачными тенями» еще до того, как вступил в МПМ. Однако однажды между нами возникло недопонимание. Я сидел на скамейке в парке в компании примерно десяти членов «Призрачных теней», когда они предложили мне присоединиться к их банде и покинуть «MOMing Pie». Я отклонил их приглашение, и они с уважением отнеслись к моему решению. Однако один из членов M.M.P. сфабриковал историю и сообщил лидеру банды M.M.P., известному как Дайло, что я предал M.M.P. и присоединился к Ghost Shadows. Он нашел меня в парке и стал удерживать, схватив за шею. Он поинтересовался: «Что побудило вас к такому поступку?» Я сообщил ему, что не виноват в случившемся, но его это не убедило. Тогда главарь банды ударил меня по затылку и собирался убить. Однако в ситуацию вмешалась пожилая женщина кавказской национальности и потребовала, чтобы главарь банды извинился. Именно в этот момент вся ситуация застопорилась. Я был благодарен за то, что меня спасло ее вмешательство, которое казалось не более чем удачей. У меня было много знакомых, которые проявляли деструктивное поведение, но они не соответствовали моим личным ценностям и целям. Именно так я смог избавиться от этого специфического образа жизни и стиля поведения. Кроме того, у меня был друг, с которым я познакомился в ночном клубе. Он был сильным наркоманом, который также был связан с китайской мафией, а именно с Триадой. Я наблюдал пагубное влияние экстази и кокаина на его здоровье и здоровье других людей. Я благодарен Богу за то, что Он уберег меня от подобной участи и позволил мне выжить до сих пор. Однажды во время каникул я без предупреждения наведался в дом девушки и подслушал разговор между ней и ее мужем. Из этого разговора выяснилось, что на самом деле она - замужняя особа, занимающаяся мошеннической деятельностью и связанная с преступной организацией в Китае. Это было значительное и неожиданное открытие, подтвердившее утверждения моей матери. Я беспокоился за свою безопасность и благополучие, опасаясь, что она может прибегнуть к крайним мерам, например принудить меня к браку или даже убить, если я не подчинюсь ее требованиям. Поэтому я принял решение бежать из этой ситуации, записавшись в морскую пехоту США. Отец неоднократно советовал мне отказаться от этой затеи, подчеркивая, что она не подходит и не полезна для меня. Однако я твердо решил пренебречь его советами и остался упрямым и непослушным. Я обнаружил, что это путь, по которому я могу сделать значимую карьеру. Мне не разрешили записаться в армию из-за отсутствия аттестата об общем образовании (GED) и сильного синдрома дефицита внимания с гиперактивностью (СДВГ). Однако вербовщик отменил это требование, чтобы получить бонус. Люди с СДВГ подвергаются повышенному риску развития психических расстройств в результате чрезвычайно стрессовой обстановки, присущей военным, в частности морским пехотинцам. Поступив в учебный лагерь морской пехоты США в Пэрис Айленд, штат Южная Каролина, я остро осознал всю серьезность своего решения. Теперь я был бесповоротно привержен этому курсу действий, и, наблюдая за строгим режимом обучения и жесткими дисциплинарными мерами, применяемыми инструкторами, я столкнулся с реальностью сложной обстановки, в которую решил попасть. Впоследствии я узнал, что меня направили в самое сложное подразделение - взвод 3102 роты «Кило» третьего батальона, известное в народе как «машина для убийства». Затем выяснилось, что мой вербовщик испытывал ко мне негативные чувства из-за моей склонности к общению с противоположным полом. В то время мне не хватало необходимых знаний, мудрости и навыков взаимоотношений. Я был самым физически подготовленным в своем взводе, хотя и не самым сильным. Я научился выживать, пережив особенно сложный период в «Агапе». В то время мне было 19 лет, и я записался в морскую пехоту по двум основным причинам. Одна из них заключалась в том, чтобы избежать гибели от рук китайской мафии, а другая - в том, чтобы выбрать значимый жизненный путь. Самым сложным аспектом программы подготовки для меня был компонент физической выносливости. У меня был опыт курения сигарет, но при этом я не имел необходимой подготовки, чтобы выработать необходимую толерантность к сильным физическим нагрузкам. Для того чтобы пройти программу тренировок, необходимо было совершить трехмильную пробежку. Я смог выполнить эту задачу, хотя и не на последних этапах тренировочной программы, заняв предпоследнее место в соревнованиях. В трудные моменты я представлял себе лица членов моей семьи и сохранял решимость упорствовать. Это было место, где стать членом было относительно просто, но покинуть его было крайне сложно, если только человек не знал, как это сделать. В то время я не знал об этих обстоятельствах. Самым расслабляющим аспектом учебного режима были упражнения по стрельбе из винтовки, во время которых инструкторы давали мне возможность сосредоточиться исключительно на цели, в которую я целился. В других случаях я находился в церкви или получал письма на квартердеке. Церковная обстановка была совершенно неуместной, учитывая, что инструкторы по строевой подготовке обычно проявляли суровое и карательное отношение к нам, новобранцам. И наоборот, по воскресеньям в церкви атмосфера внезапно менялась на дружелюбную и веселую. Я часто размышлял о своем отце, о роли церкви в моей жизни и об остальных членах моей семьи. Я понял, что учебная база морской пехоты представляет собой испытание, к которому невозможно подготовиться заранее. Режим подготовки включал в себя множество полос препятствий, физических упражнений, симуляцию газовой камеры и длительные походы, что в совокупности способствовало моему психологическому и физическому срыву. Однако эти испытания в конечном итоге способствовали развитию доминирующего мышления, приобщая меня к ценностям и стойкости Корпуса морской пехоты. Можно утверждать, что тренинги, проведенные «Агапе» и морскими пехотинцами, были наиболее эффективными в подготовке меня к тому, чтобы стать ведущим экспертом в духовной и психологической войне. Самым сложным аспектом тренировок была любая деятельность, требующая интенсивной сердечно-сосудистой выносливости. Кроме того, я осознал собственную хрупкость по сравнению с морскими пехотинцами, а также испытал глубокое чувство физической уязвимости. Тем не менее я успешно завершил обучение в военном лагере. Когда моя семья приехала навестить меня на церемонии вручения дипломов, я испытал глубокое чувство покоя и радушия. Я оставался дома в течение нескольких дней, прежде чем поступить в школу Учебного центра морской пехоты (УЦМП) - центр морской пехоты, предназначенный для подготовки меня к службе на главном флоте. По окончании обучения я получил назначение на пост на Окинаве, Япония. Остров был идиллическим, и все шло хорошо, пока я не получил травму во время пробежки со своим взводом. За день до моего прибытия мой первоначальный взвод отбыл в Ирак, оставив меня с контингентом марафонцев. После оформления необходимых документов и последующей передачи их по инстанциям я получил увольнение из армии по медицинским показаниям. После этого я прямиком из Японии отправился в Южную Корею, отправившись в новое жизненное путешествие на пароме. Это был мой второй визит в Корею, первый - во время учебы в средней школе. Кроме того, до этого я не был знаком ни с одним человеком в Корее и отправился в эту страну, имея при себе всего полторы тысячи долларов. Мне срочно требовалась работа, и единственными доступными вариантами на тот момент были преподавание английского языка или переводческая деятельность. Поэтому я быстро устроился в местную академию, а затем занялся частным репетиторством для учеников от начального до среднего школьного возраста. Чтобы получать более высокую зарплату, я устроился переводчиком в импортно-экспортную компанию в Каннаме, самом богатом городе Южной Кореи. В этом месте меня познакомили с моим будущим работодателем. Он был выпускником одного из корейских вузов Лиги плюща. Он оказал мне финансовую помощь и предоставил жилье, когда я испытывал острую нехватку средств. Он разрешил мне жить в его офисе в течение промежуточного периода, а затем сопровождал меня в резиденцию моего начальника, где я был официально представлен его семье. Я до сих пор считаю, что он знал, что у меня нет диплома о среднем образовании, хотя я и сфабриковал его. Тем не менее он принял меня благосклонно. Я давно хотел открыть ему правду и принести свои самые искренние извинения, но у меня никогда не было возможности сделать это. Мое пребывание в Корее было периодом беспрецедентной радости, но я был вынужден вернуться на родину из-за ухудшения здоровья моих родителей. Впоследствии я восстановил свою жизнь и поступил в колледж TCI, где получил сертификат GED. Кроме того, я учился в библейском колледже Nyack College около двух лет, одновременно желая получить рукоположение и поступить в Вестминстерскую высшую школу Лиги плюща в Филадельфии. Однако впоследствии я нашел альтернативный способ служения Богу, а именно: стал писателем-фрилансером. Кроме того, в начале двадцатых годов я устроилась на работу в спа-салон, где служила ассистентом по шампуням. И должность писателя, и должность помощника по шампуням были единственными двумя позициями, к которым я упорно и решительно стремилась. Я не знал о концепции психологической войны, пока мне не исполнилось двадцать лет. Тогда же я осознал, что сталкивался с этими явлениями с самого рождения. Изначально я планировал писать исключительно на христианские темы. Однако впоследствии я решил исследовать как духовную, так и психологическую войну, осознав масштабы присущих мне способностей. На тот момент я был единственным человеком, осознающим свое мастерство в обеих формах войны. С 21 года и до нынешних 37 лет я ни разу не потерпел поражения, ни разу. В любой обстановке, включая академическую, религиозную, профессиональную и социальную, я неизменно вызывал насмешки со стороны окружающих. Я стал сертифицированным специалистом, проходя обучение в кафе или кофейнях Starbucks в течение длительного периода времени по 8-9 часов в день, при этом все это время я писал. Я работал усердно и скрупулезно, до такой степени, что даже мои родители находили это странным. Однако это был единственный способ достичь вершины мастерства. С ранних лет члены церкви внушали мне, что я буду играть важную роль в обществе. Моя сестра, которая была уже в преклонном возрасте, также ободряла меня, отмечая, что я была одной из самых старших, кто учился в Лиге плюща. Раньше я полагал, что их высказывания были сделаны с благожелательными намерениями и что они просто делали комплименты, но с тех пор я понял их истинные намерения. Мой отец, который много лет назад учился в Лиге плюща, сообщил моей матери, что я - вундеркинд в области психологической войны, и передал членам своей церкви, что я достиг глубокого понимания христианства как природный талант. Завоевать уважение в сфере психологической войны непросто, поскольку ставки высоки, а возможные последствия значительны. Только трое мужчин выразили уважение ко мне, в то время как несколько женщин возвели меня на пьедестал. Даже психиатры и психологи из Гарвардского, Колумбийского и Принстонского университетов сообщили мне, что я был бы лучшим студентом в Лиге плюща, если бы уделял больше времени учебе. Вот почему многие люди были поражены, узнав, что самые выдающиеся личности в мире - это только выпускники G.E.D. Школа Агапе и Корпус морской пехоты стали для меня тренировочной площадкой, на которой я смог развить свои умственные способности и научиться использовать свои врожденные способности. Некоторые люди утверждали, что я не человек, заявляя, что я невосприимчив к эмоциональным потрясениям и воздействию внешнего давления. Я общался с миллионами людей, и, несмотря на то что мне удается доминировать и привлекать женщин, можно с уверенностью утверждать, что я вкладываю значительные усилия в помощь обществу. Мой путь начался с разработки стратегий повторения предложений, которыми я впоследствии овладел. Это открыло путь к более глубокому изучению знаний, мудрости и навыков, присущих обеим воинским традициям. Все эти пять основных тем - христианство, психология, философия, отношения и образ жизни - уходят корнями друг в друга. Я обязуюсь посвятить свою жизнь распространению дара, которым наделил меня Бог, среди остального мира до того дня, когда я покину этот мир. Моя цель - способствовать развитию опыта в обеих сферах войны до такой степени, чтобы отдельные люди смогли продвинуть эту концепцию еще дальше, чем я, что приведет к созданию безграничных волн инновационных подходов к построению мира. Начальный этап - психологическая война, затем развитие когнитивных способностей и, наконец, духовная война. Такой подход способен глубоко и необратимо изменить мир.

Legendario Padre de la Guerra

Así es como me convertí en el mejor del mundo en la Guerra Espiritual y Psicológica.

I Samuel M. Lee nació el 26 de diciembre de 1986 en Filadelfia, Pensilvania. Mis padres regentaban una confitería mientras mi padre proseguía sus estudios en el Seminario Westminster, una institución afiliada a la Ivy League. Quería ordenarse en la tradición presbiteriana. A los tres años, me trasladé con toda mi familia a Queens, Nueva York, donde mi hermana mayor tenía cuatro años. Mi familia era económicamente desfavorecida en aquella época, ya que mi padre estaba en las fases iniciales de la fundación de su iglesia. Mis padres eran excesivamente estrictos, y yo me veía constantemente obligado a servir de ejemplo a mis hermanos y a la comunidad en general como hijo de un pastor y un cristiano devoto. No se me permitía participar en las mismas actividades que otros jóvenes rebeldes, como alterar mi peinado, llevar joyas o vestir de una manera que no estuviera de acuerdo con las normas de la época. Además, no se me permitía escuchar música profana. En numerosas ocasiones, mi padre me imponía castigos corporales por participar en actividades perturbadoras dentro de la iglesia, en particular por no asistir a los servicios y por mostrar falta de cooperación. Al entrar en el octavo grado en M.S. 158 en Bayside, fui transferido a Great Neck North High School antes del comienzo de mi último año. Esta decisión fue tomada por mis padres con la intención de limitar mi exposición a individuos que pudieran influir negativamente en mí. En esta época, proliferaban los miembros de bandas coreano-americanas y chino-americanas, muchos de los cuales estaban afiliados a organizaciones mafiosas chinas conocidas como «tríadas». Se produjo un número considerable de tiroteos con armas de fuego y una parte importante de la población se volvió dependiente de sustancias ilícitas, sobre todo cocaína y éxtasis. Great Neck North me pareció un entorno desfavorable debido a la prevalencia de estudiantes con inclinaciones académicas, que no coincidían con mis preferencias personales en aquel momento. Mis padres no me matricularon en Great Neck South debido a la prevalencia de estudiantes involucrados en actividades ilegales, similares a las observadas en Bayside y Flushing. Al cabo de unos dos meses, me vi obligado a solicitar el traslado al instituto de Bayside. Aseguré a mi madre que destacaría académicamente si accedía al traslado. Sin embargo, mi principal objetivo era relacionarme con personas que realizaban actividades perturbadoras. Dado que me crié en un ambiente predominantemente poblado por personas de ascendencia coreana y coreano-americana, estas personas constituían la mayor parte de mi círculo social. Mi madre había decidido acceder a mi petición y trasladarme al instituto Bayside. En el breve periodo de menos de tres meses desde que me matriculé en el instituto mencionado, ya había empezado a faltar a clase y a relacionarme con personas de dudosa reputación. Esto preocupaba mucho a mis padres, además de mi consumo de tabaco y mi participación en varios altercados con otros estudiantes. Muchos de mis conocidos se habían dedicado a la venta de sustancias ilícitas desde una edad relativamente temprana. Esto dio lugar a frecuentes enfrentamientos con el personal de seguridad de la escuela y, en particular, con la policía. Por aquel entonces, yo estaba en mi segundo año de instituto. Mis padres estaban convencidos de que no me graduaría, dada mi trayectoria. En consecuencia, optaron por enviarme a un internado cristiano. Mi padre me informó de que era un lugar donde no estaba obligado a seguir sus consejos, una idea que yo había malinterpretado como una forma de liberación. A esa edad, desconocía los matices del mundo. Posteriormente, desarrollé un sentimiento peculiar hacia esta institución, lo que finalmente impulsó mi decisión de huir de mi hogar familiar. Ese día se celebraba en Flushing un festival coreano al que asistían numerosos coreanos y coreanoamericanos. Muchos cantantes surcoreanos de renombre habían viajado a Nueva York para actuar en el evento. Se celebraban unas olimpiadas coreanas, y toda la población de las ciudades vecinas de Bayside y Flushing se reunía en Flushing Meadow Park. Me ausenté de mi residencia familiar durante tres días, en los que pude consumir cigarrillos y alcohol sin restricciones. No disponía de fondos, por lo que consumí alimentos y bebidas en restaurantes con mis acompañantes y me marché sin pagar la cuenta. Además, Flushing Meadow Park era un punto de reunión de miembros de bandas chinas, concretamente los Flying Dragons y los Ghost Shadows, que mantenían un conflicto permanente. Algunos de mis conocidos sufrieron sobredosis de éxtasis y fueron hospitalizados. Además, en Bayside, mi cuñado regentaba una tienda de DDR que servía de punto de encuentro para personas implicadas en actividades relacionadas con las drogas. La última noche de mi estancia, me quedé dormido en casa de mi amigo tras consumir unas cinco o seis botellas de soju. A la mañana siguiente, mi madre me descubrió en la puerta principal, intentando entrar. Mi madre me indicó que tenía dos opciones: o me iba al internado o mi padre enviaría a los escoltas para que me llevaran allí a la fuerza. Así pues, resolví que no tenía otra alternativa que acatar la decisión. El centro educativo estaba situado en Stockton, Missouri. Al llegar a Kansas City, donde se encontraba el aeropuerto, mi madre y yo nos dirigimos a un motel cercano para pasar la noche. Aquella noche estaba emocionada y nerviosa a la vez, sin saber qué esperar del programa, ya que era mi primera experiencia en esta situación concreta. Al llegar al campus de la escuela, vi un cartel con el nombre «Internado Agape» en la entrada. Dado el entorno rural y pastoral, no había previsto los retos que me esperaban. Al entrar por la puerta principal, me abordaron dos figuras imponentes. Mi madre estaba conversando con la mujer del director, que se presentó como «señora». A continuación me acompañaron a otra sala. Mi madre y yo no pudimos despedirnos como es debido, ya que ella abandonó el lugar en un estado de angustia. El personal confiscó mi paquete de cigarrillos Newport y me proporcionó una camiseta naranja y unos vaqueros azules. Este era uno de los códigos de color que identificaban a los alumnos del programa, lo que significaba que participaban en un riguroso régimen de entrenamiento. No sabía que un internado cristiano pudiera estar tan estrechamente relacionado con el ambiente opresivo de un campo de prisioneros. En cuanto al peinado, las opciones se limitaban a la calva rapada o la raya al lado. Yo ya llevaba el pelo rapado, así que no tenía que cambiármelo. Al entrar en la cafetería, observé que la mayoría de los alumnos vestían camisas naranjas, amarillas o burdeos. Los estudiantes que habían completado el programa bootcamp y posteriormente se habían matriculado en educación secundaria se distinguían por el color amarillo de sus camisas. Los estudiantes que llevaban camisas burdeos también estaban matriculados en la escuela, pero tenían autoridad sobre los que llevaban camisas naranjas y amarillas si estaban en lo que se denomina «estatus de compañero». La regla del «estatus de compañero» se diseñó para facilitar el aprendizaje y el cumplimiento de las normas del programa por parte de los nuevos alumnos y los de rangos inferiores. Los de rango inferior debían mantener una distancia no superior a un metro entre sí y permanecer en esa posición en todo momento, de cara a las personas con camiseta burdeos. El primer día fue sin duda el más difícil de mis 15 años de vida. Me asignaron la tarea de retirar la nieve de todo el campus, que compartía con otros seis o siete miembros del campamento. Además, tuve que participar en un riguroso entrenamiento físico. El rigor del régimen era tal que a la mañana siguiente era incapaz de levantarme de la cama. El régimen incluía unas trescientas repeticiones de flexiones, elevaciones de piernas, sentadillas y abdominales, junto con numerosas repeticiones de sprints en el lugar dentro del quanzahut. Yo era fuerte por naturaleza y genéticamente, y a esa edad siempre me imponía en la lucha de brazos. Sin embargo, seguía teniendo dificultades. En ese momento, me cuestioné tanto mi decisión de emprender este reto como la sabiduría de mi padre al enviarme a ese entorno. A pesar de mis intentos de aliviar mi angustia autocompadeciéndome y culpando a mi padre, estas acciones sólo exacerbaron mi sufrimiento. En diciembre de 2001, pasé mi decimosexto cumpleaños en este entorno y viví una experiencia profundamente desafiante. Desde mi posición ventajosa, observaba a mis compañeros en casa participando en actividades de su propia elección. A pesar de la presencia de otros doscientos estudiantes, sentí un profundo aislamiento. El trabajo físico exigido era similar al de un campo de prisioneros, y el lema del programa era «derribar a uno y volver a construirse a sí mismo». A pesar de la dureza del trabajo, la comida era sabrosa y los dormitorios confortables. Observaba subrepticiamente la ventana y la entrada principal, anticipando la llegada de mi madre y la perspectiva de volver a casa por un periodo de tres meses. Sin embargo, esto no se materializó. Las visitas se permitían cada tres meses. Tras la conclusión del tercer mes, se permitió toda comunicación por teléfono, correspondencia y comunicación escrita, con la excepción de la comunicación con personas ajenas a la familia inmediata. Los miembros del personal eran responsables de leer toda la correspondencia antes de su difusión. Una vez finalizado el programa de tres meses, por fin pude recibir la primera visita de mi madre. Me quedé atónito al verla y corrí a abrazarla. Pasé mucho tiempo con ella, más del que había pasado en casa. A falta de cocina coreana, mi madre me proporcionó ramen instantáneo y barbacoa coreana. Durante el tiempo que pasamos juntos, le imploré que me llevara de vuelta a casa. Sin embargo, las circunstancias no se desarrollaron como yo había previsto. Nos dedicamos a actividades de ocio como el billar y el frisbee, que fomentaron la camaradería y las risas. Como era mi visita inaugural, no se me permitió salir del recinto del campus. A pesar de las limitaciones impuestas por la visita, pudimos pasar tiempo de calidad juntos. Sólo se nos permitió consumir chocolate caliente o café cuando se nos brindó la oportunidad de hacerlo, como durante las visitas. La duración de las visitas fue de sólo tres días, pero me veo obligado a afirmar que fue el periodo más óptimo que pasé con mi madre. El tercer y último día, me dediqué a reflexionar profundamente sobre las circunstancias a las que me enfrentaba. Todos los residentes debían asistir a la capilla los miércoles y a la iglesia los domingos. Al terminar el programa de formación, se me permitió reanudar mis estudios y llevar la camisa amarilla, que significaba un rango superior al de la camisa naranja. La institución educativa de este programa difería de las escuelas públicas de los países de origen de los estudiantes en que empleaba un enfoque pedagógico diferente, en el que los alumnos aprendían a su propio ritmo en lugar de recibir instrucción directa de un profesor. No pude asistir a la escuela durante un periodo prolongado debido al impacto de un importante fenómeno meteorológico, que obligó a realizar un extenuante trabajo manual a todo el alumnado. Se nos encomendó la tarea de transportar todos los árboles caídos, piedras y materiales de construcción pesados que habían sido arrastrados por los vientos huracanados a lo largo de una distancia aproximada de tres kilómetros, dada la naturaleza expansiva del campus. En caso de que se cayera algún objeto por agotamiento, se obligaba a la persona a realizar una serie de ejercicios físicos y, a continuación, volver a levantar el objeto hasta su posición original, tras lo cual se reanudaba el ciclo. Un alumno de trece años fue enviado al programa tras apuñalar a su madre con un lápiz. Estaba tan angustiado que se tiró al suelo, negándose a cumplir las instrucciones del personal. Los miembros del personal le sujetaron y le llevaron a otra habitación, donde empezó a maldecir en voz alta. Los miembros del personal no eran los típicos. Algunos habían servido anteriormente en los Marines, las Fuerzas Especiales, como porteros de discoteca, boxeadores de peso pesado y levantadores de pesas, e incluso como sheriffs del estado de Misuri. El pastor principal había sido campeón de boxeo en la división de pesos pesados. En numerosas ocasiones, los alumnos intentaron huir del internado. En la historia de la institución, sólo un alumno consiguió volver a casa, para ser posteriormente devuelto por los escoltas. Un número significativo de estudiantes fueron trasladados a esta institución debido a su incapacidad para ser gestionados eficazmente dentro del centro de detención de menores. Para ofrecerles una oportunidad de rehabilitación, fueron enviados a este centro por mandato legal. La segunda generación fue la más difícil debido al carácter estricto y severo de las normas, lo que hizo que todo el programa se trasladara de Stockton (California) a Missouri. El trabajo físico y los ejercicios de disciplina eran tan rigurosos que los alumnos desarrollaban una fuerza excesiva, lo que hacía cada vez más difícil dirigirlos. Por eso, durante mi mandato, se prohibió a los alumnos levantar pesos pesados para ejercitarse y desarrollar el cuerpo durante su tiempo libre. El levantamiento de objetos pesados sólo se realizaba como medida disciplinaria, en ráfagas cortas o como parte de otros ejercicios, y no como medio de centrarse en grupos musculares específicos. Durante el periodo de nuestra educación secundaria, nuestros cuerpos exhibían una mayor capacidad para el desarrollo de la fuerza que en nuestros años posteriores. Este era un fenómeno reconocido por los miembros del personal y el director de la fundación del programa. La mayoría de los estudiantes fueron enviados a este centro debido a su implicación en actividades relacionadas con las drogas y delitos relacionados con bandas. El resto de los estudiantes fueron enviados aquí como resultado de un comportamiento rebelde hacia sus padres. Yo tenía un primo de Los Ángeles, California, y posteriormente otro primo de Long Island, Nueva York. Como familia con un linaje común, se nos impuso un régimen de internamiento. Había más de cincuenta coreanoamericanos del sur de California, pero sólo tres de Queens, Nueva York. Estaba ansiosa por volver a casa, pero esto no ocurrió hasta mi sexto mes. Informé a mi madre de que el programa no era lo que parecía. De hecho, era un entorno bastante intimidatorio. Cuando la familia de un estudiante llega al centro, es recibida por estudiantes vestidos con atuendos llamativos y peinados que destilan una actitud alegre y sonriente, lo que contrasta fuertemente con la realidad de la situación. Además, desconocen el trabajo físico punitivo y los ejercicios disciplinarios que nos obligan a soportar. Incluso cuando enviábamos fotografías a nuestras familias en Estados Unidos, nos veíamos obligados a sonreír. Cualquier otra emoción, como la rabia o la tristeza, habría preocupado a nuestros padres y podría haber provocado nuestro regreso a casa antes de que finalizara nuestro contrato. El día de mi segunda visita, mi madre intervino y le prometí que me aplicaría asiduamente en una escuela pública. En el momento en que me creí fuera del alcance de mayores dificultades, volví a ausentarme de los estudios y empecé a fumar en exceso. Tras pasar tres días en casa, mi padre decidió enviarme de nuevo al internado Agape. Contemplé la posibilidad de huir una vez más de mi residencia, pero era consciente de las graves consecuencias que se derivarían de tal acto, ya que yo mismo lo había experimentado en una segunda ocasión. Por lo tanto, opté por cooperar, a pesar de mi preferencia por un programa alternativo, incluso cuando ese programa era el último lugar al que quería ir. Al volver a inscribirme en el programa, me reasignaron al campo de entrenamiento. Lo consideré la culminación de mi existencia, y experimenté una plétora de pesadillas mientras residía en el dormitorio. Había imaginado una situación en la que todo el alumnado uniría sus fuerzas a las del personal para escapar del programa. Ignoraba que los miembros del personal fueran capaces de semejante resistencia, incluso cuando les superaban considerablemente en número. Posteriormente, otro estudiante de mi ciudad natal fue admitido en el programa. Como resultado, se nos colocó en una situación de «permanencia», que se percibió como un medio potencial de facilitar nuestra huida colectiva. Tras un breve periodo de cohabitación en el programa, iniciamos conversaciones esporádicas entre nosotros, descubriendo una considerable coincidencia en nuestros respectivos antecedentes y experiencias. Él era miembro de la sexta generación de una banda conocida como «Moming Pie», o M.M.P. La banda se creó inicialmente como una organización chino-estadounidense, pero posteriormente se fusionó con un grupo coreano-estadounidense. Ideamos un plan para huir juntos, sobre todo teniendo en cuenta que compartíamos ciudad natal. Fue un reto perseverar, ya que tuvimos que atravesar una zona boscosa poblada por numerosos animales, mientras las fuerzas del orden nos buscaban activamente y carecíamos tanto de recursos económicos como de acceso al crédito. Antes de hablar de este tema, hay que señalar que las entradas de todos los edificios y la residencia universitaria estaban estrictamente vigiladas, y que todo el personal de la escuela controlaba nuestras actividades en todo momento. Además, todo el campus estaba rodeado de alambre de espino eléctrico, y todos los miembros del personal residían en el campus. Un día, mientras él y yo nos pasábamos una nota indicando nuestra intención de huir y eludir las medidas disciplinarias que se nos habían impuesto, nos detuvieron a los dos y nos confiscaron el calzado. Como consecuencia, nos devolvieron al centro disciplinario. La confiscación del calzado era una medida disciplinaria que se aplicaba a los alumnos que intentaban huir o daban a los funcionarios motivos para creer que iban a hacerlo. Nuestro calzado habitual, compuesto por zapatillas deportivas o zapatos de vestir, fue sustituido por un par de zapatillas mal construidas que doblaban aproximadamente el tamaño de nuestros pies. Además, nos quitaron la lengüeta del zapato. Era como calzarse una zapatilla enorme y poco manejable, sin una estructura superior de apoyo. Además, me obligaron a llevar una muñequera que indicaba que debía permanecer en silencio y me obligaron a mirar a la pared durante dos semanas consecutivas. En general, se prohibía a los alumnos comunicarse entre sí a menos que hubiera un miembro del personal presente y vigilando sus interacciones. Este control consistía en escuchar y grabar toda la comunicación verbal y no verbal, incluido el lenguaje de signos y el lenguaje corporal. De cara a la pared, entré en un periodo de introspección, contemplando no sólo mis acciones dentro del programa, sino también las anteriores a mi participación en él. Contemplé la posibilidad de que mi madre llorara en el sofá, como resultado de mis acciones, que ahora reconocía que le habían causado una angustia significativa. Era la primera vez que reconocía mi culpabilidad de forma realmente sincera. Todos los alumnos debían leer la Biblia cada mañana antes del desayuno y asistir a la capilla los miércoles y domingos. Un día, mientras hojeaba la Biblia, me topé con los capítulos de los Salmos y los Proverbios. En ese momento, me sentí impulsado a reflexionar profundamente sobre el concepto de sabiduría. El carácter inicial de mi nombre de pila en coreano representaba el concepto de sabiduría. Mis padres me dieron este nombre con la promesa a Dios de que me aprovecharían al máximo cuando llegara a la edad adulta. Desconocía la definición exacta de sabiduría, pero estaba decidido a obtener esta cualidad superior. Creía en Dios desde los tres años, pero no me bauticé hasta que comencé mis estudios en el internado Agape. Un día escuché un sermón sobre la salvación y tomé la decisión de aceptar a Jesucristo como mi salvador personal. En numerosas ocasiones me invadió el deseo de fumar un cigarrillo, pero me vi obligado a resistirlo. En el sexto mes de mi estancia en la institución, mi madre decidió trasladarme a un programa diferente que era mucho más indulgente y no requería ningún trabajo manual. El centro era Freedom Village, situado al norte del estado de Nueva York. El único aspecto del programa que me pareció desagradable fue la prohibición de fumar, dado que se trataba de otro programa cristiano para adolescentes con problemas. Durante mi estancia en el centro conocí a una persona llamada Andrew Park. Era un coreano-americano de la misma ciudad que yo. Anteriormente había sido miembro de un gong asiático llamado MMM. Le habían trasladado desde el centro de menores para darle una segunda oportunidad. Su salida del programa unas semanas después de su llegada sólo sirvió para intensificar mi deseo de volver a casa. Dada la indulgencia del programa, no era obligatorio que los estudiantes se quedaran. Por lo tanto, decidí volver a casa en un autobús Greyhound. Al enterarse de mi decisión, mi padre se mostró visiblemente angustiado y enfurecido. Ahora se enfrentaba al dilema de si enviarme de nuevo al internado de Agape, una perspectiva de la que yo era plenamente consciente que probablemente tendría un resultado igualmente desfavorable. Durante mi estancia en casa, mis padres idearon un plan. Me informaron de que tenía un primo cercano en el internado de Agape y que irían a visitarlo en vacaciones sin revelar que me dejarían allí. Yo ignoraba por completo lo que iba a ocurrir, por lo que acepté de buen grado acompañar a mi madre en nuestra visita. Al entrar en la puerta principal, me abordaron cinco miembros del personal, que me informaron de que mi madre se encontraba en estado de angustia. En ese momento, tomé conciencia de la gravedad de mi situación y me invadió la incredulidad ante la perspectiva de enfrentarme a un nuevo reto. Posteriormente me devolvieron al centro disciplinario, donde permanecí otros diez meses sin recibir ninguna visita. Ello se debió a mi continuo comportamiento perturbador y a mis intentos de escapar del centro. En consecuencia, no pude continuar mis estudios en la escuela. La experiencia fue ardua y desafiante, tanto mental como físicamente, y me llevó a buscar consuelo en la oración. Fue el periodo más intenso de mi vida, que duró 16 años. Cuando mis cuatro meses adicionales en el centro llegaban a su fin, pude estabilizar mi situación y conseguir un puesto no remunerado en la cocina. Sin embargo, fui la única estudiante a la que enviaron de vuelta en mi tercera ocasión, una distinción que marcó un hito importante en la historia del centro. En consecuencia, los miembros del personal me vigilaban más de cerca en todo momento. El programa era más difícil de llevar que un entorno carcelario, ya que se parecía mucho a las condiciones de un campo de prisioneros de Corea del Norte. Al cumplir los seis meses, mi madre me ofreció una última oportunidad de salir, ya que me acercaba a los 18 años y no había otras opciones viables para obtener el GED a tiempo. Las únicas tres vías para salir del programa eran la intervención de los padres, la graduación o cumplir los 18 años. Una vez cumplidos los 18 años, las personas están legalmente autorizadas a abandonar las instalaciones sin encontrar ningún obstáculo o impedimento por parte de los miembros del personal. Me veo obligado a afirmar que, en ese preciso momento, era la persona más feliz que existía, ya que la inmensa angustia que había padecido era cosa del pasado. Mientras mi madre me llevaba al aeropuerto, observé la parte trasera del vehículo en numerosas ocasiones para comprobar si los funcionarios me perseguían. Fue algo habitual durante mi estancia en el centro. Incluso las actividades más mundanas, como tomar cacao caliente o café helado, y todas las cosas cotidianas que antes daba por sentadas, se convirtieron en fuentes de gratitud. En mi percepción, el entorno del internado Agape era la norma, mientras que el mundo real parecía una entidad radicalmente distinta. Es imposible que alguien comprenda plenamente las experiencias traumáticas que viví a menos que haya pasado por una experiencia similar. Fue el comienzo de una empresa duradera. A menudo le preguntaba a mi madre si podía ir al baño durante un rato, ya que estaba acostumbrada a las estrictas normas del programa. Mi madre respondía divertida, preguntando por qué le preguntaba una y otra vez si podía ir al baño. Esto me hizo darme cuenta de que ella no era plenamente consciente de la realidad de la situación. A pesar de ello, entraba en mi habitación y tocaba mi ropa en un lugar en el que yo no estaba presente. Aun así, seguía sin ser consciente de la situación. Como consecuencia, no podía alimentarse adecuadamente debido a su preocupación por el bienestar de su hijo en un entorno difícil. Me faltaban unos meses para cumplir los 18 años. Como no había terminado mis estudios en el internado Agape, asistí en su lugar a una escuela técnica con un programa Running Start. Esto me permitió seguir cursos de nivel universitario, lo que finalmente me permitió obtener mi GED sin tener que hacer el examen real. Antes de matricularme en esta institución, intenté encontrar un método de subsistencia sin un GED o diploma de secundaria. Para ello tuve que viajar a otros estados de forma independiente, mientras otras personas que conocía cursaban estudios superiores u obtenían un empleo remunerado. Comencé mi formación profesional en un programa de Job Corps, que me permitía simultáneamente adquirir un oficio y obtener mi GED. El centro estaba situado en Oregón, un estado caracterizado por las frecuentes precipitaciones. Durante mi estancia, el tiempo era persistentemente nublado y húmedo. En este lugar se congregaban personas de orígenes muy diversos con un objetivo común. Sin embargo, estaban sujetos a una limitación de edad de 30 años. Esto indicaba que la edad de 30 años se percibía como avanzada y estimada en aquella coyuntura. Se permitía fumar en el local y, sin embargo, yo no me animaba a proseguir mis estudios. Llevaba aproximadamente dos años recorriendo el país en busca de una vía de subsistencia sin tener el título de bachillerato ni el G.E.D. Al salir del programa Job Corps, conseguí un billete de autobús Greyhound hasta Seattle, Washington, donde alquilé un modesto apartamento de una habitación situado encima de un albergue para personas sin hogar. Sin embargo, no conseguí un empleo remunerado. En consecuencia, me dirigí a Virginia, donde otro conocido de mi ciudad natal me invitó a visitarla. Durante mi estancia, consumimos una cantidad considerable de licor Johnny Walker y un número considerable de cigarrillos. El grupo se dedicó a consumir cigarrillos de marihuana, pero yo me abstuve debido al desagradable olor y a los efectos sedantes observados al exponerme al humo de segunda mano. Mi madre estaba muy preocupada por mi falta de progreso en la consecución de una trayectoria vital estable. En consecuencia, procedí a regresar a Nueva York en un autobús Greyhound. Volví al instituto de carreras técnicas de Penn Station, en Manhattan. Me encontré con una mujer china de 27 años, mientras que yo solo tenía 19 en aquel momento. Ambos estábamos matriculados en la misma clase y residíamos en Flushing, Queens. Por lo tanto, a menudo viajábamos juntos en el tren 7. Al final inicié una relación romántica con ella, pero mi madre percibió su comportamiento como sospechoso. Sin embargo, al principio me resistí a seguir su consejo debido a mi ingenuidad con respecto a ella y a las circunstancias de nuestra relación. Ignoraba que estaba casada en China y que intentaba obtener la tarjeta verde falsificando un certificado de matrimonio, aprovechándose de mi condición de ciudadano estadounidense. Además, desconocía su afiliación a la mafia china, las Tríadas. Antes de mi encuentro con la mujer china en el TCI College, era un miembro destacado de una banda callejera coreano-estadounidense y chino-estadounidense conocida como MMM. El término «Moming Pie» es una frase onomatopéyica china que se traduce como «banda sin nombre». En coreano, se escribe «Moo Myung Pa». La banda M.M.P. estaba en conflicto con otras dos bandas destacadas de Flushing: los Flying Dragons y los Ghost Shadows. Estas tres bandas eran responsables de la gestión de diversos establecimientos, como burdeles, salones de juego, salones de habitaciones, clubes nocturnos y bares. En consecuencia, se producían frecuentes altercados entre ellas debido a disputas territoriales y al deseo de hacerse con el control de estos negocios. Yo había mantenido relaciones amistosas con las Sombras Fantasma incluso antes de unirme al MMP. Sin embargo, en una ocasión surgió un malentendido entre nosotros. Estaba sentado en el banco de un parque con unos diez miembros de las Sombras Fantasma cuando me propusieron unirme a su banda y abandonar MOMing Pie. Rechacé su invitación y respetaron mi decisión. Sin embargo, un miembro de M.M.P. se inventó una historia e informó al jefe de la banda M.M.P., conocido como Dailo, de que yo había traicionado a M.M.P. y me había unido a Ghost Shadows. Me localizó en el parque y procedió a sujetarme por el cuello. Me preguntó: «¿Qué te ha motivado a realizar esa acción?». Le informé de que yo no era responsable del incidente, pero no quedó convencido. El líder de la banda procedió entonces a darme una bofetada en la nuca y estaba a punto de matarme. Sin embargo, una anciana caucásica intervino y le exigió que se disculpara. En ese preciso momento, toda la situación se detuvo. Me sentí agradecido por su intervención, que me pareció un golpe de suerte. He tenido numerosos conocidos que han tenido un comportamiento perturbador, pero no estaban alineados con mis valores y objetivos personales. Así es como pude desvincularme de ese modo de vida y de esa forma de vivir en particular. Además, tuve un amigo que conocí en un club nocturno. Era un drogadicto importante que también estaba afiliado a la mafia china, concretamente a las Tríadas. He observado los efectos perjudiciales del éxtasis y la cocaína en su salud y en la de otras personas. Agradezco a Dios que interviniera para librarme de un destino similar, permitiéndome sobrevivir hasta el día de hoy. Un día, durante unas vacaciones, hice una visita no anunciada a la residencia de la chica y escuché una conversación entre ella y su marido. Esta conversación reveló que ella era, de hecho, una persona casada dedicada a actividades fraudulentas y afiliada a una organización criminal en China. Fue una revelación significativa y sorprendente, que confirmó las afirmaciones de mi madre. Me preocupaba mi seguridad y mi bienestar, pues temía que pudiera recurrir a medidas extremas, como obligarme a casarme o incluso matarme, si no accedía a sus exigencias. En consecuencia, tomé la decisión de huir de la situación alistándome en los Marines de Estados Unidos. Mi padre me desaconsejó en repetidas ocasiones que siguiera ese camino, insistiendo en que no era apropiado ni beneficioso para mí. Sin embargo, yo estaba decidido a hacer caso omiso de su consejo y me mantuve obstinado y desobediente. Descubrí que era una vía que me permitía desarrollar una carrera significativa. No me permitieron alistarme en el ejército por carecer de un certificado de Desarrollo Educativo General (GED) y padecer un grave Trastorno por Déficit de Atención e Hiperactividad (TDAH). Sin embargo, el reclutador anuló este requisito para poder recibir una bonificación. Las personas con TDAH corren un riesgo elevado de desarrollar trastornos mentales como consecuencia del entorno extremadamente estresante inherente al ejército, en particular a los Marines. Al entrar en el campamento de entrenamiento del Cuerpo de Marines de EE.UU. en Paris Island, Carolina del Sur, fui plenamente consciente de la gravedad de mi decisión. Al observar el riguroso régimen de entrenamiento y las estrictas medidas disciplinarias empleadas por los instructores, me enfrenté a la realidad del difícil entorno en el que había decidido entrar. Posteriormente, descubrí que me habían asignado a la división más desafiante, el Pelotón 3102, Compañía Kilo, Tercer Batallón, conocida coloquialmente como la «máquina de matar». Entonces se hizo evidente que mi reclutador tenía sentimientos negativos hacia mí debido a mi proclividad a relacionarme con el sexo opuesto. En aquel momento, yo carecía de los conocimientos, la sabiduría y las aptitudes necesarias para relacionarme. Era el más fuerte físicamente de mi pelotón, aunque no el más fuerte. Había aprendido a sobrevivir, tras soportar un periodo especialmente difícil en Agape. Entonces tenía 19 años y me alisté en los Marines por dos motivos principales. Una motivación era evitar que me matara la mafia china, y otra era seguir un camino vital significativo. El aspecto del programa de entrenamiento que supuso un mayor reto para mí fue el componente de resistencia física. Tenía antecedentes de haber fumado cigarrillos, pero carecía de la formación necesaria para desarrollar la tolerancia necesaria al esfuerzo físico riguroso. Para completar el programa de entrenamiento, era necesario correr cinco kilómetros. Pude cumplir este objetivo, aunque no hasta las etapas finales del programa de entrenamiento, habiendo quedado penúltimo en la competición. En los momentos de dificultad, imaginaba las caras de los miembros de mi familia y mantenía mi determinación de perseverar. Era un lugar en el que resultaba relativamente sencillo hacerse miembro, pero del que era sumamente difícil salir, a menos que se conocieran los medios para hacerlo. En aquel momento, yo desconocía estas circunstancias. El aspecto más relajante del régimen de entrenamiento eran los ejercicios de puntería con fusil, durante los cuales los instructores me daban la oportunidad de concentrarme únicamente en el blanco al que apuntaba. En otras ocasiones, estaba en la iglesia o recibiendo cartas en el alcázar. El ambiente de la iglesia era bastante incongruente, ya que los instructores solían mostrar un comportamiento duro y punitivo con nosotros, los reclutas. Por el contrario, los domingos en la iglesia, el ambiente cambiaba repentinamente a uno de genialidad y cordialidad. A menudo pensaba en mi padre, en el papel de la iglesia en mi vida y en el resto de mi familia. Llegué a comprender que el campo de entrenamiento del Cuerpo de Marines supone un reto para el que no se puede estar totalmente preparado de antemano. El régimen de entrenamiento incluía multitud de carreras de obstáculos, ejercicios físicos, simulaciones de cámaras de gas y largas caminatas, que en conjunto contribuyeron a mi colapso psicológico y físico. Sin embargo, estos retos acabaron fomentando el desarrollo de una mentalidad dominante, alineándome con los valores y la tenacidad del Cuerpo de Marines. Se puede afirmar que las sesiones de entrenamiento impartidas por Agape y los Marines fueron las más eficaces a la hora de prepararme para convertirme en un experto en guerra espiritual y psicológica. El aspecto más desafiante del entrenamiento fue cualquier actividad que requiriera una intensa resistencia cardiovascular. Además, llegué a reconocer mi propia fragilidad en comparación con los Marines, y también experimenté una profunda sensación de vulnerabilidad física. A pesar de todo, completé con éxito el programa del campamento de entrenamiento. Cuando mi familia vino a visitarme en la ceremonia de graduación, experimenté una profunda sensación de paz y bienvenida. Permanecí en casa varios días antes de asistir a la escuela del Centro de Entrenamiento del Cuerpo de Marines (MTC), que era un centro del Cuerpo de Marines diseñado para prepararme para mi asignación a la flota principal. Al terminar mi entrenamiento, me destinaron a un puesto en Okinawa, Japón. La isla era idílica y todo iba bien hasta que sufrí una lesión mientras corría con mi pelotón. Mi pelotón original había partido hacia Irak el día antes de mi llegada, dejándome con un contingente de corredores de maratón. Se me concedió la baja médica del ejército, una vez cumplimentados los trámites necesarios y su posterior transmisión a través de la cadena de mando. Posteriormente, procedí directamente de Japón a Corea del Sur, embarcándome en un nuevo viaje vital a través de un transbordador. Era mi segunda visita a Corea, la primera había sido durante mis estudios de secundaria. Además, no conocía a nadie en Corea y viajé con sólo 1.500 dólares. Necesitaba urgentemente un empleo, y las únicas opciones que tenía en ese momento eran enseñar inglés o traducir. Así que me contrataron en una academia local y me dediqué a dar clases particulares a alumnos de primaria y secundaria. Para recibir un sueldo más alto, conseguí trabajo como traductora en una empresa de importación y exportación de Gangnam, la ciudad más rica de Corea del Sur. Allí me presentaron a mi futuro empleador. Era licenciado por una institución de la Ivy League de Corea. Me proporcionó ayuda financiera y un lugar donde alojarme cuando me encontraba en una situación crítica de escasez de fondos. Me permitió residir en su oficina durante el periodo provisional y posteriormente me acompañó a la residencia de mi superior, donde me presentaron formalmente a su familia. Sigo creyendo que era consciente de que no tenía el título de bachillerato, aunque me lo había inventado. Sin embargo, me aceptó con benevolencia. Llevo mucho tiempo deseando revelarle la verdad y ofrecerle mis más sinceras disculpas, pero nunca he tenido la oportunidad de hacerlo. Mi estancia en Corea fue un periodo de alegría sin parangón, pero me vi obligado a regresar a mi patria debido al deterioro de la salud de mis padres. Posteriormente rehice mi vida y me matriculé en el TCI College, donde obtuve el certificado GED. Además, asistí a un instituto bíblico, el Nyack College, durante unos dos años mientras buscaba la ordenación y la admisión en la escuela de posgrado de la Ivy League, Westminster, en Filadelfia. Sin embargo, posteriormente encontré un medio alternativo de servir a Dios, concretamente a través de la escritura independiente. Además, a los veinte años trabajé en un balneario como ayudante de lavado de champú. Tanto el puesto de escritor como el de ayudante de champú fueron los dos únicos puestos por los que mantuve una búsqueda persistente y decidida. No conocí el concepto de guerra psicológica hasta que cumplí los veinte años. En ese momento, también fui consciente de que había experimentado estos fenómenos desde que nací. Mi intención inicial era escribir exclusivamente sobre temas cristianos. Sin embargo, posteriormente opté por explorar tanto la guerra espiritual como la psicológica, tras haber llegado a reconocer el alcance de mis capacidades inherentes. En esta coyuntura, yo era el único individuo consciente de mi destreza en ambas formas de guerra. Desde los 21 años hasta los 37 actuales, nunca he sido derrotado, ni una sola vez. En todos los ámbitos, académico, religioso, laboral y social, siempre he provocado la burla de los demás. Obtuve la certificación formándome en cafés o cafeterías Starbucks durante un extenso período de 8 a 9 horas diarias mientras escribía durante todo ese tiempo. Trabajaba asidua y meticulosamente, hasta el punto de que incluso a mis padres les parecía peculiar. Sin embargo, era la única manera de alcanzar la cima de la excelencia. Desde muy pequeño, los miembros de la iglesia me informaron de que desempeñaría un papel importante en la sociedad. Mi hermana, de edad avanzada, también me animó, señalando que yo era una de las mayores en asistir a una institución de la Ivy League. Antes creía que sus declaraciones eran benévolas y que se limitaban a elogiarme, pero ahora entiendo mejor sus verdaderas intenciones. Mi padre, que asistió a una institución de la Ivy League hace muchos años, informó a mi madre de que yo era un prodigio en el campo de la guerra psicológica y transmitió a los miembros de mi iglesia que había alcanzado una profunda comprensión del cristianismo como una aptitud natural. Es difícil ganarse el respeto en el ámbito de la guerra psicológica, ya que hay mucho en juego y las posibles consecuencias son importantes. Sólo tres hombres expresaron respeto por mí, mientras que varias mujeres me colocaron en un pedestal. Incluso psiquiatras y psicólogos de las universidades de Harvard, Columbia y Princeton me informaron de que habría sido la mejor estudiante de la Ivy League si hubiera dedicado más tiempo a mis estudios. Por eso mucha gente se asombró al descubrir que las personas con más logros del mundo son sólo graduados de la G.E.D. La Escuela Agape y el Cuerpo de Marines constituyeron un campo de entrenamiento desde el que pude desarrollar mis facultades mentales y aprender a utilizar mis habilidades innatas. Algunas personas afirmaron que yo no era un ser humano, alegando que era impermeable a la angustia emocional y a los efectos de las presiones externas. He interactuado con millones de personas y, a pesar de mi constante capacidad para imponer mi dominio y atraer a las mujeres, es exacto afirmar que invierto grandes esfuerzos en ayudar a la comunidad en general. Mi viaje comenzó con el desarrollo de estrategias de repetición de frases, que posteriormente dominé. Esto allanó el camino para una exploración más profunda de los conocimientos, la sabiduría y las habilidades inherentes a ambas tradiciones bélicas. Estos cinco temas fundamentales -cristianismo, psicología, filosofía, relaciones y forma de vida- tienen sus raíces unos en otros. Me comprometo a dedicar mi vida a difundir el don que Dios me ha concedido al resto del mundo hasta el día en que deje este mundo. Mi objetivo es facilitar el desarrollo de la pericia en ambas guerras hasta el punto de que los individuos sean capaces de hacer avanzar este concepto aún más de lo que yo lo he hecho, dando lugar a la creación de oleadas ilimitadas de enfoques innovadores para la construcción del mundo. La etapa inicial es la guerra psicológica, seguida del avance de las capacidades cognitivas y, por último, la guerra espiritual. Este enfoque tiene el potencial de transformar el mundo de forma profunda e irreversible.

Lendário Pai da Guerra

Foi assim que me tornei o melhor do mundo na Guerra Espiritual e Psicológica.

Eu, Samuel M. Lee, nasci a 26 de dezembro de 1986, em Filadélfia, Pensilvânia. Os meus pais geriam um estabelecimento de confeitaria enquanto o meu pai prosseguia os seus estudos no Seminário de Westminster, uma instituição afiliada à Ivy League. Ele estava a tentar obter a ordenação na tradição presbiteriana. Aos três anos de idade, mudei-me com toda a minha família para Queens, Nova Iorque, onde a minha irmã mais velha tinha quatro anos de idade. Nessa altura, a minha família era economicamente desfavorecida, pois o meu pai estava na fase inicial da fundação da sua igreja. Os meus pais eram excessivamente rigorosos e eu era constantemente obrigado a servir de exemplo para os meus irmãos e para a comunidade em geral, como filho de um pastor e de um cristão devoto. Não me era permitido participar nas mesmas actividades que outros jovens rebeldes, como alterar o penteado, usar jóias ou vestir-me de uma forma que não estivesse de acordo com os padrões da época. Além disso, não me era permitido ouvir música secular. Fui sujeito a castigos corporais em várias ocasiões pelo meu pai por me envolver em actividades perturbadoras dentro da igreja, particularmente por não comparecer aos serviços religiosos e por mostrar falta de cooperação. Ao entrar no oitavo ano na escola M.S. 158 em Bayside, fui transferido para a Great Neck North High School antes do início do meu último ano. Esta decisão foi tomada pelos meus pais com a intenção de limitar a minha exposição a indivíduos que me poderiam influenciar negativamente. Nesta época, havia uma proliferação de membros de gangs coreano-americanos e chineses-americanos, muitos dos quais estavam ligados a organizações mafiosas chinesas conhecidas como “tríades”. Registou-se um número considerável de tiroteios com armas de fogo e uma parte significativa da população tornou-se dependente de substâncias ilícitas, sobretudo cocaína e ecstasy. Considerei o Great Neck North um ambiente desfavorável devido à predominância de alunos com inclinações académicas, que não correspondiam às minhas preferências pessoais na altura. Os meus pais não me inscreveram em Great Neck South devido à prevalência de alunos envolvidos em actividades ilegais, semelhantes às observadas em Bayside e Flushing. Passados cerca de dois meses, vi-me obrigado a pedir transferência para a Bayside High School. Garanti à minha mãe que me destacaria academicamente se ela concordasse com a transferência. No entanto, o meu principal objetivo era associar-me a indivíduos envolvidos em actividades perturbadoras. Dado que fui criado num ambiente predominantemente povoado por indivíduos de ascendência coreana e coreano-americana, estes indivíduos constituíam a maioria do meu círculo social. A minha mãe tinha decidido satisfazer o meu pedido e transferir-me para a Bayside High School. No breve período de menos de três meses desde a minha inscrição na referida instituição, eu já tinha começado a faltar às aulas e a associar-me a indivíduos de carácter questionável. Isto constituía uma grande preocupação para os meus pais, para além do meu consumo de produtos de tabaco e do meu envolvimento em várias altercações com outros alunos. Muitos dos meus conhecidos tinham estado envolvidos na venda de substâncias ilícitas desde uma idade relativamente precoce. Isto resultou em confrontos frequentes com o pessoal de segurança da escola e, em particular, com a polícia. Nessa altura, eu estava no segundo ano do liceu. Os meus pais estavam convencidos de que eu não iria terminar o curso, dada a minha trajetória. Por conseguinte, optaram por me enviar para um colégio interno cristão. O meu pai informou-me que era um lugar onde eu não era obrigado a seguir os seus conselhos, noção que interpretei mal como uma forma de libertação. Naquela idade, eu não tinha consciência das nuances do mundo. Posteriormente, desenvolvi um sentimento peculiar em relação a esta instituição, que acabou por motivar a minha decisão de fugir do meu lar familiar. Naquele dia, estava a decorrer um festival coreano em Flushing, com a presença de muitos coreanos e coreano-americanos. Muitos cantores sul-coreanos de renome tinham viajado para Nova Iorque para atuar no evento. Realizaram-se os Jogos Olímpicos Coreanos e toda a população das cidades vizinhas de Bayside e Flushing se reuniu no Flushing Meadow Park. Estive ausente da minha residência familiar durante três dias, durante os quais pude consumir cigarros e álcool sem restrições. Como não tinha dinheiro, consumi alimentos e bebidas em restaurantes com os meus companheiros e parti sem pagar a conta. Além disso, o Flushing Meadow Park era um ponto de encontro de membros de gangues chineses, nomeadamente os Flying Dragons e os Ghost Shadows, que estavam envolvidos num conflito permanente. Alguns indivíduos que eu conhecia tiveram uma overdose de ecstasy e foram posteriormente hospitalizados. Além disso, em Bayside, o meu cunhado geria uma loja DDR que servia de ponto de encontro para indivíduos envolvidos em actividades relacionadas com a droga. Na última noite da minha estadia, estava a dormir na casa do meu amigo depois de ter consumido cerca de cinco a seis garrafas de soju. Na manhã seguinte, a minha mãe encontrou-me à porta da frente, a tentar entrar. A minha mãe indicou-me que eu tinha duas opções: ou partia para o colégio interno ou o meu pai mandava os acompanhantes transportarem-me à força para lá. Resolvi então que não tinha outra alternativa senão acatar a decisão. O estabelecimento de ensino situava-se em Stockton, no Missouri. À chegada a Kansas City, onde se situava o aeroporto, a minha mãe e eu fomos passar a noite num motel próximo. Nessa noite, estava simultaneamente entusiasmado e nervoso, sem saber o que esperar do programa, uma vez que era a minha primeira experiência com esta situação em particular. Ao chegar ao campus da escola, observei uma placa com o nome “Agape boarding school” na entrada. Dado o contexto rural e o ambiente pastoral, não tinha previsto os desafios que me esperavam. Ao entrar nas instalações pela entrada principal, fui abordado por duas figuras imponentes. A minha mãe estava a conversar com a mulher do diretor, que se apresentou como “minha senhora”. Fui então conduzido a outra sala. A minha mãe e eu não pudemos despedir-nos devidamente uma da outra, pois ela saiu do local em estado de aflição. O pessoal confiscou o meu maço de cigarros Newport e deu-me uma t-shirt cor de laranja e umas calças de ganga azuis. Este era um dos códigos de cores que identificavam os alunos do programa, significando o seu estatuto de participantes num regime de treino rigoroso. Não sabia que um colégio interno cristão podia estar tão próximo do ambiente opressivo de um campo de prisioneiros. Em termos de penteados, as opções limitavam-se a uma careca rapada ou a um cabelo repartido ao lado. O meu cabelo já tinha sido rapado, pelo que não me foi exigido que o mudasse. Ao entrar no refeitório, observei que a maioria da população estudantil estava vestida com t-shirts cor de laranja, amarelas ou cor de vinho. Os alunos que tinham concluído o programa de bootcamp e posteriormente se tinham inscrito no ensino secundário distinguiam-se pela cor amarela nas suas camisas. Os alunos que usavam camisas cor de vinho também estavam matriculados na escola, mas tinham autoridade sobre os que usavam camisas cor de laranja e amarelas se estivessem no chamado “estatuto de amigo”. A regra do estatuto de amigo foi concebida para facilitar a aprendizagem e a adesão às regras do programa por parte dos novos alunos e dos alunos de escalões inferiores. Os que estavam em posições inferiores tinham de manter uma distância não superior a um metro uns dos outros e permanecer sempre nesta posição, de frente para os indivíduos de camisola borgonha. O primeiro dia foi, sem dúvida, o mais difícil dos meus 15 anos de vida. Fui incumbido de ajudar a remover a neve de todo o terreno do campus, uma tarefa que foi partilhada com seis ou sete outros membros do bootcamp. Para além disso, fui obrigado a participar num treino físico rigoroso. O rigor do regime era tal que não me conseguia levantar da cama na manhã seguinte. O regime incluía cerca de trezentas repetições de flexões, levantamentos de pernas, agachamentos e abdominais, juntamente com numerosas repetições de sprint no lugar dentro do quanzahut. Eu era naturalmente e geneticamente forte e, naquela idade, ganhava sempre no braço de ferro. No entanto, eu ainda enfrentava desafios significativos. Nessa altura, dei por mim a questionar tanto a minha decisão de enfrentar este desafio como a sensatez do meu pai ao enviar-me para um ambiente daqueles. Apesar das minhas tentativas de aliviar a minha angústia através da autocomiseração e da atribuição de culpas ao meu pai, estas acções apenas exacerbaram o meu sofrimento. Em dezembro de 2001, passei o meu décimo sexto aniversário neste ambiente, suportando uma experiência profundamente desafiante. Do meu ponto de vista, observei os meus colegas em casa envolvidos em actividades da sua própria escolha. Apesar da presença de duzentos outros alunos, senti uma profunda sensação de isolamento. O trabalho físico exigido era semelhante ao de um campo de prisioneiros, e o lema do programa era “quebrar uma pessoa e construir-se de novo”. Apesar da natureza árdua do trabalho, a comida era saborosa e os dormitórios eram confortáveis. Eu observava sub-repticiamente a janela e a entrada principal, antecipando a chegada da minha mãe e a perspetiva de regressar a casa por um período de três meses. Mas isso não se concretizou. As visitas eram permitidas de três em três meses. Após a conclusão do terceiro mês, era permitida toda a comunicação por telefone, correspondência e comunicação escrita, com exceção da comunicação com pessoas fora da família imediata. Os membros da equipa eram responsáveis pela leitura de toda a correspondência antes da sua divulgação. Após a conclusão do programa de três meses, foi-me finalmente permitida a primeira visita da minha mãe. Fiquei espantado ao vê-la e corri para a abraçar. Passei bastante tempo com ela, mais do que tinha passado em casa. Na ausência de cozinha coreana, a minha mãe forneceu ramen instantâneo e churrasco coreano. Durante o tempo que passámos juntos, implorei-lhe que me levasse de volta para casa. No entanto, as circunstâncias não se desenrolaram como eu tinha previsto. Participámos em actividades de lazer como o bilhar e o frisbee, que fomentaram o sentido de camaradagem e o riso. Como era a minha primeira visita, não me foi permitido sair do recinto do campus. Apesar das limitações impostas pela visita, conseguimos passar tempo de qualidade juntos. Só nos era permitido consumir chocolate quente ou café quando tínhamos oportunidade de o fazer, como durante as visitas. A duração das visitas foi de apenas três dias, mas sou obrigado a afirmar que foi o melhor período que passei com a minha mãe. No terceiro e último dia, reflecti profundamente sobre as circunstâncias com que me confrontava. Todos os residentes eram obrigados a frequentar a capela às quartas-feiras e a igreja aos domingos. Após a conclusão do estágio, fui autorizado a retomar os meus estudos e a usar a camisola amarela, que significava uma posição mais elevada do que a camisola laranja. A instituição de ensino deste programa diferia das escolas públicas dos países de origem dos alunos, na medida em que utilizava uma abordagem pedagógica diferente, com os alunos a aprenderem ao seu próprio ritmo em vez de receberem instruções diretas de um professor. Não pude frequentar a escola durante um longo período devido ao impacto de um evento meteorológico significativo, que exigiu a implementação de trabalhos manuais extenuantes para todo o corpo discente. Tínhamos a tarefa de transportar todas as árvores caídas, pedras e materiais de construção pesados que tinham sido levados pelos ventos do furacão numa distância de cerca de três quilómetros, dada a extensão do campus. Em caso de queda de um objeto devido à exaustão, o indivíduo era obrigado a fazer uma série de exercícios físicos e, em seguida, a levantar o objeto de volta à posição original, após o que o ciclo recomeçava. Um aluno de 13 anos foi enviado para o programa depois de ter esfaqueado a mãe com um lápis. Estava tão perturbado que caiu no chão, recusando-se a obedecer às instruções do pessoal. Os funcionários seguraram-no e levaram-no para outra sala, onde ele começou a praguejar em voz alta. Os membros da equipa não eram o pessoal típico. Alguns já tinham servido nos fuzileiros navais, nas forças especiais, como seguranças, boxeadores de peso pesado, levantadores de peso e até como xerifes do estado do Missouri. O pastor sénior era anteriormente um campeão de boxe na divisão de pesos pesados. Em várias ocasiões, os alunos tentaram fugir do internato. Na história da instituição, apenas um aluno conseguiu regressar a casa, para depois ser mandado de volta através dos acompanhantes. Um número significativo de alunos foi transferido para esta instituição devido à sua incapacidade de serem geridos eficazmente no centro de detenção juvenil. A fim de proporcionar uma oportunidade de reabilitação, foram encaminhados para este estabelecimento por mandato legal. A segunda geração foi a mais difícil devido ao carácter rigoroso e severo das regras, o que levou a que todo o programa fosse transferido de Stockton, na Califórnia, para o Missouri. O trabalho físico e os exercícios disciplinares eram tão rigorosos que os alunos desenvolviam uma força excessiva, o que tornava a sua gestão cada vez mais difícil. Foi por isso que, durante o meu mandato, os alunos foram proibidos de levantar pesos pesados para se exercitarem e desenvolverem o corpo durante o seu tempo livre. O levantamento de objectos pesados só era efectuado como medida disciplinar, em pequenos intervalos ou no âmbito de outros exercícios, e não como forma de trabalhar grupos musculares específicos. Durante o período em que frequentámos o ensino secundário, o nosso corpo apresentava uma maior capacidade de desenvolvimento da força do que nos últimos anos. Este fenómeno foi reconhecido pelos membros do pessoal e pelo responsável da fundação do programa. A maioria dos alunos foi enviada para este estabelecimento devido ao seu envolvimento em actividades relacionadas com drogas e delitos de gangues. Os restantes alunos foram enviados para aqui devido a um comportamento rebelde em relação aos pais. Eu tinha um primo de Los Angeles, Califórnia, e posteriormente outro primo de Long Island, Nova Iorque. Como família com uma linhagem comum, fomos colocados sob o estatuto de “stay-away”. Havia mais de cinquenta coreano-americanos do Sul da Califórnia, mas apenas três de Queens, Nova Iorque. Eu estava ansioso por regressar a casa, mas isso só aconteceu no meu sexto mês. Informei a minha mãe de que o programa não era o que parecia. De facto, era um ambiente bastante intimidante. Quando a família visitante de um aluno chega às instalações, é recebida por alunos vestidos com roupas vibrantes e com penteados que exalam um comportamento alegre e sorridente, o que contrasta fortemente com a realidade da situação. Além disso, desconhecem os trabalhos físicos punitivos e os exercícios disciplinares que somos obrigados a suportar. Mesmo quando enviávamos fotografias para as nossas famílias nos Estados Unidos, éramos obrigados a sorrir. Qualquer outra emoção, como a raiva ou a tristeza, teria feito com que os nossos pais ficassem preocupados e poderia resultar no nosso regresso a casa antes do fim do nosso contrato. No dia da minha segunda visita, a minha mãe interveio e eu prometi-lhe que me aplicaria assiduamente numa escola pública. No momento em que acreditei estar fora do alcance de novas dificuldades, voltei a ausentar-me dos estudos e comecei a fumar em excesso. Após um período de três dias em casa, o meu pai decidiu mandar-me de volta para o colégio interno Agape. Pensei em fugir mais uma vez da minha casa, mas estava consciente das graves consequências que tal ato poderia acarretar, pois eu próprio já tinha passado por isso uma segunda vez. Por isso, optei por colaborar, apesar da minha preferência por um programa alternativo, mesmo quando esse programa era o último sítio para onde queria ir. Quando voltei a inscrever-me no programa, fui transferido para o campo de treino. Considerei que este era o ponto culminante da minha existência e tive uma série de pesadelos enquanto residia no dormitório. Já tinha concebido um cenário em que todo o corpo discente uniria forças com o pessoal e efectuaria uma fuga definitiva do programa. Não sabia que os membros da equipa eram capazes de tal resiliência, mesmo quando estavam em número significativamente inferior. Posteriormente, outro estudante da minha cidade natal foi admitido no programa. Em resultado disso, fomos colocados num estatuto de “permanência afastada”, que foi entendido como um meio potencial de facilitar a nossa fuga colectiva. Após um breve período de coabitação dentro do programa, iniciámos conversas esporádicas um com o outro, descobrindo uma considerável sobreposição nas nossas respectivas origens e experiências. Ele era um membro de sexta geração de um gangue conhecido como “Moming Pie”, ou M.M.P. O gangue foi inicialmente criado como uma organização sino-americana, mas depois fundiu-se com um grupo coreano-americano. Concebemos um plano para fugirmos juntos, especialmente devido à nossa cidade natal comum. Foi um desafio perseverar, pois tivemos de atravessar uma zona florestal povoada por numerosos animais, enquanto as forças da ordem nos procuravam ativamente e nós não tínhamos recursos financeiros nem acesso a crédito. Antes de qualquer discussão sobre este tópico, deve referir-se que as entradas de todos os edifícios e do dormitório estavam sob vigilância rigorosa e que todo o pessoal da escola monitorizava as nossas actividades a todo o momento. Além disso, todo o campus estava rodeado de arame farpado elétrico e todos os funcionários residiam no campus. Um dia, quando ele e eu passávamos um ao outro um bilhete indicando a nossa intenção de fugir e de escapar às medidas disciplinares que nos eram impostas, fomos ambos detidos e o nosso calçado foi confiscado. Em consequência, fomos reenviados para o centro disciplinar. O confisco do calçado era uma medida disciplinar aplicada aos estudantes que tentavam fugir ou que davam aos funcionários razões para crer que o iriam fazer. O nosso calçado normal, constituído por ténis ou sapatos de cerimónia, foi substituído por um par de ténis de má qualidade, que tinha aproximadamente o dobro do tamanho dos nossos pés. Além disso, a língua do sapato foi retirada. Era como andar num chinelo enorme e pesado, sem uma estrutura superior de apoio. Para além disso, fui obrigado a usar uma pulseira que indicava que devia permanecer em silêncio e que tinha de ficar virado para a parede durante duas semanas consecutivas. De um modo geral, os alunos estavam proibidos de comunicar uns com os outros, a não ser que um membro do pessoal estivesse presente e monitorizasse as suas interações. Esta monitorização implicava ouvir e registar toda a comunicação verbal e não verbal, incluindo a linguagem gestual e a linguagem corporal. Enquanto estava de frente para a parede, entrei num período de introspeção, contemplando não só as minhas acções no programa, mas também as que antecederam o meu envolvimento no mesmo. Contemplei a possibilidade de a minha mãe estar a chorar no sofá, como resultado das minhas acções, que agora reconhecia terem causado um sofrimento significativo. Esta foi a primeira ocasião em que reconheci a minha culpa de uma forma verdadeiramente sincera. Todos os alunos eram obrigados a ler a Bíblia todas as manhãs antes do pequeno-almoço e a frequentar a capela às quartas-feiras e aos domingos. Um dia, ao folhear a Bíblia, deparei-me com os capítulos dos Salmos e dos Provérbios. Nesse momento, fui levado a refletir profundamente sobre o conceito de sabedoria. O carácter inicial do meu nome próprio na língua coreana representava o conceito de sabedoria. Os meus pais deram-me este nome com a promessa a Deus de que me utilizariam em todo o meu potencial à medida que me tornasse adulto. Eu desconhecia a definição exacta de sabedoria, mas estava determinado a obter esta qualidade superior. Eu acreditava em Deus desde os três anos de idade, mas só fui batizado quando comecei a estudar no colégio interno Agape. Um dia, ouvi um sermão sobre a salvação e, em seguida, tomei a decisão de aceitar Jesus Cristo como meu salvador pessoal. Em várias ocasiões, senti o desejo de fumar um cigarro, mas fui obrigado a resistir a essa vontade. No sexto mês da minha permanência na instituição, a minha mãe decidiu transferir-me para um programa diferente, que era claramente mais tolerante e não exigia qualquer trabalho manual. A instituição era conhecida como Freedom Village, localizada no interior do estado de Nova York. O único aspeto do programa que me desagradava era a proibição de fumar, uma vez que se tratava de outro programa cristão para adolescentes problemáticos. Durante a minha permanência no estabelecimento, encontrei um indivíduo chamado Andrew Park. Era um coreano-americano da mesma cidade que eu. Anteriormente, tinha sido membro de um gong asiático chamado MMM. Tinha sido transferido do Juvenile Hall para que lhe fosse dada uma segunda oportunidade. A sua saída do programa algumas semanas após a sua chegada apenas serviu para intensificar o meu desejo de regressar a casa. Dada a clemência do programa, não era obrigatório que os estudantes permanecessem. Por isso, optei por regressar a casa no autocarro Greyhound. Quando soube da minha decisão, o meu pai ficou visivelmente angustiado e furioso. Foi agora confrontado com o dilema de me mandar de volta para o colégio interno Agape, uma perspetiva que eu sabia perfeitamente que teria um resultado igualmente desfavorável. Durante o meu período de residência em casa, os meus pais conceberam um plano. Informaram-me que eu tinha um primo próximo no internato de Agape e que iriam visitá-lo numas férias, sem revelar que me deixariam lá. Eu não sabia de todo o que se iria passar e, por isso, consenti prontamente em acompanhar a minha mãe na nossa visita. Ao entrar na entrada principal, fui abordado por cinco membros do pessoal, que me informaram que a minha mãe estava num estado de aflição. Nesse momento, apercebi-me da gravidade da minha situação e fiquei incrédulo perante a perspetiva de enfrentar mais um desafio. Em seguida, fui reenviado para o estabelecimento disciplinar, onde permaneci durante mais dez meses sem qualquer visita. Esta situação deveu-se ao facto de eu continuar a ter um comportamento perturbador e a tentar fugir do estabelecimento. Consequentemente, não pude prosseguir os meus estudos na escola. A experiência foi árdua e difícil, tanto mental como fisicamente, e levou-me a procurar consolo na oração. Foi o período mais intenso da minha vida, que durou 16 anos. À medida que os meus quatro meses adicionais nas instalações se aproximavam do fim, consegui estabilizar a minha situação e assegurar um lugar não remunerado na cozinha. No entanto, fui a única aluna a ser mandada de volta na minha terceira vez, uma distinção que marcou um marco significativo na história da escola. Consequentemente, os membros do pessoal mantiveram uma vigilância mais apertada sobre mim em todos os momentos. O programa era mais difícil de gerir do que um ambiente prisional, pois assemelhava-se muito às condições de um campo de prisioneiros na Coreia do Norte. Quando atingi a marca dos seis meses, a minha mãe deu-me uma última oportunidade de ser libertado, pois estava a aproximar-me dos 18 anos e não havia outras opções viáveis para obter o meu GED em tempo útil. As únicas três vias para sair do programa eram a intervenção dos pais, a graduação ou atingir a idade de 18 anos. Ao atingir a idade de 18 anos, os indivíduos estão legalmente autorizados a deixar as instalações sem encontrar quaisquer obstáculos ou impedimentos por parte dos membros do pessoal. Sou obrigado a dizer que, nesse preciso momento, eu era a pessoa mais satisfeita que existia, pois a imensa angústia que tinha sofrido era agora uma coisa do passado. Enquanto a minha mãe me transportava para o aeroporto, observei várias vezes a traseira do veículo para ver se os funcionários me perseguiam. Esta era uma ocorrência comum durante a minha permanência no estabelecimento. Mesmo as actividades mais banais, como beber cacau quente ou café gelado, e todas as coisas quotidianas que antes considerava garantidas, tornaram-se fontes de gratidão. Na minha perceção, o ambiente do internato Agape era a norma, enquanto o mundo real parecia ser uma entidade radicalmente diferente. É impossível para qualquer pessoa compreender totalmente as experiências traumáticas que sofri, a menos que ela própria tenha passado por uma provação semelhante. Foi o início de um empreendimento duradouro. Perguntava frequentemente à minha mãe se podia usar a casa de banho por um breve período, pois estava habituado aos regulamentos rigorosos do programa. A minha mãe respondia com divertimento, perguntando porque é que eu estava sempre a pedir para ir à casa de banho. Isto fez-me perceber que ela não estava totalmente consciente da realidade da situação. Apesar disso, ela entrava no meu quarto e tocava na minha roupa num local onde eu não estava presente. Mesmo assim, continuava a não ter consciência da situação. Como resultado, não conseguia comer corretamente devido à sua preocupação com o bem-estar do filho num ambiente difícil. Faltavam poucos meses para eu completar 18 anos. Como não tinha concluído os meus estudos no internato Agape, frequentei uma escola técnica com um programa Running Start. Isto permitiu-me frequentar cursos de nível universitário, o que acabou por me permitir obter o meu GED sem ter de fazer o teste. Antes de me inscrever nesta instituição, tentei encontrar um método de subsistência sem um GED ou um diploma do ensino secundário. Isto implicava viajar para outros estados de forma independente, enquanto outras pessoas que eu conhecia prosseguiam os estudos superiores ou obtinham um emprego remunerado. Comecei a minha formação profissional num programa Job Corps, que me permitiu adquirir simultaneamente uma profissão e obter o meu GED. As instalações situavam-se no Oregon, um estado caracterizado por precipitações frequentes. Durante a minha estadia, o tempo estava persistentemente nublado e húmido. Indivíduos de várias origens mundiais reuniam-se neste local com um objetivo comum. No entanto, estavam sujeitos a uma limitação de idade de 30 anos. Isto indicava que a idade de 30 anos era vista como avançada e estimada naquela altura. Era permitido fumar nas instalações, mas eu não estava inclinado a prosseguir os meus estudos. Durante cerca de dois anos, percorri o país, procurando uma forma de subsistência sem um diploma do ensino secundário ou um G.E.D. Quando saí do programa Job Corps, arranjei um bilhete de autocarro Greyhound para Seattle, Washington, onde aluguei um modesto apartamento de uma divisão situado por cima de um abrigo para sem-abrigo. No entanto, não consegui arranjar um emprego remunerado. Consequentemente, segui para a Virgínia, onde outro conhecido da minha cidade natal me convidou para uma visita. Durante a minha estadia, consumimos uma quantidade considerável de licor Johnny Walker e um grande número de cigarros. O grupo começou a consumir cigarros de marijuana, mas eu abstive-me devido ao odor desagradável e aos efeitos sedativos observados quando exposto ao fumo passivo. A minha mãe estava profundamente preocupada com a minha falta de progresso na obtenção de uma trajetória de vida estável. Por conseguinte, regressei a Nova Iorque de autocarro Greyhound. Regressei ao instituto de carreiras técnicas em Penn Station, Manhattan. Encontrei uma mulher chinesa com 27 anos de idade, enquanto eu tinha apenas 19 na altura. Estávamos ambas inscritas na mesma turma e residíamos em Flushing, Queens. Por conseguinte, viajávamos frequentemente juntos no comboio 7. Acabei por iniciar uma relação amorosa com ela, mas o seu comportamento foi considerado suspeito pela minha mãe. No entanto, inicialmente estava relutante em seguir os seus conselhos devido à minha ingenuidade em relação a ela e às circunstâncias da nossa relação. Não sabia que ela era casada na China e que estava a tentar obter uma carta verde fabricando uma certidão de casamento fraudulenta, explorando o meu estatuto de cidadão americano. Para além disso, não tinha conhecimento da sua filiação na máfia chinesa, as Tríades. Antes do meu encontro com a mulher chinesa no Colégio TCI, eu era um membro proeminente de um gangue de rua coreano-americano e sino-americano conhecido como MMM. O termo “Moming Pie” é uma frase onomatopaica chinesa que se traduz por “gangue sem nome”. Em coreano, escreve-se “Moo Myung Pa”. O gang M.M.P. estava em conflito com dois outros gangs proeminentes em Flushing: os Flying Dragons e os Ghost Shadows. Estes três gangs eram responsáveis pela gestão de vários estabelecimentos, incluindo bordéis, casas de jogo, salões de beleza, discotecas e bares. Consequentemente, eram frequentes os confrontos entre eles, devido a disputas territoriais e ao desejo de obter o controlo desses negócios. Eu tinha relações amigáveis com os Ghost Shadows mesmo antes de entrar para o MMP. No entanto, numa ocasião, surgiu um mal-entendido entre nós. Eu estava sentado num banco de jardim com cerca de dez membros do Ghost Shadow quando eles me propuseram juntar-me ao seu bando e deixar o MOMing Pie. Recusei o convite e eles respeitaram a minha decisão. No entanto, um membro do M.M.P. inventou uma narrativa e informou o líder do gangue M.M.P., conhecido como Dailo, que eu tinha traído o M.M.P. e me juntado ao Ghost Shadows. Ele localizou-me no parque e começou a prender-me, agarrando-me pelo pescoço. Perguntou-me: “O que te levou a tomar essa atitude?” Informei-o de que não era responsável pelo incidente, mas ele não ficou convencido. O chefe do gang deu-me então uma bofetada na nuca e estava prestes a matar-me. No entanto, uma mulher idosa caucasiana interveio e exigiu que o chefe do gangue pedisse desculpa. Nesse preciso momento, toda a situação parou. Fiquei grato por ter sido salvo pela sua intervenção, que mais não parecia do que um golpe de sorte. Já tive muitos conhecidos com comportamentos perturbadores, mas que não estavam alinhados com os meus valores e objectivos pessoais. Foi assim que consegui libertar-me desse modo de vida e dessa maneira de viver em particular. Além disso, tive um amigo que conheci num clube noturno. Era um toxicodependente importante que também estava ligado à máfia chinesa, mais concretamente às Tríades. Observei os efeitos nocivos do ecstasy e da cocaína na sua saúde e na de outras pessoas. Estou grato por Deus ter intervindo para me poupar de um destino semelhante, permitindo-me sobreviver até aos dias de hoje. Um dia, durante umas férias, fiz uma visita sem aviso prévio à residência da rapariga e ouvi uma conversa entre ela e o marido. Essa conversa revelou que ela era, de facto, uma pessoa casada envolvida em actividades fraudulentas e ligada a uma organização criminosa na China. Foi uma revelação significativa e surpreendente, que confirmou as afirmações da minha mãe. Preocupava-me a minha segurança e bem-estar, pois receava que ela pudesse recorrer a medidas extremas, como coagir-me a casar ou mesmo matar-me, se eu não cumprisse as suas exigências. Consequentemente, tomei a decisão de fugir da situação, alistando-me nos Fuzileiros Navais dos Estados Unidos. O meu pai aconselhou-me repetidamente a não seguir este curso de ação, sublinhando que não era apropriado nem benéfico para mim. No entanto, eu estava determinado a ignorar os seus conselhos e mantive-me obstinado e desobediente. Descobri que esta era uma via através da qual podia seguir uma carreira com significado. Não me foi permitido alistar-me nas forças armadas devido à falta de um certificado de Desenvolvimento Educacional Geral (GED) e à presença de uma grave Perturbação de Hiperatividade e Défice de Atenção (PHDA). No entanto, o recrutador anulou este requisito para poder receber um bónus. As pessoas com TDAH correm um risco elevado de desenvolver perturbações mentais em consequência do ambiente extremamente stressante inerente às forças armadas, em especial aos fuzileiros. Ao entrar no campo de treino do Corpo de Fuzileiros Navais dos EUA, em Paris Island, Carolina do Sul, estava perfeitamente consciente da gravidade da minha decisão. Estava agora irreversivelmente comprometido com este curso de ação e, ao observar o rigoroso regime de treino e as rigorosas medidas disciplinares aplicadas pelos instrutores de treino, fui confrontado com a realidade do ambiente desafiante em que tinha escolhido entrar. Posteriormente, descobri que tinha sido destacado para a divisão mais exigente, o Pelotão 3102, Companhia Kilo, Terceiro Batalhão, conhecido coloquialmente como a “máquina de matar”. Tornou-se então evidente que o meu recrutador tinha sentimentos negativos em relação a mim devido à minha propensão para socializar com o sexo oposto. Na altura, faltava-me o conhecimento, a sabedoria e as capacidades de relacionamento necessárias. Eu era o mais apto fisicamente do meu pelotão, embora não fosse o mais forte. Tinha aprendido a sobreviver, depois de ter passado por um período particularmente difícil no Agape. Na altura, eu tinha 19 anos e alistei-me nos Fuzileiros Navais por duas razões principais. Uma motivação era evitar ser morto pela máfia chinesa e a outra era seguir um caminho de vida com significado. O aspeto do programa de treino que representou o maior desafio para mim foi a componente de resistência física. Tinha um historial de fumar cigarros, mas faltava-me o treino necessário para desenvolver a tolerância necessária a um esforço físico rigoroso. Para completar o programa de treino, era necessário fazer uma corrida de três quilómetros. Consegui atingir este objetivo, embora só na fase final do programa de treino, tendo ficado em penúltimo lugar na competição. Nos momentos de dificuldade, eu imaginava os rostos dos meus familiares e mantinha a determinação de perseverar. Era um lugar onde era relativamente simples tornar-se membro, mas era extremamente difícil sair, a menos que se conhecesse os meios para o fazer. Na altura, eu não tinha conhecimento destas circunstâncias. O aspeto mais relaxante do regime de treino eram os exercícios de pontaria com espingarda, durante os quais os instrutores de treino me davam a oportunidade de me concentrar apenas no alvo que estava a apontar. Noutras ocasiões, estava na igreja ou a receber cartas no tombadilho. O ambiente da igreja era marcadamente incongruente, uma vez que os instrutores de treino exibiam normalmente um comportamento duro e punitivo para connosco, recrutas. Pelo contrário, aos domingos, na igreja, o ambiente mudava subitamente para um ambiente de genialidade e convívio. Reflectia frequentemente sobre o meu pai, o papel da igreja na minha vida e o resto da minha família. Compreendi que o campo de treinos do Corpo de Fuzileiros Navais representa um desafio que não pode ser totalmente preparado com antecedência. O regime de treino incluía uma multiplicidade de percursos de obstáculos, exercícios físicos, simulações de câmaras de gás e longas caminhadas, que contribuíram coletivamente para o meu colapso psicológico e físico. No entanto, estes desafios acabaram por fomentar o desenvolvimento de uma mentalidade dominante, alinhando-me com os valores e a tenacidade do Corpo de Fuzileiros Navais. Pode afirmar-se que as sessões de formação proporcionadas pela Agape e pelos Fuzileiros Navais foram as mais eficazes na preparação para me tornar um perito de vanguarda na guerra espiritual e psicológica. O aspeto mais desafiante do treino foi qualquer atividade que exigisse uma resistência cardiovascular intensa. Além disso, reconheci minha própria fragilidade em comparação com os fuzileiros navais e também experimentei uma profunda sensação de vulnerabilidade física. No entanto, consegui concluir com êxito o programa do campo de treino. Quando a minha família me veio visitar na cerimónia de graduação, tive uma profunda sensação de paz e acolhimento. Fiquei em casa durante vários dias antes de ir para a escola do Centro de Treino do Corpo de Fuzileiros Navais (MTC), um centro do Corpo de Fuzileiros Navais destinado a preparar-me para ser destacado para a frota principal. Após a conclusão da minha formação, fui destacado para um posto em Okinawa, no Japão. A ilha era idílica e tudo estava a correr bem até que sofri uma lesão enquanto corria com o meu pelotão. O meu pelotão original tinha partido para o Iraque no dia anterior à minha chegada, deixando-me com um contingente de corredores de maratona. Foi-me concedida uma dispensa médica do serviço militar, após o preenchimento da documentação necessária e a sua subsequente transmissão através da cadeia de comando. Posteriormente, segui diretamente do Japão para a Coreia do Sul, embarcando numa nova viagem de vida através de um ferry. Esta era a minha segunda visita à Coreia, a primeira tinha sido durante o meu período na escola secundária. Além disso, não conhecia nenhuma pessoa na Coreia e fui para esse país com apenas 1500 dólares. Precisava urgentemente de emprego e as únicas opções disponíveis na altura eram o ensino de inglês ou a tradução. Por conseguinte, fui imediatamente contratado por uma academia local e, posteriormente, dediquei-me a dar aulas particulares a alunos do ensino básico e secundário. Para receber um salário mais elevado, arranjei emprego como tradutor numa empresa de importação e exportação em Gangnam, a cidade mais rica da Coreia do Sul. Nesse local, fui apresentado ao meu futuro empregador. Ele era licenciado numa instituição da Ivy League na Coreia. Deu-me ajuda financeira e um lugar para ficar quando eu estava a passar por uma grave escassez de fundos. Permitiu-me residir no seu escritório durante o período de transição e, posteriormente, acompanhou-me à residência do meu superior, onde fui formalmente apresentado à sua família. Continuo a pensar que ele sabia que eu não possuía um diploma do liceu, apesar de ter fabricado um. No entanto, aceitou-me com benevolência. Há muito que desejava revelar-lhe a verdade e apresentar-lhe as minhas mais sinceras desculpas, mas nunca tive oportunidade de o fazer. A minha estadia na Coreia foi um período de alegria sem igual, mas fui obrigado a regressar à minha terra natal devido à deterioração da saúde dos meus pais. Posteriormente, reconstruí a minha vida e inscrevi-me no TCI College, onde obtive o meu certificado GED. Além disso, frequentei um colégio bíblico, o Nyack College, durante cerca de dois anos, enquanto tentava obter a ordenação e a admissão na escola de pós-graduação da Ivy League, Westminster, em Filadélfia. No entanto, posteriormente identifiquei um meio alternativo de servir a Deus, nomeadamente através da escrita como freelancer. Além disso, aos vinte e poucos anos, arranjei emprego num spa, como assistente de champô. Tanto o cargo de escritora como o de assistente de champô foram os únicos dois cargos para os quais mantive uma busca persistente e determinada. Não conhecia o conceito de guerra psicológica até aos meus vinte e poucos anos. Nessa altura, tomei também consciência de que vivia estes fenómenos desde o meu nascimento. A minha intenção inicial era escrever exclusivamente sobre temas cristãos. No entanto, posteriormente optei por explorar tanto a guerra espiritual como a psicológica, tendo vindo a reconhecer a extensão das minhas capacidades inerentes. Nesta altura, eu era o único indivíduo consciente da minha proficiência em ambas as formas de guerra. Desde os 21 anos até à idade atual de 37 anos, nunca fui derrotado, nem uma única vez. Em todos os contextos, incluindo o académico, o religioso, o profissional e o social, fui constantemente ridicularizado pelos outros. Obtive a certificação treinando-me em cafés ou cafetarias Starbucks durante um longo período de 8-9 horas por dia, escrevendo durante todo o tempo. Trabalhava assiduamente e meticulosamente, ao ponto de até os meus pais acharem isso estranho. No entanto, esta era a única forma de atingir o auge da excelência. Desde muito cedo, fui informado pelos membros da igreja que iria desempenhar um papel importante na sociedade. A minha irmã, de idade avançada, também me encorajou, referindo que eu era dos mais velhos a frequentar uma instituição da Ivy League. Antes, partia do princípio de que as suas afirmações tinham sido feitas com intenções benevolentes e que se tratava apenas de elogios, mas, desde então, fiquei a perceber as suas verdadeiras intenções. O meu pai, que frequentou uma instituição da Ivy League há muitos anos, informou a minha mãe de que eu era um prodígio no campo da guerra psicológica e transmitiu aos membros da minha igreja que eu tinha alcançado uma profunda compreensão do cristianismo como uma aptidão natural. É um desafio ganhar respeito no domínio da guerra psicológica, uma vez que os riscos são elevados e as consequências potenciais são significativas. Apenas três homens expressaram respeito por mim, enquanto várias mulheres me colocaram num pedestal. Até psiquiatras e psicólogos das universidades de Harvard, Columbia e Princeton me informaram que eu teria sido o melhor aluno da Ivy League se tivesse dedicado mais tempo aos meus estudos. É por isso que muitas pessoas ficaram espantadas ao descobrir que as pessoas mais bem-sucedidas do mundo são apenas graduados do G.E.D. A Escola Agape e o Corpo de Fuzileiros Navais constituíram um campo de treino a partir do qual pude desenvolver as minhas faculdades mentais e aprender a utilizar as minhas capacidades inatas. Algumas pessoas afirmaram que eu não era um ser humano, alegando que eu era imune ao sofrimento emocional e aos efeitos das pressões externas. Já interagi com milhões de indivíduos e, apesar da minha capacidade consistente de afirmar o domínio e atrair mulheres, é correto afirmar que invisto um esforço significativo na ajuda à comunidade em geral. O meu percurso começou com o desenvolvimento de estratégias de repetição de frases, que posteriormente dominei. Isto abriu caminho para uma exploração mais profunda do conhecimento, da sabedoria e das competências inerentes a ambas as tradições de guerra. Estes cinco tópicos centrais - cristianismo, psicologia, filosofia, relações e modo de vida - têm todos as suas raízes uns nos outros. Comprometo-me a dedicar a minha vida a divulgar o dom que Deus me concedeu ao resto do mundo até ao dia em que deixar este mundo. O meu objetivo é facilitar o desenvolvimento da perícia em ambos os campos de guerra, de modo a que os indivíduos sejam capazes de fazer avançar este conceito ainda mais do que eu, resultando na criação de vagas ilimitadas de abordagens inovadoras à construção de mundos. A fase inicial é a guerra psicológica, seguida pelo avanço das capacidades cognitivas e, finalmente, a guerra espiritual. Esta abordagem tem o potencial de transformar o mundo de uma forma profunda e irreversível.

Savaşın Efsanevi Babası

İşte bu şekilde Ruhsal ve Psikolojik Savaşta dünyanın en iyisi oldum.

Ben Samuel M. Lee 26 Aralık 1986'da Philadelphia, Pennsylvania'da doğdum. Babam Ivy League'e bağlı bir kurum olan Westminster Seminary'de eğitimini sürdürürken ailem bir şekerleme işletmesi işletiyordu. Presbiteryen geleneğinde papazlık yapmaya çalışıyordu. Üç yaşındayken tüm ailemle birlikte, ablamın dört yaşında olduğu Queens, New York'a taşındık. Babam kilisesini kurmanın ilk aşamalarında olduğu için ailem o dönemde ekonomik olarak dezavantajlıydı. Ailem aşırı derecede katıydı ve ben de bir papazın oğlu ve dindar bir Hıristiyan olarak sürekli olarak kardeşlerime ve daha geniş bir topluluğa örnek olmak zorundaydım. Saç şeklimi değiştirmek, mücevher takmak veya dönemin standartlarına uygun olmayan bir şekilde giyinmek gibi diğer asi gençlerle aynı faaliyetlerde bulunmama izin verilmiyordu. Ayrıca seküler müzik dinlememe de izin verilmiyordu. Kilise içinde yıkıcı faaliyetlerde bulunduğum, özellikle de ayinlere katılmadığım ve işbirliği yapmadığım için babam tarafından birçok kez fiziksel cezaya maruz bırakıldım. Bayside'daki M.S. 158'de sekizinci sınıfa başladıktan sonra, son yılım başlamadan önce Great Neck North Lisesi'ne nakledildim. Bu karar ailem tarafından beni olumsuz etkileyebilecek bireylere maruz kalmamı sınırlandırmak amacıyla alınmıştı. Bu dönemde, birçoğu “triad” olarak bilinen Çin mafya örgütleriyle bağlantılı olan Koreli Amerikalı ve Çinli Amerikalı çete üyeleri çoğalmıştı. Ateşli silahların kullanıldığı çok sayıda silahlı saldırı meydana geldi ve nüfusun önemli bir kısmı başta kokain ve ecstasy olmak üzere yasadışı maddelere bağımlı hale geldi. Great Neck North'u, o zamanlar kişisel tercihlerimle uyuşmayan akademik eğilimli öğrencilerin yaygınlığı nedeniyle elverişsiz bir ortam olarak buldum. Ailem, Bayside ve Flushing'de gözlemlenenlere benzer şekilde yasadışı faaliyetlere karışan öğrencilerin yaygınlığı nedeniyle beni Great Neck South'a kaydettirmedi. Yaklaşık iki ay sonra, Bayside Lisesi'ne naklimi talep etmek zorunda kaldım. Anneme, nakli kabul etmesi halinde akademik olarak başarılı olacağıma dair güvence verdim. Bununla birlikte, öncelikli hedefim yıkıcı faaliyetlerde bulunan bireylerle ilişki kurmaktı. Ağırlıklı olarak Kore ve Kore kökenli Amerikalıların yaşadığı bir ortamda büyüdüğüm için sosyal çevremde bu kişiler çoğunluğu oluşturuyordu. Annem isteğimi yerine getirmeye ve beni Bayside Lisesi'ne nakletmeye karar vermişti. Söz konusu okula kaydolmamın üzerinden üç aydan kısa bir süre geçmişti ki, dersleri asmaya ve şüpheli karakterdeki kişilerle arkadaşlık kurmaya başlamıştım bile. Tütün ürünleri kullanmam ve diğer öğrencilerle birkaç münakaşaya karışmamın yanı sıra bu durum ailem için önemli bir endişe kaynağıydı. Tanıdıklarımın çoğu nispeten erken yaşlardan itibaren yasadışı madde satışına karışmıştı. Bu durum okulun güvenlik personeli ve özellikle de polisle sık sık çatışma yaşamama neden oluyordu. O sırada lise ikinci sınıftaydım. Ailem, mevcut gidişatım göz önüne alındığında mezun olamayacağım konusunda kararlıydı. Sonuç olarak beni bir Hıristiyan yatılı okuluna göndermeyi tercih ettiler. Babam bana buranın tavsiyelerine kulak vermem gerekmeyen bir yer olduğunu söylemişti; ben de bu fikri bir tür özgürleşme olarak yanlış yorumlamıştım. O yaşlarda dünyanın nüanslarından habersizdim. Daha sonra bu kurumla ilgili tuhaf bir duygu geliştirdim ve bu da nihayetinde ailemin evinden kaçma kararımı tetikledi. O gün Flushing'de çok sayıda Koreli ve Koreli Amerikalı bireyin katıldığı bir Kore festivali düzenleniyordu. Birçok ünlü Güney Koreli şarkıcı etkinlikte sahne almak için New York'a gelmişti. Bir Kore Olimpiyatları düzenleniyordu ve komşu Bayside ve Flushing kasabalarının tüm nüfusu Flushing Meadow Park'ta toplanmıştı. Üç gün boyunca ailemin yanında değildim ve bu süre zarfında herhangi bir kısıtlama olmaksızın sigara ve alkol tüketebildim. Param yoktu, bu nedenle arkadaşlarımla birlikte restoranlarda yiyecek ve içecek tükettim ve hesabı ödemeden ayrıldım. Ayrıca Flushing Meadow Park, devam eden çatışmalara karışan Uçan Ejderhalar ve Hayalet Gölgeler adlı Çinli çete üyelerinin toplanma noktasıydı. Tanıdığım birkaç kişi aşırı dozda ecstasy almış ve daha sonra hastaneye kaldırılmıştı. Ayrıca, Bayside'da kayınbiraderim uyuşturucu ile ilgili faaliyetlerde bulunan kişiler için bir toplanma noktası olarak hizmet veren bir DDR mağazası işletiyordu. Kaldığım son gece, yaklaşık beş ila altı şişe soju tükettikten sonra arkadaşımın evinde uyuyakalmışım. Ertesi sabah annem beni ön kapıda içeri girmeye çalışırken buldu. Annem iki seçeneğim olduğunu söyledi: ya yatılı okula gidecektim ya da babam beni zorla götürmeleri için refakatçileri gönderecekti. Ben de bu karara uymaktan başka çarem olmadığına karar verdim. Eğitim tesisi Stockton, Missouri'de bulunuyordu. Havaalanının bulunduğu Kansas City'ye vardığımızda, annem ve ben geceyi geçirmek üzere yakındaki bir motele gittik. O gece, bu özel durumla ilgili ilk deneyimim olduğu için programdan ne bekleyeceğimden emin olamadığım için aynı anda hem heyecanlı hem de gergindim. Okul kampüsüne vardığımda girişte “Agape yatılı okulu” yazılı bir tabela gördüm. Kırsal ortam ve pastoral çevre göz önüne alındığında, beni bekleyen zorlukları tahmin edememiştim. Ana girişten binaya girdiğimde, iki heybetli figür bana yaklaştı. Annem, kendisini “Hanımefendi” olarak tanıtan müdürün eşiyle sohbet ediyordu. Daha sonra bana başka bir odaya kadar eşlik edildi. Annem ve ben birbirimize düzgün bir şekilde veda edemedik, çünkü annem üzüntülü bir halde binadan ayrıldı. Personel Newport sigara paketime el koydu ve bana turuncu bir tişört ve mavi bir kot pantolon verdi. Bu, programdaki öğrencilerin sıkı bir eğitim rejimine katıldıklarını gösteren renk kodlu tanımlayıcılardan biriydi. Daha önce bir Hıristiyan yatılı okulunun, bir esir kampının baskıcı ortamına bu kadar yakın olabileceğinden habersizdim. Saç stilleri açısından seçenekler ya tıraş edilmiş kel bir kafa ya da yana ayrılmış saçlarla sınırlıydı. Benim saçlarım zaten tıraş edilmişti, bu yüzden değiştirmem gerekmiyordu. Kafeteryaya girdiğimde, öğrenci nüfusunun çoğunluğunun turuncu, sarı ya da bordo tişörtler giydiğini gözlemledim. Bootcamp programını tamamlayan ve daha sonra ortaöğretime kaydolan öğrenciler gömleklerindeki sarı renkle ayırt ediliyordu. Bordo tişört giyen öğrenciler de okula kayıtlıydı, ancak “arkadaş statüsü” olarak adlandırılan statüde olmaları halinde turuncu ve sarı tişört giyenler üzerinde otorite sahibiydiler. Arkadaşlık statüsü kuralı, yeni öğrencilerin ve daha düşük rütbedekilerin program kurallarını öğrenmelerini ve bunlara uymalarını kolaylaştırmak için tasarlanmıştı. Alt rütbedekilerin birbirlerinden en fazla bir metre uzakta durmaları ve her zaman bordo gömlekli kişilere dönük olarak bu pozisyonda kalmaları gerekiyordu. İlk gün şüphesiz 15 yıllık hayatımın en zorlu günüydü. Tüm kampüs alanındaki karların temizlenmesine yardımcı olmakla görevlendirilmiştim ve bu görevi altı ya da yedi diğer bootcamp üyesiyle paylaşıyordum. Buna ek olarak, sıkı bir fiziksel eğitime katılmam gerekiyordu. Rejimin sertliği o kadar fazlaydı ki ertesi sabah yataktan kalkamıyordum. Rejim yaklaşık üç yüz tekrarlı şınav, bacak kaldırma, squat ve mekik hareketlerinin yanı sıra quanzahut içinde sayısız tekrarlı koşu hareketlerini içeriyordu. Doğuştan ve genetik olarak güçlüydüm ve o yaşlarda bilek güreşinde sürekli galip geliyordum. Yine de hala önemli zorluklar yaşıyordum. Bu noktada kendimi hem bu mücadeleye girişme kararımı hem de babamın beni böyle bir ortama gönderme bilgeliğini sorgularken buldum. Kendime acıyarak ve suçu babama atarak sıkıntımı hafifletmeye çalışsam da, bu eylemler sadece acımı daha da arttırdı. 2001 yılının Aralık ayında, on altıncı yaş günümü bu ortamda geçirdim ve son derece zorlu bir deneyim yaşadım. Bulunduğum noktadan, evdeki yaşıtlarımın kendi seçtikleri faaliyetlerle meşgul olduklarını gözlemledim. İki yüz öğrencinin varlığına rağmen, derin bir yalnızlık duygusu hissettim. Gereken fiziksel çalışma bir esir kampına benziyordu ve programın sloganı “kişiyi yıkmak ve kendini yeniden inşa etmek” idi. İşin zorlu doğasına rağmen yemekler lezzetliydi ve yatakhaneler rahattı. Annemin gelişini ve üç aylık bir süre için eve dönme ihtimalini bekleyerek gizlice pencereyi ve ana girişi gözlemlerdim. Ancak bu gerçekleşmedi. Ziyaretlere her üç ayda bir izin veriliyordu. Üçüncü ayın bitiminden sonra, yakın aile dışındaki bireylerle iletişim haricinde telefon, yazışma ve yazılı iletişim yoluyla tüm iletişime izin verildi. Personel üyeleri tüm yazışmaları dağıtılmadan önce okumaktan sorumluydu. Üç aylık programın tamamlanmasının ardından nihayet annemi ilk kez ziyaret etmeme izin verildi. Onu gördüğümde çok şaşırdım ve hemen kucaklamak için koştum. Onunla evde geçirdiğimden çok daha fazla zaman geçirdim. Kore mutfağının yokluğunda, annem hazır ramen ve Kore barbeküsü sağladı. Birlikte geçirdiğimiz süre boyunca, beni eve geri götürmesi için ona yalvardım. Ancak koşullar beklediğim gibi gelişmedi. Bilardo ve frizbi gibi boş zaman aktivitelerine katıldık, bu da dostluk ve kahkaha duygusunu besledi. Bu benim ilk ziyaretim olduğu için kampüs alanından ayrılmama izin verilmedi. Ziyaretin getirdiği sınırlamalara rağmen yine de birlikte kaliteli zaman geçirebildik. Sıcak çikolata veya kahve tüketmemize sadece ziyaretler sırasında olduğu gibi fırsat bulduğumuzda izin verildi. Ziyaret süresi sadece üç gündü, ancak annemle geçirdiğim en uygun sürenin bu olduğunu iddia etmek zorundayım. Üçüncü ve son gün, karşı karşıya kaldığım koşullar üzerine derin bir düşünme sürecine girdim. Tüm asistanların Çarşamba günleri şapele ve Pazar günleri kiliseye katılmaları gerekiyordu. Eğitim programını tamamladıktan sonra çalışmalarıma devam etmeme ve turuncu gömlekten daha yüksek bir rütbeyi ifade eden sarı gömleği giymeme izin verildi. Bu programdaki eğitim kurumu, öğrencilerin kendi ülkelerindeki devlet okullarından farklı bir pedagojik yaklaşım uyguluyordu; öğrenciler bir öğretmenden doğrudan eğitim almak yerine kendi hızlarında öğreniyorlardı. Önemli bir meteorolojik olayın etkisi nedeniyle uzun bir süre okula devam edemedim, bu da tüm öğrenci grubu için yorucu el emeği uygulamasını gerektirdi. Kampüsün geniş doğası göz önüne alındığında, kasırga rüzgarları tarafından yaklaşık iki millik bir mesafe boyunca taşınan tüm devrilmiş ağaçları, taşları ve ağır inşaat malzemelerini taşımakla görevlendirildik. Yorgunluk nedeniyle bir eşyanın düşmesi durumunda, kişi bir dizi fiziksel egzersiz yapmak ve ardından eşyayı orijinal konumuna geri kaldırmak zorunda bırakılıyordu, bunun ardından döngü devam ediyordu. On üç yaşındaki bir öğrenci annesini kalemle bıçakladıktan sonra programa gönderilmiştir. O kadar üzgündü ki personelin talimatlarına uymayı reddederek yere yığıldı. Personel onu zapt ederek başka bir odaya götürmüş ve burada yüksek sesle küfretmeye başlamıştır. Görevliler tipik personelden değildi. Bazıları daha önce Deniz Kuvvetleri'nde, Özel Kuvvetler'de, fedai, ağır siklet boksör ve halterci olarak ve hatta Missouri eyaletinde şerif olarak görev yapmıştı. Kıdemli papaz daha önce ağır siklette şampiyon bir boksördü. Birçok kez öğrenciler yatılı okuldan kaçma girişiminde bulunmuştur. Kurumun tarihinde sadece bir öğrenci evine dönmeyi başarmış, ancak daha sonra refakatçiler aracılığıyla geri gönderilmiştir. Önemli sayıda öğrenci, çocuk ıslahevinde etkin bir şekilde idare edilememeleri nedeniyle bu tesise nakledilmiştir. Rehabilitasyon fırsatı sağlamak amacıyla yasal zorunluluk gereği bu tesise yönlendirilmişlerdir. İkinci nesil, kuralların katı ve sert doğası nedeniyle en zorlayıcı olanıydı ve bu da tüm programın Stockton, California'dan Missouri'ye taşınmasıyla sonuçlandı. Fiziksel emek ve disiplin egzersizleri o kadar ağırdı ki, öğrenciler aşırı güç geliştiriyorlardı ve bu da onları yönetmeyi giderek zorlaştırıyordu. Bu nedenle, görev sürem boyunca öğrencilerin boş zamanlarında egzersiz ve bedensel gelişim için ağır ağırlık kaldırmaları yasaklandı. Ağır nesnelerin kaldırılması, belirli kas gruplarına odaklanmanın bir aracı olarak değil, sadece disiplin önlemi olarak, kısa süreli patlamalar halinde veya diğer egzersizlerin bir parçası olarak gerçekleştiriliyordu. Lise eğitimimiz sırasında, vücutlarımız daha sonraki yıllarda olduğundan daha fazla güç geliştirme kapasitesi sergiliyordu. Bu, personel ve program vakfının başkanı tarafından fark edilen bir olguydu. Öğrencilerin çoğunluğu uyuşturucuyla ilgili faaliyetlere ve çetelerle ilgili suçlara karıştıkları için bu tesise gönderilmişti. Geri kalan öğrenciler ise ailelerine karşı asi davranışları nedeniyle buraya gönderiliyordu. Los Angeles, Kaliforniya'dan bir kuzenim ve daha sonra Long Island, New York'tan başka bir kuzenim vardı. Ortak kan bağına sahip bir aile olarak, uzak durma statüsüne tabi tutulduk. Güney Kaliforniya'dan elliden fazla Koreli Amerikalı vardı ama Queens, New York'tan sadece üç kişi vardı. Eve dönmek için sabırsızlanıyordum, ancak bu altıncı ayıma kadar gerçekleşmedi. Anneme programın göründüğü gibi olmadığını söyledim. Aslında oldukça korkutucu bir ortamdı. Bir öğrencinin ziyarete gelen ailesi tesise vardığında, durumun gerçekliğiyle tam bir tezat oluşturan neşeli, gülümseyen bir tavır sergileyen canlı kıyafetler giymiş ve spor saç stiline sahip öğrenciler tarafından karşılanıyor. Dahası, katlanmak zorunda bırakıldığımız cezalandırıcı fiziksel emek ve disiplin egzersizlerinden de habersizler. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ailelerimize fotoğraf gönderirken bile gülümsemek zorunda kalıyorduk. Öfke ya da üzüntü gibi başka herhangi bir duygu sergilemek ailelerimizin endişelenmesine ve sözleşmemiz bitmeden eve dönmemize neden olabilirdi. İkinci ziyaretimin olduğu gün annem araya girdi ve ona bir devlet okulunda titizlikle çalışacağıma dair söz verdim. Daha fazla zorlukla karşılaşmayacağıma inandığım anda, bir kez daha derslerimden kaçtım ve aşırı derecede sigara içmeye başladım. Evde üç gün kaldıktan sonra babam beni Agape yatılı okuluna geri göndermeye karar verdi. Bir kez daha evimden kaçmayı düşündüm, ancak böyle bir hareketin doğuracağı vahim sonuçların farkındaydım, bunu ikinci kez bizzat yaşadım. Bu nedenle, alternatif bir programı tercih etmeme rağmen, bu program gitmek istediğim son yer olsa bile işbirliği yapmayı seçtim. Programa yeniden kayıt olduktan sonra acemi birliğine atandım. Bunun varoluşumun doruk noktası olduğunu düşündüm ve yatakhanede kalırken çok sayıda kabus gördüm. Daha önce tüm öğrencilerin personelle güçlerini birleştireceği ve programdan nihai bir kaçış gerçekleştireceği bir senaryo tasarlamıştım. Sayıca az olsalar bile personelin böyle bir direnç gösterebileceğinden habersizdim. Daha sonra, memleketimden başka bir öğrenci daha programa kabul edildi. Sonuç olarak, toplu kaçışımızı kolaylaştıracak potansiyel bir araç olarak algılanan “uzak durma” statüsüne yerleştirildik. Programda kısa bir süre birlikte yaşadıktan sonra, birbirimizle ara sıra sohbet etmeye başladık ve geçmişlerimiz ile deneyimlerimiz arasında önemli bir örtüşme olduğunu keşfettik. “Moming Pie” veya M.M.P. olarak bilinen bir çetenin altıncı kuşak üyesiydi. Çete başlangıçta Çinli Amerikalı bir örgüt olarak kurulmuş ancak daha sonra Koreli Amerikalı bir grupla birleşmişti. Birlikte kaçmak için bir plan yaptık, özellikle de ortak memleketimiz göz önüne alındığında. Çok sayıda hayvanın yaşadığı ormanlık bir bölgeden geçmek zorunda kaldığımız, kolluk kuvvetleri aktif olarak bizi aradığı ve hem mali kaynaklarımız hem de krediye erişimimiz olmadığı için sebat etmek zordu. Bu konuyu tartışmaya başlamadan önce, tüm binaların ve yatakhanenin girişlerinin sıkı bir gözetim altında olduğunu ve okulun tüm personelinin faaliyetlerimizi her zaman izlediğini belirtmek gerekir. Ayrıca tüm kampüs elektrikli dikenli tellerle çevriliydi ve tüm personel kampüste ikamet ediyordu. Bir gün, o ve ben birbirimize kaçma ve bize uygulanan disiplin tedbirlerinden kaçma niyetimizi belirten bir not verirken, ikimiz de yakalandık ve ayakkabılarımıza el konuldu. Sonuç olarak disiplin merkezine geri gönderildik. Ayakkabılara el konulması, kaçmaya teşebbüs eden ya da personele kaçmaya teşebbüs edeceklerine inanmaları için sebep veren öğrencilere uygulanan bir disiplin tedbiriydi. Spor ayakkabı veya elbise ayakkabısından oluşan standart ayakkabılarımız, ayağımızın yaklaşık iki katı büyüklüğünde, kötü inşa edilmiş bir çift spor ayakkabıyla değiştirildi. Ayrıca ayakkabının dili de çıkarılmıştı. Bu, destekleyici bir üst yapıdan yoksun, geniş ve hantal bir terlikle dolaşmaya benziyordu. Ayrıca, sessiz kalmam gerektiğini belirten bir bileklik takmak zorunda bırakıldım ve iki hafta üst üste duvara bakmam istendi. Genel olarak, bir personel bulunmadığı ve etkileşimlerini izlemediği sürece öğrencilerin birbirleriyle iletişim kurmaları yasaktı. Bu izleme, işaret dili ve beden dili de dahil olmak üzere tüm sözlü ve sözsüz iletişimin dinlenmesini ve kaydedilmesini içeriyordu. Duvara bakarken, sadece program içindeki eylemlerimi değil, aynı zamanda programa dahil olmadan önceki eylemlerimi de düşünerek bir iç gözlem sürecine girdim. Şimdi önemli bir sıkıntıya neden olduğunu kabul ettiğim eylemlerimin bir sonucu olarak annemin kanepede ağlıyor olma ihtimalini düşündüm. Bu, suçumu gerçekten samimi bir şekilde kabul ettiğim ilk olaydı. Tüm öğrencilerin her sabah kahvaltıdan önce İncil okumaları ve Çarşamba ve Pazar günleri kiliseye gitmeleri gerekiyordu. Bir gün İncil'i incelerken Mezmurlar ve Atasözleri bölümlerine rastladım. O anda bilgelik kavramı üzerinde derinlemesine düşünmeye başladım. Kore dilinde bana verilen ismin ilk karakteri bilgelik kavramını temsil ediyordu. Ailem bana bu ismi, olgunlaşıp yetişkinliğe geçtiğimde beni tüm potansiyelimle kullanacaklarına dair Tanrı'ya söz vererek vermişti. Bilgeliğin tam tanımını bilmiyordum ama bu üstün niteliği elde etmeye kararlıydım. Üç yaşından beri Tanrı'ya inanan biriydim, ancak Agape yatılı okulundaki eğitimime başlayana kadar vaftiz edilmemiştim. Bir gün kurtuluşla ilgili bir vaaz dinledim ve ardından İsa Mesih'i kişisel kurtarıcım olarak kabul etmeye karar verdim. Birçok kez sigara içme isteği duydum, ancak bu isteğime direnmek zorundaydım. Kurumdaki görevimin altıncı ayında annem beni daha yumuşak ve el emeği gerektirmeyen başka bir programa nakletmeyi tercih etti. Bu tesis New York'un kuzeyinde bulunan Freedom Village olarak biliniyordu. Programın hoş bulmadığım tek yönü, sorunlu ergenlere yönelik bir başka Hıristiyan programı olması nedeniyle sigara içmenin yasaklanmasıydı. Tesisteki görevim sırasında Andrew Park adında bir kişiyle karşılaştım. Benimle aynı memleketten gelen Koreli bir Amerikalıydı ve daha önce MMM adlı bir Asya gongunun üyesiydi. Kendisine ikinci bir şans verilmesi amacıyla Juvenile Hall'dan transfer edilmişti. Geldikten birkaç hafta sonra programdan ayrılması eve dönme isteğimi daha da arttırdı. Programın yumuşaklığı göz önüne alındığında, öğrencilerin kalması zorunlu kılınmamıştı. Bu nedenle Greyhound otobüsüyle eve dönmeyi tercih ettim. Kararımı öğrenen babam gözle görülür bir şekilde üzüldü ve öfkelendi. Şimdi beni Agape yatılı okuluna geri gönderip göndermeme ikilemiyle karşı karşıyaydı; bu ihtimalin de benzer şekilde olumsuz bir sonuç doğuracağının farkındaydım. Evde kaldığım süre boyunca ailem bir plan yaptı. Agape yatılı okulunda yakın bir kuzenim olduğunu ve beni orada bırakacaklarını söylemeden bir tatil günü onu ziyaret edeceklerini bildirdiler. Neler olacağından tamamen habersizdim ve bu nedenle ziyaretimizde anneme eşlik etmeyi kabul ettim. Ana girişten içeri girdiğimde beş personel bana yaklaştı ve annemin sıkıntılı bir durumda olduğunu söylediler. O anda içinde bulunduğum durumun ciddiyetinin farkına vardım ve bir başka zorlukla daha karşılaşma ihtimali karşısında inançsızlığa kapıldım. Daha sonra disiplin merkezine geri gönderildim ve burada on ay boyunca hiç ziyaret edilmeden kaldım. Bunun nedeni, yıkıcı davranışlarda bulunmaya devam etmem ve tesisten kaçma girişimlerimdi. Sonuç olarak, okuldaki eğitimime devam edemedim. Bu deneyim hem zihinsel hem de fiziksel olarak zorlu ve zorlayıcıydı ve beni teselliyi duada aramaya sevk etti. Hayatımın 16 yıla yayılan en yoğun dönemiydi. Tesiste geçirdiğim dört ay daha sona erdiğinde durumumu dengeleyebildim ve mutfakta ücretsiz bir iş buldum. Ancak üçüncü seferde geri gönderilen tek öğrenci bendim ve bu durum okulun tarihinde önemli bir dönüm noktasına işaret ediyordu. Sonuç olarak, personel beni her zaman daha dikkatli bir şekilde izlemeye devam etti. Program, Kuzey Kore'deki bir esir kampının koşullarına çok benzediği için bir hapishane ortamından daha zordu. Altı aylık süreyi doldurduğumda annem bana son bir tahliye fırsatı sundu, çünkü 18 yaşıma yaklaşıyordum ve GED'imi zamanında almak için başka uygun seçenek yoktu. Programdan çıkmak için sadece üç yol vardı: ebeveyn müdahalesi, mezuniyet veya 18 yaşına ulaşmak. Bireyler 18 yaşını doldurduklarında, personelin herhangi bir engeli ya da engellemesiyle karşılaşmaksızın yasal olarak binayı terk edebilirler. Tam da o anda var olan en mutlu birey olduğumu belirtmek zorundayım, çünkü yaşadığım büyük sıkıntılar artık geçmişte kalmıştı. Annem beni havaalanına götürürken, personelin beni takip edip etmediğini anlamak için birçok kez aracın arkasını gözlemledim. Bu, tesiste kaldığım süre boyunca sıkça karşılaştığım bir durumdu. Sıcak kakao veya buzlu kahve içmek gibi en sıradan faaliyetler ve daha önce kanıksadığım tüm gündelik şeyler bile minnettarlık kaynağı haline geldi. Benim algıma göre Agape yatılı okul ortamı normdu, oysa gerçek dünya tamamen farklı bir varlık gibi görünüyordu. Yaşadığım travmatik deneyimleri, kendileri de benzer bir çile çekmemiş olan hiç kimsenin tam olarak anlaması mümkün değildir. Bu, kalıcı bir girişimin başlangıcına işaret ediyordu. Programın katı kurallarına alışkın olduğum için anneme sık sık kısa bir süreliğine tuvaleti kullanıp kullanamayacağımı sorardım. Annem, neden sürekli tuvaleti kullanmak istediğimi sorduğumda eğlenerek yanıt verirdi. Bu durum, onun durumun gerçekliğinin tam olarak farkında olmadığını anlamamı sağladı. Buna rağmen odama giriyor ve benim olmadığım bir yerde kıyafetlerime dokunuyordu. Yine de durumun farkında değildi. Sonuç olarak, zorlu bir ortamda oğlunun iyiliği için duyduğu endişe nedeniyle doğru düzgün yemek yiyemiyordu. On sekiz yaşıma girmeme birkaç ay kalmıştı. Agape Yatılı Okulu'ndaki eğitimimi tamamlayamadığım için bunun yerine Running Start programı olan bir teknik okula devam ettim. Bu sayede üniversite düzeyinde derslere devam edebildim ve nihayetinde sınava girmeme gerek kalmadan GED diplomamı alabildim. Bu kuruma kaydolmadan önce, GED veya lise diploması olmadan geçimimi sağlayacak bir yöntem bulmaya çalıştım. Bu, tanıdığım diğer kişiler yüksek öğrenim görürken veya kazançlı bir iş bulurken, bağımsız olarak diğer eyaletlere seyahat etmeyi içeriyordu. Mesleki eğitimime bir Job Corps programında başladım, bu program bana aynı anda hem bir meslek edinme hem de GED alma imkanı verdi. Tesis, sık yağış alan bir eyalet olan Oregon'da bulunuyordu. Görev yaptığım süre boyunca hava sürekli kapalı ve nemliydi. Çok sayıda küresel kökenden gelen bireyler tek bir amaç için bu yerde toplanmıştı. Ancak, 30 yaş sınırlamasına tabiydiler. Bu da 30 yaşın o dönemde ileri ve saygın bir yaş olarak algılandığını gösteriyordu. Tesislerde sigara içilmesine izin veriliyordu, ancak ben çalışmalarıma devam etmek istemedim. Job Corps programından ayrıldıktan sonra Seattle, Washington'a bir Greyhound otobüs bileti temin ettim ve burada bir evsizler barınağının üzerinde yer alan tek odalı mütevazı bir daire kiraladım. Ancak, kazançlı bir iş bulamadım. Sonuç olarak, memleketimden bir başka tanıdığımın beni ziyaret etmem için davet ettiği Virginia'ya gittim. Kaldığım süre boyunca hatırı sayılır miktarda Johnny Walker likörü ve çok sayıda sigara tükettik. Grup marihuana sigarası da tüketti, ancak ben kötü kokusu ve pasif içiciliğe maruz kaldığımda gözlemlediğim yatıştırıcı etkileri nedeniyle uzak durdum. Annem istikrarlı bir yaşam yörüngesine ulaşma konusunda ilerleme kaydedemememden derin endişe duyuyordu. Sonuç olarak Greyhound otobüsüyle New York'a dönmeye başladım. Manhattan, Penn Station'daki teknik kariyer enstitüsüne geri döndüm. O sırada 19 yaşında olmama rağmen 27 yaşında olan Çinli bir kadınla karşılaştım. İkimiz de aynı sınıfa kayıtlıydık ve Flushing, Queens'te ikamet ediyorduk. Dolayısıyla sık sık 7 trenine birlikte biniyorduk. Sonunda onunla romantik bir ilişki başlattım, ancak davranışları annem tarafından şüpheli olarak algılandı. Bununla birlikte, onunla ve ilişkimizin koşullarıyla ilgili saflığım nedeniyle başlangıçta onun tavsiyesine kulak vermekte isteksizdim. Çin'de evli olduğundan ve sahte bir evlilik cüzdanı düzenleyerek benim ABD vatandaşı olma durumumu istismar ederek yeşil kart almaya çalıştığından habersizdim. Ayrıca, Çin mafyası Triad'larla olan ilişkisinden de habersizdim. Çinli kadınla TCI Kolejinde karşılaşmadan önce, MMM olarak bilinen Koreli-Amerikalı ve Çinli-Amerikalı bir sokak çetesinin önde gelen bir üyesiydim. “Moming Pie” terimi ‘isimsiz çete’ anlamına gelen Çince onomatopoeik bir ifadedir. Korece'de “Moo Myung Pa” olarak yazılır. M.M.P. çetesi Flushing'in diğer iki önde gelen çetesiyle çatışma halindeydi: Uçan Ejderhalar ve Hayalet Gölgeler. Bu üç çete, genelevler, kumar salonları, oda salonları, gece kulüpleri ve barlar dahil olmak üzere çeşitli işletmelerin yönetiminden sorumluydu. Sonuç olarak, bölgesel anlaşmazlıklar ve bu işletmelerin kontrolünü ele geçirme arzusu nedeniyle aralarında sık sık tartışmalar yaşanıyordu. MMP'ye katılmadan önce bile Hayalet Gölgeler ile dostane ilişkiler içindeydim. Ancak bir keresinde aramızda bir yanlış anlaşılma ortaya çıktı. Yaklaşık on Hayalet Gölge üyesiyle birlikte bir parktaki bankta otururken bana çetelerine katılmamı ve MOMing Pie'dan ayrılmamı teklif ettiler. Davetlerini reddettim ve onlar da kararıma saygı duydular. Ancak M.M.P.'nin bir üyesi bir hikaye uydurarak Dailo olarak bilinen M.M.P. çete liderine M.M.P.'ye ihanet ettiğimi ve Ghost Shadows'a katıldığımı bildirdi. Beni parkta buldu ve boynumdan tutarak zapt etmeye başladı. “Seni bu eylemi yapmaya iten neydi?” diye sordu. Ona olaydan sorumlu olmadığımı söyledim ancak ikna olmadı. Çete lideri daha sonra kafamın arkasına tokat atmaya başladı ve beni öldürmek üzereydi. Ancak Kafkas kökenli yaşlı bir kadın araya girdi ve çete liderinden özür dilemesini istedi. Tam o anda, tüm durum durma noktasına geldi. Kadının müdahalesi sayesinde kurtulduğum için minnettardım, ki bu bir talih kuşundan başka bir şey değildi. Yıkıcı davranışlarda bulunan çok sayıda tanıdığım oldu, ancak bunlar benim kişisel değerlerim ve hedeflerimle uyumlu değildi. Bu şekilde kendimi bu özel yaşam tarzından ve yaşam biçiminden kurtarabildim. Buna ek olarak, bir gece kulübünde tanıştığım bir arkadaşım vardı. Kendisi aynı zamanda Çin mafyasına, özellikle de Triadlara bağlı olan önemli bir uyuşturucu bağımlısıydı. Ekstazi ve kokainin onun ve diğer bireylerin sağlığı üzerindeki zararlı etkilerini gözlemledim. Tanrı'nın araya girerek beni benzer bir kaderden koruduğu ve bugüne kadar hayatta kalmamı sağladığı için minnettarım. Bir tatil günü, kızın evine habersiz bir ziyarette bulundum ve kocasıyla aralarında geçen bir konuşmaya kulak misafiri oldum. Bu konuşma, kızın aslında dolandırıcılık faaliyetlerinde bulunan ve Çin'deki bir suç örgütüyle bağlantılı evli bir kişi olduğunu ortaya çıkardı. Bu, annemin iddialarını doğrulayan önemli ve şaşırtıcı bir ifşaydı. Güvenliğim ve esenliğim için endişeliydim çünkü taleplerini yerine getirmezsem beni evliliğe zorlamak ve hatta öldürmek gibi aşırı önlemlere başvurabileceğinden korkuyordum. Sonuç olarak, ABD Deniz Piyadelerine yazılmak suretiyle bu durumdan kaçmaya karar verdim. Babam defalarca bu yola başvurmamamı tavsiye etti ve bunun benim için ne uygun ne de faydalı olduğunu vurguladı. Ancak ben onun tavsiyelerini dikkate almamakta kararlıydım ve inatçı ve itaatsiz olmaya devam ettim. Bunun anlamlı bir kariyer yapabileceğim bir yol olduğunu keşfettim. Genel Eğitim Gelişimi (GED) sertifikamın olmaması ve şiddetli Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) nedeniyle orduya katılmama izin verilmedi. Ancak, işe alım görevlisi ikramiye alabilmek için bu şartı geçersiz kıldı. DEHB'li bireyler, ordunun, özellikle de deniz piyadelerinin doğasında var olan aşırı stresli ortamın bir sonucu olarak ruhsal bozukluk geliştirme riski altındadır. Güney Carolina, Paris Adası'ndaki ABD Deniz Piyadeleri acemi eğitim kampına girdiğimde, verdiğim kararın ciddiyetinin farkındaydım. Artık geri dönülmez bir şekilde bu hareket tarzına bağlıydım ve sıkı eğitim rejimini ve talim eğitmenleri tarafından uygulanan katı disiplin önlemlerini gözlemledikçe, girmeyi seçtiğim zorlu ortamın gerçekliğiyle yüzleştim. Daha sonra, en zorlu bölüğe, halk arasında “ölüm makinesi” olarak bilinen Üçüncü Tabur, Kilo Bölüğü, 3102. Müfreze'ye atandığımı öğrendim. Daha sonra, karşı cinsle sosyalleşme eğilimim nedeniyle acemi birliğimin bana karşı olumsuz duygular beslediği ortaya çıktı. O zamanlar gerekli bilgi, bilgelik ve ilişki becerilerinden yoksundum. Müfrezemin en güçlüsü olmasam da fiziksel olarak en formda olanıydım. Agape'de özellikle zorlu bir dönem geçirdiğim için nasıl hayatta kalacağımı öğrenmiştim. O zamanlar 19 yaşındaydım ve Deniz Kuvvetlerine iki temel nedenden dolayı katılmıştım. Bir motivasyon Çin mafyası tarafından öldürülmekten kaçınmak, diğeri ise anlamlı bir yaşam yolu izlemekti. Eğitim programının benim için en büyük zorluk teşkil eden yönü fiziksel dayanıklılık bileşeniydi. Sigara içme geçmişim vardı, ancak ağır fiziksel efor için gerekli toleransı geliştirmek için gerekli eğitimden yoksundum. Eğitim programını tamamlamak için üç millik bir koşuyu tamamlamak gerekiyordu. Eğitim programının son aşamalarına kadar olmasa da, yarışmada sondan ikinci olarak bu hedefi gerçekleştirebildim. Zorlandığım anlarda aile üyelerimin yüzlerini gözümün önüne getiriyor ve sebat etme kararlılığımı sürdürüyordum. Üye olmanın nispeten kolay olduğu bir yerdi, ancak bunu yapmanın yollarını bilmediğiniz sürece ayrılmak son derece zordu. O zamanlar bu koşulların farkında değildim. Eğitim rejiminin en rahatlatıcı yönü, talim eğitmenlerinin bana yalnızca nişan aldığım hedefe odaklanma fırsatı verdiği tüfek nişancılığı egzersizleriydi. Diğer zamanlarda ise kilisedeydim ya da güvertede mektup alıyordum. Tatbikat eğitmenlerinin biz acemilere karşı genellikle sert ve cezalandırıcı bir tavır sergilediği göz önüne alındığında, kilise ortamı belirgin bir şekilde uyumsuzdu. Buna karşılık, Pazar günleri kilisedeki atmosfer birdenbire güler yüzlü ve neşeli bir ortama dönüşürdü. Sık sık babamı, kilisenin hayatımdaki rolünü ve ailemin geri kalanını düşünürdüm. Deniz Piyadeleri eğitim sahasının önceden tam olarak hazırlanılamayacak bir meydan okuma olduğunu anlamaya başladım. Eğitim rejimi, psikolojik ve fiziksel çöküşüme toplu olarak katkıda bulunan çok sayıda engelli parkur, fiziksel egzersiz, gaz odası simülasyonu ve uzun yürüyüşler içeriyordu. Bununla birlikte, bu zorluklar nihayetinde baskın bir zihniyetin gelişmesini teşvik etti ve beni Deniz Piyadelerinin değerleri ve azmiyle uyumlu hale getirdi. Agape ve Deniz Piyadeleri tarafından verilen eğitimlerin beni ruhani ve psikolojik savaşta lider bir uzman olmaya hazırlamada en etkili eğitimler olduğu söylenebilir. Eğitimin en zorlayıcı yönü yoğun kardiyovasküler dayanıklılık gerektiren her türlü faaliyetti. Dahası, Deniz Piyadelerine kıyasla kendi kırılganlığımın farkına vardım ve derin bir fiziksel savunmasızlık hissi yaşadım. Yine de acemi birliği programını başarıyla tamamladım. Mezuniyet töreninde ailem beni ziyarete geldiğinde derin bir huzur ve hoş geldin duygusu yaşadım. Beni ana filoya atanmaya hazırlamak için tasarlanmış bir Deniz Piyadeleri merkezi olan Deniz Piyadeleri Eğitim Merkezi (MTC) okuluna katılmadan önce birkaç gün evde kaldım. Eğitimimi tamamladıktan sonra Japonya'nın Okinawa kentindeki bir göreve atandım. Ada cennet gibiydi ve müfrezemle koşarken bir sakatlık geçirene kadar her şey yolunda gidiyordu. Asıl takımım ben gelmeden bir gün önce Irak'a doğru yola çıkmış ve beni maraton koşucularından oluşan bir grupla baş başa bırakmıştı. Gerekli evrakların tamamlanması ve komuta zincirine iletilmesinin ardından ordudan tıbbi olarak terhis edildim. Akabinde Japonya'dan Güney Kore'ye geçerek bir feribotla yeni bir hayat yolculuğuna çıktım. Bu benim Kore'ye ikinci ziyaretimdi, ilki ortaokuldayken gerçekleşmişti. Üstelik daha önce Kore'de hiç kimseyi tanımıyordum ve yanımda sadece 1.500 dolarla bu ülkeye gitmiştim. Acil bir işe ihtiyacım vardı ve o sırada bana sunulan tek seçenek İngilizce öğretmenliği veya tercümanlıktı. Sonuç olarak, derhal yerel bir akademi tarafından işe alındım ve daha sonra ilkokuldan ortaokul çağına kadar öğrencilere özel ders vermeye başladım. Daha yüksek bir maaş alabilmek için Güney Kore'nin en zengin şehri olan Gangnam'da bir ithalat ve ihracat şirketinde çevirmen olarak işe girdim. Gelecekteki işverenimle burada tanıştım. Kendisi Kore'deki bir Ivy League enstitüsünden mezun olmuştu. Kritik bir fon sıkıntısı yaşadığım dönemde bana mali yardım ve kalacak yer sağladı. Geçici bir süre için ofisinde kalmama izin verdi ve daha sonra ailesiyle resmen tanıştırıldığım amirimin ikametgahına kadar bana eşlik etti. Uydurma bir diplomam olmasına rağmen lise diplomamın olmadığının farkında olduğuna hala inanıyorum. Yine de beni yardımsever bir şekilde kabul etti. Uzun zamandır ona gerçeği açıklamak ve en içten özürlerimi sunmak istiyordum, ancak bunu yapma şansım hiç olmadı. Kore'deki görev sürem benzersiz bir mutluluk dönemiydi, ancak ailemin sağlık durumunun kötüleşmesi nedeniyle anavatanıma dönmek zorunda kaldım. Daha sonra hayatımı yeniden inşa ettim ve GED sertifikamı aldığım TCI Koleji'ne kaydoldum. Buna ek olarak, yaklaşık iki yıl boyunca Nyack College adlı bir İncil kolejine devam ettim ve aynı zamanda Philadelphia'daki Westminster adlı Ivy League yüksek lisans okuluna kabul edildim. Ancak daha sonra Tanrı'ya hizmet etmek için alternatif bir yol buldum, yani serbest yazarlık. Buna ek olarak, yirmili yaşlarımın başında bir kaplıcada şampuan asistanı olarak işe girdim. Hem yazarlık hem de şampuan asistanlığı, ısrarlı ve kararlı bir şekilde peşinden koştuğum iki pozisyondu. Yirmili yaşlarımın başına gelene kadar psikolojik savaş kavramından habersizdim. O zaman, bu fenomenleri doğduğumdan beri yaşadığım gerçeğinin de farkına vardım. Başlangıçtaki niyetim sadece Hıristiyanlıkla ilgili konularda yazmaktı. Ancak daha sonra, doğuştan gelen yeteneklerimin boyutunu fark ettiğim için hem ruhani hem de psikolojik savaşı araştırmayı seçtim. Bu noktada, her iki savaş biçimindeki yetkinliğimin farkında olan tek kişi bendim. 21 yaşımdan şu anki 37 yaşıma kadar bir kez bile yenilmedim. Akademik, dini, mesleki ve sosyal dahil olmak üzere tüm ortamlarda sürekli olarak başkalarının alaylarına maruz kaldım. Günde 8-9 saat gibi uzun bir süre boyunca kafelerde veya Starbucks kafelerinde kendimi eğiterek ve tüm bu süre boyunca yazarak sertifika aldım. Ailemin bile tuhaf bulduğu bir noktaya kadar titizlikle ve özenle çalıştım. Ancak, mükemmelliğin zirvesine ulaşmanın tek yolu buydu. Küçük yaşlardan itibaren kilise üyeleri tarafından toplumda önemli bir rol oynayacağım konusunda bilgilendirildim. Yaşı ilerlemiş olan kız kardeşim de beni teşvik etti ve bir Ivy League kurumuna giden en yaşlı kişiler arasında olduğumu belirtti. Önceleri bu açıklamaların iyi niyetle yapıldığını ve sadece iltifat ettiklerini düşünmüştüm, ancak o zamandan beri gerçek niyetleri hakkında fikir sahibi oldum. Yıllar önce bir Ivy League kurumuna devam etmiş olan babam, anneme psikolojik savaş alanında bir dahi olduğumu söylemiş ve kilise üyelerime doğal bir yetenek olarak Hıristiyanlık konusunda derin bir anlayışa sahip olduğumu aktarmıştı. Psikolojik savaş alanında saygı kazanmak zordur, çünkü riskler yüksektir ve potansiyel sonuçlar önemlidir. Sadece üç erkek bana saygı duyduğunu ifade ederken, birçok kadın beni el üstünde tuttu. Harvard, Columbia ve Princeton Üniversitelerinden psikiyatristler ve psikologlar bile çalışmalarıma daha fazla zaman ayırmış olsaydım Ivy League'in en iyi öğrencisi olabileceğimi söylediler. Bu nedenle pek çok kişi dünyadaki en başarılı kişilerin sadece G.E.D. mezunları olduğunu keşfettiğinde hayretler içinde kaldı. Agape Okulu ve Deniz Piyadeleri, zihinsel yetilerimi geliştirebildiğim ve doğuştan gelen yeteneklerimi kullanmayı öğrendiğim bir eğitim alanı oluşturdu. Bazı kişiler duygusal sıkıntılardan ve dış baskıların etkilerinden etkilenmediğimi iddia ederek benim bir insan olmadığımı ileri sürdüler. Milyonlarca kişiyle etkileşime girdim ve sürekli olarak baskınlık kurma ve kadınları cezbetme yeteneğime rağmen, yine de daha geniş bir topluluğa yardımcı olmak için önemli çaba harcadığımı söylemek doğru olur. Yolculuğum, daha sonra ustalaştığım cümle tekrarı stratejilerinin geliştirilmesiyle başladı. Bu, her iki savaş geleneğine özgü bilgi, bilgelik ve beceri setlerinin daha derinlemesine araştırılmasının yolunu açtı. Bu beş temel konunun -Hıristiyanlık, psikoloji, felsefe, ilişkiler ve yaşam biçimi- hepsinin kökleri birbirine dayanıyor. Bu dünyadan ayrılacağım güne kadar hayatımı Tanrı'nın bana bahşettiği bu armağanı dünyanın geri kalanına yaymaya adayacağıma söz veriyorum. Amacım, her iki savaş alanında da uzmanlığın gelişmesini kolaylaştırmaktır; öyle ki bireyler bu kavramı benden daha da ileriye taşıyabilecek ve dünya inşasına yönelik yenilikçi yaklaşımların sınırsız dalgalarının yaratılmasıyla sonuçlanacaktır. İlk aşama psikolojik savaş, ardından bilişsel yeteneklerin geliştirilmesi ve son olarak da ruhani savaş. Bu yaklaşım dünyayı derin ve geri döndürülemez bir şekilde dönüştürme potansiyeline sahiptir.

Bapak Peperangan yang legendaris

Inilah bagaimana saya menjadi yang terbaik di dunia dalam bidang Peperangan Spiritual dan Psikologis.

Saya Samuel M. Lee lahir pada tanggal 26 Desember 1986 di Philadelphia, Pennsylvania. Orang tua saya mengoperasikan sebuah perusahaan kembang gula sementara ayah saya melanjutkan studinya di Seminari Westminster, sebuah institusi yang berafiliasi dengan Ivy League. Dia mengejar penahbisan dalam tradisi Presbiterian. Pada usia tiga tahun, saya pindah bersama seluruh keluarga saya ke Queens, New York, tempat kakak perempuan saya berusia empat tahun. Keluarga saya kurang beruntung secara ekonomi pada waktu itu, karena ayah saya sedang dalam tahap awal mendirikan gerejanya. Orang tua saya sangat ketat, dan saya secara konsisten dipaksa untuk menjadi teladan bagi saudara-saudara saya dan masyarakat luas sebagai anak seorang pendeta dan penganut Kristen yang taat. Saya tidak diizinkan untuk terlibat dalam kegiatan yang sama dengan pemuda pemberontak lainnya, seperti mengubah gaya rambut, mengenakan perhiasan, atau berpakaian dengan cara yang tidak sesuai dengan standar pada saat itu. Selain itu, saya tidak diizinkan mendengarkan musik sekuler. Saya sering mendapat hukuman fisik dari ayah saya karena terlibat dalam kegiatan yang mengganggu di dalam gereja, terutama karena tidak menghadiri kebaktian dan karena menunjukkan kurangnya kerja sama. Saat memasuki kelas delapan di M.S. 158 di Bayside, saya dipindahkan ke Great Neck North High School sebelum dimulainya tahun terakhir saya. Keputusan ini dibuat oleh orang tua saya dengan tujuan untuk membatasi paparan saya terhadap individu yang dapat mempengaruhi saya secara negatif. Pada era ini, ada banyak anggota geng Korea-Amerika dan Tionghoa-Amerika, banyak di antaranya berafiliasi dengan organisasi mafia Tiongkok yang dikenal sebagai “triad.” Banyak terjadi penembakan yang melibatkan senjata api, dan sebagian besar penduduk menjadi tergantung pada obat-obatan terlarang, terutama kokain dan ekstasi. Saya menemukan Great Neck North sebagai lingkungan yang tidak kondusif karena prevalensi siswa yang cenderung akademis, yang tidak sesuai dengan preferensi pribadi saya pada saat itu. Orang tua saya tidak mendaftarkan saya di Great Neck South karena prevalensi siswa yang terlibat dalam kegiatan yang melanggar hukum, mirip dengan yang diamati di Bayside dan Flushing. Setelah kurang lebih dua bulan, saya dipaksa untuk meminta pindah ke SMA Bayside. Saya meyakinkan ibu saya bahwa saya akan berprestasi secara akademis jika dia setuju untuk pindah. Namun demikian, tujuan utama saya adalah bergaul dengan orang-orang yang terlibat dalam kegiatan yang mengganggu. Mengingat bahwa saya dibesarkan di lingkungan yang sebagian besar dihuni oleh orang-orang keturunan Korea dan Korea-Amerika, orang-orang ini merupakan mayoritas dari lingkaran sosial saya. Ibu saya memutuskan untuk menuruti permintaan saya dan memindahkan saya ke SMA Bayside. Dalam waktu kurang dari tiga bulan sejak pendaftaran saya di institusi tersebut, saya sudah mulai membolos dan bergaul dengan orang-orang yang memiliki karakter yang meragukan. Hal ini menjadi kekhawatiran besar bagi orang tua saya, selain penggunaan produk tembakau dan keterlibatan saya dalam beberapa pertengkaran dengan siswa lain. Banyak kenalan saya yang telah terlibat dalam penjualan obat-obatan terlarang sejak usia yang relatif dini. Hal ini mengakibatkan seringnya terjadi bentrokan dengan petugas keamanan sekolah dan, khususnya, polisi. Saat itu, saya duduk di kelas dua SMA. Orang tua saya bersikeras bahwa saya tidak akan lulus, mengingat jalur saya saat ini. Oleh karena itu, mereka memilih untuk mengirim saya ke sekolah asrama Kristen. Ayah saya memberi tahu saya bahwa itu adalah tempat di mana saya tidak perlu mengindahkan nasihatnya, sebuah gagasan yang telah saya salah tafsirkan sebagai bentuk pembebasan. Pada usia itu, saya tidak menyadari nuansa dunia. Saya kemudian mengembangkan sentimen yang aneh mengenai institusi ini, yang pada akhirnya mendorong keputusan saya untuk meninggalkan rumah keluarga saya. Pada hari itu, sebuah festival Korea sedang berlangsung di Flushing, dengan banyak orang Korea dan orang Korea-Amerika yang hadir. Banyak penyanyi terkenal Korea Selatan yang datang ke New York untuk tampil di acara tersebut. Olimpiade Korea diadakan, dan seluruh penduduk kota tetangga Bayside dan Flushing berkumpul di Flushing Meadow Park. Saya tidak berada di kediaman keluarga saya selama tiga hari, di mana saya dapat mengonsumsi rokok dan alkohol tanpa batasan. Saya tidak memiliki dana, jadi saya mengonsumsi makanan dan minuman di restoran bersama teman-teman saya dan pergi tanpa membayar tagihan. Selain itu, Flushing Meadow Park merupakan tempat berkumpulnya anggota geng Tionghoa, yaitu Flying Dragons dan Ghost Shadows, yang terlibat dalam konflik yang sedang berlangsung. Sejumlah orang yang saya kenal mengalami overdosis ekstasi dan kemudian dirawat di rumah sakit. Selain itu, di Bayside, kakak ipar saya mengoperasikan toko DDR yang berfungsi sebagai tempat berkumpulnya orang-orang yang terlibat dalam kegiatan yang berhubungan dengan narkoba. Pada malam terakhir saya tinggal di sana, saya tertidur di kediaman teman saya setelah mengonsumsi sekitar lima hingga enam botol soju. Keesokan paginya, ibu saya menemukan saya di pintu depan, mencoba untuk masuk. Ibu saya mengatakan bahwa saya memiliki dua pilihan: saya akan pergi ke sekolah asrama atau ayah saya akan mengirim pengawal untuk membawa saya secara paksa ke sana. Dengan demikian, saya memutuskan bahwa saya tidak punya pilihan lain selain mematuhi keputusan tersebut. Fasilitas pendidikan itu terletak di Stockton, Missouri. Setibanya di Kansas City, di mana bandara itu berada, ibu saya dan saya melanjutkan perjalanan ke sebuah motel terdekat untuk bermalam. Malam itu, saya merasa senang sekaligus gugup, tidak tahu apa yang akan saya dapatkan dari program ini, karena ini adalah pengalaman perdana saya dengan situasi seperti ini. Setibanya di kampus sekolah, saya melihat sebuah papan bertuliskan “Asrama Agape” di pintu masuk. Mengingat suasana pedesaan dan lingkungan pastoral, saya tidak mengantisipasi tantangan yang ada di depan mata. Saat memasuki lokasi melalui pintu masuk utama, saya dihampiri oleh dua sosok yang mengesankan. Ibu saya terlibat dalam percakapan dengan istri direktur, yang memperkenalkan dirinya sebagai “Bu.” Saya kemudian diantar ke ruangan lain. Saya dan ibu saya tidak dapat mengucapkan selamat tinggal yang layak, karena dia meninggalkan tempat itu dalam keadaan tertekan. Staf menyita sebungkus rokok Newport saya dan memberi saya t-shirt oranye dan celana jins biru. Ini adalah salah satu tanda pengenal dengan kode warna untuk para siswa dalam program ini, yang menandakan status mereka sebagai peserta dalam program pelatihan yang ketat. Sebelumnya saya tidak menyadari bahwa sekolah asrama Kristen bisa begitu dekat dengan lingkungan yang menindas seperti kamp penjara. Dalam hal gaya rambut, pilihannya terbatas pada kepala botak yang dicukur atau rambut yang dibelah ke samping. Rambut saya sudah dicukur, jadi saya tidak perlu mengubahnya. Saat memasuki kantin, saya mengamati bahwa sebagian besar siswa mengenakan kemeja berwarna oranye, kuning, atau merah anggur. Siswa yang telah menyelesaikan program bootcamp dan kemudian mendaftar di pendidikan menengah dibedakan dengan warna kuning pada kemeja mereka. Siswa yang mengenakan kemeja merah anggur juga terdaftar di sekolah, tetapi mereka memiliki otoritas atas mereka yang mengenakan kemeja oranye dan kuning jika mereka berada dalam apa yang disebut sebagai “status teman”. Aturan status buddy dirancang untuk memfasilitasi pembelajaran dan kepatuhan terhadap aturan program oleh siswa baru dan mereka yang berada di peringkat yang lebih rendah. Mereka yang berada di peringkat yang lebih rendah diharuskan untuk menjaga jarak tidak lebih dari tiga kaki dari satu sama lain dan tetap berada di posisi ini setiap saat, menghadap ke orang-orang berkemeja merah anggur. Hari pertama tidak diragukan lagi merupakan hari yang paling menantang selama 15 tahun masa tugas saya. Saya ditugaskan untuk membantu membersihkan salju dari seluruh area kampus, sebuah tugas yang dibagi dengan enam atau tujuh anggota bootcamp lainnya. Selain itu, saya diharuskan berpartisipasi dalam pelatihan fisik yang ketat. Latihan fisik yang keras membuat saya tidak bisa beranjak dari tempat tidur keesokan paginya. Program ini mencakup sekitar tiga ratus pengulangan push-up, angkat kaki, squat, dan crunch, serta banyak pengulangan lari di tempat di dalam quanzahut. Secara alami dan genetik saya kuat, dan saya secara konsisten menang dalam gulat lengan pada usia itu. Namun demikian, saya masih mengalami tantangan yang signifikan. Pada titik ini, saya mendapati diri saya mempertanyakan keputusan saya untuk mengambil tantangan ini dan kebijaksanaan ayah saya dalam mengirim saya ke lingkungan seperti itu. Terlepas dari usaha saya untuk meringankan penderitaan saya dengan mengasihani diri sendiri dan menyalahkan ayah saya, tindakan ini hanya memperparah penderitaan saya. Pada bulan Desember 2001, saya menghabiskan ulang tahun keenam belas saya di lingkungan ini, mengalami pengalaman yang sangat menantang. Dari sudut pandang saya, saya mengamati teman-teman sebaya saya di rumah terlibat dalam kegiatan yang mereka pilih sendiri. Meskipun ada dua ratus siswa lain, saya merasakan keterasingan yang mendalam. Pekerjaan fisik yang diperlukan mirip dengan kamp penjara, dan moto program ini adalah untuk “menghancurkan seseorang dan membangun diri sendiri.” Terlepas dari sifat pekerjaan yang berat, makanannya enak, dan akomodasi asramanya nyaman. Saya diam-diam mengamati jendela dan pintu masuk utama, mengantisipasi kedatangan ibu saya dan prospek pulang ke rumah selama tiga bulan. Namun, ini tidak terwujud. Kunjungan diizinkan setiap tiga bulan. Setelah akhir bulan ketiga, semua komunikasi melalui telepon, korespondensi, dan komunikasi tertulis diizinkan, dengan pengecualian komunikasi dengan individu di luar keluarga dekat. Anggota staf bertanggung jawab untuk membaca semua korespondensi sebelum disebarluaskan. Setelah menyelesaikan program tiga bulan, saya akhirnya diizinkan untuk mengunjungi ibu saya untuk pertama kalinya. Saya terkejut melihatnya, dan saya bergegas memeluknya. Saya menghabiskan banyak waktu bersamanya, lebih banyak dari yang saya lakukan di rumah. Karena tidak adanya masakan Korea, ibu saya menyediakan ramen instan dan barbekyu Korea. Selama kami bersama, saya memohon kepadanya untuk membawa saya kembali ke rumah. Namun, keadaan tidak terungkap seperti yang saya perkirakan. Kami terlibat dalam kegiatan rekreasi seperti biliar dan frisbee, yang memupuk rasa persahabatan dan tawa. Karena ini adalah kunjungan perdana saya, saya tidak diizinkan untuk meninggalkan area kampus. Terlepas dari keterbatasan yang diberlakukan oleh kunjungan tersebut, kami masih dapat menghabiskan waktu berkualitas bersama. Kami diizinkan untuk mengonsumsi cokelat panas atau kopi hanya ketika kami diberi kesempatan untuk melakukannya, seperti saat kunjungan. Durasi kunjungan hanya tiga hari, namun saya harus menyatakan bahwa itu adalah waktu yang paling optimal yang saya habiskan bersama ibu saya. Pada hari ketiga dan terakhir, saya melakukan refleksi mendalam tentang keadaan yang saya hadapi. Semua penghuni diwajibkan untuk menghadiri kapel pada hari Rabu dan gereja pada hari Minggu. Setelah menyelesaikan program pelatihan, saya diizinkan untuk melanjutkan studi saya dan mengenakan kemeja kuning, yang menandakan pangkat yang lebih tinggi dari kemeja oranye. Institusi pendidikan dalam program ini berbeda dengan sekolah umum di negara asal para siswa karena menggunakan pendekatan pedagogis yang berbeda, dengan siswa belajar dengan kecepatan mereka sendiri daripada menerima instruksi langsung dari guru. Saya tidak dapat masuk sekolah dalam waktu yang lama karena dampak dari peristiwa meteorologi yang signifikan, yang mengharuskan pelaksanaan pekerjaan manual yang berat bagi seluruh siswa. Kami ditugaskan untuk mengangkut semua pohon tumbang, batu, dan bahan bangunan berat yang terbawa angin badai sejauh kurang lebih dua mil, mengingat sifat kampus yang luas. Jika menjatuhkan barang karena kelelahan, orang tersebut dipaksa untuk melakukan serangkaian latihan fisik dan kemudian mengangkat barang tersebut kembali ke posisi semula, dan setelah itu siklus akan dilanjutkan. Seorang siswa berusia tiga belas tahun dikirim ke program ini setelah menusuk ibunya dengan pensil. Dia sangat tertekan hingga jatuh pingsan ke tanah, menolak untuk mematuhi instruksi staf. Anggota staf menahannya dan membawanya ke ruangan lain, di mana dia mulai mengumpat dengan keras. Para anggota staf bukanlah personel biasa. Beberapa di antara mereka pernah bertugas di Marinir, Pasukan Khusus, sebagai tukang pukul, petinju kelas berat, dan atlet angkat besi, dan bahkan sebagai sheriff di negara bagian Missouri. Pendeta senior ini sebelumnya adalah seorang petinju juara di divisi kelas berat. Dalam beberapa kesempatan, para siswa berusaha melarikan diri dari sekolah asrama. Dalam sejarah lembaga ini, hanya satu siswa yang berhasil kembali ke rumah, hanya untuk kemudian dikirim kembali melalui pengawal. Sejumlah besar siswa dipindahkan ke fasilitas ini karena ketidakmampuan mereka untuk dikelola secara efektif di dalam pusat penahanan remaja. Untuk memberikan kesempatan rehabilitasi, mereka diarahkan ke fasilitas ini melalui mandat hukum. Generasi kedua adalah yang paling menantang karena sifat peraturan yang ketat dan berat, yang mengakibatkan seluruh program dipindahkan dari Stockton, California, ke Missouri. Kerja fisik dan latihan disiplin sangat ketat sehingga para siswa mengembangkan kekuatan yang berlebihan, yang membuat mereka semakin menantang untuk dikelola. Inilah alasan mengapa, selama masa jabatan saya, para siswa dilarang mengangkat beban berat untuk berolahraga dan mengembangkan tubuh selama waktu luang mereka. Mengangkat benda berat hanya dilakukan sebagai tindakan disiplin, dalam waktu singkat atau sebagai bagian dari latihan lainnya, bukan sebagai sarana untuk memfokuskan pada kelompok otot tertentu. Selama masa pendidikan sekolah menengah, tubuh kita menunjukkan kapasitas yang lebih besar untuk pengembangan kekuatan daripada di tahun-tahun berikutnya. Ini adalah fenomena yang diakui oleh anggota staf dan kepala yayasan program. Mayoritas siswa dikirim ke fasilitas ini karena terlibat dalam kegiatan yang berhubungan dengan narkoba dan pelanggaran yang berhubungan dengan geng. Sisanya dikirim ke sini karena perilaku pemberontakan terhadap orang tua mereka. Saya memiliki sepupu dari Los Angeles, California, dan kemudian sepupu lain dari Long Island, New York. Sebagai keluarga yang memiliki garis keturunan yang sama, kami ditempatkan di bawah status tinggal jauh. Ada lebih dari lima puluh orang Korea-Amerika dari California Selatan, tetapi hanya tiga orang dari Queens, New York. Saya sangat ingin pulang ke rumah, namun hal ini tidak terjadi hingga bulan keenam. Saya memberi tahu ibu saya bahwa program ini tidak seperti yang terlihat. Faktanya, itu adalah lingkungan yang agak mengintimidasi. Ketika keluarga siswa yang berkunjung tiba di fasilitas tersebut, mereka disambut oleh para siswa yang mengenakan pakaian yang bersemangat dan gaya rambut yang memancarkan sikap ceria dan penuh senyum, yang sangat kontras dengan kenyataan yang ada. Selain itu, mereka tidak menyadari adanya hukuman kerja fisik dan latihan kedisiplinan yang terpaksa kami jalani. Bahkan, ketika mengirimkan foto kepada keluarga kami di Amerika Serikat, kami dipaksa untuk tersenyum. Menunjukkan emosi lain, seperti kemarahan atau kesedihan, akan membuat orang tua kami menjadi khawatir dan berpotensi menyebabkan kami pulang sebelum masa kontrak berakhir. Pada hari kunjungan kedua saya, ibu saya turun tangan dan saya berjanji kepadanya bahwa saya akan berusaha dengan sungguh-sungguh di sekolah negeri. Pada saat saya yakin bahwa saya tidak akan mengalami kesulitan lagi, saya sekali lagi mangkir dari sekolah dan mulai merokok secara berlebihan. Setelah tiga hari di rumah, ayah saya memutuskan untuk mengirim saya kembali ke sekolah asrama Agape. Saya merenungkan untuk melarikan diri dari tempat tinggal saya sekali lagi, namun saya sadar akan konsekuensi serius yang akan terjadi dari tindakan seperti itu, karena saya telah mengalaminya sendiri untuk kedua kalinya. Oleh karena itu, saya memilih untuk bekerja sama, meskipun saya lebih memilih program alternatif, bahkan ketika program itu adalah tempat terakhir yang ingin saya tuju. Setelah mendaftar kembali dalam program ini, saya ditugaskan kembali ke kamp pelatihan. Aku menganggap ini sebagai puncak dari keberadaanku, dan aku mengalami banyak sekali mimpi buruk selama berada di asrama. Saya sebelumnya telah membayangkan sebuah skenario di mana seluruh siswa akan bergabung dengan staf dan melakukan pelarian akhir dari program ini. Saya tidak menyadari bahwa para anggota staf mampu bertahan, bahkan ketika mereka kalah jumlah. Kemudian, seorang siswa lain dari kota asal saya diterima dalam program ini. Akibatnya, kami ditempatkan dalam status “menjauh”, yang dianggap sebagai sarana potensial untuk memfasilitasi pelarian kolektif kami. Setelah beberapa saat tinggal bersama dalam program ini, kami memulai percakapan sporadis satu sama lain, dan menemukan banyak kesamaan dalam latar belakang dan pengalaman kami. Dia adalah anggota generasi keenam dari sebuah geng yang dikenal sebagai “Moming Pie,” atau M.M.P. Geng ini awalnya didirikan sebagai organisasi Tionghoa-Amerika, tetapi kemudian bergabung dengan kelompok Korea-Amerika. Kami menyusun rencana untuk melarikan diri bersama, terutama karena kampung halaman kami yang sama. Sangat menantang untuk bertahan, karena kami harus melintasi daerah hutan yang dihuni oleh banyak binatang, sementara penegak hukum secara aktif mencari kami dan kami tidak memiliki sumber daya keuangan dan akses ke kredit. Sebelum membahas topik ini, perlu dicatat bahwa pintu masuk ke semua gedung dan asrama berada di bawah pengawasan ketat, dan seluruh staf sekolah memantau kegiatan kami setiap saat. Selain itu, seluruh kampus dikelilingi oleh kawat berduri listrik, dan semua anggota staf tinggal di kampus. Suatu hari, ketika saya dan dia saling memberikan catatan yang menunjukkan niat kami untuk melarikan diri dan menghindari tindakan disipliner yang diberlakukan kepada kami, kami berdua ditangkap dan alas kaki kami disita. Akibatnya, kami dikembalikan ke fasilitas pendisiplinan. Penyitaan alas kaki adalah tindakan disipliner yang diterapkan kepada siswa yang mencoba melarikan diri atau memberikan alasan kepada anggota staf untuk percaya bahwa mereka akan mencoba melakukannya. Alas kaki standar kami, yang terdiri dari sepatu kets atau sepatu formal, diganti dengan sepasang sepatu kets yang dibuat dengan buruk yang kira-kira dua kali lebih besar dari ukuran kaki kami. Selain itu, lidah sepatu juga dihilangkan. Rasanya seperti memakai sandal yang sangat besar dan berat, tanpa struktur bagian atas yang mendukung. Selain itu, saya dipaksa mengenakan gelang yang menandakan bahwa saya harus tetap diam dan diharuskan menghadap ke dinding selama dua minggu berturut-turut. Secara umum, para siswa dilarang berkomunikasi satu sama lain kecuali ada anggota staf yang hadir dan memantau interaksi mereka. Pemantauan ini termasuk mendengarkan dan merekam semua komunikasi verbal dan non-verbal, termasuk bahasa isyarat dan bahasa tubuh. Sambil menghadap ke dinding, saya melakukan introspeksi diri, merenungkan tidak hanya tindakan saya dalam program ini, tetapi juga tindakan-tindakan yang mendahului keterlibatan saya di dalamnya. Saya merenungkan kemungkinan ibu saya menangis di sofa, sebagai akibat dari tindakan saya, yang sekarang saya sadari telah menyebabkan kesusahan yang signifikan. Ini adalah kesempatan pertama di mana saya mengakui kesalahan saya dengan cara yang jujur. Semua siswa diwajibkan untuk membaca Alkitab setiap pagi sebelum sarapan dan menghadiri kapel pada hari Rabu dan Minggu. Suatu hari, ketika sedang membaca Alkitab, saya menemukan pasal-pasal Mazmur dan Amsal. Pada saat itu, saya terdorong untuk merenungkan secara mendalam tentang konsep kebijaksanaan. Huruf awal dari nama saya dalam bahasa Korea mewakili konsep kebijaksanaan. Orang tua saya memberikan nama ini kepada saya dengan janji kepada Tuhan bahwa mereka akan menggunakan saya dengan potensi saya sepenuhnya saat saya dewasa. Saya tidak mengetahui definisi hikmat yang tepat, namun saya bertekad untuk mendapatkan kualitas yang unggul ini. Saya telah menjadi orang yang percaya kepada Tuhan sejak usia tiga tahun, namun saya belum dibaptis hingga saya mulai belajar di asrama Agape. Suatu hari, saya mendengarkan khotbah tentang keselamatan dan kemudian mengambil keputusan untuk menerima Yesus Kristus sebagai Juruselamat saya. Dalam berbagai kesempatan, saya diliputi oleh keinginan untuk merokok, namun saya harus menahan keinginan tersebut. Pada bulan keenam masa kerja saya di lembaga tersebut, ibu saya memilih untuk memindahkan saya ke program lain yang jauh lebih ringan dan tidak memerlukan kerja kasar. Fasilitas itu dikenal sebagai Freedom Village, yang terletak di bagian utara New York. Satu-satunya aspek dari program ini yang saya rasa tidak menyenangkan adalah larangan merokok, karena program ini adalah program Kristen untuk remaja bermasalah. Saya bertemu dengan seseorang bernama Andrew Park selama masa kerja saya di fasilitas tersebut. Dia adalah seorang Korea-Amerika yang berasal dari kampung halaman yang sama dengan saya. Dia sebelumnya adalah anggota sebuah gong Asia yang disebut MMM. Dia telah dipindahkan dari Juvenile Hall untuk diberi kesempatan kedua. Kepergiannya dari program ini beberapa minggu setelah kedatangannya hanya berfungsi untuk mengintensifkan keinginan saya untuk kembali ke rumah. Mengingat kelonggaran program ini, tidak ada keharusan bagi siswa untuk tetap tinggal. Oleh karena itu, saya memilih untuk pulang ke rumah dengan bus Greyhound. Setelah mengetahui keputusan saya, ayah saya tampak tertekan dan marah. Dia sekarang dihadapkan pada dilema apakah akan mengirim saya kembali ke sekolah asrama Agape, sebuah prospek yang sangat saya sadari akan menghasilkan hasil yang sama tidak menguntungkannya. Selama saya tinggal di rumah, orang tua saya menyusun sebuah rencana. Mereka memberi tahu saya bahwa saya memiliki sepupu dekat di sekolah asrama Agape, dan bahwa mereka akan mengunjunginya pada hari libur tanpa mengungkapkan bahwa mereka akan meninggalkan saya di sana. Saya sama sekali tidak mengetahui apa yang akan terjadi, dan karena itu saya dengan senang hati menyetujui untuk menemani ibu saya dalam kunjungan kami. Saat memasuki pintu masuk utama, saya didekati oleh lima orang staf, yang memberi tahu saya bahwa ibu saya sedang dalam keadaan tertekan. Pada saat itu, saya menyadari betapa gawatnya situasi saya dan merasa tidak percaya bahwa saya akan menghadapi tantangan lain. Saya kemudian dikembalikan ke fasilitas disipliner, di mana saya tinggal selama sepuluh bulan tanpa kunjungan. Hal ini disebabkan oleh keterlibatan saya yang terus menerus dalam perilaku yang mengganggu dan upaya untuk melarikan diri dari fasilitas tersebut. Akibatnya, saya tidak dapat melanjutkan studi saya di sekolah. Pengalaman itu sulit dan menantang, baik secara mental maupun fisik, dan mendorong saya untuk mencari penghiburan dalam doa. Itu adalah periode paling intens dalam hidup saya, yang berlangsung selama 16 tahun. Ketika empat bulan tambahan saya di fasilitas itu hampir berakhir, saya dapat menstabilkan situasi saya dan mendapatkan posisi tanpa bayaran di dapur. Namun, saya adalah satu-satunya siswa yang dikirim kembali pada kesempatan ketiga, sebuah perbedaan yang menandai tonggak penting dalam sejarah sekolah. Akibatnya, para anggota staf mempertahankan pengawasan yang lebih ketat terhadap saya setiap saat. Program ini lebih menantang untuk dinavigasi daripada lingkungan penjara, karena sangat mirip dengan kondisi kamp penjara di Korea Utara. Setelah mencapai enam bulan, ibu saya memberi saya kesempatan terakhir untuk dibebaskan, karena saya mendekati usia 18 tahun dan tidak ada pilihan lain yang layak untuk mendapatkan GED saya pada waktu yang tepat. Hanya ada tiga jalan untuk keluar dari program ini, yaitu intervensi orang tua, kelulusan, atau mencapai usia 18 tahun. Setelah mencapai usia 18 tahun, individu secara hukum diizinkan untuk meninggalkan tempat tersebut tanpa menemui hambatan atau halangan apa pun dari anggota staf. Saya harus menyatakan bahwa, pada saat yang tepat ini, saya adalah orang yang paling bahagia yang pernah ada, karena penderitaan yang luar biasa yang saya alami sekarang sudah berlalu. Ketika ibu saya mengantar saya ke bandara, saya mengamati bagian belakang kendaraan beberapa kali untuk memastikan apakah anggota staf mengejar saya. Hal ini sering terjadi selama masa kerja saya di fasilitas tersebut. Bahkan kegiatan yang paling biasa pun, seperti minum cokelat panas atau es kopi, dan semua hal sehari-hari yang sebelumnya saya anggap remeh, menjadi sumber rasa syukur. Dalam persepsi saya, lingkungan asrama Agape adalah norma, sedangkan dunia nyata tampaknya merupakan entitas yang sangat berbeda. Tidak mungkin bagi siapa pun untuk sepenuhnya memahami pengalaman traumatis yang saya alami kecuali mereka telah mengalami cobaan yang sama. Hal itu menandai dimulainya sebuah usaha yang bertahan lama. Saya sering bertanya kepada ibu saya apakah saya boleh menggunakan kamar mandi untuk waktu yang singkat, karena saya sudah terbiasa dengan peraturan yang ketat dalam program ini. Ibu saya akan merespons dengan geli, menanyakan mengapa saya berulang kali bertanya tentang penggunaan kamar mandi. Hal ini membuat saya menyadari bahwa dia tidak sepenuhnya menyadari kenyataan dari situasi tersebut. Meskipun demikian, dia akan memasuki kamar saya dan menyentuh pakaian saya di tempat di mana saya tidak ada. Meski begitu, dia tetap tidak menyadari situasi tersebut. Akibatnya, dia tidak dapat makan dengan baik karena kekhawatirannya akan kesejahteraan putranya di lingkungan yang penuh tantangan. Saya tinggal beberapa bulan lagi mencapai usia 18 tahun. Karena saya belum menyelesaikan studi saya di Asrama Agape, saya malah masuk ke sekolah teknik dengan program Running Start. Hal ini memungkinkan saya untuk mengikuti kursus tingkat perguruan tinggi, yang pada akhirnya memungkinkan saya untuk mendapatkan GED saya tanpa harus mengikuti tes yang sebenarnya. Sebelum saya mendaftar di lembaga ini, saya berusaha untuk memastikan metode penghidupan tanpa ijazah GED atau ijazah sekolah menengah. Hal ini melibatkan perjalanan ke negara bagian lain secara mandiri, sementara orang lain yang saya kenal mengejar pendidikan tinggi atau mendapatkan pekerjaan yang menguntungkan. Saya memulai pelatihan kejuruan saya di program Job Corps, yang memungkinkan saya untuk secara bersamaan memperoleh keterampilan dan mendapatkan GED saya. Fasilitas ini terletak di Oregon, negara bagian yang sering mengalami curah hujan. Selama masa kerja saya, cuaca selalu mendung dan lembap. Orang-orang dari berbagai negara berkumpul di tempat ini dengan tujuan yang sama. Namun demikian, mereka tunduk pada batasan usia 30 tahun. Hal ini mengindikasikan bahwa usia 30 tahun dianggap sebagai usia yang matang dan terhormat pada saat itu. Merokok diizinkan di tempat itu, namun saya tidak ingin melanjutkan studi saya. Selama kurang lebih dua tahun, saya berkeliling negeri, mencari jalan untuk bertahan hidup tanpa ijazah SMA atau G.E.D. Setelah keluar dari program Job Corps, saya membeli tiket bus Greyhound ke Seattle, Washington, di mana saya menyewa sebuah apartemen sederhana dengan satu kamar yang terletak di atas tempat penampungan tunawisma. Namun, saya tidak dapat memperoleh pekerjaan yang menguntungkan. Oleh karena itu, saya melanjutkan perjalanan ke Virginia, di mana seorang kenalan lain dari kampung halaman saya menyampaikan undangan untuk berkunjung. Selama saya tinggal, kami terlibat dalam konsumsi minuman keras Johnny Walker dalam jumlah yang cukup banyak dan sejumlah besar rokok. Kelompok ini terlibat dalam konsumsi rokok ganja, namun saya abstain karena baunya yang tidak sedap dan efek penenang yang diamati ketika terpapar asap rokok. Ibu saya sangat prihatin dengan kurangnya kemajuan saya dalam mencapai lintasan hidup yang stabil. Oleh karena itu, saya melanjutkan untuk kembali ke New York dengan bus Greyhound. Saya kembali ke institut karir teknik di Penn Station, Manhattan. Saya bertemu dengan seorang wanita Tionghoa yang berusia 27 tahun, sedangkan saya baru berusia 19 tahun pada saat itu. Kami berdua terdaftar di kelas yang sama dan tinggal di Flushing, Queens. Oleh karena itu, kami sering naik kereta 7 bersama-sama. Saya akhirnya memulai hubungan romantis dengannya, tetapi perilakunya dianggap mencurigakan oleh ibu saya. Namun, pada awalnya saya enggan untuk mengindahkan nasihatnya karena kenaifan saya tentang dia dan keadaan hubungan kami. Saya tidak menyadari bahwa dia menikah di Tiongkok dan dia berusaha mendapatkan kartu hijau dengan memalsukan surat nikah palsu, dengan memanfaatkan status saya sebagai warga negara AS. Selain itu, saya juga tidak mengetahui bahwa ia memiliki hubungan dengan mafia Tiongkok, Triad. Sebelum pertemuan saya dengan wanita Tionghoa di TCI College, saya adalah anggota terkemuka dari geng jalanan Korea-Amerika dan Tionghoa-Amerika yang dikenal sebagai MMM. Istilah “Moming Pie” adalah frasa onomatope dalam bahasa Tionghoa yang berarti “geng tanpa nama”. Dalam bahasa Korea, istilah ini dieja “Moo Myung Pa.” Geng M.M.P. berkonflik dengan dua geng terkemuka lainnya di Flushing: Flying Dragons dan Ghost Shadows. Ketiga geng ini bertanggung jawab atas pengelolaan berbagai tempat, termasuk rumah bordil, tempat perjudian, salon, klub malam, dan bar. Akibatnya, sering terjadi pertengkaran di antara mereka karena perselisihan wilayah dan keinginan untuk menguasai bisnis-bisnis ini. Saya telah bersahabat dengan Ghost Shadows bahkan sebelum saya bergabung dengan MMP. Namun, pada suatu kesempatan, kesalahpahaman muncul di antara kami. Saya sedang duduk di bangku taman dengan sekitar sepuluh anggota Ghost Shadow ketika mereka mengusulkan agar saya bergabung dengan geng mereka dan meninggalkan MOMing Pie. Saya menolak ajakan mereka dan mereka menghormati keputusan saya. Namun, salah satu anggota M.M.P. mengarang sebuah narasi dan memberi tahu ketua geng M.M.P., yang dikenal sebagai Dailo, bahwa saya telah mengkhianati M.M.P. dan bergabung dengan Bayangan Hantu. Dia menemukan saya di taman dan mulai menahan saya dengan mencengkeram leher saya. Dia bertanya, “Apa yang memotivasi Anda untuk melakukan tindakan itu?” Saya memberitahunya bahwa saya tidak bertanggung jawab atas insiden itu, namun dia tidak yakin. Pemimpin geng tersebut kemudian melanjutkan dengan menampar kepala bagian belakang saya dan hendak membunuh saya. Namun, seorang wanita tua Kaukasia turun tangan dan meminta pemimpin geng tersebut untuk meminta maaf. Pada saat itu juga, seluruh situasi terhenti. Saya bersyukur telah diselamatkan oleh campur tangannya, yang tampaknya tidak lebih dari sebuah keberuntungan. Saya memiliki banyak kenalan yang terlibat dalam perilaku yang mengganggu, namun mereka tidak selaras dengan nilai-nilai dan tujuan pribadi saya. Dengan cara inilah saya dapat melepaskan diri dari cara hidup dan gaya hidup seperti itu. Selain itu, saya memiliki seorang teman yang saya temui di sebuah klub malam. Dia adalah seorang pecandu narkoba berat yang juga berafiliasi dengan mafia Tiongkok, khususnya Triad. Saya telah mengamati efek merugikan dari ekstasi dan kokain terhadap kesehatannya dan orang lain. Saya bersyukur bahwa Tuhan turun tangan untuk menghindarkan saya dari nasib yang sama, sehingga saya dapat bertahan hidup hingga hari ini. Suatu hari saat liburan, saya melakukan kunjungan mendadak ke kediaman gadis itu dan mendengar percakapan antara dia dan suaminya. Percakapan ini mengungkapkan bahwa dia sebenarnya adalah seorang individu yang sudah menikah yang terlibat dalam kegiatan penipuan dan berafiliasi dengan organisasi kriminal di Tiongkok. Itu adalah pengungkapan yang signifikan dan mengejutkan, yang menegaskan pernyataan ibu saya. Saya khawatir akan keselamatan dan kesejahteraan saya, karena saya takut dia akan melakukan tindakan ekstrem, seperti memaksa saya menikah atau bahkan membunuh saya, jika saya tidak memenuhi tuntutannya. Oleh karena itu, saya memutuskan untuk melarikan diri dari situasi tersebut dengan mendaftar sebagai anggota Marinir AS. Ayah saya berulang kali menasihati saya untuk tidak mengambil tindakan ini, menekankan bahwa hal itu tidak pantas dan tidak bermanfaat bagi saya. Namun, saya bertekad untuk mengabaikan nasihatnya dan tetap keras kepala dan tidak patuh. Saya menemukan bahwa ini adalah jalan yang memungkinkan saya untuk mengejar karier yang bermakna. Saya tidak diizinkan untuk mendaftar di militer karena tidak memiliki sertifikat Pengembangan Pendidikan Umum (GED) dan adanya Gangguan Hiperaktif Defisit Perhatian (ADHD) yang parah. Namun, perekrut mengesampingkan persyaratan ini untuk menerima bonus. Individu dengan ADHD memiliki risiko tinggi terkena gangguan mental sebagai konsekuensi dari lingkungan yang sangat penuh tekanan yang melekat pada militer, khususnya Marinir. Saat memasuki kamp pelatihan Korps Marinir AS di Pulau Paris, Carolina Selatan, saya sangat menyadari betapa beratnya keputusan saya. Saya sekarang berkomitmen secara permanen untuk melakukan tindakan ini, dan ketika saya mengamati rejimen pelatihan yang ketat dan tindakan disiplin yang ketat yang diterapkan oleh instruktur latihan, saya dihadapkan pada realitas lingkungan yang menantang yang telah saya pilih untuk dimasuki. Selanjutnya, saya menemukan bahwa saya telah ditugaskan di divisi yang paling menantang, Peleton 3102, Kompi Kilo, Batalyon Ketiga, yang dikenal sebagai “mesin pembunuh”. Kemudian menjadi jelas bahwa perekrut saya memiliki sentimen negatif terhadap saya karena kecenderungan saya untuk bersosialisasi dengan lawan jenis. Pada saat itu, saya tidak memiliki pengetahuan, kebijaksanaan, dan keterampilan menjalin hubungan yang diperlukan. Saya adalah orang yang paling sehat secara fisik di peleton saya, meskipun bukan yang terkuat. Saya telah belajar bagaimana bertahan hidup, setelah mengalami masa-masa yang sangat menantang di Agape. Pada saat itu, saya berusia 19 tahun, dan saya mendaftar di Marinir karena dua alasan utama. Salah satu motivasinya adalah untuk menghindari dibunuh oleh mafia Tiongkok, dan yang lainnya adalah untuk mengejar jalan hidup yang bermakna. Aspek dari program pelatihan yang memberikan tantangan terbesar bagi saya adalah komponen ketahanan fisik. Saya memiliki riwayat merokok, namun saya tidak memiliki pelatihan yang diperlukan untuk mengembangkan toleransi yang diperlukan untuk aktivitas fisik yang keras. Untuk menyelesaikan program pelatihan, saya harus menyelesaikan jogging sejauh tiga mil. Saya dapat mencapai tujuan ini, meskipun tidak sampai tahap akhir program pelatihan, setelah menempati posisi kedua dari terakhir dalam kompetisi. Pada saat-saat sulit, saya membayangkan wajah anggota keluarga saya dan mempertahankan tekad saya untuk bertahan. Itu adalah tempat yang relatif mudah untuk menjadi anggota, tetapi sangat sulit untuk meninggalkannya, kecuali jika seseorang mengetahui cara untuk melakukannya. Pada waktu itu, saya tidak menyadari keadaan ini. Aspek yang paling santai dari rejimen latihan adalah latihan menembak senapan, di mana instruktur latihan memberi saya kesempatan untuk fokus hanya pada sasaran yang saya bidik. Pada kesempatan lain, saya berada di gereja atau menerima surat di ruang tengah. Lingkungan gereja sangat tidak sesuai, mengingat instruktur latihan biasanya menunjukkan sikap yang keras dan menghukum terhadap kami yang baru direkrut. Sebaliknya, pada hari Minggu di gereja, suasana tiba-tiba berubah menjadi ramah dan bersahabat. Saya sering merenungkan ayah saya, peran gereja dalam hidup saya, dan seluruh anggota keluarga saya. Saya kemudian memahami bahwa tempat pelatihan Korps Marinir menghadirkan tantangan yang tidak dapat dipersiapkan sepenuhnya sebelumnya. Regimen pelatihan mencakup banyak rintangan, latihan fisik, simulasi kamar gas, dan pendakian yang panjang, yang secara kolektif berkontribusi pada kerusakan psikologis dan fisik saya. Namun, tantangan-tantangan ini pada akhirnya mendorong pengembangan pola pikir yang dominan, menyelaraskan saya dengan nilai-nilai dan keuletan Korps Marinir. Dapat dikatakan bahwa sesi pelatihan yang diberikan oleh Agape dan Marinir adalah yang paling efektif dalam mempersiapkan saya untuk menjadi seorang ahli terkemuka dalam perang spiritual dan psikologis. Aspek yang paling menantang dari pelatihan ini adalah setiap aktivitas yang membutuhkan ketahanan kardiovaskular yang intens. Selain itu, saya menyadari kerapuhan saya sendiri dibandingkan dengan Marinir, dan saya juga mengalami kerentanan fisik yang mendalam. Namun demikian, saya berhasil menyelesaikan program pelatihan. Ketika keluarga saya datang mengunjungi saya pada upacara kelulusan, saya merasakan kedamaian dan sambutan yang mendalam. Saya tinggal di rumah selama beberapa hari sebelum menghadiri sekolah Pusat Pelatihan Korps Marinir (MTC), yang merupakan pusat Korps Marinir yang dirancang untuk mempersiapkan saya untuk ditugaskan ke armada utama. Setelah menyelesaikan pelatihan, saya ditugaskan di sebuah pos di Okinawa, Jepang. Pulau itu sangat indah, dan semuanya berjalan dengan baik sampai saya mengalami cedera saat berlari dengan peleton saya. Peleton saya yang asli telah berangkat ke Irak sehari sebelum saya tiba, meninggalkan saya dengan kontingen pelari maraton. Saya mendapatkan izin medis dari militer, setelah menyelesaikan dokumen yang diperlukan dan mengirimkannya melalui rantai komando. Selanjutnya, saya langsung berangkat dari Jepang ke Korea Selatan, memulai perjalanan hidup baru melalui kapal feri. Ini adalah kunjungan kedua saya ke Korea, yang pertama adalah saat saya duduk di bangku SMP. Selain itu, saya sebelumnya tidak mengenal siapa pun di Korea, dan saya pergi ke negara itu hanya dengan membawa uang sebesar $1.500. Saya sangat membutuhkan pekerjaan, dan satu-satunya pilihan yang tersedia bagi saya pada saat itu adalah mengajar bahasa Inggris atau menerjemahkan. Oleh karena itu, saya segera dipekerjakan oleh sebuah akademi lokal, dan kemudian terlibat dalam les privat untuk siswa dari usia sekolah dasar hingga sekolah menengah. Untuk mendapatkan gaji yang lebih tinggi, saya mendapatkan pekerjaan sebagai penerjemah di sebuah perusahaan impor dan ekspor di Gangnam, kota terkaya di Korea Selatan. Saya diperkenalkan dengan calon majikan saya di lokasi ini. Dia adalah lulusan dari institusi Ivy League di Korea. Dia memberi saya bantuan keuangan dan tempat tinggal ketika saya mengalami kekurangan dana. Beliau mengizinkan saya tinggal di kantornya untuk sementara waktu dan kemudian menemani saya ke kediaman atasan saya, di mana saya diperkenalkan secara resmi kepada keluarganya. Saya masih yakin bahwa beliau mengetahui bahwa saya tidak memiliki ijazah SMA, meskipun saya telah memalsukannya. Namun demikian, dia menerima saya dengan baik. Sudah lama saya ingin mengungkapkan kebenaran kepadanya dan menyampaikan permintaan maaf yang tulus, namun saya tidak pernah memiliki kesempatan untuk melakukannya. Masa tugas saya di Korea adalah masa yang penuh dengan kegembiraan yang tak tertandingi, namun saya terpaksa kembali ke tanah air karena kesehatan orang tua saya yang memburuk. Saya kemudian membangun kembali hidup saya dan mendaftar di TCI College, di mana saya memperoleh sertifikat GED. Selain itu, saya kuliah di sebuah perguruan tinggi Alkitab, Nyack College, selama kurang lebih dua tahun sambil mengejar penahbisan dan masuk ke sekolah pascasarjana Ivy League, Westminster, di Philadelphia. Namun, saya kemudian menemukan cara alternatif untuk melayani Tuhan, yaitu melalui penulisan lepas. Selain itu, saya mendapatkan pekerjaan di sebuah spa pada awal usia dua puluhan, melayani sebagai asisten sampo. Baik posisi menulis maupun sebagai asisten sampo adalah dua posisi yang saya pertahankan dengan gigih dan penuh tekad. Saya tidak menyadari konsep perang psikologis sampai saya mencapai usia awal dua puluhan. Pada saat itu, saya juga menyadari fakta bahwa saya telah mengalami fenomena ini sejak lahir. Niat awal saya adalah menulis secara eksklusif tentang topik-topik Kristen. Namun, saya kemudian memilih untuk mengeksplorasi peperangan rohani dan psikologis, setelah saya menyadari sejauh mana kemampuan yang saya miliki. Pada saat itu, saya adalah satu-satunya orang yang menyadari kemampuan saya dalam kedua bentuk peperangan tersebut. Sejak usia 21 tahun hingga usia 37 tahun saat ini, saya tidak pernah dikalahkan, bahkan sekali pun. Di semua lingkungan, termasuk akademis, agama, pekerjaan, dan sosial, saya secara konsisten mendapat cemoohan dari orang lain. Saya mendapatkan sertifikasi dengan melatih diri saya sendiri di kafe atau kedai kopi Starbucks selama 8-9 jam sehari sambil menulis sepanjang waktu. Saya bekerja dengan tekun dan cermat, sampai-sampai orang tua saya pun merasa aneh. Namun demikian, inilah satu-satunya cara untuk mencapai puncak keunggulan. Sejak usia dini, saya diberitahu oleh anggota gereja bahwa saya akan memainkan peran penting dalam masyarakat. Kakak perempuan saya, yang sudah berusia lanjut, juga mendorong saya, dengan mengatakan bahwa saya termasuk yang tertua yang kuliah di institusi Ivy League. Sebelumnya saya berasumsi bahwa pernyataan mereka dibuat dengan niat baik dan bahwa mereka hanya memberikan pujian, tetapi sejak saat itu saya mendapatkan wawasan tentang niat mereka yang sebenarnya. Ayah saya, yang pernah kuliah di lembaga Ivy League beberapa tahun yang lalu, memberi tahu ibu saya bahwa saya adalah anak yang luar biasa di bidang peperangan psikologis dan menyampaikan kepada para anggota gereja saya bahwa saya telah mencapai pemahaman yang mendalam tentang kekristenan sebagai bakat alami. Sangatlah menantang untuk mendapatkan rasa hormat di bidang peperangan psikologis, karena taruhannya tinggi dan potensi konsekuensinya signifikan. Hanya tiga pria yang menyatakan rasa hormat kepada saya, sedangkan banyak wanita yang menempatkan saya sebagai tumpuan. Bahkan psikiater dan psikolog dari Harvard, Columbia, dan Princeton University memberi tahu saya bahwa saya akan menjadi mahasiswa terbaik di Ivy League jika saya mencurahkan lebih banyak waktu untuk belajar. Inilah sebabnya mengapa banyak orang tercengang saat mengetahui bahwa individu paling berprestasi di dunia hanyalah lulusan G.E.D.. Sekolah Agape dan Korps Marinir merupakan tempat pelatihan di mana saya dapat mengembangkan kemampuan mental saya dan belajar memanfaatkan kemampuan bawaan saya. Beberapa orang menyatakan bahwa saya bukan manusia biasa, mengklaim bahwa saya kebal terhadap tekanan emosional dan efek dari tekanan eksternal. Saya telah berinteraksi dengan jutaan orang, dan terlepas dari kemampuan saya yang konsisten untuk menunjukkan dominasi dan menarik perhatian wanita, tetap saja tepat untuk menyatakan bahwa saya menginvestasikan upaya yang signifikan untuk membantu komunitas yang lebih luas. Perjalanan saya dimulai dengan pengembangan strategi pengulangan kalimat, yang kemudian saya kuasai. Hal ini membuka jalan untuk eksplorasi yang lebih dalam tentang pengetahuan, kebijaksanaan, dan keahlian yang melekat pada kedua tradisi perang. Kelima topik inti ini - agama Kristen, psikologi, filsafat, hubungan, dan cara hidup - semuanya berakar pada satu sama lain. Saya berjanji untuk mendedikasikan hidup saya untuk menyebarkan karunia yang telah diberikan Tuhan kepada saya ke seluruh dunia sampai hari saya meninggalkan dunia ini. Tujuan saya adalah untuk memfasilitasi pengembangan keahlian dalam kedua peperangan tersebut sehingga setiap orang dapat memajukan konsep ini lebih jauh daripada yang saya miliki, yang mengakibatkan terciptanya gelombang pendekatan inovatif yang tak terbatas untuk membangun dunia. Tahap awal adalah perang psikologis, diikuti dengan kemajuan kemampuan kognitif dan, akhirnya, perang spiritual. Pendekatan ini memiliki potensi untuk mengubah dunia dengan cara yang mendalam dan tidak dapat diubah.

Cha đẻ huyền thoại của chiến tranh

Đây là cách tôi trở thành người giỏi nhất thế giới về Chiến tranh Tâm linh và Tâm lý.

Tôi Samuel M. Lee sinh ngày 26 tháng 12 năm 1986 tại Philadelphia, Pennsylvania. Bố mẹ tôi điều hành một cơ sở bánh kẹo trong khi bố tôi theo học tại Westminster Seminary, một học viện trực thuộc Ivy League. Ông đang theo đuổi việc thụ phong theo truyền thống Trưởng lão. Khi lên ba tuổi, tôi cùng cả gia đình chuyển đến Queens, New York, nơi chị gái tôi bốn tuổi. Gia đình tôi gặp khó khăn về kinh tế vào thời điểm đó, vì bố tôi đang trong giai đoạn đầu thành lập nhà thờ. Bố mẹ tôi quá nghiêm khắc, và tôi luôn bị ép phải làm gương cho anh chị em mình và cộng đồng rộng lớn hơn với tư cách là con trai của một mục sư và một Cơ đốc nhân ngoan đạo. Tôi không được phép tham gia vào các hoạt động giống như những thanh thiếu niên nổi loạn khác, chẳng hạn như thay đổi kiểu tóc, đeo đồ trang sức hoặc ăn mặc theo cách không phù hợp với tiêu chuẩn của thời đại. Ngoài ra, tôi không được phép nghe nhạc thế tục. Tôi đã bị cha tôi phạt thể xác nhiều lần vì tham gia vào các hoạt động gây rối trong nhà thờ, đặc biệt là vì không tham dự các buổi lễ và thể hiện sự thiếu hợp tác. Khi vào lớp tám tại MS 158 ở Bayside, tôi đã được chuyển đến Trường trung học phổ thông Great Neck North trước khi bắt đầu năm cuối. Quyết định này được cha mẹ tôi đưa ra với mục đích hạn chế tôi tiếp xúc với những cá nhân có thể ảnh hưởng tiêu cực đến tôi. Vào thời đại này, có rất nhiều thành viên băng đảng người Mỹ gốc Hàn và người Mỹ gốc Hoa, nhiều người trong số họ có liên hệ với các tổ chức mafia Trung Quốc được gọi là "tam hoàng". Một số lượng đáng kể các vụ xả súng liên quan đến súng đã xảy ra và một tỷ lệ đáng kể dân số trở nên phụ thuộc vào các chất bất hợp pháp, đặc biệt là cocaine và thuốc lắc. Tôi thấy Great Neck North là một môi trường không thuận lợi do sự phổ biến của những học sinh có khuynh hướng học tập, những người không phù hợp với sở thích cá nhân của tôi vào thời điểm đó. Cha mẹ tôi đã không cho tôi vào học tại Great Neck South vì sự phổ biến của những học sinh tham gia vào các hoạt động bất hợp pháp, tương tự như những gì đã thấy ở Bayside và Flushing. Sau khoảng hai tháng, tôi buộc phải yêu cầu chuyển đến Trường trung học phổ thông Bayside. Tôi đảm bảo với mẹ rằng tôi sẽ học giỏi nếu bà đồng ý chuyển trường. Tuy nhiên, mục tiêu chính của tôi là kết giao với những cá nhân tham gia vào các hoạt động phá hoại. Vì tôi lớn lên trong một môi trường chủ yếu là người gốc Hàn và người Mỹ gốc Hàn, nên những cá nhân này chiếm phần lớn trong vòng tròn xã hội của tôi. Mẹ tôi đã quyết định tuân theo yêu cầu của tôi và chuyển tôi đến Trường trung học Bayside. Trong thời gian ngắn ngủi chưa đầy ba tháng kể từ khi tôi nhập học tại ngôi trường nói trên, tôi đã bắt đầu trốn học và kết giao với những cá nhân có nhân cách đáng ngờ. Đây là mối lo ngại đáng kể đối với cha mẹ tôi, bên cạnh việc tôi sử dụng các sản phẩm thuốc lá và tham gia vào một số cuộc ẩu đả với những học sinh khác. Nhiều người quen của tôi đã tham gia vào việc bán chất gây nghiện bất hợp pháp từ khi còn khá nhỏ. Điều này dẫn đến việc tôi thường xuyên đụng độ với nhân viên an ninh của trường và đặc biệt là cảnh sát. Vào thời điểm đó, tôi đang học năm thứ hai trung học. Cha mẹ tôi kiên quyết rằng tôi sẽ không tốt nghiệp, với quỹ đạo hiện tại của tôi. Do đó, họ đã quyết định gửi tôi đến một trường nội trú theo đạo Thiên chúa. Cha tôi thông báo với tôi rằng đó là nơi tôi không cần phải nghe theo lời khuyên của ông, một quan niệm mà tôi đã hiểu sai thành một hình thức giải phóng. Vào độ tuổi đó, tôi không biết gì về những sắc thái của thế giới. Sau đó, tôi đã phát triển một tình cảm kỳ lạ đối với thể chế này, điều cuối cùng đã thúc đẩy tôi quyết định trốn khỏi ngôi nhà gia đình của mình. Vào ngày hôm đó, một lễ hội Hàn Quốc đang diễn ra ở Flushing, với sự tham dự của nhiều cá nhân người Hàn Quốc và người Mỹ gốc Hàn. Nhiều ca sĩ nổi tiếng của Hàn Quốc đã đến New York để biểu diễn tại sự kiện này. Một Thế vận hội Hàn Quốc đã được tổ chức và toàn bộ người dân của các thị trấn lân cận Bayside và Flushing đã tập trung tại Công viên Flushing Meadow. Tôi đã vắng mặt tại nơi cư trú của gia đình trong ba ngày, trong thời gian đó tôi có thể tiêu thụ thuốc lá và rượu mà không bị hạn chế. Tôi không có tiền, vì vậy tôi đã ăn uống tại các nhà hàng với những người bạn đồng hành của mình và rời đi mà không thanh toán hóa đơn. Ngoài ra, Công viên Flushing Meadow là nơi tụ tập của các thành viên băng đảng Trung Quốc, cụ thể là Flying Dragons và Ghost Shadows, những người đang tham gia vào cuộc xung đột đang diễn ra. Một số người quen của tôi đã dùng thuốc lắc quá liều và sau đó phải nhập viện. Ngoài ra, ở Bayside, anh rể tôi điều hành một cửa hàng DDR, nơi tập trung những người tham gia vào các hoạt động liên quan đến ma túy. Vào đêm cuối cùng ở đó, tôi ngủ tại nhà bạn mình sau khi uống khoảng năm đến sáu chai soju. Sáng hôm sau, mẹ tôi phát hiện ra tôi ở cửa trước, đang cố gắng vào trong. Mẹ tôi chỉ cho tôi hai lựa chọn: hoặc là tôi sẽ đến trường nội trú hoặc bố tôi sẽ cử người hộ tống đến đó cưỡng bức. Vì vậy, tôi quyết định rằng mình không còn lựa chọn nào khác ngoài việc tuân thủ quyết định. Cơ sở giáo dục này nằm ở Stockton, Missouri. Khi đến Kansas City, nơi có sân bay, mẹ tôi và tôi đến một nhà nghỉ gần đó để nghỉ qua đêm. Đêm đó, tôi vừa phấn khích vừa lo lắng, không biết chương trình này sẽ như thế nào vì đây là lần đầu tiên tôi trải nghiệm tình huống đặc biệt này. Khi đến khuôn viên trường, tôi nhìn thấy một biển báo ghi tên "Trường nội trú Agape" ở lối vào. Với bối cảnh nông thôn và môi trường đồng quê, tôi đã không lường trước được những thách thức phía trước. Khi bước vào khuôn viên trường qua lối vào chính, tôi được hai người đàn ông lực lưỡng tiếp cận. Mẹ tôi đang trò chuyện với vợ của giám đốc, người tự giới thiệu mình là "Quý bà". Sau đó, tôi được hộ tống đến một căn phòng khác. Mẹ tôi và tôi không thể chào tạm biệt nhau một cách tử tế, vì bà đã rời khỏi khuôn viên trường trong tình trạng đau khổ. Các nhân viên đã tịch thu gói thuốc lá Newport của tôi và đưa cho tôi một chiếc áo phông màu cam và quần jean xanh. Đây là một trong những đặc điểm nhận dạng được mã hóa màu dành cho học sinh trong chương trình, biểu thị tình trạng của họ là những người tham gia vào chế độ đào tạo nghiêm ngặt. Trước đó, tôi không biết rằng một trường nội trú theo đạo Thiên chúa lại có thể gắn liền chặt chẽ với môi trường áp bức của trại giam. Về kiểu tóc, các lựa chọn chỉ giới hạn ở đầu trọc hoặc tóc rẽ sang một bên. Tóc tôi đã được cạo rồi nên tôi không cần phải thay đổi. Khi bước vào căng tin, tôi thấy rằng phần lớn học sinh đều mặc áo sơ mi màu cam, vàng hoặc đỏ tía. Học sinh đã hoàn thành chương trình trại huấn luyện và sau đó đăng ký vào giáo dục trung học được phân biệt bằng màu vàng trên áo sơ mi của họ. Học sinh mặc áo sơ mi màu đỏ tía cũng được ghi danh vào trường, nhưng họ có thẩm quyền hơn những người mặc áo sơ mi màu cam và vàng nếu họ ở trong cái gọi là "tình trạng bạn bè". Quy tắc về tình trạng bạn bè được thiết kế để tạo điều kiện thuận lợi cho việc học tập và tuân thủ các quy tắc của chương trình đối với học sinh mới và những người ở cấp thấp hơn. Những người ở cấp thấp hơn được yêu cầu duy trì khoảng cách không quá ba feet với nhau và luôn giữ nguyên vị trí này, đối mặt với những người mặc áo sơ mi màu đỏ tía. Ngày đầu tiên chắc chắn là ngày thử thách nhất trong cuộc đời 15 năm của tôi. Tôi được giao nhiệm vụ hỗ trợ dọn tuyết trên toàn bộ khuôn viên trường, một nhiệm vụ được chia sẻ với sáu hoặc bảy thành viên trại huấn luyện khác. Ngoài ra, tôi được yêu cầu tham gia vào quá trình huấn luyện thể chất nghiêm ngặt. Chế độ nghiêm ngặt đến mức tôi không thể ra khỏi giường vào sáng hôm sau. Chế độ này bao gồm khoảng ba trăm lần chống đẩy, nâng chân, ngồi xổm và gập bụng, cùng với nhiều lần chạy nước rút tại chỗ trong quanzahut. Tôi khỏe mạnh bẩm sinh và do di truyền, và tôi luôn chiến thắng trong môn vật tay ở độ tuổi đó. Tuy nhiên, tôi vẫn gặp phải những thách thức đáng kể. Vào thời điểm này, tôi thấy mình tự hỏi cả quyết định thực hiện thử thách này của mình và sự khôn ngoan của cha tôi khi gửi tôi đến một môi trường như vậy. Mặc dù tôi đã cố gắng xoa dịu nỗi đau của mình bằng cách tự thương hại và đổ lỗi cho cha mình, những hành động này chỉ làm trầm trọng thêm nỗi đau của tôi. Vào tháng 12 năm 2001, tôi đã trải qua sinh nhật lần thứ mười sáu của mình trong môi trường này, chịu đựng một trải nghiệm vô cùng khó khăn. Từ góc nhìn của mình, tôi quan sát những người bạn cùng trang lứa ở nhà tham gia vào các hoạt động do chính họ lựa chọn. Mặc dù có sự hiện diện của hai trăm học sinh khác, tôi vẫn cảm thấy bị cô lập sâu sắc. Công việc thể chất đòi hỏi giống như trong trại giam, và phương châm của chương trình là "phá vỡ một người và tự xây dựng lại chính mình". Mặc dù công việc rất vất vả, đồ ăn thì ngon miệng, và phòng ký túc xá thì thoải mái. Tôi lén lút quan sát cửa sổ và lối vào chính, mong đợi mẹ tôi đến và viễn cảnh trở về nhà trong thời gian ba tháng. Tuy nhiên, điều này đã không thành hiện thực. Các chuyến thăm được phép diễn ra ba tháng một lần. Sau khi kết thúc tháng thứ ba, mọi giao tiếp qua điện thoại, thư từ và liên lạc bằng văn bản đều được phép, ngoại trừ giao tiếp với những cá nhân bên ngoài gia đình trực hệ. Các nhân viên có trách nhiệm đọc tất cả các thư từ trước khi phát tán. Sau khi hoàn thành chương trình kéo dài ba tháng, cuối cùng tôi cũng được phép gặp mẹ lần đầu tiên. Tôi rất ngạc nhiên khi nhìn thấy mẹ, và tôi vội vàng chạy đến ôm chầm lấy mẹ. Tôi đã dành khá nhiều thời gian bên mẹ, nhiều hơn cả thời gian ở nhà. Khi không có đồ ăn Hàn Quốc, mẹ tôi đã chuẩn bị mì ăn liền và thịt nướng Hàn Quốc. Trong thời gian ở bên nhau, tôi đã cầu xin mẹ đưa tôi về nhà. Tuy nhiên, hoàn cảnh đã không diễn ra như tôi mong đợi. Chúng tôi tham gia các hoạt động giải trí như bi-a và ném đĩa, giúp nuôi dưỡng tinh thần đồng chí và tiếng cười. Vì đây là chuyến thăm đầu tiên của tôi nên tôi không được phép rời khỏi khuôn viên trường. Bất chấp những hạn chế do chuyến thăm gây ra, chúng tôi vẫn có thể dành thời gian chất lượng cho nhau. Chúng tôi chỉ được phép uống sô-cô-la nóng hoặc cà phê khi có cơ hội, chẳng hạn như trong các chuyến thăm. Thời gian thăm chỉ kéo dài ba ngày, nhưng tôi buộc phải khẳng định rằng đó là khoảng thời gian tuyệt vời nhất mà tôi dành cho mẹ. Vào ngày thứ ba và cũng là ngày cuối cùng, tôi đã suy ngẫm sâu sắc về hoàn cảnh mà mình phải đối mặt. Tất cả cư dân được yêu cầu đến nhà nguyện vào thứ Tư và đến nhà thờ vào Chủ Nhật. Sau khi hoàn thành chương trình đào tạo, tôi được phép tiếp tục việc học và mặc áo sơ mi màu vàng, biểu thị cấp bậc cao hơn áo sơ mi màu cam. Cơ sở giáo dục trong chương trình này khác với các trường công lập ở quốc gia của học sinh ở chỗ nó sử dụng phương pháp sư phạm khác, với học sinh học theo tốc độ của riêng mình thay vì được giáo viên hướng dẫn trực tiếp. Tôi không thể đến trường trong một thời gian dài do ảnh hưởng của một sự kiện khí tượng quan trọng, đòi hỏi phải thực hiện lao động chân tay vất vả cho toàn bộ học sinh. Chúng tôi được giao nhiệm vụ vận chuyển tất cả các cây đổ, đá và vật liệu xây dựng nặng đã bị gió bão cuốn đi trong khoảng cách khoảng hai dặm, do khuôn viên trường rộng lớn. Trong trường hợp làm rơi một vật do kiệt sức, cá nhân đó buộc phải tham gia một loạt các bài tập thể dục và sau đó nâng vật trở lại vị trí ban đầu, sau đó chu kỳ sẽ tiếp tục. Một học sinh mười ba tuổi đã được đưa đến chương trình sau khi đâm mẹ mình bằng bút chì. Cậu bé quá đau khổ đến nỗi ngã gục xuống đất, từ chối tuân theo hướng dẫn của nhân viên. Các nhân viên đã khống chế cậu bé và đưa cậu đến một căn phòng khác, nơi cậu bắt đầu chửi thề rất to. Các nhân viên không phải là những nhân viên bình thường. Một số người trước đây đã phục vụ trong Thủy quân lục chiến, Lực lượng đặc biệt, làm bảo vệ, võ sĩ quyền anh hạng nặng và cử tạ, thậm chí là cảnh sát trưởng của tiểu bang Missouri. Mục sư cao cấp trước đây là một võ sĩ quyền Anh vô địch hạng nặng. Nhiều lần, học sinh đã cố gắng trốn khỏi trường nội trú. Trong lịch sử của trường, chỉ có một học sinh quay trở về nhà, nhưng sau đó lại bị đưa trở lại thông qua những người hộ tống. Một số lượng lớn học sinh đã được chuyển đến cơ sở này do không thể quản lý hiệu quả trong trung tâm giam giữ vị thành niên. Để tạo cơ hội phục hồi chức năng, họ được chỉ định đến cơ sở này theo lệnh của pháp luật. Thế hệ thứ hai là thế hệ khó khăn nhất do bản chất nghiêm ngặt và khắc nghiệt của các quy tắc, dẫn đến việc toàn bộ chương trình phải chuyển từ Stockton, California đến Missouri. Các bài tập lao động chân tay và kỷ luật quá khắc nghiệt đến nỗi học sinh phát triển sức mạnh quá mức, khiến việc quản lý chúng ngày càng trở nên khó khăn. Đây là lý do tại sao, trong nhiệm kỳ của tôi, học sinh bị cấm nâng tạ nặng để tập thể dục và phát triển cơ thể trong thời gian rảnh rỗi. Việc nâng vật nặng chỉ được thực hiện như một biện pháp kỷ luật, trong thời gian ngắn hoặc như một phần của các bài tập khác, thay vì là phương tiện tập trung vào các nhóm cơ cụ thể. Trong suốt thời gian học phổ thông, cơ thể chúng tôi thể hiện khả năng phát triển sức mạnh tốt hơn so với những năm sau này. Đây là hiện tượng được các nhân viên và người đứng đầu quỹ chương trình nhận ra. Phần lớn học sinh được đưa đến cơ sở này do tham gia vào các hoạt động liên quan đến ma túy và tội phạm liên quan đến băng đảng. Những học sinh còn lại được đưa đến đây do hành vi nổi loạn với cha mẹ. Tôi có một người anh họ đến từ Los Angeles, California, và sau đó là một người anh họ khác đến từ Long Island, New York. Là một gia đình có chung huyết thống, chúng tôi bị đặt vào tình trạng tránh xa. Có hơn năm mươi người Mỹ gốc Hàn đến từ Nam California, nhưng chỉ có ba người đến từ Queens, New York. Tôi rất háo hức được trở về nhà, nhưng điều này không xảy ra cho đến tháng thứ sáu của tôi. Tôi nói với mẹ rằng chương trình không như vẻ bề ngoài. Trên thực tế, đó là một môi trường khá đáng sợ. Khi gia đình đến thăm của một học sinh đến cơ sở, họ được chào đón bởi những học sinh mặc trang phục rực rỡ và kiểu tóc thể thao toát lên vẻ vui vẻ, tươi cười, trái ngược hoàn toàn với thực tế. Hơn nữa, họ không biết về lao động chân tay và các bài tập kỷ luật mà chúng tôi buộc phải chịu đựng. Ngay cả khi gửi ảnh cho gia đình ở Hoa Kỳ, chúng tôi vẫn phải mỉm cười. Thể hiện bất kỳ cảm xúc nào khác, chẳng hạn như tức giận hoặc buồn bã, sẽ khiến cha mẹ chúng tôi lo lắng và có khả năng khiến chúng tôi trở về nhà trước khi hợp đồng kết thúc. Vào ngày tôi đến thăm lần thứ hai, mẹ tôi đã can thiệp và tôi đã hứa với bà rằng tôi sẽ chăm chỉ học tập tại một trường công. Vào thời điểm tôi tin rằng mình đã vượt qua được những khó khăn tiếp theo, tôi một lần nữa trốn học và bắt đầu hút thuốc quá mức. Sau ba ngày ở nhà, cha tôi quyết định gửi tôi trở lại trường nội trú Agape. Tôi đã cân nhắc đến việc trốn khỏi nơi cư trú của mình một lần nữa, nhưng tôi nhận thức được hậu quả nghiêm trọng sẽ xảy ra sau hành động như vậy, vì bản thân tôi đã trải qua điều đó lần thứ hai. Do đó, tôi đã chọn hợp tác, mặc dù tôi thích một chương trình thay thế, ngay cả khi chương trình đó là nơi cuối cùng tôi muốn đến. Khi đăng ký lại chương trình, tôi được phân công lại trại huấn luyện. Tôi coi đây là đỉnh cao của sự tồn tại của mình, và tôi đã trải qua vô số cơn ác mộng khi ở trong ký túc xá. Trước đó, tôi đã hình dung ra một viễn cảnh mà toàn bộ sinh viên sẽ hợp sức với đội ngũ nhân viên và thực hiện một cuộc trốn thoát cuối cùng khỏi chương trình. Tôi không biết rằng các thành viên đội ngũ nhân viên có khả năng phục hồi như vậy, ngay cả khi họ bị áp đảo đáng kể về số lượng. Sau đó, một sinh viên khác từ quê hương tôi đã được nhận vào chương trình. Kết quả là, chúng tôi được đưa vào trạng thái "tránh xa", được coi là một phương tiện tiềm năng để tạo điều kiện cho cuộc trốn thoát tập thể của chúng tôi. Sau một thời gian ngắn chung sống trong chương trình, chúng tôi bắt đầu trò chuyện rời rạc với nhau, phát hiện ra sự trùng lặp đáng kể trong bối cảnh và kinh nghiệm tương ứng của chúng tôi. Anh ấy là thành viên thế hệ thứ sáu của một băng đảng được gọi là "Moming Pie" hay MMP. Ban đầu, băng đảng này được thành lập như một tổ chức người Mỹ gốc Hoa nhưng sau đó đã sáp nhập với một nhóm người Mỹ gốc Hàn. Chúng tôi đã vạch ra một kế hoạch để cùng nhau trốn thoát, đặc biệt là khi chúng tôi cùng chung quê hương. Thật khó để kiên trì, vì chúng tôi phải băng qua một khu rừng rậm rạp có nhiều loài động vật sinh sống, trong khi lực lượng thực thi pháp luật đang tích cực tìm kiếm chúng tôi và chúng tôi không có cả nguồn tài chính lẫn tín dụng. Trước khi thảo luận về chủ đề này, cần lưu ý rằng lối vào tất cả các tòa nhà và ký túc xá đều được giám sát chặt chẽ và toàn bộ nhân viên của trường luôn theo dõi các hoạt động của chúng tôi. Ngoài ra, toàn bộ khuôn viên trường được bao quanh bởi hàng rào dây thép gai và tất cả các nhân viên đều cư trú tại khuôn viên trường. Một ngày nọ, khi anh ấy và tôi đang trao đổi với nhau một tờ giấy ghi rõ ý định bỏ trốn và trốn tránh các biện pháp kỷ luật áp dụng cho chúng tôi, cả hai chúng tôi đều bị bắt giữ và bị tịch thu giày dép. Kết quả là, chúng tôi bị đưa trở lại cơ sở kỷ luật. Việc tịch thu giày dép là biện pháp kỷ luật được áp dụng cho những học sinh cố gắng bỏ trốn hoặc khiến các nhân viên có lý do để tin rằng các em sẽ cố gắng làm như vậy. Giày dép tiêu chuẩn của chúng tôi, bao gồm giày thể thao hoặc giày tây, đã được thay thế bằng một đôi giày thể thao được thiết kế kém, rộng gấp khoảng hai lần bàn chân của chúng tôi. Ngoài ra, lưỡi giày đã bị tháo ra. Giống như việc đi qua một chiếc dép lê rộng lớn, cồng kềnh không có cấu trúc hỗ trợ ở phía trên. Hơn nữa, tôi bị buộc phải đeo một chiếc vòng tay cho biết rằng tôi phải im lặng và phải quay mặt vào tường trong hai tuần liên tiếp. Nhìn chung, học sinh bị cấm giao tiếp với nhau trừ khi có một nhân viên có mặt và theo dõi các tương tác của họ. Việc theo dõi này bao gồm việc lắng nghe và ghi lại mọi giao tiếp bằng lời nói và không bằng lời nói, bao gồm ngôn ngữ ký hiệu và ngôn ngữ cơ thể. Trong khi quay mặt vào tường, tôi đã dành thời gian để tự vấn, suy ngẫm không chỉ về những hành động của mình trong chương trình mà còn về những hành động trước khi tôi tham gia vào chương trình. Tôi suy ngẫm về khả năng mẹ tôi sẽ khóc trên ghế sofa, do những hành động của tôi, mà giờ đây tôi nhận ra là đã gây ra sự đau khổ đáng kể. Đây là lần đầu tiên tôi thừa nhận tội lỗi của mình một cách thực sự thẳng thắn. Tất cả học sinh đều được yêu cầu đọc Kinh thánh mỗi sáng trước bữa sáng và tham dự nhà nguyện vào thứ Tư và Chủ Nhật. Một ngày nọ, khi đang đọc Kinh thánh, tôi tình cờ tìm thấy các chương Thi thiên và Châm ngôn. Vào thời điểm đó, tôi đã được thúc đẩy để suy ngẫm sâu sắc về khái niệm về sự khôn ngoan. Ký tự đầu tiên của tên tôi trong tiếng Hàn đại diện cho khái niệm về sự khôn ngoan. Cha mẹ tôi đã ban cho tôi cái tên này với lời hứa với Chúa rằng họ sẽ sử dụng tôi hết tiềm năng của mình khi tôi trưởng thành. Tôi không biết định nghĩa chính xác của sự khôn ngoan, nhưng tôi quyết tâm đạt được phẩm chất vượt trội này. Tôi đã tin vào Chúa từ năm ba tuổi, nhưng tôi đã không chịu phép báp têm cho đến khi tôi bắt đầu học tại trường nội trú Agape. Một ngày nọ, tôi nghe một bài giảng về sự cứu rỗi và sau đó quyết định chấp nhận Chúa Jesus Christ là đấng cứu rỗi cá nhân của tôi. Nhiều lần, tôi đã bị thôi thúc hút thuốc, nhưng tôi buộc phải kiềm chế cơn thôi thúc này. Vào tháng thứ sáu tôi học tại trường, mẹ tôi đã quyết định chuyển tôi đến một chương trình khác dễ dãi hơn nhiều và không yêu cầu bất kỳ lao động chân tay nào. Cơ sở đó được gọi là Freedom Village, nằm ở phía bắc New York. Điểm duy nhất tôi thấy không hài lòng trong chương trình là lệnh cấm hút thuốc, vì đây là một chương trình khác của Cơ đốc giáo dành cho thanh thiếu niên có vấn đề. Tôi đã gặp một cá nhân tên là Andrew Park trong thời gian tôi làm việc tại cơ sở này. Anh ấy là người Mỹ gốc Hàn đến từ cùng quê với tôi. Trước đây anh ấy từng là thành viên của một nhóm người châu Á có tên là MMM. Anh ấy đã được chuyển từ Nhà tù vị thành niên để được trao cơ hội thứ hai. Việc anh ấy rời khỏi chương trình chỉ vài tuần sau khi đến chỉ khiến tôi mong muốn được trở về nhà hơn. Do chương trình rất dễ dãi nên học sinh không bắt buộc phải ở lại. Do đó, tôi đã chọn trở về nhà bằng xe buýt Greyhound. Khi biết quyết định của tôi, bố tôi tỏ ra rất đau khổ và tức giận. Bây giờ, ông phải đối mặt với tình thế tiến thoái lưỡng nan là có nên gửi tôi trở lại trường nội trú Agape hay không, một viễn cảnh mà tôi nhận thức rõ ràng có thể dẫn đến kết quả bất lợi tương tự. Trong thời gian tôi ở nhà, bố mẹ tôi đã vạch ra một kế hoạch. Họ thông báo với tôi rằng tôi có một người anh họ thân thiết đang học tại trường nội trú Agape, và họ sẽ đến thăm anh ấy vào ngày lễ mà không tiết lộ rằng họ sẽ để tôi ở lại đó. Tôi hoàn toàn không biết chuyện gì sẽ xảy ra, vì vậy tôi đã đồng ý đi cùng mẹ trong chuyến thăm của chúng tôi. Khi bước vào lối vào chính, tôi được năm nhân viên tiếp cận, họ thông báo với tôi rằng mẹ tôi đang trong tình trạng nguy kịch. Vào lúc đó, tôi nhận ra tình hình của mình rất nghiêm trọng và vô cùng kinh ngạc trước viễn cảnh phải đối mặt với một thách thức khác. Sau đó, tôi được đưa trở lại cơ sở kỷ luật, nơi tôi ở lại thêm mười tháng mà không được thăm khám. Điều này là do tôi liên tục có hành vi gây rối và cố gắng trốn thoát khỏi cơ sở. Do đó, tôi không thể tiếp tục học ở trường. Trải nghiệm này rất gian khổ và đầy thử thách, cả về tinh thần lẫn thể chất, và nó thúc đẩy tôi tìm kiếm sự an ủi trong lời cầu nguyện. Đó là giai đoạn căng thẳng nhất trong cuộc đời tôi, kéo dài 16 năm. Khi bốn tháng tiếp theo của tôi tại cơ sở này sắp kết thúc, tôi đã có thể ổn định tình hình và đảm bảo một vị trí không lương trong bếp. Tuy nhiên, tôi là học sinh duy nhất bị gửi trả lại lần thứ ba, một sự khác biệt đánh dấu một cột mốc quan trọng trong lịch sử của trường. Do đó, các nhân viên luôn theo dõi tôi chặt chẽ hơn. Chương trình này khó điều hướng hơn so với môi trường nhà tù vì nó rất giống với điều kiện của một trại giam ở Bắc Triều Tiên. Khi đạt đến mốc sáu tháng, mẹ tôi đã cho tôi cơ hội cuối cùng để được thả ra, vì tôi đã gần 18 tuổi và không có lựa chọn khả thi nào khác để lấy bằng GED kịp thời. Ba con đường duy nhất để thoát khỏi chương trình là sự can thiệp của cha mẹ, tốt nghiệp hoặc đến tuổi 18. Khi đến tuổi 18, mọi cá nhân được phép rời khỏi khuôn viên trường mà không gặp bất kỳ trở ngại hoặc cản trở nào từ các nhân viên. Tôi buộc phải nói rằng, tại thời điểm chính xác này, tôi là cá nhân hài lòng nhất trên đời, vì nỗi đau khổ to lớn mà tôi phải chịu đựng giờ đã là chuyện của quá khứ. Trong khi mẹ tôi đưa tôi đến sân bay, tôi đã nhiều lần quan sát phía sau xe để xác định xem các nhân viên có đuổi theo tôi không. Đây là một sự việc thường xảy ra trong thời gian tôi làm việc tại cơ sở này. Ngay cả những hoạt động tầm thường nhất, chẳng hạn như uống ca cao nóng hoặc cà phê đá, và tất cả những điều hàng ngày mà trước đây tôi coi là điều hiển nhiên, đều trở thành nguồn cảm hứng để biết ơn. Theo nhận thức của tôi, môi trường trường nội trú Agape là chuẩn mực, trong khi thế giới thực dường như là một thực thể hoàn toàn khác. Không ai có thể hiểu hết những trải nghiệm đau thương mà tôi phải chịu đựng trừ khi chính họ cũng trải qua một thử thách tương tự. Nó đánh dấu sự khởi đầu của một quá trình bền bỉ. Tôi thường hỏi mẹ xem tôi có thể sử dụng phòng tắm trong một thời gian ngắn không, vì tôi đã quen với các quy định nghiêm ngặt của chương trình. Mẹ tôi sẽ trả lời một cách thích thú, hỏi tại sao tôi liên tục hỏi về việc sử dụng phòng tắm. Điều này khiến tôi nhận ra rằng bà không nhận thức đầy đủ về thực tế của tình hình. Mặc dù vậy, bà sẽ vào phòng tôi và chạm vào quần áo của tôi ở nơi tôi không có mặt. Mặc dù vậy, bà vẫn không biết về tình hình. Kết quả là, bà không thể ăn uống bình thường vì lo lắng cho sức khỏe của con trai mình trong một môi trường đầy thử thách. Tôi còn vài tháng nữa là đến tuổi 18. Vì tôi chưa hoàn thành chương trình học tại Trường nội trú Agape, thay vào đó, tôi theo học tại một trường kỹ thuật có chương trình Running Start. Điều này giúp tôi theo học các khóa học trình độ đại học, cuối cùng cho phép tôi lấy được GED mà không cần phải làm bài kiểm tra thực tế. Trước khi đăng ký vào học tại trường này, tôi đã cố gắng tìm kiếm phương pháp sinh tồn mà không cần bằng GED hoặc bằng tốt nghiệp trung học. Điều này liên quan đến việc tự mình đi đến các tiểu bang khác, trong khi những người khác mà tôi biết theo đuổi giáo dục đại học hoặc có được việc làm có thu nhập. Tôi bắt đầu đào tạo nghề tại một chương trình Job Corps, cho phép tôi đồng thời học nghề và lấy bằng GED. Cơ sở này nằm ở Oregon, một tiểu bang có lượng mưa thường xuyên. Trong thời gian tôi làm việc, thời tiết liên tục u ám và ẩm ướt. Những cá nhân từ nhiều nguồn gốc toàn cầu tụ họp tại địa điểm này với một mục tiêu thống nhất. Tuy nhiên, họ phải tuân theo giới hạn độ tuổi là 30. Điều này cho thấy độ tuổi 30 được coi là cao cấp và được coi trọng tại thời điểm đó. Người ta cho phép hút thuốc trong khuôn viên trường, nhưng tôi không muốn theo đuổi việc học. Trong khoảng hai năm, tôi đã đi khắp đất nước, tìm kiếm con đường để kiếm sống mà không cần bằng tốt nghiệp trung học hoặc GED. Sau khi rời khỏi chương trình Job Corps, tôi đã mua vé xe buýt Greyhound đến Seattle, Washington, nơi tôi thuê một căn hộ một phòng khiêm tốn nằm trên một nơi trú ẩn cho người vô gia cư. Tuy nhiên, tôi không thể đảm bảo được việc làm có thu nhập. Do đó, tôi đến Virginia, nơi một người quen khác từ quê hương tôi đã mời tôi đến thăm. Trong thời gian ở đó, chúng tôi đã tiêu thụ một lượng lớn rượu Johnny Walker và một lượng lớn thuốc lá. Tuy nhiên, nhóm đã tiêu thụ thuốc lá cần sa, nhưng tôi đã kiêng vì mùi khó chịu và tác dụng an thần khi tiếp xúc với khói thuốc lá. Mẹ tôi rất lo lắng về việc tôi không đạt được tiến triển trong việc đạt được quỹ đạo cuộc sống ổn định. Do đó, tôi đã tiếp tục trở về New York bằng xe buýt Greyhound. Tôi trở lại học viện nghề kỹ thuật tại Penn Station, Manhattan. Tôi gặp một phụ nữ Trung Quốc 27 tuổi, trong khi tôi mới 19 tuổi vào thời điểm đó. Cả hai chúng tôi đều học cùng lớp và sống tại Flushing, Queens. Do đó, chúng tôi thường đi tàu số 7 cùng nhau. Cuối cùng tôi đã bắt đầu mối quan hệ lãng mạn với cô ấy, nhưng hành vi của cô ấy bị mẹ tôi coi là đáng ngờ. Tuy nhiên, ban đầu tôi không muốn nghe lời khuyên của cô ấy vì tôi ngây thơ về cô ấy và hoàn cảnh mối quan hệ của chúng tôi. Tôi không biết rằng cô ấy đã kết hôn ở Trung Quốc và cô ấy đang cố gắng xin thẻ xanh bằng cách làm giả giấy chứng nhận kết hôn, lợi dụng tình trạng công dân Hoa Kỳ của tôi. Hơn nữa, tôi không biết cô ấy có liên quan đến mafia Trung Quốc, Hội Tam Hoàng. Trước khi gặp người phụ nữ Trung Quốc tại Cao đẳng TCI, tôi là thành viên nổi bật của một băng đảng đường phố người Mỹ gốc Hàn và người Mỹ gốc Hoa được gọi là MMM. Thuật ngữ "Moming Pie" là một cụm từ tượng thanh tiếng Trung có nghĩa là "băng đảng vô danh". Trong tiếng Hàn, nó được viết là "Moo Myung Pa". Băng đảng MMP xung đột với hai băng đảng nổi tiếng khác ở Flushing: Flying Dragons và Ghost Shadows. Ba băng đảng này chịu trách nhiệm quản lý nhiều cơ sở khác nhau, bao gồm nhà thổ, sòng bạc, phòng khách, hộp đêm và quán bar. Do đó, thường xuyên xảy ra xung đột giữa họ do tranh chấp lãnh thổ và mong muốn giành quyền kiểm soát các doanh nghiệp này. Tôi đã có mối quan hệ thân thiện với Ghost Shadows ngay cả trước khi tôi gia nhập M MMP. Tuy nhiên, có một lần, một sự hiểu lầm đã nảy sinh giữa chúng tôi. Tôi đang ngồi trên một chiếc ghế dài công viên với khoảng mười thành viên Ghost Shadow khi họ đề nghị tôi gia nhập băng đảng của họ và rời khỏi MOMing Pie. Tôi đã từ chối lời mời của họ và họ tôn trọng quyết định của tôi. Tuy nhiên, một thành viên của MMP đã bịa ra một câu chuyện và thông báo cho thủ lĩnh băng đảng MMP, được gọi là Dailo, rằng tôi đã phản bội MMP và gia nhập Ghost Shadows. Anh ta định vị được tôi trong công viên và tiến hành khống chế tôi bằng cách túm cổ tôi. Anh ta hỏi, "Động cơ nào khiến anh hành động như vậy?" Tôi đã thông báo với anh ta rằng tôi không chịu trách nhiệm về vụ việc, nhưng anh ta vẫn không tin. Sau đó, tên thủ lĩnh băng đảng tát tôi vào sau đầu và định giết tôi. Tuy nhiên, một phụ nữ lớn tuổi da trắng đã can thiệp và yêu cầu tên thủ lĩnh băng đảng phải xin lỗi. Đúng lúc đó, toàn bộ tình hình đã dừng lại. Tôi rất biết ơn vì đã được cứu bởi sự can thiệp của bà, điều này có vẻ như không gì hơn là một sự may mắn. Tôi đã có rất nhiều người quen có hành vi gây rối, nhưng họ không phù hợp với các giá trị và mục tiêu cá nhân của tôi. Đây là cách tôi có thể thoát khỏi lối sống và cách sống đặc biệt này. Ngoài ra, tôi có một người bạn mà tôi đã gặp ở một hộp đêm. Anh ta là một kẻ nghiện ma túy nặng và cũng có liên hệ với mafia Trung Quốc, cụ thể là Hội Tam Hoàng. Tôi đã quan sát thấy tác động có hại của thuốc lắc và cocaine đối với sức khỏe của anh ta và những người khác. Tôi biết ơn vì Chúa đã can thiệp để cứu tôi khỏi số phận tương tự, cho phép tôi sống sót cho đến ngày nay. Một ngày nọ trong kỳ nghỉ, tôi đã đến thăm nhà cô gái mà không báo trước và nghe lỏm được cuộc trò chuyện giữa cô ấy và chồng cô ấy. Cuộc trò chuyện này tiết lộ rằng thực tế bà là một cá nhân đã kết hôn tham gia vào các hoạt động gian lận và có liên hệ với một tổ chức tội phạm ở Trung Quốc. Đó là một tiết lộ quan trọng và đáng ngạc nhiên, xác nhận lời khẳng định của mẹ tôi. Tôi lo lắng cho sự an toàn và hạnh phúc của mình, vì tôi sợ rằng bà có thể dùng đến các biện pháp cực đoan, chẳng hạn như ép buộc tôi kết hôn hoặc thậm chí giết tôi, nếu tôi không tuân thủ các yêu cầu của bà. Do đó, tôi đã quyết định trốn thoát khỏi tình huống này bằng cách gia nhập Thủy quân lục chiến Hoa Kỳ. Cha tôi đã nhiều lần khuyên tôi không nên theo đuổi hành động này, nhấn mạnh rằng nó không phù hợp và không có lợi cho tôi. Tuy nhiên, tôi quyết tâm bỏ qua lời khuyên của ông và vẫn ngoan cố và không vâng lời. Tôi phát hiện ra rằng đây là một con đường mà tôi có thể theo đuổi một sự nghiệp có ý nghĩa. Tôi không được phép nhập ngũ vì không có chứng chỉ Phát triển Giáo dục Chung (GED) và mắc chứng Rối loạn Tăng động Giảm chú ý (ADHD) nghiêm trọng. Tuy nhiên, người tuyển dụng đã bỏ qua yêu cầu này để nhận được tiền thưởng. Những người mắc chứng ADHD có nguy cơ cao mắc các rối loạn tâm thần do môi trường cực kỳ căng thẳng vốn có trong quân đội, đặc biệt là Thủy quân Lục chiến. Khi vào trại huấn luyện của Thủy quân Lục chiến Hoa Kỳ tại Đảo Paris, Nam Carolina, tôi nhận thức sâu sắc về mức độ nghiêm trọng của quyết định của mình. Giờ đây, tôi đã cam kết không thể thay đổi với hành động này, và khi tôi quan sát chế độ huấn luyện nghiêm ngặt và các biện pháp kỷ luật nghiêm ngặt được các huấn luyện viên huấn luyện áp dụng, tôi đã phải đối mặt với thực tế của môi trường đầy thách thức mà tôi đã chọn để bước vào. Sau đó, tôi phát hiện ra rằng mình đã được phân công vào sư đoàn khó khăn nhất, Trung đội 3102, Đại đội Kilo, Tiểu đoàn 3, được gọi một cách thông tục là "cỗ máy giết người". Sau đó, rõ ràng là người tuyển dụng tôi có những tình cảm tiêu cực đối với tôi vì tôi có xu hướng giao du với người khác giới. Vào thời điểm đó, tôi thiếu kiến thức, sự khôn ngoan và kỹ năng quan hệ cần thiết. Tôi là người khỏe nhất trong trung đội của mình, mặc dù không phải là người khỏe nhất. Tôi đã học được cách sinh tồn, sau khi trải qua một giai đoạn đặc biệt khó khăn tại Agape. Vào thời điểm đó, tôi 19 tuổi và tôi nhập ngũ Thủy quân lục chiến vì hai lý do chính. Một động lực là tránh bị mafia Trung Quốc giết, và động lực khác là theo đuổi một con đường sống có ý nghĩa. Khía cạnh của chương trình đào tạo đặt ra thách thức lớn nhất đối với tôi là thành phần sức bền thể chất. Tôi đã có tiền sử hút thuốc lá, nhưng tôi lại thiếu sự đào tạo cần thiết để phát triển khả năng chịu đựng cần thiết cho hoạt động thể chất mạnh mẽ. Để hoàn thành chương trình đào tạo, tôi phải chạy bộ ba dặm. Tôi đã có thể hoàn thành mục tiêu này, mặc dù không phải cho đến giai đoạn cuối của chương trình đào tạo, khi xếp thứ hai từ dưới lên trong cuộc thi. Trong những lúc khó khăn, tôi sẽ hình dung ra khuôn mặt của các thành viên trong gia đình mình và duy trì quyết tâm kiên trì. Đó là nơi mà việc trở thành thành viên tương đối dễ dàng, nhưng việc rời đi lại cực kỳ khó khăn, trừ khi người ta biết cách để làm như vậy. Vào thời điểm đó, tôi không biết về những hoàn cảnh này. Khía cạnh thư giãn nhất của chế độ đào tạo là các bài tập bắn súng trường, trong đó các huấn luyện viên cho phép tôi có cơ hội tập trung hoàn toàn vào mục tiêu mà tôi đang nhắm tới. Vào những lần khác, tôi ở nhà thờ hoặc nhận thư ở sàn lái. Môi trường nhà thờ rõ ràng là không phù hợp, vì các huấn luyện viên thường tỏ ra khắc nghiệt và trừng phạt chúng tôi, những tân binh. Ngược lại, vào các ngày Chủ Nhật ở nhà thờ, bầu không khí đột nhiên chuyển sang sự thân thiện và hòa đồng. Tôi thường suy ngẫm về cha mình, vai trò của nhà thờ trong cuộc sống của tôi và những người còn lại trong gia đình tôi. Tôi hiểu rằng bãi tập của Thủy quân Lục chiến là một thử thách không thể chuẩn bị trước hoàn toàn. Chế độ huấn luyện bao gồm vô số chướng ngại vật, bài tập thể dục, mô phỏng phòng hơi ngạt và đi bộ đường dài, tất cả góp phần vào sự suy sụp về mặt tâm lý và thể chất của tôi. Tuy nhiên, những thử thách này cuối cùng đã thúc đẩy sự phát triển của một tư duy thống trị, giúp tôi phù hợp với các giá trị và sự kiên trì của Thủy quân Lục chiến. Có thể nói rằng các buổi huấn luyện do Agape và Thủy quân Lục chiến cung cấp là hiệu quả nhất trong việc chuẩn bị cho tôi trở thành một chuyên gia hàng đầu về chiến tranh tâm linh và tâm lý. Khía cạnh thách thức nhất của khóa huấn luyện là bất kỳ hoạt động nào đòi hỏi sức bền tim mạch mạnh mẽ. Hơn nữa, tôi nhận ra sự mong manh của chính mình so với Thủy quân Lục chiến và tôi cũng trải qua cảm giác dễ bị tổn thương sâu sắc về mặt thể chất. Tuy nhiên, tôi đã hoàn thành thành công chương trình trại huấn luyện. Khi gia đình đến thăm tôi tại lễ tốt nghiệp, tôi đã trải qua cảm giác bình yên và được chào đón sâu sắc. Tôi ở nhà vài ngày trước khi đến trường Trung tâm Huấn luyện Thủy quân Lục chiến (MTC), đây là một trung tâm của Thủy quân Lục chiến được thiết kế để chuẩn bị cho tôi được phân công vào hạm đội chính. Sau khi hoàn thành khóa đào tạo, tôi được phân công đến một vị trí ở Okinawa, Nhật Bản. Hòn đảo này rất đẹp và mọi thứ đều diễn ra tốt đẹp cho đến khi tôi bị thương khi đang chạy cùng trung đội của mình. Trung đội ban đầu của tôi đã khởi hành đến Iraq một ngày trước khi tôi đến, để lại tôi với một nhóm chạy marathon. Tôi được xuất ngũ vì lý do sức khỏe sau khi hoàn thành các thủ tục giấy tờ cần thiết và sau đó được chuyển qua chuỗi chỉ huy. Sau đó, tôi đi thẳng từ Nhật Bản đến Hàn Quốc, bắt đầu hành trình cuộc sống mới bằng phà. Đây là lần thứ hai tôi đến Hàn Quốc, lần đầu tiên là khi tôi còn học trung học cơ sở. Hơn nữa, trước đó tôi không quen biết bất kỳ cá nhân nào ở Hàn Quốc và tôi đến đất nước đó chỉ với 1.500 đô la trong tay. Tôi đang rất cần việc làm và lựa chọn duy nhất dành cho tôi vào thời điểm đó là dạy tiếng Anh hoặc phiên dịch. Do đó, tôi đã nhanh chóng được một học viện địa phương tuyển dụng và sau đó tham gia dạy kèm riêng cho học sinh từ tiểu học đến trung học cơ sở. Để có được mức lương cao hơn, tôi đã xin việc làm biên dịch viên cho một công ty xuất nhập khẩu tại Gangnam, thành phố giàu có nhất Hàn Quốc. Tôi được giới thiệu với ông chủ tương lai của mình tại địa điểm này. Ông ấy tốt nghiệp một trường đại học Ivy League tại Hàn Quốc. Ông ấy đã hỗ trợ tài chính và cung cấp nơi ở cho tôi khi tôi đang gặp phải tình trạng thiếu hụt tiền bạc nghiêm trọng. Ông ấy cho phép tôi ở lại văn phòng của ông ấy trong thời gian tạm thời và sau đó đi cùng tôi đến nhà của cấp trên, nơi tôi được giới thiệu chính thức với gia đình ông ấy. Tôi vẫn tin rằng ông ấy biết rằng tôi không có bằng tốt nghiệp trung học, mặc dù tôi đã làm giả một tấm bằng. Tuy nhiên, ông ấy đã chấp nhận tôi một cách tử tế. Tôi đã mong muốn tiết lộ sự thật với ông ấy từ lâu và gửi lời xin lỗi chân thành nhất của mình, nhưng tôi chưa bao giờ có cơ hội làm như vậy. Nhiệm kỳ của tôi tại Hàn Quốc là một khoảng thời gian vô cùng vui vẻ, nhưng tôi buộc phải trở về quê hương do sức khỏe của cha mẹ tôi ngày càng suy yếu. Sau đó, tôi đã xây dựng lại cuộc sống của mình và đăng ký vào Cao đẳng TCI, nơi tôi đã lấy được chứng chỉ GED. Ngoài ra, tôi đã theo học tại một trường Kinh thánh, Nyack College, trong khoảng hai năm trong khi theo đuổi việc thụ phong và nhập học vào trường sau đại học Ivy League, Westminster, ở Philadelphia. Tuy nhiên, sau đó tôi đã tìm ra một phương tiện thay thế để phục vụ Chúa, cụ thể là thông qua việc viết lách tự do. Ngoài ra, tôi đã đảm bảo được việc làm tại một spa khi tôi mới ngoài hai mươi tuổi, làm trợ lý gội đầu. Cả vị trí viết lách và vai trò trợ lý gội đầu là hai vị trí duy nhất mà tôi duy trì sự theo đuổi kiên trì và quyết tâm. Tôi không biết về khái niệm chiến tranh tâm lý cho đến khi tôi bước sang tuổi đôi mươi. Vào thời điểm đó, tôi cũng nhận ra rằng mình đã trải qua những hiện tượng này từ khi sinh ra. Ý định ban đầu của tôi là chỉ viết về các chủ đề Cơ đốc giáo. Tuy nhiên, sau đó tôi đã quyết định khám phá cả chiến tranh tâm linh và chiến tranh tâm lý, sau khi nhận ra mức độ khả năng vốn có của mình. Vào thời điểm này, tôi là cá nhân duy nhất nhận thức được sự thành thạo của mình trong cả hai hình thức chiến tranh. Từ năm 21 tuổi cho đến năm 37 tuổi hiện tại, tôi chưa bao giờ bị đánh bại, thậm chí không một lần. Trong mọi bối cảnh, bao gồm học thuật, tôn giáo, nghề nghiệp và xã hội, tôi luôn bị người khác chế giễu. Tôi đã được cấp chứng chỉ bằng cách tự đào tạo tại các quán cà phê hoặc quán cà phê Starbucks trong một thời gian dài 8-9 giờ một ngày trong khi viết trong suốt thời gian đó. Tôi đã làm việc chăm chỉ và tỉ mỉ, đến mức ngay cả cha mẹ tôi cũng thấy kỳ lạ. Tuy nhiên, đây là cách duy nhất để đạt được đỉnh cao của sự xuất sắc. Từ khi còn nhỏ, tôi đã được các thành viên của nhà thờ thông báo rằng tôi sẽ đóng một vai trò quan trọng trong xã hội. Chị gái tôi, người đã lớn tuổi, cũng khuyến khích tôi, lưu ý rằng tôi là một trong những người lớn tuổi nhất theo học tại một tổ chức Ivy League. Trước đây, tôi cho rằng những tuyên bố của họ được đưa ra với mục đích nhân từ và rằng họ chỉ đưa ra lời khen ngợi, nhưng kể từ đó, tôi đã hiểu rõ hơn về ý định thực sự của họ. Cha tôi, người đã theo học tại một tổ chức Ivy League nhiều năm trước, đã thông báo với mẹ tôi rằng tôi là một thần đồng trong lĩnh vực chiến tranh tâm lý và truyền đạt cho các thành viên trong nhà thờ của tôi rằng tôi đã đạt được sự hiểu biết sâu sắc về Cơ đốc giáo như một năng khiếu tự nhiên. Thật khó để giành được sự tôn trọng trong lĩnh vực chiến tranh tâm lý, vì rủi ro rất cao và hậu quả tiềm ẩn là rất đáng kể. Chỉ có ba người đàn ông bày tỏ sự tôn trọng đối với tôi, trong khi nhiều phụ nữ tôn sùng tôi. Ngay cả các bác sĩ tâm thần và nhà tâm lý học từ Đại học Harvard, Columbia và Princeton cũng thông báo với tôi rằng tôi sẽ là sinh viên giỏi nhất tại Ivy League nếu tôi dành nhiều thời gian hơn cho việc học. Đây là lý do tại sao nhiều người ngạc nhiên khi phát hiện ra rằng những cá nhân thành đạt nhất trên thế giới chỉ là những người tốt nghiệp GED. Trường Agape và Thủy quân lục chiến là nơi đào tạo mà tôi có thể phát triển các khả năng tinh thần của mình và học cách sử dụng các khả năng bẩm sinh của mình. Một số cá nhân khẳng định rằng tôi không phải là con người, cho rằng tôi không bị ảnh hưởng bởi sự đau khổ về mặt cảm xúc và tác động của những áp lực bên ngoài. Tôi đã tương tác với hàng triệu cá nhân và mặc dù tôi luôn có khả năng khẳng định sự thống trị và thu hút phụ nữ, nhưng vẫn đúng khi khẳng định rằng tôi đã nỗ lực đáng kể để hỗ trợ cộng đồng nói chung. Hành trình của tôi bắt đầu bằng việc phát triển các chiến lược lặp lại câu, sau đó tôi đã thành thạo. Điều này mở đường cho việc khám phá sâu hơn về kiến thức, sự khôn ngoan và các kỹ năng vốn có của cả hai truyền thống chiến tranh. Năm chủ đề cốt lõi này—Kitô giáo, tâm lý học, triết học, các mối quan hệ và cách sống—tất cả đều có nguồn gốc từ nhau. Tôi cam kết cống hiến cuộc đời mình để truyền bá món quà mà Chúa đã ban tặng cho tôi đến phần còn lại của thế giới cho đến ngày tôi rời khỏi thế giới này. Mục tiêu của tôi là tạo điều kiện phát triển chuyên môn trong cả hai cuộc chiến tranh ở mức độ mà các cá nhân sẽ có thể thúc đẩy khái niệm này thậm chí còn xa hơn tôi, dẫn đến việc tạo ra những làn sóng vô hạn các cách tiếp cận sáng tạo để xây dựng thế giới. Giai đoạn đầu là chiến tranh tâm lý, tiếp theo là sự tiến bộ của các khả năng nhận thức và cuối cùng là chiến tranh tâm linh. Cách tiếp cận này có tiềm năng biến đổi thế giới theo cách sâu sắc và không thể đảo ngược.

บิดาแห่งสงครามในตำนาน

นี่คือวิธีที่ฉันกลายเป็นผู้ที่เก่งที่สุดในโลกในสงครามทางจิตวิญญาณและจิตวิทยา

ซามูเอล เอ็ม. ลี เกิดเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 1986 ที่เมืองฟิลาเดลเฟีย รัฐเพนซิลเวเนีย พ่อแม่ของฉันเปิดร้านขายขนมในขณะที่พ่อของฉันเรียนที่ Westminster Seminary ซึ่งเป็นสถาบันในเครือของ Ivy League พ่อของฉันกำลังศึกษาในนิกายเพรสไบทีเรียน ตอนอายุสามขวบ ฉันย้ายมาอยู่กับครอบครัวที่ควีนส์ นิวยอร์ก ซึ่งพี่สาวของฉันอายุได้สี่ขวบ ครอบครัวของฉันอยู่ในภาวะที่เสียเปรียบทางเศรษฐกิจในเวลานั้น เนื่องจากพ่อของฉันอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการก่อตั้งคริสตจักร พ่อแม่ของฉันเข้มงวดเกินไป และฉันถูกบังคับให้ทำหน้าที่เป็นแบบอย่างให้กับพี่น้องและชุมชนโดยรวมอยู่เสมอในฐานะลูกชายของศิษยาภิบาลและคริสเตียนที่เคร่งศาสนา ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ทำกิจกรรมเดียวกันกับเยาวชนกบฏคนอื่นๆ เช่น การเปลี่ยนทรงผม การสวมเครื่องประดับ หรือการแต่งกายที่ไม่เป็นไปตามมาตรฐานในสมัยนั้น นอกจากนี้ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ฟังเพลงฆราวาสด้วย ฉันถูกพ่อลงโทษทางร่างกายหลายครั้งเพราะมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่ก่อความวุ่นวายภายในโบสถ์ โดยเฉพาะการไม่เข้าร่วมพิธีและไม่ให้ความร่วมมือ เมื่อเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 8 ที่โรงเรียน MS 158 ในเบย์ไซด์ ฉันถูกย้ายไปที่โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายเกรทเน็กนอร์ธก่อนจะเข้าเรียนปีสุดท้าย การตัดสินใจครั้งนี้เป็นของพ่อแม่ฉันด้วยความตั้งใจที่จะจำกัดการพบปะกับบุคคลที่อาจส่งอิทธิพลเชิงลบต่อฉัน ในยุคนั้น มีสมาชิกแก๊งชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีและชาวอเมริกันเชื้อสายจีนจำนวนมาก ซึ่งหลายคนมีความเกี่ยวข้องกับองค์กรมาเฟียจีนที่เรียกว่า "กลุ่มสามก๊ก" มีการยิงปืนเกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก และประชากรจำนวนมากกลายเป็นผู้ติดสารเสพติด โดยเฉพาะโคเคนและยาอี ฉันพบว่าเกรทเน็กนอร์ธเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยเนื่องจากมีนักเรียนที่มีผลการเรียนดีจำนวนมาก ซึ่งไม่ตรงกับความชอบส่วนตัวของฉันในขณะนั้น พ่อแม่ของฉันไม่ได้ส่งฉันไปเรียนที่เกรทเน็กเซาท์เนื่องจากมีนักเรียนจำนวนมากที่ทำกิจกรรมผิดกฎหมาย ซึ่งคล้ายกับที่พบในเบย์ไซด์และฟลัชชิ่ง หลังจากนั้นประมาณสองเดือน ฉันถูกบังคับให้ขอโอนไปที่โรงเรียนมัธยมเบย์ไซด์ ฉันรับรองกับแม่ว่าฉันจะเรียนเก่งขึ้นถ้าแม่ตกลงที่จะโอนไป อย่างไรก็ตาม เป้าหมายหลักของฉันคือการคบหาสมาคมกับบุคคลที่ทำกิจกรรมที่ก่อความวุ่นวาย เนื่องจากฉันเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีคนเชื้อสายเกาหลีและอเมริกันเชื้อสายเกาหลีเป็นส่วนใหญ่ คนเหล่านี้จึงเป็นคนส่วนใหญ่ในวงสังคมของฉัน แม่ของฉันจึงตัดสินใจปฏิบัติตามคำขอของฉันและย้ายฉันไปที่โรงเรียนมัธยมเบย์ไซด์ ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึงสามเดือนนับตั้งแต่ฉันเข้าเรียนที่สถาบันดังกล่าว ฉันเริ่มหนีเรียนและคบหาสมาคมกับบุคคลที่มีลักษณะน่าสงสัย นี่เป็นความกังวลอย่างมากสำหรับพ่อแม่ของฉัน นอกเหนือจากการใช้ผลิตภัณฑ์ยาสูบและการทะเลาะวิวาทกับนักเรียนคนอื่นๆ หลายครั้ง คนรู้จักของฉันหลายคนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการขายสารเสพติดตั้งแต่ยังเด็ก ส่งผลให้เกิดการปะทะกันบ่อยครั้งกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงเรียน โดยเฉพาะกับตำรวจ ตอนนั้นฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 พ่อแม่ของฉันยืนกรานว่าฉันจะไม่เรียนจบเพราะเส้นทางชีวิตของฉันในตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจส่งฉันไปโรงเรียนประจำคริสเตียน พ่อของฉันบอกฉันว่าโรงเรียนนี้เป็นสถานที่ที่ฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำแนะนำของเขา ซึ่งเป็นความคิดที่ฉันตีความผิดไปว่าเป็นรูปแบบของการปลดปล่อย ในวัยนั้น ฉันไม่รู้ถึงความแตกต่างเล็กน้อยของโลก ต่อมาฉันเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ เกี่ยวกับสถาบันนี้ ซึ่งท้ายที่สุดแล้วเป็นแรงผลักดันให้ฉันตัดสินใจหนีออกจากบ้านที่เป็นครอบครัวของฉัน ในวันนั้นมีงานเทศกาลเกาหลีจัดขึ้นที่ฟลัชชิ่ง โดยมีชาวเกาหลีและชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีจำนวนมากเข้าร่วมงาน นักร้องชื่อดังชาวเกาหลีใต้หลายคนเดินทางไปนิวยอร์กเพื่อแสดงในงานนี้ มีการจัดโอลิมปิกเกาหลี และประชากรทั้งหมดของเมืองใกล้เคียงอย่างเบย์ไซด์และฟลัชชิ่งมารวมตัวกันที่ฟลัชชิ่งเมโดว์พาร์ค ฉันไม่อยู่บ้านเป็นเวลาสามวัน ซึ่งระหว่างนั้นฉันสามารถสูบบุหรี่และดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้โดยไม่จำกัด ฉันไม่มีเงิน ฉันจึงกินอาหารและเครื่องดื่มที่ร้านอาหารกับเพื่อนและออกจากบ้านไปโดยไม่ได้จ่ายเงิน นอกจากนี้ สวนสาธารณะฟลัชชิ่ง เมโดว์ยังเป็นจุดรวมตัวของสมาชิกแก๊งชาวจีน เช่น มังกรบินและเงาผี ซึ่งกำลังก่อความขัดแย้งอยู่ บุคคลหลายคนที่ฉันรู้จักใช้ยาอีเกินขนาดและต้องเข้าโรงพยาบาลในเวลาต่อมา นอกจากนี้ ในเบย์ไซด์ พี่เขยของฉันยังเปิดร้าน DDR ซึ่งเป็นจุดรวมตัวของผู้ที่ทำกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด ในคืนสุดท้ายของการเข้าพัก ฉันนอนหลับอยู่ที่บ้านของเพื่อนหลังจากดื่มโซจูไปประมาณห้าถึงหกขวด เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ของฉันพบฉันอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน พยายามจะเข้าไป แม่บอกว่าฉันมีทางเลือกสองทาง คือ ฉันจะไปโรงเรียนประจำหรือพ่อของฉันจะส่งคนคุ้มกันไปที่นั่นโดยใช้กำลัง ฉันจึงตัดสินใจว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปฏิบัติตามคำตัดสิน สถานศึกษาตั้งอยู่ในเมืองสต็อคตัน รัฐมิสซูรี เมื่อมาถึงแคนซัสซิตี้ ซึ่งเป็นที่ตั้งของสนามบิน ฉันกับแม่ก็ไปพักที่โมเทลใกล้ๆ คืนนั้น ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน ไม่แน่ใจว่าจะคาดหวังอะไรจากโครงการนี้ เพราะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของฉันกับสถานการณ์นี้ เมื่อมาถึงวิทยาเขตของโรงเรียน ฉันสังเกตเห็นป้ายชื่อ "โรงเรียนประจำอากาเป้" ที่ทางเข้า เนื่องจากเป็นพื้นที่ชนบทและทุ่งหญ้า ฉันจึงไม่คาดคิดว่าจะเจอกับความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า เมื่อเข้าไปในโรงเรียนผ่านทางประตูหลัก ฉันก็พบกับบุคคลสำคัญสองคนเข้ามาหา แม่ของฉันกำลังสนทนากับภรรยาของผู้อำนวยการ ซึ่งแนะนำตัวว่า "คุณนาย" จากนั้นฉันก็ถูกพาไปที่ห้องอื่น ฉันกับแม่ไม่สามารถบอกลากันอย่างเหมาะสมได้ เพราะเธอออกจากโรงเรียนไปในขณะที่อยู่ในอาการทุกข์ใจ เจ้าหน้าที่ยึดซองบุหรี่นิวพอร์ตของฉันไป และให้เสื้อยืดสีส้มกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินแก่ฉัน นี่คือหนึ่งในรหัสสีที่ใช้ระบุนักเรียนในโครงการ ซึ่งแสดงถึงสถานะของพวกเขาในฐานะผู้เข้าร่วมการฝึกอบรมอันเข้มงวด ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้มาก่อนว่าโรงเรียนประจำคริสเตียนสามารถอยู่ใกล้ชิดกับสภาพแวดล้อมที่กดดันของค่ายกักกันนักโทษได้มากขนาดนี้ ในแง่ของทรงผม ตัวเลือกมีจำกัดเพียงแค่โกนหัวโล้นหรือแสกผมไปด้านข้าง ผมของฉันถูกโกนแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนทรงผม เมื่อเข้าไปในโรงอาหาร ฉันสังเกตเห็นว่านักเรียนส่วนใหญ่สวมเสื้อสีส้ม เหลือง หรือเบอร์กันดี นักเรียนที่จบโครงการฝึกทหารใหม่และลงทะเบียนเรียนในระดับมัธยมศึกษาในภายหลังจะแยกแยะได้จากสีเหลืองบนเสื้อของพวกเขา นักเรียนที่สวมเสื้อสีเบอร์กันดีก็ลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนเช่นกัน แต่พวกเขาจะมีอำนาจเหนือผู้ที่สวมเสื้อสีส้มและเหลืองหากพวกเขาอยู่ในสิ่งที่เรียกว่า "สถานะเพื่อนคู่หู" กฎสถานะเพื่อนคู่หูได้รับการออกแบบมาเพื่อให้การเรียนรู้และการปฏิบัติตามกฎของโครงการสำหรับนักเรียนใหม่และนักเรียนในระดับชั้นที่ต่ำกว่า ผู้ที่มีตำแหน่งต่ำกว่าจะต้องรักษาระยะห่างจากกันไม่เกินสามฟุตและต้องอยู่ในตำแหน่งนี้ตลอดเวลาโดยหันหน้าเข้าหาบุคคลที่สวมเสื้อสีแดงเข้ม วันแรกเป็นวันที่ท้าทายที่สุดในชีวิต 15 ปีของฉันอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันได้รับมอบหมายให้ช่วยขจัดหิมะออกจากบริเวณมหาวิทยาลัยทั้งหมด ซึ่งเป็นงานที่ต้องแบ่งกับสมาชิกค่ายฝึกอีกหกหรือเจ็ดคน นอกจากนี้ ฉันยังต้องเข้าร่วมการฝึกกายภาพที่เข้มงวดมาก ระเบียบวินัยนั้นเข้มงวดมากจนฉันไม่สามารถลุกจากเตียงได้ในเช้าวันรุ่งขึ้น ระเบียบวินัยนี้รวมถึงการวิดพื้น ยกขา สควอท และครันช์ประมาณสามร้อยครั้ง รวมถึงวิ่งระยะสั้นซ้ำๆ หลายครั้งในท่าควานซาฮุต ฉันมีความแข็งแรงตามธรรมชาติและทางพันธุกรรม และสามารถเอาชนะการมวยปล้ำแขนได้อย่างสม่ำเสมอในวัยนั้น อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงเผชิญกับความท้าทายที่สำคัญ ในช่วงเวลานี้ ฉันพบว่าตัวเองกำลังตั้งคำถามถึงการตัดสินใจของตัวเองที่จะรับความท้าทายนี้ และความฉลาดของพ่อที่ส่งฉันมาอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ แม้ว่าฉันจะพยายามบรรเทาความทุกข์ของตัวเองด้วยการสงสารตัวเองและโทษพ่อ แต่การกระทำเหล่านี้กลับทำให้ความทุกข์ของฉันยิ่งเลวร้ายลงไปอีก ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2544 ฉันใช้ชีวิตในวัย 16 ปีในสภาพแวดล้อมแบบนี้ โดยต้องเผชิญกับประสบการณ์ที่ท้าทายอย่างยิ่ง จากจุดที่ฉันมองเห็น ฉันสังเกตเห็นเพื่อนๆ ที่บ้านทำกิจกรรมตามที่พวกเขาเลือก แม้จะมีนักเรียนอีกสองร้อยคนอยู่ที่นั่น ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมาก งานที่ต้องใช้แรงกายนั้นคล้ายกับค่ายกักกัน และคติประจำโครงการคือ "ทำลายคนๆ หนึ่งลงแล้วสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่" แม้ว่างานนี้จะยากลำบาก แต่รสชาติอาหารก็อร่อย และหอพักก็สะดวกสบาย ฉันแอบสังเกตหน้าต่างและทางเข้าหลักโดยคาดหวังว่าแม่จะมาถึงและจะได้กลับบ้านเป็นเวลาสามเดือน อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นไม่ได้เกิดขึ้นจริง อนุญาตให้เยี่ยมเยียนได้ทุกๆ สามเดือน หลังจากสิ้นสุดเดือนที่สาม การสื่อสารทั้งหมดผ่านทางโทรศัพท์ จดหมาย และการสื่อสารด้วยลายลักษณ์อักษรได้รับอนุญาต ยกเว้นการสื่อสารกับบุคคลอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวใกล้ชิด เจ้าหน้าที่ต้องรับผิดชอบในการอ่านจดหมายทั้งหมดก่อนที่จะเผยแพร่ เมื่อสิ้นสุดโปรแกรมสามเดือน ในที่สุดฉันก็ได้รับอนุญาตให้แม่มาเยี่ยมเป็นครั้งแรก ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นแม่ และรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ ฉันใช้เวลากับแม่ค่อนข้างมาก มากกว่าที่บ้านเสียอีก ในช่วงที่ไม่มีอาหารเกาหลี แม่ของฉันเตรียมราเม็งสำเร็จรูปและบาร์บีคิวเกาหลีไว้ให้ ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันขอร้องให้แม่พาฉันกลับบ้าน อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ เราทำกิจกรรมพักผ่อนหย่อนใจ เช่น บิลเลียดและจานร่อน ซึ่งช่วยเสริมสร้างความรู้สึกสามัคคีและหัวเราะ เนื่องจากเป็นการมาเยี่ยมครั้งแรกของฉัน ฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากบริเวณมหาวิทยาลัย แม้จะมีข้อจำกัดในการมาเยี่ยมครั้งนี้ แต่เราก็ยังคงใช้เวลาร่วมกันได้อย่างมีคุณภาพ เราได้รับอนุญาตให้ดื่มช็อกโกแลตร้อนหรือกาแฟเฉพาะเมื่อมีโอกาสเท่านั้น เช่น ระหว่างการเยี่ยมเยียน การเยี่ยมชมใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น แต่ฉันต้องยืนยันว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ฉันใช้เวลาอยู่กับแม่ ในวันที่สามซึ่งเป็นวันสุดท้าย ฉันได้ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งถึงสถานการณ์ที่ฉันเผชิญ ผู้พักอาศัยทุกคนต้องเข้าโบสถ์ในวันพุธและเข้าโบสถ์ในวันอาทิตย์ เมื่อเสร็จสิ้นโปรแกรมการฝึกอบรม ฉันได้รับอนุญาตให้กลับมาเรียนต่อและสวมเสื้อสีเหลืองซึ่งแสดงถึงยศสูงกว่าเสื้อสีส้ม สถาบันการศึกษาในโครงการนี้แตกต่างจากโรงเรียนรัฐบาลในประเทศบ้านเกิดของนักเรียนตรงที่ใช้แนวทางการสอนที่แตกต่างออกไป โดยนักเรียนจะเรียนรู้ตามความเร็วของตนเองแทนที่จะได้รับคำแนะนำโดยตรงจากครู ฉันไม่สามารถไปโรงเรียนได้เป็นเวลานานเนื่องจากได้รับผลกระทบจากอุตุนิยมวิทยาที่รุนแรง ซึ่งจำเป็นต้องให้นักเรียนทุกคนต้องใช้แรงงานอย่างหนัก พวกเราได้รับมอบหมายให้ขนย้ายต้นไม้ที่หักโค่น ก้อนหิน และวัสดุก่อสร้างหนักๆ ที่ถูกพัดพามาด้วยลมพายุเฮอริเคนเป็นระยะทางประมาณ 2 ไมล์ เนื่องจากวิทยาเขตมีขนาดใหญ่มาก ในกรณีที่ทำของหล่นเนื่องจากความเหนื่อยล้า ผู้เรียนจะต้องออกกำลังกายหลายๆ ครั้ง จากนั้นจึงยกของนั้นกลับขึ้นไปยังตำแหน่งเดิม จากนั้นวงจรก็จะกลับมาทำงานอีกครั้ง นักศึกษาอายุ 13 ปีถูกส่งไปที่โครงการนี้หลังจากที่แทงแม่ของเขาด้วยดินสอ เขาทุกข์ใจมากจนล้มลงกับพื้น ไม่ยอมปฏิบัติตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ได้จับตัวเขาไว้และพาเขาไปที่ห้องอื่น ซึ่งเขาเริ่มด่าทอเสียงดัง เจ้าหน้าที่เหล่านี้ไม่ใช่บุคลากรทั่วๆ ไป บางคนเคยรับราชการในหน่วยนาวิกโยธิน หน่วยรบพิเศษ ในตำแหน่งการ์ด นักมวยรุ่นเฮฟวี่เวท นักยกน้ำหนัก และแม้กระทั่งนายอำเภอของรัฐมิสซูรี ศิษยาภิบาลอาวุโสคนนี้เคยเป็นแชมป์มวยรุ่นเฮฟวี่เวทมาก่อน ในหลาย ๆ ครั้ง นักเรียนพยายามหนีออกจากโรงเรียนประจำ ในประวัติศาสตร์ของสถาบัน มีนักเรียนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถกลับบ้านได้ แต่กลับถูกส่งกลับในภายหลังโดยมีผู้คุ้มกัน นักเรียนจำนวนมากถูกย้ายไปยังสถานกักขังแห่งนี้ เนื่องจากไม่สามารถจัดการพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพภายในศูนย์กักขังเยาวชน เพื่อให้มีโอกาสในการฟื้นฟู พวกเขาจึงถูกส่งไปที่สถานกักขังแห่งนี้ตามคำสั่งทางกฎหมาย รุ่นที่สองเป็นรุ่นที่ท้าทายที่สุด เนื่องจากกฎระเบียบที่เข้มงวดและรุนแรง ซึ่งส่งผลให้ต้องย้ายโปรแกรมทั้งหมดจากสต็อกตัน รัฐแคลิฟอร์เนีย ไปยังมิสซูรี การฝึกแรงงานและวินัยทางร่างกายนั้นเข้มงวดมากจนนักเรียนมีพละกำลังมากเกินไป ทำให้ยากต่อการจัดการมากขึ้น นี่คือเหตุผลที่ในช่วงที่ฉันดำรงตำแหน่ง นักเรียนถูกห้ามไม่ให้ยกน้ำหนักเพื่อออกกำลังกายและพัฒนาร่างกายในเวลาว่าง การยกของหนักเป็นเพียงมาตรการลงโทษ โดยยกเป็นช่วงสั้น ๆ หรือเป็นส่วนหนึ่งของการออกกำลังกายอื่น ๆ แทนที่จะใช้เพื่อเน้นที่กลุ่มกล้ามเนื้อเฉพาะ ในช่วงที่เราเรียนมัธยมปลาย ร่างกายของเรามีศักยภาพในการพัฒนาความแข็งแรงมากกว่าในช่วงบั้นปลายชีวิต นี่เป็นปรากฏการณ์ที่เจ้าหน้าที่และหัวหน้ามูลนิธิของโครงการรับรู้ นักเรียนส่วนใหญ่ถูกส่งมาที่สถานที่แห่งนี้เนื่องจากมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดและความผิดที่เกี่ยวข้องกับแก๊ง นักเรียนที่เหลือถูกส่งมาที่นี่เนื่องจากพฤติกรรมกบฏต่อพ่อแม่ของพวกเขา ฉันมีลูกพี่ลูกน้องจากลอสแองเจลิส แคลิฟอร์เนีย และต่อมามีลูกพี่ลูกน้องอีกคนจากลองไอส์แลนด์ นิวยอร์ก ในฐานะครอบครัวที่มีสายเลือดเดียวกัน เราถูกจัดให้อยู่ในสถานะห้ามเข้าบ้าน มีชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีมากกว่าห้าสิบคนจากแคลิฟอร์เนียตอนใต้ แต่มีเพียงสามคนจากควีนส์ นิวยอร์ก ฉันอยากกลับบ้าน แต่สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งอายุหกเดือน ฉันบอกแม่ว่าโครงการไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ในความเป็นจริง มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างน่ากลัว เมื่อครอบครัวของนักเรียนที่เข้ามาเยี่ยมมาถึงสถานศึกษา พวกเขาจะได้รับการต้อนรับด้วยนักเรียนที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสและทรงผมที่ดูร่าเริงและยิ้มแย้ม ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความเป็นจริงของสถานการณ์ นอกจากนี้ พวกเขายังไม่ทราบถึงการใช้แรงงานและการลงโทษทางวินัยที่เราต้องอดทน แม้แต่ตอนที่ส่งรูปถ่ายไปให้ครอบครัวของเราในสหรัฐอเมริกา เราก็ยังต้องยิ้มอยู่ดี การแสดงอารมณ์อื่นๆ เช่น ความโกรธหรือความเศร้า จะทำให้พ่อแม่ของเราเป็นกังวลและอาจส่งผลให้เราต้องกลับบ้านก่อนสิ้นสุดสัญญา ในวันที่ฉันไปเยี่ยมเป็นครั้งที่สอง แม่ของฉันเข้ามาแทรกแซง และฉันให้คำมั่นกับแม่ว่าฉันจะทุ่มเทอย่างเต็มที่ในโรงเรียนของรัฐ ในตอนนี้ ฉันเชื่อว่าตัวเองไม่ต้องเผชิญกับความยากลำบากใดๆ อีกต่อไปแล้ว ฉันจึงหยุดเรียนอีกครั้งและเริ่มสูบบุหรี่มากเกินไป หลังจากอยู่บ้านได้สามวัน พ่อของฉันก็ตัดสินใจส่งฉันกลับไปที่โรงเรียนประจำอากาเป้ ฉันคิดที่จะหนีออกจากบ้านอีกครั้ง แต่ฉันก็ตระหนักดีถึงผลที่ตามมาอันร้ายแรงจากการกระทำดังกล่าว เนื่องจากเคยประสบกับเหตุการณ์นี้มาแล้วเป็นครั้งที่สอง ดังนั้น ฉันจึงเลือกที่จะร่วมมือ แม้ว่าจะชอบโปรแกรมอื่นมากกว่า แม้ว่าโปรแกรมนั้นจะเป็นสถานที่สุดท้ายที่ฉันอยากไปก็ตาม เมื่อลงทะเบียนในโปรแกรมใหม่อีกครั้ง ฉันถูกย้ายไปเข้าค่ายฝึกทหารใหม่ฉันคิดว่านี่คือจุดสุดยอดของการดำรงอยู่ของฉัน และฉันได้ประสบกับฝันร้ายมากมายในขณะที่อาศัยอยู่ในหอพัก ก่อนหน้านี้ ฉันเคยนึกถึงสถานการณ์ที่นักเรียนทั้งหมดจะร่วมมือกับเจ้าหน้าที่และพยายามหลบหนีออกจากโครงการในที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่มีความสามารถในการฟื้นตัวได้ขนาดนี้ แม้ว่าจะมีจำนวนน้อยกว่ามากก็ตาม ต่อมา นักเรียนอีกคนจากบ้านเกิดของฉันได้เข้าร่วมโครงการ เป็นผลให้เราถูกจัดให้อยู่ในสถานะ "อย่าเข้ามาใกล้" ซึ่งถือเป็นวิธีที่เป็นไปได้ในการช่วยให้เราหลบหนีได้ หลังจากอยู่ร่วมกันในโครงการได้ระยะหนึ่ง เราก็เริ่มพูดคุยกันเป็นระยะๆ และพบว่าภูมิหลังและประสบการณ์ของแต่ละคนมีความทับซ้อนกันมาก เขาเป็นสมาชิกรุ่นที่หกของแก๊งที่รู้จักกันในชื่อ "Moming Pie" หรือ MMP แก๊งนี้ก่อตั้งขึ้นในตอนแรกเป็นองค์กรของชาวอเมริกันเชื้อสายจีน แต่ต่อมาได้รวมเข้ากับกลุ่มชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลี พวกเราวางแผนหลบหนีไปด้วยกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคำนึงถึงบ้านเกิดของเรา การจะฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านี้ไปได้นั้นถือเป็นความท้าทายอย่างยิ่ง เนื่องจากเราต้องเดินทางผ่านพื้นที่ป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์จำนวนมาก ในขณะที่เจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายกำลังตามล่าพวกเราอยู่ และพวกเราก็ขาดแคลนทั้งแหล่งเงินทุนและการเข้าถึงสินเชื่อ ก่อนที่จะมีการพูดคุยเรื่องนี้ ควรทราบว่าทางเข้าอาคารและหอพักทั้งหมดอยู่ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด และเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนทั้งหมดก็คอยเฝ้าติดตามกิจกรรมของพวกเราตลอดเวลา นอกจากนี้ รั้วไฟฟ้ายังถูกล้อมไว้ทั่วทั้งวิทยาเขต และเจ้าหน้าที่ทุกคนก็อาศัยอยู่ในวิทยาเขต วันหนึ่ง ขณะที่เขาและฉันกำลังส่งกระดาษโน้ตแจ้งเจตนาที่จะหลบหนีและหลีกเลี่ยงมาตรการลงโทษที่บังคับใช้กับพวกเรา เราทั้งคู่ถูกจับกุมและถูกยึดรองเท้าของเราไป เป็นผลให้พวกเราถูกส่งตัวกลับไปที่สถานที่ลงโทษ การยึดรองเท้าเป็นมาตรการลงโทษที่ใช้กับนักศึกษาที่พยายามหลบหนีหรือทำให้เจ้าหน้าที่เชื่อว่าพวกเขาจะพยายามหลบหนี รองเท้ามาตรฐานของเราซึ่งประกอบด้วยรองเท้าผ้าใบหรือรองเท้าทางการถูกเปลี่ยนใหม่เป็นรองเท้าผ้าใบที่ตัดเย็บอย่างหยาบซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเท้าของเราประมาณสองเท่า นอกจากนี้ ลิ้นรองเท้าก็ถูกถอดออกด้วย ซึ่งก็เหมือนกับการเดินบนรองเท้าแตะขนาดใหญ่ที่เทอะทะและไม่มีโครงส่วนบนที่ช่วยรองรับ นอกจากนี้ ฉันยังถูกบังคับให้สวมสายรัดข้อมือเพื่อระบุว่าฉันต้องนิ่งเงียบและต้องหันหน้าไปทางกำแพงเป็นเวลาสองสัปดาห์ติดต่อกัน โดยทั่วไปแล้ว นักเรียนจะถูกห้ามสื่อสารกันเว้นแต่จะมีเจ้าหน้าที่อยู่ด้วย และต้องคอยติดตามการโต้ตอบของพวกเขา การติดตามนี้เกี่ยวข้องกับการฟังและบันทึกการสื่อสารด้วยวาจาและไม่ใช้วาจาทั้งหมด รวมถึงภาษามือและภาษากาย ในขณะที่หันหน้าไปทางกำแพง ฉันได้ใช้เวลาทบทวนตัวเอง โดยไตร่ตรองไม่เพียงแค่การกระทำของฉันภายในโครงการเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการกระทำก่อนหน้าที่ฉันจะเข้าร่วมในโครงการด้วย ฉันไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ที่แม่ของฉันจะร้องไห้บนโซฟาอันเป็นผลจากการกระทำของฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าการกระทำของฉันทำให้เกิดความทุกข์ใจอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันยอมรับว่าตนเองทำผิดอย่างจริงใจ นักเรียนทุกคนต้องอ่านพระคัมภีร์ทุกเช้าก่อนอาหารเช้า และเข้าโบสถ์ทุกวันพุธและอาทิตย์ วันหนึ่ง ขณะที่ฉันอ่านพระคัมภีร์ ฉันบังเอิญไปเจอบทต่างๆ ของสดุดีและสุภาษิต ตอนนั้น ฉันจึงไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งถึงแนวคิดเรื่องปัญญา ตัวอักษรตัวแรกของชื่อที่ฉันได้รับในภาษาเกาหลีแสดงถึงแนวคิดเรื่องปัญญา พ่อแม่ของฉันมอบชื่อนี้ให้ฉันพร้อมกับสัญญาต่อพระเจ้าว่าพวกเขาจะใช้ประโยชน์จากฉันอย่างเต็มที่เมื่อฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าปัญญามีความหมายว่าอย่างไร แต่ฉันก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะบรรลุคุณสมบัติที่เหนือกว่านี้ ฉันเป็นผู้เชื่อในพระเจ้าตั้งแต่อายุสามขวบ แต่ฉันไม่เคยรับบัพติศมาจนกระทั่งเริ่มเรียนที่โรงเรียนประจำอากาเป้ วันหนึ่ง ฉันฟังคำเทศนาเกี่ยวกับความรอด และตัดสินใจยอมรับพระเยซูคริสต์เป็นพระผู้ช่วยให้รอดส่วนตัวของฉัน หลายครั้งที่ฉันอยากสูบบุหรี่ แต่ก็ต้องฝืนใจไม่สูบ ในเดือนที่หกที่ฉันอยู่ในสถาบัน แม่ของฉันตัดสินใจย้ายฉันไปเรียนโปรแกรมอื่นที่ผ่อนปรนกว่าอย่างเห็นได้ชัดและไม่ต้องใช้แรงงานคน สถานที่แห่งนี้ชื่อว่า Freedom Village ซึ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือของนิวยอร์ก สิ่งเดียวที่ฉันไม่ชอบเกี่ยวกับโปรแกรมนี้คือการห้ามสูบบุหรี่ เนื่องจากเป็นโปรแกรมคริสเตียนสำหรับวัยรุ่นที่มีปัญหา ฉันได้พบกับคนคนหนึ่งชื่อ Andrew Park ในช่วงที่ฉันอยู่ในสถาบันแห่งนี้ เขาเป็นคนอเมริกันเชื้อสายเกาหลีที่มาจากบ้านเกิดเดียวกันกับฉัน ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นสมาชิกของชมรมเอเชียที่ชื่อว่า MMM เขาถูกย้ายจาก Juvenile Hall เพื่อรับโอกาสครั้งที่สอง การที่เขาออกจากโปรแกรมนี้เพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่เขามาถึงกลับทำให้ฉันอยากกลับบ้านมากขึ้น เนื่องจากโปรแกรมนี้ผ่อนปรนกว่าปกติ จึงไม่ได้บังคับให้นักเรียนต้องอยู่ต่อ ฉันจึงตัดสินใจกลับบ้านด้วยรถบัส Greyhound เมื่อทราบถึงการตัดสินใจของฉัน พ่อของฉันก็รู้สึกวิตกกังวลและโกรธอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขาต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบากว่าจะส่งฉันกลับไปโรงเรียนประจำอากาเป้หรือไม่ ซึ่งฉันรู้ดีว่าโอกาสนี้น่าจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่พึงประสงค์เช่นเดียวกัน ในช่วงที่ฉันอาศัยอยู่ที่บ้าน พ่อแม่ของฉันได้วางแผน พวกเขาบอกฉันว่าฉันมีลูกพี่ลูกน้องที่โรงเรียนประจำอากาเป้ และพวกเขาจะไปเยี่ยมเขาในช่วงวันหยุดโดยไม่ได้บอกว่าจะทิ้งฉันไว้ที่นั่น ฉันไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ดังนั้นฉันจึงยินยอมที่จะไปเยี่ยมแม่ของฉันทันที เมื่อเดินเข้าไปในประตูทางเข้าหลัก เจ้าหน้าที่ห้าคนเข้ามาหาฉัน พวกเขาบอกฉันว่าแม่ของฉันอยู่ในภาวะวิตกกังวล ในขณะนั้น ฉันตระหนักดีว่าสถานการณ์ของฉันร้ายแรงเพียงใด และรู้สึกไม่เชื่อเมื่อต้องเผชิญกับความท้าทายอีกครั้ง ในเวลาต่อมา ฉันถูกส่งตัวกลับไปที่สถานกักขัง และอยู่ที่นั่นอีกสิบเดือนโดยไม่ได้รับการเยี่ยมเยียนใดๆ สาเหตุนี้เกิดจากการที่ฉันยังคงแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมและพยายามหลบหนีออกจากสถานกักขัง ส่งผลให้ฉันไม่สามารถเรียนต่อที่โรงเรียนได้ ประสบการณ์ดังกล่าวเป็นประสบการณ์ที่ยากลำบากและท้าทายทั้งทางจิตใจและร่างกาย และกระตุ้นให้ฉันอธิษฐานขอการปลอบโยนใจ นับเป็นช่วงเวลาที่ตึงเครียดที่สุดในชีวิตของฉัน ยาวนานถึง 16 ปี เมื่อระยะเวลาสี่เดือนที่ฉันอยู่ที่สถานกักขังใกล้จะสิ้นสุดลง ฉันก็สามารถตั้งหลักปักฐานและได้งานในครัวโดยไม่ได้รับค่าตอบแทน อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวที่ถูกส่งตัวกลับเป็นครั้งที่สาม ซึ่งถือเป็นเหตุการณ์สำคัญในประวัติศาสตร์ของสถานกักขัง ดังนั้น เจ้าหน้าที่จึงคอยเฝ้าติดตามฉันอย่างเข้มงวดยิ่งขึ้นตลอดเวลา สภาพแวดล้อมในสถานกักขังมีความท้าทายมากกว่าสภาพแวดล้อมในเรือนจำ เนื่องจากมีลักษณะคล้ายคลึงกับสภาพในค่ายกักขังในเกาหลีเหนือ เมื่อผ่านไปหกเดือน แม่ก็ให้โอกาสสุดท้ายแก่ฉันในการได้รับการปล่อยตัว เนื่องจากฉันอายุใกล้ 18 ปีแล้ว และไม่มีทางเลือกอื่นที่เหมาะสมในการสอบ GED ในเวลาที่เหมาะสม มีเพียงสามทางเท่านั้นที่จะออกจากโครงการได้ คือ การแทรกแซงของผู้ปกครอง การสำเร็จการศึกษา หรือการบรรลุนิติภาวะ เมื่อบรรลุนิติภาวะแล้ว บุคคลต่างๆ จะได้รับอนุญาตให้ออกจากสถานที่ได้โดยไม่ถูกขัดขวางหรือขัดขวางจากเจ้าหน้าที่ ฉันจำเป็นต้องระบุว่า ณ เวลานี้ ฉันเป็นบุคคลที่มีความสุขที่สุดในชีวิต เพราะความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสที่ฉันต้องเผชิญกลายเป็นอดีตไปแล้ว ขณะที่แม่กำลังพาฉันไปที่สนามบิน ฉันสังเกตท้ายรถหลายครั้งเพื่อดูว่าเจ้าหน้าที่กำลังไล่ตามฉันอยู่หรือไม่ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งในระหว่างที่ฉันทำงานที่โรงเรียน แม้แต่กิจกรรมที่ธรรมดาที่สุด เช่น การดื่มโกโก้ร้อนหรือกาแฟเย็น และสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวันที่ฉันเคยมองข้ามไป ก็กลายมาเป็นแหล่งของความกตัญญู ในความคิดของฉัน สภาพแวดล้อมของโรงเรียนประจำอากาเป้เป็นบรรทัดฐาน ในขณะที่โลกแห่งความเป็นจริงดูเหมือนจะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง เป็นไปไม่ได้เลยที่ใครก็ตามจะเข้าใจประสบการณ์เลวร้ายที่ฉันต้องเผชิญได้อย่างสมบูรณ์ เว้นแต่ว่าพวกเขาจะเคยประสบกับเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันมาก่อน เหตุการณ์ดังกล่าวถือเป็นการเริ่มต้นของความพยายามอันยาวนาน ฉันถามแม่บ่อยๆ ว่าขอใช้ห้องน้ำได้ชั่วคราวหรือไม่ เพราะฉันคุ้นเคยกับกฎระเบียบที่เข้มงวดของโปรแกรม แม่จะตอบด้วยความขบขัน ถามว่าทำไมฉันถึงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับการใช้ห้องน้ำ เรื่องนี้ทำให้ฉันตระหนักว่าแม่ไม่ได้ตระหนักถึงความเป็นจริงของสถานการณ์นี้เป็นอย่างดี แม้จะเป็นเช่นนี้ แม่จะเข้ามาในห้องของฉันและสัมผัสเสื้อผ้าของฉันในที่ที่ฉันไม่ได้อยู่ตรงนั้น แม้จะเป็นอย่างนั้น แม่ก็ยังคงไม่ทราบถึงสถานการณ์ดังกล่าว ส่งผลให้เธอไม่สามารถกินอาหารได้อย่างเหมาะสม เนื่องจากเป็นห่วงความเป็นอยู่ที่ดีของลูกชายในสภาพแวดล้อมที่ท้าทาย ฉันเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จะอายุ 18 ปีแล้ว เนื่องจากฉันยังไม่จบการศึกษาจากโรงเรียนประจำ Agape ฉันจึงไปเรียนที่โรงเรียนเทคนิคที่มีโปรแกรม Running Start แทน ซึ่งช่วยให้ฉันได้เรียนหลักสูตรระดับวิทยาลัย ซึ่งในที่สุดแล้วฉันก็สามารถสอบ GED ได้โดยไม่ต้องสอบจริง ก่อนที่ฉันจะลงทะเบียนเรียนที่สถาบันแห่งนี้ ฉันพยายามหาวิธีเลี้ยงชีพโดยไม่ต้องมีวุฒิ GED หรือประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนปลาย ซึ่งต้องเดินทางไปรัฐอื่นๆ ด้วยตัวเอง ในขณะที่คนอื่นๆ ที่ฉันรู้จักศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาหรือหางานทำ ฉันเริ่มฝึกอาชีพที่โครงการ Job Corps ซึ่งช่วยให้ฉันได้ประกอบอาชีพและได้รับวุฒิ GED ไปพร้อมๆ กัน สถาบันนี้ตั้งอยู่ในโอเรกอน ซึ่งเป็นรัฐที่มีฝนตกบ่อย ในช่วงที่ฉันทำงาน สภาพอากาศมักจะครึ้มฟ้าครึ้มฝนและชื้นตลอดเวลา ผู้คนจากหลากหลายเชื้อชาติทั่วโลกมารวมตัวกันที่สถานที่แห่งนี้ด้วยเป้าหมายเดียวกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาถูกจำกัดอายุไว้ที่ 30 ปี ซึ่งบ่งบอกว่าอายุ 30 ปีถือเป็นวัยผู้ใหญ่และเป็นที่เคารพนับถือในช่วงเวลานั้น อนุญาตให้สูบบุหรี่ในสถานที่ได้ แต่ฉันไม่เต็มใจที่จะเรียนต่อ ฉันเดินทางทั่วประเทศมาเป็นเวลาประมาณสองปี เพื่อหาหนทางในการยังชีพโดยไม่ต้องมีประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนปลายหรือ GED เมื่อออกจากโครงการ Job Corps ฉันได้ตั๋วรถบัส Greyhound เพื่อไปซีแอตเทิล รัฐวอชิงตัน ซึ่งฉันเช่าอพาร์ตเมนต์ห้องเดียวเล็กๆ เหนือที่พักพิงคนไร้บ้าน อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถหางานทำที่มีรายได้ดีได้ ดังนั้น ฉันจึงเดินทางไปเวอร์จิเนีย ซึ่งมีเพื่อนอีกคนจากบ้านเกิดของฉันเชิญฉันไปเยี่ยม ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นั่น เราดื่มเหล้า Johnny Walker ในปริมาณมากและสูบบุหรี่จำนวนมาก กลุ่มนี้ดื่มกัญชา แต่ฉันงดสูบเพราะกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์และฤทธิ์กดประสาทที่สังเกตได้เมื่อได้รับควันบุหรี่มือสอง แม่ของฉันกังวลมากเกี่ยวกับความก้าวหน้าของฉันในการดำเนินชีวิตที่ไม่มั่นคง ดังนั้น ฉันจึงเดินทางกลับนิวยอร์กโดยรถบัส Greyhound ฉันกลับไปที่สถาบันอาชีวศึกษาในเพนน์สเตชั่น แมนฮัตตัน ฉันได้พบกับหญิงชาวจีนคนหนึ่งซึ่งมีอายุ 27 ปี ในขณะที่ฉันอายุเพียง 19 ปีในตอนนั้น เราทั้งคู่เรียนในชั้นเรียนเดียวกันและอาศัยอยู่ในย่านฟลัชชิ่ง ควีนส์ ด้วยเหตุนี้ เราจึงมักนั่งรถไฟสาย 7 ด้วยกัน ฉันจึงเริ่มมีความสัมพันธ์แบบโรแมนติกกับเธอ แต่แม่ของฉันมองว่าพฤติกรรมของเธอน่าสงสัย อย่างไรก็ตาม ในตอนแรก ฉันลังเลที่จะฟังคำแนะนำของเธอเนื่องจากความไร้เดียงสาของฉันที่มีต่อเธอและสถานการณ์ความสัมพันธ์ของเรา ฉันไม่รู้ว่าเธอแต่งงานในประเทศจีนและเธอกำลังพยายามขอกรีนการ์ดโดยการสร้างใบทะเบียนสมรสปลอมเพื่อใช้ประโยชน์จากสถานะของฉันในฐานะพลเมืองสหรัฐฯ นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ด้วยว่าเธอเกี่ยวข้องกับกลุ่มมาเฟียจีนที่เรียกว่า Triads ก่อนที่ฉันจะได้พบกับหญิงชาวจีนที่ TCI College ฉันเป็นสมาชิกคนสำคัญของแก๊งข้างถนนชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีและชาวจีนที่รู้จักกันในชื่อ MMM คำว่า "Moming Pie" เป็นคำเลียนเสียงในภาษาจีนที่แปลว่า "แก๊งไร้ชื่อ" ในภาษาเกาหลีสะกดว่า "Moo Myung Pa" แก๊ง MMP ขัดแย้งกับแก๊งที่มีชื่อเสียงอีกสองแก๊งในฟลัชชิ่ง ได้แก่ มังกรบินและโกสต์แชโดว์ แก๊งทั้งสามนี้รับผิดชอบในการบริหารจัดการสถานประกอบการต่างๆ รวมทั้งซ่องโสเภณี บ่อนการพนัน ร้านเสริมสวย ไนท์คลับ และบาร์ ดังนั้นจึงเกิดการทะเลาะวิวาทกันบ่อยครั้งระหว่างพวกเขาเนื่องจากข้อพิพาทเรื่องอาณาเขตและความต้องการที่จะควบคุมธุรกิจเหล่านี้ ฉันเคยเป็นมิตรกับโกสต์แชโดว์ตั้งแต่ก่อนที่จะเข้าร่วม MMP ของ MMP อย่างไรก็ตาม มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราเกิดความเข้าใจผิดกัน ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะกับสมาชิก Ghost Shadow ประมาณสิบคน เมื่อพวกเขาเสนอให้ฉันเข้าร่วมแก๊งและออกจาก MOMing Pie ฉันปฏิเสธคำเชิญของพวกเขาและพวกเขาก็เคารพการตัดสินใจของฉัน อย่างไรก็ตาม สมาชิกคนหนึ่งของ MMP แต่งเรื่องขึ้นมาและแจ้งหัวหน้าแก๊ง MMP ที่รู้จักกันในชื่อ Dailo ว่าฉันทรยศต่อ MMP และเข้าร่วม Ghost Shadows เขาพบฉันในสวนสาธารณะและเริ่มจับคอฉันไว้ เขาถามว่า "อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้คุณทำแบบนั้น" ฉันบอกเขาว่าฉันไม่ได้เป็นคนรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ยังไม่เชื่อ หัวหน้าแก๊งจึงตบหัวฉันและเกือบจะฆ่าฉันแล้ว แต่หญิงชราผิวขาวคนหนึ่งเข้ามาขัดขวางและเรียกร้องให้หัวหน้าแก๊งขอโทษ ในขณะนั้นเอง สถานการณ์ทั้งหมดก็หยุดชะงักลง ฉันรู้สึกขอบคุณที่ได้รับการช่วยเหลือจากเธอ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโชคดีมากกว่า ฉันมีคนรู้จักหลายคนที่ก่อกวน แต่พวกเขาไม่ได้สอดคล้องกับค่านิยมและเป้าหมายส่วนตัวของฉัน นี่เป็นวิธีที่ฉันสามารถดึงตัวเองออกจากวิถีชีวิตและรูปแบบการใช้ชีวิตแบบนี้ได้ นอกจากนี้ ฉันยังมีเพื่อนคนหนึ่งที่ฉันพบที่ไนต์คลับ เขาเป็นผู้ติดยาตัวยงและมีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มมาเฟียจีนโดยเฉพาะกลุ่ม Triads ฉันสังเกตเห็นผลเสียของยาอีและโคเคนต่อสุขภาพของเขาและบุคคลอื่น ๆ ฉันรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่เข้ามาแทรกแซงเพื่อช่วยให้ฉันรอดพ้นจากชะตากรรมที่คล้ายกัน ทำให้ฉันรอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ วันหนึ่งในช่วงวันหยุด ฉันได้ไปเยี่ยมบ้านของหญิงสาวโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า และได้ยินการสนทนาของเธอกับสามี การสนทนาครั้งนี้เผยให้เห็นว่าเธอเป็นบุคคลที่แต่งงานแล้วและมีส่วนร่วมในกิจกรรมฉ้อโกงและมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรอาชญากรรมในประเทศจีน นับเป็นการเปิดเผยที่สำคัญและน่าประหลาดใจ ซึ่งยืนยันคำกล่าวอ้างของแม่ฉัน ฉันเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยและความเป็นอยู่ของตัวเอง เพราะฉันกลัวว่าแม่จะใช้มาตรการที่รุนแรง เช่น บังคับให้ฉันแต่งงานหรือถึงขั้นฆ่าฉัน หากฉันไม่ปฏิบัติตามข้อเรียกร้องของเธอ ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจหลบหนีจากสถานการณ์นั้นโดยสมัครเป็นนาวิกโยธินสหรัฐ พ่อของฉันแนะนำฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ให้ดำเนินการเช่นนี้ โดยเน้นย้ำว่าไม่เหมาะสมและไม่เป็นประโยชน์ต่อฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันตั้งใจที่จะละเลยคำแนะนำของเขาและยังคงดื้อรั้นและไม่เชื่อฟัง ฉันพบว่านี่เป็นหนทางหนึ่งที่ฉันสามารถประกอบอาชีพที่มีความหมายได้ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกองทัพเนื่องจากฉันไม่มีใบรับรองการพัฒนาการศึกษาทั่วไป (GED) และมีอาการสมาธิสั้น (ADHD) รุนแรง อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่รับสมัครได้ละเมิดข้อกำหนดนี้เพื่อรับโบนัส บุคคลที่เป็นโรคสมาธิสั้นมีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดความผิดปกติทางจิตอันเป็นผลมาจากสภาพแวดล้อมที่กดดันอย่างมากซึ่งโดยเนื้อแท้แล้วในกองทัพ โดยเฉพาะนาวิกโยธิน เมื่อเข้าค่ายฝึกนาวิกโยธินสหรัฐที่เกาะปารีส รัฐเซาท์แคโรไลนา ฉันตระหนักดีถึงความร้ายแรงของการตัดสินใจของฉัน ตอนนี้ฉันมุ่งมั่นอย่างไม่เปลี่ยนแปลงกับแนวทางปฏิบัตินี้ และขณะที่ฉันสังเกตระเบียบการฝึกฝนอันเข้มงวดและมาตรการทางวินัยที่เข้มงวดที่ผู้ฝึกสอนใช้ ฉันต้องเผชิญกับความเป็นจริงของสภาพแวดล้อมที่ท้าทายที่ฉันเลือกเข้าไปหลังจากนั้น ฉันก็พบว่าตัวเองถูกมอบหมายให้ไปประจำการในหน่วยรบที่ท้าทายที่สุด หมวด 3102 กองร้อยกิโล กองพันที่ 3 ซึ่งคนทั่วไปเรียกกันว่า "เครื่องจักรสังหาร" จากนั้นก็เห็นได้ชัดว่าผู้คัดเลือกของฉันมีทัศนคติเชิงลบต่อฉัน เนื่องจากฉันมักจะเข้าสังคมกับเพศตรงข้าม ในเวลานั้น ฉันขาดความรู้ ปัญญา และทักษะความสัมพันธ์ที่จำเป็น ฉันมีร่างกายที่แข็งแรงที่สุดในหมวดของฉัน แม้ว่าจะไม่แข็งแรงที่สุดก็ตาม ฉันได้เรียนรู้วิธีการเอาตัวรอด เนื่องจากต้องผ่านช่วงเวลาที่ท้าทายอย่างยิ่งที่ Agape ในเวลานั้น ฉันอายุ 19 ปี และฉันเข้าร่วมนาวิกโยธินด้วยเหตุผลหลักสองประการ แรงจูงใจประการหนึ่งคือเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกมาเฟียจีนฆ่า และอีกประการหนึ่งคือเพื่อดำเนินชีวิตที่มีความหมาย แง่มุมของโปรแกรมการฝึกที่ท้าทายที่สุดสำหรับฉันคือองค์ประกอบของความอดทนทางร่างกาย ฉันเคยมีประวัติสูบบุหรี่ แต่ขาดการฝึกที่จำเป็นเพื่อพัฒนาความอดทนที่จำเป็นสำหรับการออกแรงทางร่างกายอย่างหนัก เพื่อที่จะสำเร็จหลักสูตรการฝึก จำเป็นต้องวิ่งจ็อกกิ้ง 3 ไมล์ ฉันสามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้ แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นสุดท้ายของหลักสูตรการฝึก เนื่องจากได้อันดับรองบ๊วยในการแข่งขัน ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ฉันจะนึกถึงใบหน้าของสมาชิกในครอบครัวและมุ่งมั่นที่จะอดทนต่อไป เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างง่ายที่จะเป็นสมาชิก แต่การจะออกจากหลักสูตรนั้นยากมาก เว้นแต่เราจะรู้วิธีการทำเช่นนั้น ในเวลานั้น ฉันไม่รู้ตัวเกี่ยวกับสถานการณ์เหล่านี้ ด้านที่ผ่อนคลายที่สุดของหลักสูตรการฝึกคือการฝึกยิงปืน ซึ่งระหว่างนั้น ผู้ฝึกสอนการฝึกจะให้โอกาสฉันในการโฟกัสที่เป้าหมายที่ฉันเล็งเท่านั้น ในบางโอกาส ฉันอยู่ที่โบสถ์หรือรับจดหมายที่ท้ายเรือ สภาพแวดล้อมของโบสถ์นั้นไม่เข้ากันอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากผู้ฝึกสอนการฝึกมักจะแสดงท่าทีที่รุนแรงและลงโทษต่อพวกเราที่เป็นทหารใหม่ ในทางกลับกัน ในวันอาทิตย์ที่โบสถ์ บรรยากาศจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเป็นกันเอง ฉันมักจะไตร่ตรองถึงพ่อ บทบาทของโบสถ์ในชีวิตของฉัน และคนอื่นๆ ในครอบครัว ฉันเข้าใจว่าสนามฝึกของนาวิกโยธินเป็นความท้าทายที่ไม่สามารถเตรียมการล่วงหน้าได้อย่างเต็มที่ ระบบการฝึกประกอบด้วยด่านอุปสรรคมากมาย การออกกำลังกาย การจำลองห้องรมแก๊ส และการเดินป่าระยะไกล ซึ่งล้วนส่งผลให้ฉันป่วยทางจิตและร่างกายล้มเหลว อย่างไรก็ตาม ความท้าทายเหล่านี้ช่วยส่งเสริมการพัฒนาความคิดที่เฉียบขาด ทำให้ฉันสอดคล้องกับค่านิยมและความเข้มแข็งของนาวิกโยธิน อาจกล่าวได้ว่าเซสชันการฝึกที่จัดทำโดยอากาเป้และนาวิกโยธินมีประสิทธิผลมากที่สุดในการเตรียมฉันให้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนำด้านการสงครามทางจิตวิญญาณและจิตวิทยา ด้านที่ท้าทายที่สุดของการฝึกคือกิจกรรมใดๆ ที่ต้องใช้ความอดทนของระบบหัวใจและหลอดเลือดอย่างเข้มข้น นอกจากนี้ ฉันยังได้ตระหนักถึงความเปราะบางของตัวเองเมื่อเทียบกับนาวิกโยธิน และฉันยังสัมผัสได้ถึงความเปราะบางทางร่างกายอย่างลึกซึ้งอีกด้วย อย่างไรก็ตาม ฉันก็ผ่านหลักสูตรการฝึกทหารแบบเข้มข้นได้สำเร็จ เมื่อครอบครัวมาเยี่ยมฉันที่พิธีสำเร็จการศึกษา ฉันรู้สึกสงบและรู้สึกอบอุ่นอย่างลึกซึ้ง ฉันอยู่บ้านหลายวันก่อนที่จะเข้าเรียนที่โรงเรียนศูนย์ฝึกนาวิกโยธิน (MTC) ซึ่งเป็นศูนย์ฝึกนาวิกโยธินที่ออกแบบมาเพื่อเตรียมฉันให้พร้อมสำหรับการมอบหมายให้ไปประจำการในกองเรือหลัก หลังจากฝึกเสร็จ ฉันได้รับมอบหมายให้ไปประจำการที่โอกินาว่า ประเทศญี่ปุ่น เกาะแห่งนี้เป็นเกาะที่สวยงามและทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี จนกระทั่งฉันได้รับบาดเจ็บขณะวิ่งกับหมวดของฉัน หมวดของฉันเดิมออกเดินทางไปอิรักในวันก่อนที่ฉันจะมาถึง ทำให้ฉันต้องอยู่กับนักวิ่งมาราธอนจำนวนหนึ่ง ฉันได้รับการปลดประจำการจากกองทัพด้วยเหตุผลด้านสุขภาพ หลังจากกรอกเอกสารที่จำเป็นและส่งต่อไปตามลำดับการบังคับบัญชา หลังจากนั้น ฉันเดินทางตรงจากญี่ปุ่นไปยังเกาหลีใต้ โดยเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยเรือข้ามฟาก นี่เป็นการเยือนเกาหลีครั้งที่สองของฉัน ครั้งแรกเกิดขึ้นในช่วงที่ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น นอกจากนี้ ฉันไม่เคยรู้จักใครในเกาหลีมาก่อนเลย และฉันก็เดินทางไปประเทศนั้นโดยมีเงินติดตัวเพียง 1,500 ดอลลาร์ ฉันต้องการงานด่วน และทางเลือกเดียวที่ฉันมีในเวลานั้นคือการสอนภาษาอังกฤษหรือการแปล ดังนั้น ฉันจึงได้รับการว่าจ้างจากสถาบันในท้องถิ่นทันที และต่อมาก็ได้รับการว่าจ้างเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้กับนักเรียนตั้งแต่ระดับประถมศึกษาจนถึงมัธยมศึกษาตอนต้น เพื่อให้ได้เงินเดือนที่สูงขึ้น ฉันจึงได้ทำงานเป็นนักแปลให้กับบริษัทนำเข้าและส่งออกแห่งหนึ่งในคังนัม ซึ่งเป็นเมืองที่ร่ำรวยที่สุดในเกาหลีใต้ ฉันได้รู้จักกับนายจ้างในอนาคตของฉันที่นี่ เขาสำเร็จการศึกษาจากสถาบันไอวีลีกในเกาหลี เขาให้ความช่วยเหลือด้านการเงินและที่พักแก่ฉันเมื่อฉันประสบปัญหาขาดแคลนเงินทุนอย่างหนัก เขาอนุญาตให้ฉันอาศัยอยู่ในสำนักงานของเขาในช่วงระหว่างนั้น และต่อมาก็พาฉันไปที่บ้านของหัวหน้าของฉัน ซึ่งที่นั่นฉันได้รู้จักกับครอบครัวของเขาอย่างเป็นทางการ ฉันยังคงเชื่อว่าเขารู้ว่าฉันไม่มีประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนปลาย แม้ว่าฉันจะประดิษฐ์ขึ้นเองก็ตาม อย่างไรก็ตาม เขายอมรับฉันด้วยความเมตตา ฉันปรารถนาที่จะเปิดเผยความจริงกับเขาและขอโทษเขาอย่างจริงใจมาเป็นเวลานาน แต่ฉันก็ไม่เคยมีโอกาสทำเช่นนั้นเลย ช่วงเวลาที่ฉันอยู่ที่เกาหลีเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่ฉันถูกบังคับให้กลับบ้านเกิดเนื่องจากสุขภาพของพ่อแม่ที่ทรุดโทรมลง ต่อมา ฉันจึงสร้างชีวิตใหม่ขึ้นมาและลงทะเบียนเรียนที่ TCI College ซึ่งฉันได้รับประกาศนียบัตร GED นอกจากนี้ ฉันยังเข้าเรียนที่วิทยาลัยพระคัมภีร์ Nyack College เป็นเวลาประมาณสองปีในขณะที่กำลังศึกษาเพื่อบวชและเข้าเรียนต่อในบัณฑิตวิทยาลัย Ivy League ที่เวสต์มินสเตอร์ในฟิลาเดลเฟีย อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา ฉันพบวิธีอื่นในการรับใช้พระเจ้า นั่นคือการเขียนอิสระ นอกจากนี้ ฉันยังหางานทำที่สปาเมื่ออายุต้นยี่สิบ โดยทำงานเป็นผู้ช่วยสระผม ทั้งตำแหน่งนักเขียนและผู้ช่วยสระผมเป็นเพียงสองตำแหน่งที่ฉันมุ่งมั่นและมุ่งมั่น ฉันไม่รู้เกี่ยวกับแนวคิดของสงครามจิตวิทยาจนกระทั่งอายุต้นยี่สิบ ในเวลานั้น ฉันก็เริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองประสบกับปรากฏการณ์เหล่านี้มาตั้งแต่เกิด ความตั้งใจเริ่มแรกของฉันคือจะเขียนเฉพาะเรื่องคริสเตียนเท่านั้น แต่ต่อมาฉันเลือกที่จะสำรวจทั้งสงครามฝ่ายวิญญาณและจิตวิทยา เพราะตระหนักดีถึงความสามารถโดยธรรมชาติของตัวเอง ในช่วงเวลานี้ ฉันเป็นคนเดียวที่ตระหนักดีว่าตัวเองมีความสามารถในการทำสงครามทั้งสองรูปแบบ ตั้งแต่อายุ 21 ปีจนถึงปัจจุบันที่อายุ 37 ปี ฉันไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว ในทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็นด้านวิชาการ ศาสนา อาชีพ และสังคม ฉันมักจะถูกคนอื่นล้อเลียนอยู่เสมอ ฉันได้รับการรับรองโดยฝึกฝนตัวเองในร้านกาแฟหรือสตาร์บัคส์เป็นเวลานาน 8-9 ชั่วโมงต่อวันในขณะที่เขียนตลอดเวลา ฉันทำงานอย่างขยันขันแข็งและพิถีพิถัน จนพ่อแม่ของฉันยังรู้สึกว่ามันแปลก อย่างไรก็ตาม นี่เป็นวิธีเดียวที่จะบรรลุถึงจุดสูงสุดแห่งความเป็นเลิศ ตั้งแต่ยังเด็ก ฉันได้รับแจ้งจากสมาชิกคริสตจักรว่าฉันจะมีบทบาทสำคัญในสังคม พี่สาวของฉันซึ่งอายุมากแล้วยังให้กำลังใจฉันด้วย โดยบอกว่าฉันเป็นพี่คนโตที่สุดคนหนึ่งที่เข้าเรียนในสถาบันไอวีลีก ก่อนหน้านี้ฉันคิดไปเองว่าคำพูดของพวกเขาเป็นไปด้วยเจตนาดีและเป็นเพียงคำชมเชยเท่านั้น แต่หลังจากนั้นฉันก็ได้เรียนรู้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขา พ่อของฉันซึ่งเรียนในสถาบันไอวีลีกเมื่อหลายปีก่อน บอกแม่ของฉันว่าฉันเป็นอัจฉริยะในด้านสงครามจิตวิทยา และบอกต่อสมาชิกคริสตจักรของฉันว่าฉันเข้าใจศาสนาคริสต์อย่างลึกซึ้งในฐานะความสามารถโดยธรรมชาติ การได้รับความเคารพในด้านสงครามจิตวิทยาเป็นเรื่องท้าทาย เพราะมีความเสี่ยงสูงและผลที่ตามมาก็สำคัญ มีผู้ชายเพียงสามคนเท่านั้นที่แสดงความเคารพฉัน ในขณะที่ผู้หญิงหลายคนยกย่องฉันไว้สูง แม้แต่จิตแพทย์และนักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด โคลัมเบีย และพรินซ์ตันยังบอกฉันว่าฉันคงจะเป็นนักศึกษาที่เก่งที่สุดในไอวีลีก ถ้าฉันอุทิศเวลาให้กับการเรียนมากกว่านี้ นี่เป็นสาเหตุที่หลายคนประหลาดใจเมื่อพบว่าบุคคลที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในโลกเป็นเพียงผู้สำเร็จการศึกษาระดับ GED โรงเรียนอากาเป้และกองทหารนาวิกโยธินเป็นสถานฝึกอบรมที่ฉันสามารถพัฒนาความสามารถทางจิตใจและเรียนรู้ที่จะใช้ความสามารถโดยกำเนิดของฉันได้ บางคนยืนยันว่าฉันไม่ใช่มนุษย์ โดยอ้างว่าฉันไม่รู้สึกทุกข์ใจหรือได้รับผลกระทบจากแรงกดดันภายนอก ฉันได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนนับล้าน และแม้ว่าฉันจะมีความสามารถอย่างสม่ำเสมอในการแสดงความเป็นผู้นำและดึงดูดผู้หญิง แต่ฉันก็ยืนยันว่าฉันทุ่มเทความพยายามอย่างมากในการช่วยเหลือชุมชนที่กว้างขึ้น การเดินทางของฉันเริ่มต้นด้วยการพัฒนากลยุทธ์การท่องประโยคซ้ำ ซึ่งต่อมาฉันก็เชี่ยวชาญ สิ่งนี้ปูทางไปสู่การสำรวจความรู้ ภูมิปัญญา และทักษะที่มีอยู่ในประเพณีการสงครามทั้งสองแบบอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น หัวข้อหลักทั้งห้านี้ ได้แก่ ศาสนาคริสต์ จิตวิทยา ปรัชญา ความสัมพันธ์ และวิถีชีวิต ล้วนมีรากฐานมาจากกันและกัน ฉันสัญญาว่าจะอุทิศชีวิตเพื่อเผยแพร่ของขวัญที่พระเจ้าประทานให้ฉันไปยังส่วนอื่น ๆ ของโลกจนถึงวันที่ฉันจากโลกนี้ไป เป้าหมายของฉันคือการอำนวยความสะดวกในการพัฒนาความเชี่ยวชาญในสงครามทั้งสองประเภทในระดับที่บุคคลต่างๆ จะสามารถพัฒนาแนวคิดนี้ให้ก้าวหน้าไปได้มากกว่าฉัน ส่งผลให้เกิดคลื่นลูกใหม่แห่งแนวทางใหม่ๆ ในการสร้างโลกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ขั้นตอนเริ่มต้นคือสงครามจิตวิทยา ตามด้วยการพัฒนาความสามารถทางปัญญา และสุดท้ายคือสงครามจิตวิญญาณ แนวทางนี้มีศักยภาพที่จะเปลี่ยนแปลงโลกในลักษณะที่ลึกซึ้งและไม่สามารถย้อนกลับได้

Legendariese vader van oorlogvoering

Dit is hoe ek die wêreld se beste geword het in die geestelike en sielkundige oorlogvoering.

I Samuel M. Lee is gebore op 26 Desember 1986 in Philadelphia, Pennsylvania. My ouers het 'n banketbakkery bedryf terwyl my pa sy studies aan die Westminster Seminary, 'n instelling wat met die Ivy League geaffilieer is, voortgesit het. Hy was besig om ordening in die Presbiteriaanse tradisie na te streef. Op die ouderdom van drie het ek met my hele gesin na Queens, New York, verhuis, waar my ouer suster vier jaar oud was. My gesin was in daardie tyd ekonomies benadeel, aangesien my pa in die beginstadium van die stigting van sy kerk was. My ouers was buitensporig streng, en ek was konsekwent verplig om as die voorbeeld vir my broers en susters en die breër gemeenskap te dien as die seun van 'n pastoor en 'n toegewyde Christen. Ek is nie toegelaat om aan dieselfde aktiwiteite as ander rebelse jeugdiges deel te neem nie, soos om my haarstyl te verander, juweliersware te dra of aan te trek op 'n manier wat nie in ooreenstemming met die standaarde van die tyd was nie. Boonop is ek nie toegelaat om na sekulêre musiek te luister nie. Ek is by talle geleenthede deur my pa aan lyfstraf onderwerp omdat ek betrokke was by ontwrigtende aktiwiteite binne die kerk, veral omdat ek nie dienste bygewoon het nie en omdat ek 'n gebrek aan samewerking getoon het. Toe ek die agtste graad by MS 158 in Bayside betree het, is ek oorgeplaas na Hoërskool Great Neck North voor die aanvang van my finale jaar. Hierdie besluit is deur my ouers geneem met die doel om my blootstelling te beperk tot individue wat my negatief kan beïnvloed. In hierdie era was daar 'n verspreiding van Koreaans-Amerikaanse en Sjinees-Amerikaanse bendelede, van wie baie geaffilieer was met Chinese mafia-organisasies wat as "driehoeke" bekend staan. 'n Aansienlike aantal skietvoorvalle met vuurwapens het voorgekom, en 'n beduidende deel van die bevolking het afhanklik geraak van onwettige middels, veral kokaïen en ekstase. Ek het gevind dat Great Neck North 'n ongunstige omgewing is as gevolg van die voorkoms van akademies geneigde studente, wat nie destyds met my persoonlike voorkeure ooreenstem nie. My ouers het my nie in Great Neck South ingeskryf nie weens die voorkoms van studente wat by onwettige aktiwiteite betrokke is, soortgelyk aan dié wat in Bayside en Flushing waargeneem is. Na ongeveer twee maande was ek verplig om 'n oorplasing na Hoërskool Bayside te versoek. Ek het my ma verseker dat ek akademies sal uitblink as sy instem tot die oordrag. Nietemin was my primêre doelwit om te assosieer met individue wat betrokke is by ontwrigtende aktiwiteite. Aangesien ek grootgemaak is in 'n omgewing wat hoofsaaklik deur individue van Koreaanse en Koreaanse Amerikaanse afkoms bevolk is, het hierdie individue die meerderheid van my sosiale kring uitgemaak. My ma het besluit om aan my versoek te voldoen en my na die Hoërskool Bayside oor te plaas. In die kort tydperk van minder as drie maande sedert my inskrywing by die bogenoemde instelling, het ek reeds begin om klasse oor te slaan en met individue van twyfelagtige karakter om te gaan. Dit was 'n groot bekommernis vir my ouers, benewens my gebruik van tabakprodukte en betrokkenheid by verskeie onderonsies met ander studente. Baie van my kennisse was van 'n relatief vroeë ouderdom af betrokke by die verkoop van onwettige middels. Dit het gelei tot gereelde botsings met die skool se sekuriteitspersoneel en veral die polisie. Op daardie stadium was ek in my tweede jaar van hoërskool. My ouers was vasbeslote dat ek nie sou gradueer nie, gegewe my huidige trajek. Gevolglik het hulle gekies om my na 'n Christelike kosskool te stuur. My pa het my ingelig dat dit 'n plek is waar ek nie verplig is om sy raad in ag te neem nie, 'n idee wat ek verkeerd geïnterpreteer het as 'n vorm van bevryding. Op daardie ouderdom was ek onbewus van die nuanses van die wêreld. Ek het daarna 'n eienaardige sentiment met betrekking tot hierdie instelling ontwikkel, wat uiteindelik gelei het tot my besluit om uit my familiehuis te vlug. Op daardie dag het 'n Koreaanse fees in Flushing plaasgevind, met talle Koreaanse en Koreaanse Amerikaanse individue wat dit bygewoon het. Baie bekende Suid-Koreaanse sangers het na New York gereis om by die geleentheid op te tree. ’n Koreaanse Olimpiese Spele is gehou, en die hele bevolking van die naburige dorpe Bayside en Flushing het by Flushing Meadow Park bymekaargekom. Ek was vir 'n tydperk van drie dae by my gesinswoning afwesig, waartydens ek sonder beperking sigarette en alkohol kon inneem. Ek was sonder fondse, so ek het saam met my metgeselle kos en drank by restaurante geëet en vertrek sonder om die rekening te betaal. Boonop was Flushing Meadow Park 'n bymekaarkomplek vir Chinese bendelede, naamlik die Flying Dragons en Ghost Shadows, wat in voortdurende konflik betrokke was. 'n Aantal individue met wie ek bekend was, het 'n oordosis van ekstase gehad en is daarna in die hospitaal opgeneem. Boonop het my swaer in Bayside 'n DDR-winkel bedryf wat gedien het as 'n bymekaarkomplek vir individue wat betrokke was by dwelmverwante aktiwiteite. Op die laaste nag van my verblyf het ek by my vriend se koshuis geslaap nadat ek ongeveer vyf tot ses bottels soju geëet het. Die volgende oggend het my ma my by die voordeur ontdek en probeer om toegang te kry. My ma het aangedui dat ek twee opsies het: óf ek sal na die kosskool vertrek óf my pa sal die begeleiders stuur om my met geweld soontoe te vervoer. Ek het dus besluit dat ek geen ander keuse het as om aan die besluit te voldoen nie. Die opvoedkundige fasiliteit was geleë in Stockton, Missouri. Met aankoms in Kansas City, waar die lughawe geleë was, het ek en my ma na 'n nabygeleë motel gegaan vir die nag. Daardie aand was ek tegelyk opgewonde en senuweeagtig, onseker oor wat om van die program te verwag, aangesien dit my eerste ervaring met hierdie spesifieke situasie was. Met aankoms by die skoolkampus het ek 'n bordjie met die naam "Agape koshuis" by die ingang waargeneem. Gegewe die landelike omgewing en pastorale omgewing, het ek nie die uitdagings wat voorgelê het verwag nie. Toe ek die perseel deur die hoofingang betree het, is ek deur twee imposante figure genader. My ma was in gesprek met die regisseur se vrou, wat haarself as "Mevrou" voorgestel het. Ek is toe na 'n ander kamer begelei. Ek en my ma kon mekaar nie behoorlik vaarwel sê nie, aangesien sy die perseel verlaat het terwyl sy in 'n toestand van nood was. Die personeel het beslag gelê op my pakkie Newport-sigarette en my van 'n oranje t-hemp en blou jeans voorsien. Dit was een van die kleurgekodeerde identifiseerders vir studente in die program, wat hul status as deelnemers aan 'n streng opleidingskema aandui. Ek was voorheen onbewus daarvan dat 'n Christelike kosskool so nou in lyn kon wees met die onderdrukkende omgewing van 'n gevangeniskamp. Wat haarstyle betref, was die opsies beperk tot óf 'n geskeer kaalkop óf hare wat na die kant geskei is. My hare was reeds geskeer, so ek was nie verplig om dit te verander nie. Toe ek die kafeteria betree het, het ek opgemerk dat die meerderheid van die studentebevolking in oranje, geel of wynrooi hemde gekleed was. Studente wat die bootcamp-program voltooi het en daarna vir sekondêre onderwys ingeskryf het, is deur die kleur geel op hul hemde onderskei. Studente wat wynrooi hemde gedra het, is ook by die skool ingeskryf, maar hulle het gesag gehad oor diegene wat oranje en geel hemde dra as hulle op wat na verwys word as "vriendstatus" was. Die maatskapstatusreël is ontwerp om die leer en nakoming van die program se reëls deur nuwe studente en diegene in laer geledere te vergemaklik. Diegene in die laer rangorde was verplig om 'n afstand van nie meer as drie voet van mekaar te handhaaf nie en om te alle tye in hierdie posisie te bly, teenoor die wynrooi-hemp-individue. Die aanvanklike dag was ongetwyfeld die mees uitdagende van my 15-jarige leeftyd. Ek is aangewys om te help met die verwydering van sneeu van die hele kampusterrein, 'n taak wat met ses of sewe ander bootcamp-lede gedeel is. Benewens dit, moes ek aan streng fisiese opleiding deelneem. Die strengheid van die regime was so dat ek nie die volgende oggend uit die bed kon beweeg nie. Die regime het ongeveer driehonderd herhalings van push-ups, been-opheffings, hurke en crunches ingesluit, tesame met talle herhalings van naelloop in plek binne die quanzahut. Ek was natuurlik en geneties sterk, en ek het op daardie ouderdom konsekwent die oorhand gekry in armdruk. Nietemin het ek steeds beduidende uitdagings ervaar. Op hierdie tydstip het ek myself bevraagteken beide my besluit om hierdie uitdaging aan te pak en die wysheid van my pa om my na so 'n omgewing te stuur. Ten spyte van my pogings om my nood te verlig deur selfbejammering en skuld aan my pa toe te skryf, het hierdie optrede my lyding net vererger. In Desember 2001 het ek my sestiende verjaardag in hierdie omgewing deurgebring en 'n diep uitdagende ervaring verduur. Vanuit my uitkykpunt het ek gesien hoe my maats by die huis besig was met aktiwiteite van hul eie keuse. Ten spyte van die teenwoordigheid van tweehonderd ander studente, het ek 'n diep gevoel van isolasie gevoel. Die fisiese werk wat benodig word, was soortgelyk aan dié van 'n tronkkamp, en die program se leuse was om "een af te breek en jouself weer op te bou." Ten spyte van die moeisame aard van die werk, was die kos smaaklik, en die slaapsale verblyf was gerieflik. Ek sou die venster en die hoofingang heimlik waarneem en my ma se aankoms verwag en die vooruitsig om vir 'n tydperk van drie maande terug te keer huis toe. Dit het egter nie gerealiseer nie. Besoeke is elke drie maande toegelaat. Na afloop van die derde maand is alle kommunikasie per telefoon, korrespondensie en skriftelike kommunikasie toegelaat, met die uitsondering van kommunikasie met individue buite die onmiddellike familie. Die personeellede was verantwoordelik om alle korrespondensie voor die verspreiding daarvan te lees. Na voltooiing van die drie maande lange program, is ek uiteindelik toegelaat dat my eerste besoek van my ma. Ek was verstom om haar te sien, en ek het opgestorm om haar te omhels. Ek het 'n aansienlike hoeveelheid tyd saam met haar deurgebring, meer as wat ek by die huis gedoen het. In die afwesigheid van Koreaanse kookkuns het my ma kitsramen en Koreaanse braai verskaf. Tydens ons tyd saam het ek haar gesmeek om my terug te neem huis toe. Die omstandighede het egter nie ontvou soos ek verwag het nie. Ons het deelgeneem aan ontspanningsaktiwiteite soos biljart en frisbee, wat 'n gevoel van kameraadskap en lag bevorder het. Aangesien dit my eerste besoek was, is ek nie toegelaat om die kampusterrein te verlaat nie. Ten spyte van die beperkings wat die besoek opgelê het, kon ons steeds kwaliteit tyd saam deurbring. Ons is slegs toegelaat om warm sjokolade of koffie te gebruik wanneer ons die geleentheid gebied is om dit te doen, soos tydens besoeke. Die duur van die besoeke was slegs drie dae, tog is ek verplig om te beweer dat dit die mees optimale tydperk was wat ek saam met my ma deurgebring het. Op die derde en laaste dag was ek besig met 'n diepgaande besinning oor die omstandighede waarmee ek gekonfronteer is. Alle inwoners moes op Woensdae kapel bywoon en Sondae kerk. Na voltooiing van die opleidingsprogram is ek toegelaat om my studies te hervat en die geel hemp te dra, wat 'n hoër rang as die oranje hemp beteken. Die opvoedkundige instelling in hierdie program het verskil van openbare skole in die studente se tuislande deurdat dit 'n ander pedagogiese benadering gebruik het, met studente wat teen hul eie pas geleer het eerder as om direkte onderrig van 'n onderwyser te ontvang. Ek kon vir 'n lang tydperk nie skool bywoon nie as gevolg van die impak van 'n beduidende meteorologiese gebeurtenis, wat die implementering van strawwe handearbeid vir die hele studentekorps genoodsaak het. Ons het die taak gehad om al die omgevalle bome, klippe en swaar boumateriaal wat deur die orkaanwinde gedra is vir 'n afstand van ongeveer twee myl te vervoer, gegewe die uitgestrekte aard van die kampus. In die geval van 'n item as gevolg van uitputting, was die individu verplig om deel te neem aan 'n reeks fisiese oefeninge en dan die item terug te lig na die oorspronklike posisie, waarna die siklus sou hervat. ’n Dertienjarige student is na die program gestuur nadat hy sy ma met ’n potlood gesteek het. Hy was so benoud dat hy op die grond neergesak het en geweier het om aan die personeel se instruksies te voldoen. Die personeellede het hom vasgehou en na 'n ander kamer geneem, waar hy hard begin vloek het. Die personeellede was nie jou tipiese personeel nie. Sommige het voorheen in die Marines, die Spesiale Magte, gedien as uitsmyters, swaargewigboksers en gewigoptellers, en selfs as balju van die staat Missouri. Die senior pastoor was voorheen ’n kampioenbokser in die swaargewigafdeling. Studente het by verskeie geleenthede probeer om uit die kosskool te vlug. In die instansie se geskiedenis het slegs een student daarin geslaag om terug te keer huis toe, net om daarna deur die begeleiders teruggestuur te word. 'n Beduidende aantal studente is na hierdie fasiliteit oorgeplaas weens hul onvermoë om doeltreffend binne die jeugdetensiesentrum bestuur te word. Ten einde 'n geleentheid vir rehabilitasie te bied, is hulle deur wettige mandaat na hierdie fasiliteit verwys. Die tweede generasie was die mees uitdagende as gevolg van die streng en streng aard van die reëls, wat daartoe gelei het dat die hele program van Stockton, Kalifornië, na Missouri verskuif is. Die fisiese arbeid en dissipline-oefeninge was so streng dat die studente oormatige krag ontwikkel het, wat hulle al hoe meer uitdagend gemaak het om te bestuur. Dit is die rede waarom studente tydens my ampstermyn verbied is om swaar gewigte op te tel vir oefening en liggaamlike ontwikkeling gedurende hul vrye tyd. Die optel van swaar voorwerpe is slegs as 'n dissiplinêre maatreël onderneem, in kort sarsies of as deel van ander oefeninge, eerder as 'n manier om op spesifieke spiergroepe te fokus. Gedurende die tydperk van ons hoërskoolopleiding het ons liggame groter kapasiteit vir kragontwikkeling getoon as in ons latere jare. Dit was 'n verskynsel wat deur die personeellede en die hoof van die programstigting erken is. Die meerderheid studente is na hierdie fasiliteit gestuur weens betrokkenheid by dwelmverwante aktiwiteite en bendeverwante oortredings. Die oorblywende studente is hierheen gestuur as gevolg van rebelse gedrag teenoor hul ouers. Ek het 'n neef van Los Angeles, Kalifornië, gehad en daarna nog 'n neef van Long Island, New York. As 'n gesin met 'n gedeelde bloedlyn is ons onder 'n wegbly-status geplaas. Daar was meer as vyftig Koreaanse Amerikaners van Suid-Kalifornië, maar slegs drie van Queens, New York. Ek was gretig om terug te keer huis toe, maar dit het eers in my sesde maand gebeur. Ek het my ma meegedeel dat die program nie was soos dit gelyk het nie. Trouens, dit was 'n taamlik intimiderende omgewing. Wanneer die besoekende familie van 'n student by die fasiliteit aankom, word hulle begroet deur studente geklee in lewendige drag en sporthaarstyle wat 'n vrolike, glimlaggende houding uitstraal, wat sterk in kontras staan met die werklikheid van die situasie. Verder is hulle onbewus van die bestraffende fisiese arbeid en dissiplinêre oefeninge wat ons gedwing word om te verduur. Selfs toe ons foto's aan ons gesinne in die Verenigde State stuur, was ons verplig om te glimlag. Om enige ander emosie te openbaar, soos woede of hartseer, sou veroorsaak het dat ons ouers bekommerd geraak het en moontlik daartoe gelei het dat ons voor die einde van ons kontrak huis toe gaan. Op die dag van my tweede besoek het my ma tussenbeide getree en ek het aan haar belowe dat ek my ywerig by 'n openbare skool sal toepas. Op die oomblik wat ek geglo het dat ek buite die bereik van verdere probleme is, het ek my weereens van my studies afwesig en begin oormatig rook. Ná ’n tydperk van drie dae by die huis het my pa besluit om my terug te stuur na die Agape-kosskool. Ek het dit weer oorweeg om uit my koshuis te vlug, maar ek was bewus van die ernstige gevolge wat uit so 'n daad sou voortspruit, nadat ek dit self by 'n tweede geleentheid ervaar het. Daarom het ek verkies om saam te werk, ten spyte van my voorkeur vir 'n alternatiewe program, selfs toe daardie program die laaste plek was waarheen ek wou gaan. Toe ek weer by die program ingeskryf het, is ek weer na die selflaaikamp toegewys. Ek het dit as die hoogtepunt van my bestaan beskou, en ek het 'n oorvloed van nagmerries ervaar terwyl ek in die koshuis gewoon het. Ek het voorheen 'n scenario bedink waarin die hele studentekorps kragte saamsnoer met die personeel en 'n uiteindelike ontsnapping van die program bewerkstellig. Ek was onbewus daarvan dat die personeellede tot sulke veerkragtigheid in staat was, selfs al was hulle aansienlik minder. Daarna is 'n ander student van my tuisdorp tot die program toegelaat. Gevolglik is ons op 'n "bly weg"-status geplaas, wat beskou is as 'n potensiële manier om ons kollektiewe ontsnapping te vergemaklik. Na 'n kort tydperk van saamwoon binne die program, het ons sporadiese gesprekke met mekaar begin en 'n aansienlike oorvleueling in ons onderskeie agtergronde en ervarings ontdek. Hy was 'n sesde-generasie lid van 'n bende bekend as "Moming Pie," of MMP. Die bende is aanvanklik gestig as 'n Chinese Amerikaanse organisasie, maar het daarna saamgesmelt met 'n Koreaans Amerikaanse groep. Ons het 'n plan beraam om saam te vlug, veral gegewe ons gedeelde tuisdorp. Dit was uitdagend om te volhard, aangesien ons 'n beboste gebied moes deurkruis wat deur talle diere bevolk was, terwyl wetstoepassers aktief na ons gesoek het en ons nie sowel finansiële hulpbronne as toegang tot krediet gehad het nie. Voor enige bespreking van hierdie onderwerp moet daarop gelet word dat die ingange na alle geboue en die koshuis onder streng toesig was, en die hele personeel van die skool het te alle tye ons aktiwiteite gemonitor. Boonop is die hele kampus omring deur elektriese doringdraad, en al die personeellede het op kampus gewoon. Op 'n dag, toe ek en hy vir mekaar 'n briefie aangegee het wat ons voorneme om te vlug en die dissiplinêre maatreëls wat op ons opgelê is te ontduik, aandui, is ons albei aangekeer en is ons skoene gekonfiskeer. Gevolglik is ons na die dissiplinêre fasiliteit terugbesorg. Die konfiskering van skoene was 'n dissiplinêre maatreël wat toegepas is op studente wat óf probeer vlug het óf die personeellede rede gegee het om te glo dat hulle dit sou probeer doen. Ons standaard skoene, bestaande uit tekkies of rokskoene, is vervang met 'n swak saamgestelde paar tekkies wat ongeveer twee keer so groot soos ons voete was. Daarbenewens is die tong van die skoen verwyder. Dit was soortgelyk aan die deurkruis van 'n groot, onhandelbare pantoffel sonder 'n ondersteunende boonste struktuur. Verder was ek verplig om 'n polsband te dra wat aandui dat ek stil sou bly en moes vir 'n tydperk van twee opeenvolgende weke na die muur kyk. In die algemeen is studente verbied om met mekaar te kommunikeer tensy 'n personeellid teenwoordig was en hul interaksies monitor. Hierdie monitering het geluister na en optekening van alle verbale en nie-verbale kommunikasie behels, insluitend gebaretaal en lyftaal. Terwyl ek na die muur gekyk het, het ek 'n tydperk van introspeksie betrek en nie net my optrede binne die program oorweeg nie, maar ook dié wat my betrokkenheid daarby voorafgegaan het. Ek het die moontlikheid oorweeg dat my ma op die bank sal huil, as gevolg van my optrede, wat ek nou erken het dat dit aansienlike benoudheid veroorsaak het. Dit was die eerste geleentheid waar ek my skuld op 'n werklik openhartige wyse erken het. Alle studente moes elke oggend voor ontbyt die Bybel lees en op Woensdae en Sondae kapel bywoon. Eendag, terwyl ek die Bybel gelees het, het ek die hoofstukke van Psalms en Spreuke afgekom. Op daardie stadium is ek aangespoor om diep na te dink oor die konsep van wysheid. Die aanvanklike karakter van my voornaam in die Koreaanse taal het die konsep van wysheid verteenwoordig. My ouers het hierdie naam aan my geskenk met die belofte aan God dat hulle my tot my volle potensiaal sal benut soos ek volwasse word. Ek was onbewus van die presiese definisie van wysheid, maar ek was vasbeslote om hierdie voortreflike kwaliteit te verkry. Ek was 'n gelowige in God sedert die ouderdom van drie, maar ek het nie gedoop totdat ek my studies by Agape kosskool begin het nie. Eendag het ek na 'n preek oor verlossing geluister en daarna die besluit geneem om Jesus Christus as my persoonlike verlosser te aanvaar. By talle geleenthede was ek oorweldig met die begeerte om 'n sigaret te rook, maar tog was ek verplig om hierdie drang te weerstaan. In die sesde maand van my ampstermyn by die inrigting het my ma verkies om my oor te plaas na 'n ander program wat aansienlik meer toegeeflik was en geen handearbeid vereis het nie. Die fasiliteit was bekend as Freedom Village, geleë in die deelstaat New York. Die enigste aspek van die program wat ek onaangenaam gevind het, was die verbod op rook, aangesien dit nog 'n Christelike program vir moeilike adolessente was. Ek het 'n individu met die naam Andrew Park teëgekom tydens my ampstermyn by die fasiliteit. Hy was 'n Koreaanse Amerikaner van dieselfde tuisdorp as ek. Hy was voorheen 'n lid van 'n Asiatiese gong genaamd MMM. Hy is uit Juvenile Hall oorgeplaas om 'n tweede kans te kry. Sy vertrek van die program 'n paar weke na sy aankoms het net gedien om my begeerte om terug te keer huis toe te versterk. Gegewe die toegeeflikheid van die program, is dit nie verpligtend gemaak vir studente om aan te bly nie. Ek het dus gekies om met die Greyhound-bus terug te keer huis toe. Toe hy van my besluit hoor, was my pa sigbaar benoud en woedend. Hy was nou gekonfronteer met die dilemma of om my terug te stuur na Agape kosskool, 'n vooruitsig wat ek deeglik bewus was, sou waarskynlik 'n soortgelyke ongunstige uitkoms tot gevolg hê. Tydens my verblyftydperk by die huis het my ouers 'n plan beraam. Hulle het my meegedeel dat ek 'n hegte neef by die Agape-kosskool het, en dat hulle hom op 'n vakansie sou besoek sonder om te verklap dat hulle my daar sou los. Ek was heeltemal onbewus van wat sou gebeur, en daarom het ek geredelik ingestem om my ma op ons besoek te vergesel. Met die ingang van die hoofingang, is ek genader deur vyf lede van die personeel, wat my meegedeel het dat my ma in 'n toestand van nood verkeer. Op daardie oomblik het ek bewus geword van die erns van my situasie en was oorval met ongeloof oor die vooruitsig om nog 'n uitdaging in die gesig te staar. Ek is daarna teruggestuur na die dissiplinêre fasiliteit, waar ek vir 'n verdere tien maande sonder enige besoeke gebly het. Dit was as gevolg van my volgehoue betrokkenheid by ontwrigtende gedrag en pogings om die fasiliteit te ontsnap. Gevolglik kon ek nie my studies op skool voortsit nie. Die ervaring was moeisaam en uitdagend, beide geestelik en fisies, en dit het my aangespoor om vertroosting in gebed te soek. Dit was die mees intense tydperk van my lewe, wat oor 16 jaar gestrek het. Toe my vier bykomende maande by die fasiliteit tot 'n einde gekom het, kon ek my situasie stabiliseer en 'n onbetaalde posisie in die kombuis verseker. Ek was egter die enigste student wat by my derde geleentheid teruggestuur is, 'n onderskeiding wat 'n belangrike mylpaal in die geskiedenis van die skool was. Gevolglik het die personeellede te alle tye 'n meer waaksaam toesig oor my gehandhaaf. Die program was meer uitdagend om te navigeer as 'n tronk-omgewing, aangesien dit baie ooreenstem met die toestande van 'n tronkkamp in Noord-Korea. Toe ek die ses maande punt bereik het, het my ma my 'n finale geleentheid gebied vir vrylating, aangesien ek die ouderdom van 18 nader en daar geen ander lewensvatbare opsies was om my GED betyds te verkry nie. Die enigste drie maniere om die program te verlaat was oueringryping, graduering of bereiking van die ouderdom van 18. By die bereiking van die ouderdom van 18, word individue wetlik toegelaat om die perseel te verlaat sonder om enige hindernisse of belemmerings van die personeellede teë te kom. Ek is verplig om te sê dat ek op hierdie presiese oomblik die mees tevrede individu wat bestaan het, was, aangesien die geweldige nood wat ek verduur het nou iets van die verlede was. Terwyl my ma my na die lughawe vervoer het, het ek die agterkant van die voertuig by verskeie geleenthede waargeneem om vas te stel of die personeellede my agternasit. Dit was 'n algemene gebeurtenis tydens my ampstermyn by die fasiliteit. Selfs die mees alledaagse aktiwiteite, soos die drink van warm kakao of yskoffie, en al die alledaagse dinge wat ek voorheen as vanselfsprekend aanvaar het, het bronne van dankbaarheid geword. Na my persepsie was die Agape-kosskoolomgewing die norm, terwyl die werklike wêreld 'n radikaal ander entiteit gelyk het. Dit is onmoontlik vir enigiemand om die traumatiese ervarings wat ek verduur het ten volle te begryp tensy hulle self 'n soortgelyke beproewing ondergaan het. Dit was die begin van 'n blywende onderneming. Ek het gereeld by my ma navraag gedoen of ek die badkamer vir 'n kort tydperk mag gebruik, aangesien ek gewoond was aan die streng regulasies van die program. My ma het geamuseerd reageer en gevra hoekom ek herhaaldelik gevra het oor die gebruik van die badkamer. Dit het my laat besef dat sy nie ten volle bewus was van die realiteit van die situasie nie. Ten spyte hiervan sou sy my kamer binnegaan en aan my klere raak op 'n plek waar ek nie teenwoordig was nie. Tog het sy onbewus gebly van die situasie. Sy kon gevolglik nie behoorlik eet nie weens haar besorgdheid oor haar seun se welstand in ’n uitdagende omgewing. Ek was 'n paar maande weg om die ouderdom van 18 te bereik. Aangesien ek nie my studies by die Agape-kosskool voltooi het nie, het ek eerder 'n tegniese skool met 'n Running Start-program bygewoon. Dit het my in staat gestel om kursusse op universiteitsvlak te volg, wat my uiteindelik toegelaat het om my GED te verwerf sonder om die werklike toets af te lê. Voordat ek by hierdie instelling ingeskryf het, het ek probeer om 'n bestaansmetode vas te stel sonder 'n GED of hoërskool diploma. Dit het behels om onafhanklik na ander state te reis, terwyl ander wat ek geken het, hoër onderwys gevolg het of winsgewende werk gekry het. Ek het my beroepsopleiding by 'n Job Corps-program begin, wat my toegelaat het om terselfdertyd 'n ambag te verwerf en my GED te verwerf. Die fasiliteit was geleë in Oregon, 'n staat wat gekenmerk word deur gereelde neerslae. Gedurende my ampstermyn was die weer aanhoudend bewolk en klam. Individue van 'n menigte wêreldwye oorspronge het by hierdie plek saamgedrom met 'n verenigde doelwit. Hulle was egter onderhewig aan 'n ouderdomsbeperking van 30 jaar. Dit het aangedui dat die ouderdom van 30 op daardie tydstip as gevorderd en geag beskou is. Rook was op die perseel toegelaat, maar ek was nie geneig om my studies voort te sit nie. Vir ongeveer twee jaar het ek die land deurkruis, op soek na 'n lewensweg sonder 'n hoërskool diploma of GED Toe ek die Job Corps-program verlaat het, het ek 'n Greyhound-buskaartjie na Seattle, Washington, verkry, waar ek 'n beskeie eenkamer gehuur het woonstel geleë bo 'n hawelose skuiling. Ek was egter nie in staat om winsgewende werk te verseker nie. Gevolglik het ek na Virginia gegaan, waar 'n ander kennis van my tuisdorp vir my 'n uitnodiging gerig het om te besoek. Tydens my verblyf was ons besig met die verbruik van 'n aansienlike hoeveelheid Johnny Walker-drank en 'n aansienlike aantal sigarette. Die groep was betrokke by die verbruik van dagga-sigarette, maar ek het geweier weens die onaangename reuk en die kalmerende effekte wat waargeneem word wanneer dit aan tweedehandse rook blootgestel word. My ma was diep bekommerd oor my gebrek aan vordering om 'n stabiele lewensbaan te bereik. Gevolglik het ek voortgegaan om terug te keer na New York via Greyhound-bus. Ek het teruggekeer na die tegniese loopbaaninstituut in Penn Station, Manhattan. Ek het 'n Chinese vrou teëgekom wat 27 jaar oud was, terwyl ek toe net 19 was. Ons was albei in dieselfde klas ingeskryf en het in Flushing, Queens, gewoon. Gevolglik het ons gereeld saam die 7-trein gery. Ek het uiteindelik 'n romantiese verhouding met haar begin, maar haar gedrag is deur my ma as verdag beskou. Ek was egter aanvanklik huiwerig om haar raad in ag te neem weens my naïwiteit oor haar en die omstandighede van ons verhouding. Ek was onbewus daarvan dat sy in China getroud was en dat sy probeer het om 'n groenkaart te bekom deur 'n bedrieglike huweliksertifikaat te vervaardig en my status as 'n Amerikaanse burger uit te buit. Verder was ek onbewus van haar verbintenis met die Chinese mafia, die Triads. Voor my ontmoeting met die Chinese vrou by TCI College, was ek 'n prominente lid van 'n Koreaans-Amerikaanse en Chinees-Amerikaanse straatbende bekend as MMM. Die term "Moming Pie" is 'n Chinese onomatopoeiiese frase wat vertaal word na "geen naam bende." In Koreaans word dit "Moo Myung Pa" gespel. Die MMP-bende was in konflik met twee ander prominente bendes in Flushing: die Flying Dragons en die Ghost Shadows. Hierdie drie bendes was verantwoordelik vir die bestuur van verskeie ondernemings, insluitend bordele, dobbelkamers, kamersalonne, nagklubs en kroeë. Gevolglik was daar gereeld onderonsies tussen hulle as gevolg van territoriale dispute en die begeerte om beheer oor hierdie besighede te verkry. Ek was op vriendelike voet met die Ghost Shadows nog voordat ek by die M MMP aangesluit het. By een geleentheid het daar egter 'n misverstand tussen ons ontstaan. Ek het op 'n parkbank gesit met ongeveer tien Ghost Shadow-lede toe hulle voorgestel het dat ek by hul bende aansluit en MOMing Pie verlaat. Ek het hul uitnodiging van die hand gewys en hulle het my besluit gerespekteer. Een lid van MMP het egter 'n narratief vervaardig en die MMP-bendeleier, bekend as 'n Dailo, ingelig dat ek MMP verraai het en by Ghost Shadows aangesluit het. Hy het my in die park opgespoor en my in bedwang gehou deur my nek vas te vat. Hy het navraag gedoen: "Wat het jou gemotiveer om daardie aksie te neem?" Ek het hom ingelig dat ek nie verantwoordelik was vir die voorval nie, maar hy was nie oortuig nie. Die bendeleier het toe voortgegaan om my op die agterkop te klap en was op die punt om my dood te maak. ’n Kaukasiese bejaarde vrou het egter ingegryp en geëis dat die bendeleier om verskoning vra. Op daardie presiese oomblik het die hele situasie tot stilstand gekom. Ek was dankbaar dat ek gered is deur haar ingryping, wat na niks meer as 'n gelukskoot gelyk het nie. Ek het talle kennisse gehad wat betrokke was by ontwrigtende gedrag, maar hulle was nie in lyn met my persoonlike waardes en doelwitte nie. Dit is hoe ek my kon losmaak van hierdie spesifieke lewenswyse en leefwyse. Daarbenewens het ek 'n vriend gehad wat ek by 'n nagklub ontmoet het. Hy was 'n beduidende dwelmverslaafde wat ook geaffilieer was met die Chinese mafia, spesifiek die Triads. Ek het die nadelige uitwerking van ecstasy en kokaïen op sy en ander individue se gesondheid waargeneem. Ek is dankbaar dat God ingegryp het om my van 'n soortgelyke lot te spaar, wat my toegelaat het om tot vandag toe te oorleef. Op 'n dag tydens 'n vakansie het ek 'n onaangekondigde besoek aan die meisie se koshuis gemaak en 'n gesprek tussen haar en haar man gehoor. Hierdie gesprek het aan die lig gebring dat sy in werklikheid 'n getroude individu was wat betrokke was by bedrieglike aktiwiteite en geaffilieer is met 'n kriminele organisasie in China. Dit was 'n betekenisvolle en verrassende openbaring wat my ma se bewerings bevestig het. Ek was bekommerd oor my veiligheid en welstand, aangesien ek gevrees het dat sy tot uiterste maatreëls sou gryp, soos om my tot die huwelik te dwing of selfs dood te maak, as ek nie aan haar eise voldoen nie. Gevolglik het ek die besluit geneem om uit die situasie te vlug deur by die US Marines aan te sluit. My pa het my herhaaldelik afgeraai om hierdie aksie te volg en beklemtoon dat dit nie gepas of voordelig vir my was nie. Ek was egter vasbeslote om sy raad te verontagsaam en het hardnekkig en ongehoorsaam gebly. Ek het ontdek dat dit 'n weg is waardeur ek 'n betekenisvolle loopbaan kan volg. Ek is nie toegelaat om in die weermag aan te sluit nie weens my gebrek aan 'n Algemene Opvoedkundige Ontwikkeling (GED)-sertifikaat en die teenwoordigheid van ernstige aandagafleibaarheid-hiperaktiwiteitsversteuring (ADHD). Die werwer het egter hierdie vereiste oortree om 'n bonus te ontvang. Individue met ADHD loop 'n verhoogde risiko om geestesversteurings te ontwikkel as gevolg van die uiters stresvolle omgewing wat inherent is aan die weermag, veral die Marines. Toe ek die US Marine Corps-bootkamp in Parys-eiland, Suid-Carolina, binnegegaan het, was ek deeglik bewus van die erns van my besluit. Ek was nou onomkeerbaar verbind tot hierdie aksie, en terwyl ek die streng opleidingsprogram en die streng dissiplinêre maatreëls wat deur die boor-instrukteurs toegepas is, waargeneem het, is ek gekonfronteer met die realiteit van die uitdagende omgewing wat ek gekies het om te betree. Daarna het ek ontdek dat ek by die mees uitdagende afdeling, Peloton 3102, Kilo Company, Derde Bataljon, in die omgang bekend as die "moordmasjien" toegewys is. Dit het toe duidelik geword dat my werwer negatiewe sentimente teenoor my gehad het weens my geneigdheid om met die teenoorgestelde geslag te sosialiseer. Ek het destyds nie die nodige kennis, wysheid en verhoudingsvaardighede gehad nie. Ek was die fisies fiksste in my peloton, hoewel nie die sterkste nie. Ek het geleer hoe om te oorleef, nadat ek 'n besonder uitdagende tydperk by Agape deurgemaak het. Ek was destyds 19 jaar oud, en ek het om twee hoofredes by die Marines ingeskryf. Een motivering was om nie deur die Chinese mafia vermoor te word nie, en 'n ander was om 'n sinvolle lewenspad te volg. Die aspek van die oefenprogram wat vir my die grootste uitdaging gebied het, was die fisieke uithouvermoë-komponent. Ek het 'n geskiedenis van sigarette gehad, maar ek het nie die nodige opleiding gehad om die nodige verdraagsaamheid vir streng fisiese inspanning te ontwikkel nie. Om die opleidingsprogram te voltooi, was dit nodig om 'n drie myl draf te voltooi. Ek was in staat om hierdie doelwit te bereik, alhoewel nie tot die finale stadiums van die opleidingsprogram nie, nadat ek tweede na laaste in die kompetisie was. In moeilike oomblikke sou ek die gesigte van my familielede voorstel en my vasberadenheid behou om te volhard. Dit was 'n plek waar dit relatief eenvoudig was om 'n lid te word, maar dit was uiters uitdagend om te verlaat, tensy 'n mens bewus was van die maniere om dit te doen. Op daardie stadium was ek onbewus van hierdie omstandighede. Die mees ontspannende aspek van die oefenprogram was die geweerskietoefeninge, waartydens die boor-instrukteurs my die geleentheid gegee het om uitsluitlik te fokus op die teiken waarna ek gemik het. By ander geleenthede was ek by die kerk of het ek briewe in die kwartdek ontvang. Die kerklike omgewing was merkbaar onvanpas, gegewe dat die dril-instrukteurs tipies 'n harde en bestraffende houding teenoor ons rekrute getoon het. Omgekeerd, op Sondae by die kerk, sou die atmosfeer skielik verskuif na een van genialiteit en geselligheid. Ek het gereeld my pa, die rol van die kerk in my lewe en die res van my gesin besin. Ek het verstaan dat die Marine Corps-opleidingsterrein 'n uitdaging bied waarvoor nie vooraf ten volle voorberei kan word nie. Die opleidingsprogram het 'n menigte hindernisbane, fisiese oefeninge, gaskamer-simulasies en lang staptogte ingesluit, wat gesamentlik tot my sielkundige en fisiese ineenstorting bygedra het. Hierdie uitdagings het egter uiteindelik die ontwikkeling van 'n dominante ingesteldheid bevorder, wat my in lyn gebring het met die waardes en volharding van die Marine Corps. Daar kan gestel word dat die opleidingsessies wat deur Agape en die Marines verskaf is, die doeltreffendste was om my voor te berei om 'n toonaangewende kenner in geestelike en sielkundige oorlogvoering te word. Die mees uitdagende aspek van die opleiding was enige aktiwiteit wat intense kardiovaskulêre uithouvermoë vereis het. Verder het ek my eie broosheid in vergelyking met die Mariniers herken, en ek het ook 'n diepgaande gevoel van fisiese kwesbaarheid ervaar. Nietemin het ek die boot camp-program suksesvol voltooi. Toe my gesin my by die gradeplegtigheid kom besoek het, het ek 'n diep gevoel van vrede en welkom ervaar. Ek het vir 'n paar dae tuis gebly voordat ek die Marine Corps Training Centre (MTC) skool bygewoon het, wat 'n Marine Corps sentrum was wat ontwerp is om my voor te berei vir toewysing aan die hoofvloot. Nadat ek my opleiding voltooi het, is ek in 'n pos in Okinawa, Japan, aangewys. Die eiland was idillies, en alles het goed gegaan totdat ek 'n besering opgedoen het terwyl ek saam met my peloton gehardloop het. My oorspronklike peloton het die dag voor my aankoms na Irak vertrek, wat my met 'n kontingent marathon-hardlopers agtergelaat het. Ek is 'n mediese ontslag uit die weermag toegestaan, na die voltooiing van die vereiste papierwerk en die daaropvolgende oordrag daarvan deur die bevelsketting. Daarna het ek direk vanaf Japan na Suid-Korea gegaan en 'n nuwe lewensreis met 'n veerboot aangepak. Dit was my tweede besoek aan Korea, die eerste was tydens my ampstermyn in die middelskool. Verder was ek voorheen onbekend met enige individue in Korea, en ek het na daardie land gegaan met slegs $1 500 in my besit. Ek het dringend werk nodig gehad, en die enigste opsies wat destyds vir my beskikbaar was, was om Engels te onderrig of te vertaal. Gevolglik was ek dadelik in diens van 'n plaaslike akademie, en het daarna betrokke geraak by privaat onderrig vir studente van laer- tot middelskoolouderdom. Om 'n hoër salaris te ontvang, het ek werk gekry as 'n vertaler vir 'n invoer- en uitvoermaatskappy in Gangnam, die rykste stad in Suid-Korea. Ek is by hierdie plek aan my toekomstige werkgewer voorgestel. Hy was 'n gegradueerde van 'n Ivy League-instelling in Korea. Hy het my finansiële bystand en 'n blyplek gegee toe ek 'n kritieke tekort aan fondse ervaar het. Hy het my toegelaat om in sy kantoor te woon vir die tussentydse tydperk en het my daarna vergesel na die woning van my meerdere, waar ek formeel aan sy familie voorgestel is. Ek glo steeds dat hy bewus was daarvan dat ek nie 'n hoërskool diploma besit het nie, al het ek een gefabriseer. Nietemin het hy my welwillend aanvaar. Ek wou al lankal die waarheid aan hom openbaar en hom my opregte verskonings aanbied, maar ek het nog nooit die kans gehad om dit te doen nie. My ampstermyn in Korea was 'n tydperk van ongeëwenaarde vreugde, tog was ek verplig om na my vaderland terug te keer weens die verswakkende gesondheid van my ouers. Ek het daarna my lewe herbou en by TCI College ingeskryf, waar ek my GED-sertifikaat verwerf het. Daarbenewens het ek 'n Bybelkollege, Nyack College, vir ongeveer twee jaar bygewoon terwyl ek besig was met ordening en toelating tot die Ivy League-nagraadse skool, Westminster, in Philadelphia. Ek het egter daarna 'n alternatiewe manier geïdentifiseer om God te dien, naamlik deur vryskutskryfwerk. Boonop het ek in my vroeë twintigerjare werk by 'n spa gekry en as sjampoe-assistent gedien. Beide die skryfposisie en die sjampoe-assistent-rol was die enigste twee posisies waarvoor ek 'n aanhoudende en vasberade strewe gehandhaaf het. Ek was onbewus van die konsep van sielkundige oorlogvoering totdat ek my vroeë twintigs bereik het. Ek het in daardie tyd ook bewus geword van die feit dat ek hierdie verskynsels sedert geboorte ervaar. My aanvanklike bedoeling was om uitsluitlik oor Christelike onderwerpe te skryf. Ek het egter daarna gekies om beide geestelike en sielkundige oorlogvoering te ondersoek, nadat ek die omvang van my inherente vermoëns besef het. Op hierdie tydstip was ek die enigste individu wat bewus was van my vaardigheid in beide vorme van oorlogvoering. Vanaf die ouderdom van 21 tot die huidige ouderdom van 37 is ek nog nooit verslaan nie, nie eens een keer nie. In alle omgewings, insluitend akademies, godsdienstig, beroeps- en sosiaal, het ek konsekwent bespotting by ander uitgelok. Ek het gesertifiseer geword deur myself op te lei by kafees of Starbucks-koffiewinkels vir 'n uitgebreide tydperk van 8-9 uur per dag terwyl ek deur die hele tyd geskryf het. Ek het ywerig en noukeurig gewerk, tot die punt dat selfs my ouers dit eienaardig gevind het. Dit was egter die enigste manier om die toppunt van uitnemendheid te bereik. Van kleins af is ek deur lidmate van die kerk ingelig dat ek 'n belangrike rol in die samelewing sou speel. My suster, wat gevorderd was, het my ook aangemoedig en opgemerk dat ek van die oudstes was wat 'n Ivy League-inrigting bygewoon het. Ek het voorheen aanvaar dat hul stellings met welwillende bedoelings gemaak is en dat dit bloot komplimente bied, maar ek het sedertdien insig in hul ware bedoelings gekry. My pa, wat baie jare gelede 'n Ivy League-inrigting bygewoon het, het my ma ingelig dat ek 'n wonderkind op die gebied van sielkundige oorlogvoering is en het aan my kerklede oorgedra dat ek 'n diepgaande begrip van Christenskap as 'n natuurlike aanleg verkry het. Dit is uitdagend om respek te kry op die gebied van sielkundige oorlogvoering, aangesien die opset hoog is en die potensiële gevolge beduidend is. Slegs drie mans het respek vir my uitgespreek, terwyl verskeie vroue my op 'n voetstuk geplaas het. Selfs psigiaters en sielkundiges van Harvard, Columbia en Princeton Universiteit het my meegedeel dat ek die topstudent in die Ivy League sou gewees het as ek meer tyd aan my studies gewy het. Dit is hoekom baie mense verstom was om te ontdek dat die mees bekwame individue in die wêreld slegs GED-gegradueerdes is. Agape School en die Marine Corps het 'n opleidingsterrein gevorm vanwaar ek my verstandelike vermoëns kon ontwikkel en leer om my aangebore vermoëns te benut. Sommige individue het beweer dat ek nie 'n mens was nie, en beweer dat ek ondeurdringbaar was vir emosionele nood en die gevolge van eksterne druk. Ek het interaksie gehad met miljoene individue, en ten spyte van my konsekwente vermoë om oorheersing te beweer en vroue te lok, is dit nietemin akkuraat om te beweer dat ek aansienlike moeite doen om die breër gemeenskap by te staan. My reis het begin met die ontwikkeling van sinherhalingstrategieë, wat ek daarna bemeester het. Dit het die weg gebaan vir 'n dieper verkenning van die kennis, wysheid en vaardighede wat inherent is aan beide oorlogvoeringstradisies. Hierdie vyf kernonderwerpe – Christenskap, sielkunde, filosofie, verhoudings en die lewenswyse – het almal hul wortels in mekaar. Ek belowe om my lewe te wy aan die verspreiding van die gawe wat God aan my geskenk het aan die res van die wêreld tot die dag dat ek hierdie wêreld verlaat. My doelwit is om die ontwikkeling van kundigheid in beide oorlogvoerings te fasiliteer tot die mate dat individue hierdie konsep selfs verder sal kan bevorder as wat ek het, wat lei tot die skepping van onbeperkte golwe van innoverende benaderings tot wêreldbou. Die aanvanklike stadium is sielkundige oorlogvoering, gevolg deur die bevordering van kognitiewe vermoëns en, laastens, geestelike oorlogvoering. Hierdie benadering het die potensiaal om die wêreld op 'n diepgaande en onomkeerbare wyse te transformeer.